ας μη θεωρήσουμε δεδομένο ότι η ζωή βιώνεται πιο ολοκληρωμένα στα πράγματα που κατά κοινή ομολογία θεωρούνται μεγάλα απ'ό,τι σε όσα λογίζονται μικρά

Βιρτζίνια Γουλφ

τα πράγματα που ζουν απ'τον χαμό

Η Πρώτη Φορά σε Μυστικό Ξενοδοχείο


Μετά τον ψίθυρο στη ρεσεψιόν,
μετά τον χαμηλό,μεταλλικό ήχο πάνω στο ξύλο του πάγκου,
τα βήματά του,την πλησίασε.
Ακούμπησε απαλά το χέρι του στην πλάτη της.
Την οδήγησε.
Υπήρχε ασανσέρ.
Μόνοι τους μέσα στο ασανσέρ.
Την κοιτάζει σοβαρός,εκείνη κοιτάζει κάτω.
Διάδρομος.Κάποια βήματα άλλων.
Μόνο βήματα.Μαλακά,σαν από όνειρο.
Κανείς.
Έβαλε στην κλειδαριά το κλειδί και άνοιξε...

Ο έρωτας είναι απειλητικός.Μια μουσική υπόκρουση χαμηλών τυμπάνων της αυγής.Με ωχρό μούχρωμα,την ώρα που γίνονται οι εκτελέσεις των καταδικασμένων.Τυμπάνων χαμηλός χτύπος.Δεν φαίνονται,ούτε τα όργανα ούτε οι τυμπανιστές,ο ήχος μόνο που σαν λευκός ήλιος ανατέλλει.Χτυπούν από μακριά,δυναμώνουν και πλησιάζουν,κύμα,πίσω απ΄τις πάχνες της υγρής αυγής.
Ο έρωτας είναι απειλητικός όσο κι αναπόφευκτος.Ο άντρας τούτος συνδυάζει την ερωτική απειλή και τον καθησυχασμό.Κανέναν άλλον άνθρωπο δεν θα έχει ανάγκη πια από δω και πέρα στη ζωή της,το νιώθει και το ξέρει.Μόνο μαζί του θα μπορέσει να ζήσει και να πεθάνει.Όλα μπορεί να τα αναλάβει αυτός.Μπορεί στα χέρια του να παίρνει την ευθύνη της,για όλα όσα είναι σημαντικά στη βαθειά της ψυχή την ευθύνη.Και τη σώζει από τον κακό της εαυτό με τρόπους απερίγραπτους.Από όλα της τα παράπονα τη λυτρώνει.Από τις απορίες την σώζει κι απ'την φτώχεια.Την κάνει ελεύθερη.Την καταδικάζει να είναι ελεύθερη με απόμακρο ήχο τυμπάνων.Το ξέρει.Όλα αυτά τα ξέρεις κάποτε,κι ας τα χάνεις μετά,κι ας τα ξεχνάς.Δήθεν.Για να σου είναι πιο υποφερτός ο εαυτός σου.

Μάρω Βαμβουνάκη

Φιλιππότης 2005

σμιλεύοντας το χρόνο

Ό,τι κι αν συμβεί,το νόημα της ταινίας,αυτό που έδωσε σε κάποιον την αρχική ιδέα να τη γυρίσει,δεν πρέπει να "χυθεί" στο δρόμο,στην πορεία της δουλειάς,κυρίως εφόσον η σύλληψη παίρνει σάρκα και οστά μέσα από τον κινηματογράφο,δηλαδή χρησιμοποιώντας εικόνες της ίδιας της πραγματικότητας η σύλληψη πρέπει να ζωντανέψει στην ταινία μόνο μέσα από την άμεση επαφή με τον πραγματικό,απτό κόσμο...
Είναι σοβαρό λάθος,θα έλεγα μοιραίο,να ακολουθεί μια ταινία πιστά,ό,τι είναι γραμμένο στο χαρτί,να μεταφέρει κανείς στην οθόνη δομές που τις έχει μελετήσει από πριν με τρόπο εγκεφαλικό.Αυτό το απλό επιχείρημα μπορεί να το διεκπεραιώσει κάθε επαγγελματίας τεχνίτης.Η καλλιτεχνική δημιουργία είναι ζωντανή διαδικασία και απαιτεί ικανότητες για άμεση παρατήρηση του συνεχώς μεταβαλλόμενου,αεικίνητου υλικού κόσμου.
Ο ζωγράφος με τα χρώματα,ο συγγραφέας με τις λέξεις και ο συνθέτης με τους ήχους αναλαμβάνουν έναν αδυσώπητο,φθοροποιό αγώνα,για να υποτάξουν το υλικό στο οποίο βασίζεται η δουλειά τους.
Ο κινηματογράφος εμφανίστηκε σαν μέσο καταγραφής της κίνησης της πραγματικότητας,μιας κίνησης υπαρκτής,συγκεκριμένης,χρονικά καθορισμένης και μοναδικής.

Αντρέι Ταρκόφσκι

Νεφέλη 1986

μτφρ:Σεραφείμ Βελέντζας

Οι Πόλεις που Περπάτησα

Σκέφτομαι συχνά τις πόλεις που αγάπησα,που έζησα κοντά τους.Κι όχι μόνο αυτές.Σκέφτομαι τις πόλεις που περπάτησα.Πού δοκίμασα το άρωμά τους,πού δοκίμασα να τις ψηλαφίσω,να τις αγγίξω.Οι πόλεις είναι όπως οι γυναίκες,θα πρέπει να περπατήσεις το σώμα τους,να αγγίξεις το σφυγμό τους,ν'αναπνεύσεις το άρωμά τους,για να τις γνωρίσεις.Τις πόλεις θα πρέπει να τις κατακτήσεις,να τις κερδίσεις.Αλλιώς,παραμένουν ξένες,αδιάφορες,εχθρικές.Γιατί όλες οι πόλεις έχουν το δικό τους υπόγειο ερωτισμό,τον σφυγμό τους,το δικό τους σώμα.Τη λαγνεία τους.Το δικό τους φως.Την ψυχή τους.
Έτσι γυρνάω κι εγώ συχνά στις γυναίκες που αγάπησα,αλλά και στις πόλεις που περπάτησα.

Νίκος Ορφανίδης

Το βραδινό λεωφορείο

Αρμός 2008

το χάρισμα

Όταν αναδύθηκα,το απογευματινό φως έπεφτε διαθλασμένο μέσα απ'τις κουρτίνες σε λοξές ρίγες πάνω στο πάτωμα.Όρθιος μπροστά στο παράθυρο ο Φοίβος,βαμμένος με μπρούτζινες ανταύγειες.Στεκόταν εκεί και κοιτούσε έξω.Πίσω του,τοποθετημένα στη βάση του αντικρινού τοίχου,μερικά μισοτελειωμένα πορτρέτα(τα είχα σχεδόν παρατήσει)ατένιζαν ζηλόφθονα τις γυμνές ωμοπλάτες του,τους μηρούς,τη γραμμή της ραχοκοκαλιάς χαραγμένη με λεπτό κάρβουνο,το χνούδι στην επιδερμίδα φτιαγμένο από ένα παστέλ που δεν θα το'βρισκες πάνω στα ράφια.Αποθαύμαζα όσα είχα μόλις πριν εξερευνήσει σπιθαμή προς σπιθαμή με την αφή και την όσφρηση.Δεν ξέρω γιατί,από μικρή μου φαινόταν πως ο αυχένας είναι ένα ειδικό πέρασμα για να φτάσει κανείς στα μύχια της αρσενικής ψυχής.

Βασίλης Καραποστόλης

Πατάκης 2008

Πολεμιστής

Άφησε την ασπίδα του και το κοντάρι μαλακά να πέσουν δίπλα του, στο χλωρό παχύ χορτάρι που φύτρωνε γύρω απ τα γκρεμισμένα τείχη. Σκοτωμένος ή κοιμισμένος; Δεν φαινόταν από μακριά. Ξαφνικά στήριξε το κεφάλι του χαλαρά, λυγίζοντας το ένα του χέρι και το έριξε πίσω. Ο χαλασμός είχε σταματήσει και μόνο οι καπνοί που ανέβαιναν αργά στον ουρανό μαρτυρούσαν την μάχη. Κατά τα άλλα οι ήχοι της φύσης επανήλθαν, σα να μην είχε συμβεί τίποτα, ποτέ. Το άλογό του έπινε ήρεμα νερό και το ρυάκι εξακολουθούσε να κυλά, διάφανο και καθαρό, όπως πάντα. Ο χλιαρός ήλιος του χάιδευε τις πληγές, και το κορμί του σιγά σιγά λυνόταν σ’ έναν αθέλητο σχεδόν ύπνο. Του παραδόθηκε ανήμπορος κι αποκαμωμένος, βυθίζοντας το κορμί του στη νάρκη. Σαν μεθυσμένος, ένιωσε τους αρμούς του να λιώνουν.

Ξύπνησε με την δροσιά της νεαρής νύχτας. Άνοιξε τα μάτια του έξαφνα, μα όχι τρομαγμένα, και είδε από πάνω του απλωμένο τον έναστρο θόλο. Το αίμα στις πληγές του είχε ξεραθεί κι όταν κινήθηκε τον πόνεσαν τα χτυπημένα του μέλη. Παρ’ όλα αυτά σηκώθηκε και στάθηκε όρθιος. Η κουκουβάγια έκρωξε δυο συλλαβές και σώπασε, κοιτώντας τον στα μάτια. «Ξέρω», της απάντησε, «κι εγώ νιώθω τυχερός». Περπάτησε αργά ως το φωτεινό ποτάμι. Ένα δαγκωμένο φεγγάρι το γέμιζε ασήμι. Στην μαλακή του όχθη βούλιαξε το πόδι του. Έπλυνε τις πληγές του. Ρυτιδιασμένος καθρέφτης. Το πρόσωπό του γνώριμο, του έγνεφε φευγαλέα. «Κι όμως άλλαξα». Η κουκουβάγια στον ώμο του ράμφισε τα μαλλιά. Ένιωθε ελαφρύς, σαν χνούδι στο ανοιξιάτικο αεράκι. Το άλογό του κοιμόταν όρθιο, πάντα έτοιμο. Κάτι τον βάραινε. Έβγαλε την παλιά πανοπλία του και την πέταξε μακριά. Κοίταξε τα ματωμένα του ρούχα, την ασπίδα και το κοντάρι του, κι ακόμη πιο πέρα, τα γκρεμισμένα τείχη και τους ψηλούς καπνούς, το άλογό του. Όλα περίμεναν. Εκείνον. Κοίταξε το γρήγορο, λευκό ποτάμι και το αποφάσισε. Γυμνός, κολύμπησε στην άλλη όχθη και χάθηκε ήρεμα στο πυκνό δάσος.

Πέννυ Μηλιά

το κόκκινο και το μαύρο

Για να με καταλάβετε πρέπει να είσθε καπνιστής-και μάλιστα,των φημισμένων ελληνικών σιγαρέτων,μου'πε.Κάθε κουτί,συνήθως πολύ καλαίσθητο,περιέχει είκοσι,τυλιγμένα πάντα σ'ένα χαρτάκι διαστάσεων 17*9 εκ που στην υφή του θυμίζει αρκετά περγαμηνή.Κάθε βράδυ,μετά τις δύο τα μεσάνυχτα,αφού τελείωνα το πρώτο μου πακέτο,και επί εκατό συνεχείς μέρες-ακριβώς εκατό,επειδή σκεφτόμουνα μονίμως τις εκατό μέρες του Ναπολέοντα και το Βατερλώ του-έπαιρνα το χαρτάκι των 17*9 εκ. κι έπρεπε,οπωσδήποτε,να το γεμίσω κι απ'τις δυο του μεριές.[...]


Η αλήθεια είναι ότι στο Sante εμένα με ξένιζε λιγάκι ο δεξιά εγγεγραμμένος σταυρός του μεταλλίου που είχε κερδίσει στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης.Έβρισκα ότι αντιδρούσε σκυθρωπάζοντας στη ηδυπάθεια των χειλέων της παρακείμενης ευχύμου δεσποινίδος και ο γαλάζιος κύκλος του ερχόταν να επαναληφθεί σαν φωτοστέφανος γύρω από το γερμένο ελαφρά προς τα πίσω κεφάλι της,μειώνοντας ακόμα περισσότερο τη λάμψη του οξειδωμένου χρυσίζοντος διαζώματος,ενώ αντιθέτως,το κίτρινο του άλλου μεταλλίου(από την έκθεση της γαλλικής Νίκαιας αυτό)αντανακλά το χρώμα των μαλλιών της και θα μπορούσα να πω ότι τα φωτίζει πλαγιομετωπικώς.
Αλλά εδώ ακριβώς εκτυλίσσεται μια ιστορία που εξισορροπεί ανέλπιστα όσο και αλληγορικά την πολιτική με το χρήμα,την ψυχολογία με το κάπνισμα και τις δύο ακραία συγκλίνουσες μάρκες της παραμυθητικής εκείνης μυθολογίας στο σχήμα του εν διά δυοίν.


αποσπάσματα
Δημήτρης Καλοκύρης

Έρως στην παραλία

Αυτός ο έρως ήταν μια κρυμμένη πείνα που μεταλλάχθηκε σε αρπακτικό.Ένα ηφαίστειο που εξερράγη μέσα στο μεσημέρι ενός καλοκαιριού.Έφερε τη γνώση νέων πραγμάτων,τη γνώση της ματαιότητας του να προσπαθείς να κρατήσεις το ευχάριστο παρόν και να το μετατρέψεις σ'ένα χαρούμενο μέλλον,τη γεύση του εφήμερου,τη δύναμη της λαγνείας.
Ποτέ δεν έσβησε η επιθυμία που είχα γι'αυτόν.Ποτέ δεν ήταν λίγη ή μικρή η ευχαρίστηση.Ποτέ δεν στέρευε η φαντασία.Ποτέ δεν εμφανίστηκαν σύννεφα "μετασυνουσιακής μελαγχολίας".Όμως σ'αυτό το παραμύθι δεν είπε τη μαγική φράση "ΕΙΜΑΙ ΕΣΥ" και δεν έγινε πρίγκιπας.Χάθηκε ξαφνικά με μεγάλα,άτσαλα πηδήματα στην υγρή πρασινάδα μιας εξαφανισμένης λίμνης

Αγγελική Τσιριγώτη

ει πάντα τα όντα καπνός γένοιτο,ρίνες αν διαγνοίεν-Ηράκλειτος

αν όλα τα όντα γίνονταν καπνός

θα ήταν οι μύτες που θα το διέκριναν

και θα το αντιλαμβανόταν

μτφρ Χάιντεγκερ

έρωτας

[αποσπάσματα από μυθιστόρημα]

1.Νέα Υόρκη.[...]

Οι ήχοι ξεθώριασαν,απορροφήθηκαν από το χιόνι μέσα σε μια αφύσικη,ηλεκτρική σιωπή.Η φωνή σου είναι ένα χρωματιστό,απρόσμενο γεγονός.Με πηγαίνεις καβάλα στο ποδήλατο από την Τραϊμπέκα στην Τσάιναταουν.Χωρίς γάντια.Κατάπια τη φωνή μου.Με πνίγει η προσμονή.Πότε θα φτάσουμε στη Ludlow Street?Πότε θα βγάλουμε τα κοκαλωμένα μας ρούχα?Πότε θα πιούμε κονιάκ τριών αστέρων μπαμ και κάτω,όρθιοι ακόμα και ξυπόλητοι στα πλακάκια της κουζίνας?Θα λιώνω μέσα σου και έξω θα χιονίζει μέχρι αργά...

2.Υ Μasuntes,Μεξικό.Έκλαψα τόσο πολύ που δεν βλέπω πια καθαρά,αλλά και δεν φοβάμαι πια πως θα βρω φίδι κουλουριασμένο δίπλα στις οδοντόβουρτσες,ούτε αισθάνομαι τα τσιμπήματα των κουνουπιών.Έβαλα το καπέλο που μου αγόρασες προχθές κι έφυγα μέσα στο λιοπύρι.Με πήρε ένας ταξιτζής με σομπρέρο με χρυσαφί και κόκκινο μπορ και τα μπροστινά τζάμια σπασμένα.Πού με πάει?Σε μερικά σημεία δεν έχει ούτε δρόμο,περνάμε μέσα από μάντρες,ανάμεσα σε χωράφια.Κοντά στο ηλιοβασίλεμα βγαίνουμε στο Πόρτα Εσκοδίδο.Με κοιτάνε οι άλλοι άντρες στο εστιατόριο.Θέλω να κλάψω κι άλλο.Μόνο να'ρχόσουν να με βρεις αργά,στα λευκά λινά σεντόνια,καθώς ακούγονται οι γρύλοι και μυρίζουνε οι λεμονιές.

3.Στο γράμμα που είναι γραμμένο με κεφαλαία πάνω σε μια κόλα με γραμμές κομμένη από σχολικό τετράδιο μου λες πως μ'αγαπάς.Νιώθω την απαρηγόρητη θλίψη που θα φέρει κάποτε ο χωρισμός.

7.Park Avenue South,2008.Mια κλεφτή ματιά προς το νοτιά,προς τα κάτω,εκεί που το Μανχάταν γίνεται κιβωτός των μυστικών.Διορθώνω το καπέλο μου.Τι ζέστη.Τελειώσαμε μόλις ένα υπέροχο γεύμα με θαλασσινά και σαρντονέ.Χλομές βιτρίνες,τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια-πάντα εξίσου διασκεδαστικά.Τώρα μ'απασχολούν οι εμμονές του γιου μου και τα pokemon του χόρτου.Ο θλιβερός θάνατος του Joker στον ύπνο του.Το δολάριο έχει πάρει τον κατήφορο.Ένα φιλί γεμάτο πάθος καίει 15 θερμίδες.Και μόνο η ιδέα του ετήσιου Παπ τεστ είναι κουραστική.Κάποτε οι άνθρωποι ξέρανε λιγότερα.Δεν ξέρανε,ας πούμε,πότε ξεκινούσαν οι θανατηφόρες ασθένειες μέσα τους,ούτε παρακολουθούσαν την εξέλιξή τους καρέ-καρέ.Μια μέρα,απλά,πέθαιναν.

8.Ο έρωτας δεν χρειάζεται προοπτική.Δεν είναι Συνταξιοδοτικό Πρόγραμμα.Δεν χρειάζεται διαφήμιση,προβολή,πολιτικές.Δεν υπάρχουν βιώσιμοι και μη βιώσιμοι έρωτες.Ο έρωτας πάσχει από τις περιγραφές όπως ο διάβολος από το λιβάνι.Μένει ακίνητος σαν άγαλμα μπροστά στον καθρέφτη.Οι νάρκισσοι δεν μπορούν να ερωτευτούν γιατί είναι πολυάσχολοι.Πρέπει να'χεις τα περιθώρια να βγεις στο χιόνι χωρίς γάντια.Είναι ψεύτες αυτοί που λένει πως ο έρωτας είναι εύθραυστος-οι ίδιοι είναι εύθραυστοι.Ο έρωτας φυτρώνει όπου να'ναι.Δεν είναι φυτό θερμοκηπίου.Έρχεται όποτε να'ναι,σαν τον κλέφτη,που έλεγε η Ντυράς.Και μένει.Εγκαθίσταται στο νευρικό σου σύστημα σαν γαλαρία από αμοιβάδες.Ο έρωτας διαλέγει τους ανθρώπους.Και δεν ισχύει αυτό του Τενεσί Ουίλιαμς,ότι οι άνθρωποι χωρίζονται σε ηθοποιούς και σε θεατές.Στον έρωτα δεν υπάρχουν ηθοποιοί και θεατές.Εγώ δεν ξέρω να πω περισσότερα,δεν είμαι εξπέρ.Ξέρω όμως ότι ακόμα κι αν δεν σε δω ποτέ ξανά Wayne,o έρωτας θα'ναι πάντα παρών.Κι αυτό αρκεί.

Rosa Walker

μτφρ:Μάρω Λοϊζου

το αστείο

Μ' άφησες μόνο ο διάολος να πάρει τη μοίρα μου

θα σ' είχα σφάξει αν ήταν του χαρακτήρα μου

Μ' ένα σαλάμι αφημένο καιρό στο ψυγείο

είπα λοιπόν κι εγώ να σου κάνω ένα αστείο

Πήρα στο τμήμα αμέσως και τους τηλεφώνησα

και παγωμένα τους είπα πως σε δολοφόνησα

στην μηχανή του κιμά είπα σ' είχα λιανίσει

και ένα σαλάμι με σένα πως είχα γεμίσει

Κι ήρθαν στο σπίτι αμέσως για να με πιάσουνε

και στα μπαλκόνια βγήκανε για να μη χάσουνε

Πω πω να δεις το αίμα του πλήθους παγώνει

μ' ένα σαλάμι που παίρνανε σ' ένα σεντόνι

Και πρώτη σελίδα να γράφει ο Τύπος διάφορα

και ν' απορώ κοίτα ρε πως τα κατάφερα

Για να σε κάνω κοντά μου ξανά να γυρίσεις

στ' αλλαντικά να κοπούν εντελώς οι πωλήσεις

Πλάκες επίσης γινήκαν στην αναπαράσταση

που μου τη βαράει κι αρχίζω κι εγώ την παράσταση

τους δείχνω να! φέτες κόβω απ' το σαλαμάκι

και τους ρωτάω αν έχει κανένα ουζάκι

Που λες τους την δίνει να θέλουνε να με λιντσάρουνε

και για μια πλάκα την κεφαλή να μου πάρουνε

Κάπου εδώ μωρό μου τ' αστεία τελειώνουν

προφυλακιστέο με βγάζουν και μέσα με χώνουν

Και τώρα λέω την αλήθεια και δε με πιστεύουνε

τρελοί και γιατροί μες στο Δαφνί μ' αποφεύγουνε

και περιμένω μωρό μου να' ρθεις να τους πεις

πως είσαι καλά δεν είσαι σαλάμι και ζεις

Βασίλης Νικολαϊδης

"Ο εραστής,η μέλισσα κι ένα μικρούλι αχ" του Γιάννη Φιλιππίδη

Τον Γιάννη Φιλιππίδη τον συνάντησα πρώτη φορά στο διαδίκτυο. Εντελώς τυχαία σε μια περιήγησή μου,βρέθηκα στο blog του, πριν είκοσι μήνες,περίπου. Έκτοτε,διαβάζω καθημερινά έως σήμερα, τα πεζά κείμενα επίκαιρης θεματολογίας και αιχμηρά ευαίσθητου ύφους που δημοσιεύει στην ιστοσελίδα του και τα απολαμβάνω. Λίγο αργότερα διαπιστώνω, ότι πρόκειται για ταλαντούχο συγγραφέα με σπάνια ευαισθησία στην ψυχική,αισθητική και κοινωνικά προβληματισμένη, προσέγγιση των θεμάτων που επιλέγει να παρουσιάσει. Η γραφή του είναι κλασική που σημαίνει διαχρονική. Λόγος πιστός, στέρεος, χωρίς φιοριτούρες. Προφορικός και διαλογικός. Με τον Γιάννη στη συνέχεια γνωρίστηκα βαθύτερα, προσωπικά ,και η σχέση μας έγινε αγαπημένη και φιλική. Είναι απείρως ευαίσθητος,ώριμος, ηθικός,προβληματισμένος, αισιόδοξος,βαθιά ανθρώπινος.Διαρκώς σκέφτεται το γνησιότερο και το καλύτερο. Έχει πάθος και μεράκι ασυμβίβαστο με ό,τι καταπιάνεται.Τον απασχολούν τα τραύματα της σημερινής ζωής, τα βάσανα των καθημερινών ανθρώπων, τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η σύγχρονη κοινωνία. Τα διερευνά σε βάθος και με αγωνία εξαίσια.Και σε καμία περίπτωση, επιδερμικά. Αναζήτησα κείμενά του, κι έτσι διάβασα το πρώτο του μυθιστόρημα « Η μυρωδιά σου στα σεντόνια μου»,που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Άγκυρα, το 2006.Μυθιστόρημα που καταδεικνύει με τρόπο εξόχως συγκινητικό τη Γυναίκα τη «συναισθηματικά σοφή από πάντα,με σκηνικό μια πατρίδα που χρόνο με το χρόνο αλλάζει δραματικά,διεκδικεί τις στιγμές της,αποφασίζοντας να ζήσει,να κερδίσει τα χρόνια,όλα τα χρόνια της», όπως χαρακτηριστικά διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο.

Κατόπιν, στο τελευταίο του μυθιστόρημα, «Ο εραστής, η μέλισσα κι ένα μικρούλι αχ», από τις ίδιες εκδόσεις, Άγκυρα/2008, το οποίο διανύει με μεγάλη επιτυχία, ήδη, τη δεύτερη έκδοση. Και ετοιμάζεται για την τρίτη. Ένας κόσμος ξεπηδά σαν απείθαρχη φλόγα από τις σελίδες αυτού του ζωντανού μυθιστορήματος. Παλιός κι ωστόσο καινούριος, συμπαγής αλλά και δυναμικά θρυμματισμένος, χρωματισμένος με αυθεντικά και ανεξίτηλα χρώματα.Αγάπη, ελπίδα, πίστη στο αύριο, αισιοδοξία,ανιδιοτέλεια. Ήθος και αξιοπρέπεια, αναλλοίωτες αξίες της ζωής. Όλα δοσμένα με βάθος ψυχαναλυτικό. Τα δύο φύλα αναλυμένα στα πάθη,τα λάθη τους,στις αγωνίες, στα αδιέξοδα, στους κινδύνους, στις συγκρούσεις. Σε μια πορεία χρόνου, από την εφηβεία ως την Τρίτη ηλικία. Οι σελίδες διαπνέονται –εξίσου-από την αγωνιστικότητα της διεκδίκησης για να κερθηθεί η ζωή. Ο συγγραφέας διαλέγεται μυστικά με όλους τους ήρωές του. Κανέναν δε βάζει στην άκρη. Κανέναν δεν υποτιμά. Ο Γιάννης δεν επαναπαύεται. Συνεχώς διερευνά την ψυχή του ανθρώπου της διπλανής πόρτας. Ρισκάρει, ζυγιάζεται,απορεί, αγωνιά, συγκινείται και μας συγκινεί. Αντιστέκεται, ισορροπεί, παρά τα υστερόβουλα –συχνά-σχόλια και τις επιθετικές κριτικές που έχει δεχτεί.Τολμά να συγκρίνεται, ν’απορρίπτει και να απορρίπτεται, να προτείνει καινούριες ιδέες και πράξεις,δίχως να φοβάται. Το ένιωσα αυτό περισσότερο, διαβάζοντας το τελευταίο βιβλίο του. Οξυδέρκεια,χωρίς δήθεν, αυθεντικότητα. Δροσιά αείφορης νεότητας που καταθέλγει τον αναγνώστη,εξαιρώντας διά παντός τα στερεότυπα.Με επιχειρηματολογία και αισθητική. Εξοργίζεται, ασφυκτιά,δεν ανέχεται το ψεύτικο,έχει πηγαία τρυφερό χιούμορ.Είναι ασυναγώνιστος στις ανατροπές. Δεν απογοητεύεται από την "ασχήμια της επικαιρότητας".Αντίθετα, την παλεύει με τον τρόπο του,από το δρόμο του, της σκέψης,της αγωνίας του και της «αφής» του, που είναι αποκαλυπτικός σ’αυτό το βιβλίο,γιατί εν τέλει το «αχ»,αυτός ο βαθύς στεναγμός, προδίδεται από την αισιοδοξία και τη χαρά της έκβασης.Ο αναγνώστης γίνεται κοινωνός αυτής της μέθης και του οξυγόνου της. Ο αναγνώστης,σε κάθε περίπτωση,είναι ο κερδισμένος.


Όπως μου είπε,ο Γιάννης,γράφει κιόλας το τρίτο του βιβλίο.
Γιάννη,αγαπημένε και γλυκέ μου φίλε, εύχομαι από καρδιάς, την τύχη την ηλιόλουστη και την αγάπη για τη Ζωή!Το ρόδι έσπασε κι από μέσα του αναδύονται αστέρια που φωσφορίζουν και φωτίζουν νύχτες που μας απέλπισαν κάποτε με τη σκοτεινιά τους. Για μένα θα είσαι πάντα "το ακριβό αηδόνι" στο μοναχικό κλαδί,που θα τραγουδά, με τη βαθιά πίστη στο καλύτερο αύριο,στον βαθύτερο Άνθρωπο.


Με την δεδηλωμένα

παντοτινή αγάπη μου.
Φαίδρα.

Ακολουθεί απόσπασμα από την παρουσίαση-της οποίας είχα τη χαρά και την τιμή να επιμεληθώ- του βιβλίου του Γιάννη Φιλιππίδη: «Ο εραστής,η μέλισσα κι ένα μικρούλι αχ».

«Ο κόσμος των ηρώων του, επιτέλλει, από την εσωτερική αναπαράσταση των συμβόλων του. Ανοίγουν οι ψυχές και από μέσα φαίνεται πια, το κρυμμένο τους φως. Φως, που αν και πληγώθηκε από τη μοναξιά, την εξορία, την εξωτερική και εσωτερική, τους ανεκπλήρωτους έρωτες και το βασανιστικό ανικανοποίητο, παραμένει ολόλαμπρο, ολόδροσο, για να καταγγείλει την κοινωνική απομόνωση και να επαναφέρει τη ζεστασιά και τη θέρμη της βαθιάς ανθρώπινης επικοινωνίας, της επαφής, της συμπαράστασης στα βάσανα του πλησίον και να επέμβει ενεργά στη ζωή προκειμένου να την αποκαταστήσει ως αλήθεια, δράση αλλά κυρίως πράξη και αυτό είναι το συγκινητικό.[...]
Οι ηλικιωμένες γυναίκες αποφαίνονται σοφά: «βγες από τη φωλιά που έφτιαξες για τον εαυτό σου κι ύστερα μπήκες μέσα και κλειδώθηκες. Δεν πας πουθενά κλειδωμένη κι ο άνθρωπος γεννήθηκε να προχωράει, δε στεριώνει σε κλουβιά, πνίγεται σαν τ’αηδόνια. Κι εσύ είσαι αηδόνι ακριβό.»
Νεαρές γυναίκες, που ο συγγραφέας τολμά να τις σύρει ως την απελπισία. Την ερωτική- κυρίως- αλλά πάντα με την αισιόδοξη ελπίδα για την τύχη που αργεί αλλά έρχεται ,να υποφώσκει στα πρόσωπά τους. Μέσω της νεαρής Έλλης διαβάζουμε: «είσαι όμορφος σαν παράλογη φαντασίωση και λιώνω σαν το κερί όταν σε βλέπω, είσαι όμορφος σαν ανώνυμος θεός, αλλά άμα θέλεις να’μαι δική σου,αν θέλεις να σου αφιερωθώ πρέπει να τρέχεις πίσω μου…». Και η Λουκία: «μια γυναίκα που επιτέλους ξύπναγε το φύλο μέσα της.[…]Λες κι είχε γίνει απότομα περισσότερο έξυπνη,σαν να’μαθε ξαφνικά να πετά πάνω στα βήματά της, ξύπνησε κείνο το πρωί και με μια χαλαρή ανατριχίλα, πέταξε από πάνω της τα παραπανίσια χρόνια και τη μοναχική μιζέρια της, έσβησε τις ημερομηνίες, έγινε η ηλικία της γυναίκας που είναι έτοιμη να ερωτευτεί, του ανθρώπου που είναι έτοιμος να τα δώσει και να τα ζητήσει όλα, του ανθρώπου που είναι αποφασισμένος να ζήσει.[...]

Λίγο πιο πίσω, απαντώνται οι ανδρικές φιγούρες. Ενδεχόμενοι της νοηματοδότησης και παραπληρωματικοί. Ο Νεμπόισα, ο Σωτήρης, ο Τάσος, ο Λευτέρης. Ήρωες, λιγότερο φωτισμένοι αλλά με τη σημασία τους στην εξέλιξη της πλοκής, στην πρόοδο, στην έκβασή της. Άνδρες που αγαπούν αληθινά. Άνδρες που πιστεύουν στη γυναίκα, και την εμπιστεύονται προκειμένου να τους οδηγήσει με τη στίλβη του «εφηβικού» της μυαλού, ώστε ν’αντιμετωπίσουν δυναμικότερα τη ζωή.Να μην ενδώσουν στην παθητικότητα.
Άγρια τρυφεροί και τρυφερά άγριοι. Με ολόσωμη και ολόψυχη προσφορά.
Άνδρες ποτισμένοι μ’εκείνες τις παλιές αξίες που είχαμε στο μυαλό μας. Με υποβλητική αποτελεσματικότητα.[...]

Κάτι που εντυπωσιάζει σ’αυτό το βιβλίο, είναι η πίστη στο θεσμό της οικογένειας. Άκαμπτος και άρρηκτος ακόμα κι αν είναι περιορισμένος σε πλάνο διπλανό, ακολουθεί τη διαδρομή των ηρώων.[...]

Τελικά, η Αγάπη που δεν συμβιβάζεται, δεν αποδυναμώνεται παρά τις βασάνους, τα εμπόδια που υψώνονται,τις αντιξοότητες. Αυτή προχωρεί και ανεμίζει.Σημαία. Στην αγάπη,είναι πασίδηλο,πιστεύει ο συγγραφέας.Σ’αυτήν ελπίζει,εισέρχεται,επενδύει.Για να την καταδείξει όχι θεωρητικά αλλά με πράξεις.


Η αγάπη είναι ο κινητήριος μοχλός των όλων του σύμπαντος, εμψύχων και αψύχων, ορατών και αοράτων, για την αλήθεια και τη ζωή. Η αγάπη είναι η κόψη που πάνω της ακονίζονται τα πιο τολμηρά όνειρα και οράματα ζωής.[...]

Καμιά έκβαση δεν είναι προδιαγεγραμμένη.
Έριδες, εφηβεία, οι αγάπες των κοριτσιών, πίστη στο θεό, δραματικά απρόοπτα, εκπλήξεις, αναδρομές, χιούμορ. Επιβράδυνση στα κατάλληλα σημεία. Κορύφωση ακόμα πιο καίρια, τοποθετημένη με τέχνη, σε κρίσιμα σημεία. Ακόμα και στα «άβατα».Θεός, πίστη στα άστρα και στην προφητεία των μελλούμενων. Δημιουργημένα και αποδοσμένα όλα με μια αφοπλιστική ειλικρίνεια και αθωότητα, από τον συγγραφέα που εξαιρεί τη μεθοδολογία, την τεχνική άνυδρης περιγραφής και και γράφει με την καρδιά και την ψυχή. Με το βλέμμα στραμμένο και προσηλωμένο στο μεδούλι των εμψύχων.[...]
Αναμετράται το ήθος με τις βαριές και δύσκολες καταστάσεις και βγαίνει κερδισμένο. Η βιοπάλη και ο έρωτας. Άμεσες επικλήσεις στη θεότητα για παροχή βοήθειας. Ναι, ζητούν το θεό οι άνθρωποι. Ζητούν από το θεό. Προσεύχονται. Την εσώτερη θεότητα, που τους παράσχει την πίστη για να ξεπεράσουν δεινά και συμφορές και να προχωρήσουν στο όραμα και στο στόχο. Η ευτυχία μπορεί να κρέμεται από μια κλωστή. Αυτή την κλωστή όμως, ο συγγραφέας την κάνει νήμα γερό, την κάνει ηνίο στα χέρια των ηρώων. Γιατί πιστεύει ότι την αξίζουν και πράγματι την αξίζουν. Γι’αυτό στο τέλος, αξιώνονται το δικαίωμα.[...]

Ανακεφαλαιώνοντας και συνοψίζοντας, στο μυθιστόρημα αυτό καταδεικνύεται η απλότητα των ανθρώπων, το σπίτι, το νοικοκυριό,οι σχέσεις έρωτα,αγάπης και στοργής. Και τα παράγωγα της οδύνης τους συγχρόνως με τα παράγωγα της ευδαιμονίας. Η επίλυση των διαφορών δίνεται με τρόπο έξοχο, με χιούμορ και βαθιά επαφή. Αποκλειστικά κριτήρια τα ιδεώδη.Ταυτόχρονα και η ειμαρμένη, το γραφτό μας, που φτιάχνει μεν χίμαιρες,οι οποίες αργότερα καταρρίπτονται,αφού στο προσκήνιο εν τέλει,η αυλαία ανοίγει για να παίξει η Ζωή τον πιο κραταιό της ρόλο.[...]

Υπερβολικές προκλήσεις για να καταδείξουν για μια ακόμη φορά, αυτό το σφρίγος. Την ωριμότητα, τη συνείδηση, το βίωμα της πικρής ζωής. Την παρακμή, αναμοχλεύοντας τα τωρινά και τα περασμένα. Χρόνια ζωής δύσκολα και πικρά, αφημένα σε γωνιές αιχμηρές του μυαλού, για ν’ανακληθούν ήμερα και ήρεμα όταν καταλαγιάζουν τα ένστικτα και τα πάθη. Για ν’αναδυθούν σε μια τοπογραφία γειτονιάς-συνοικίας, μια νέα πατρίδα, φερμένη από την επαρχία. Όπου οι νεραντζιές μυρίζουν ακόμα, τα λουλούδια υπάρχουν στα μπαλκόνια κι ευωδιάζουν τρυφερότητα ξεχασμένη. Άνθρωποι μιας άλλης αισθητικής, μιας άλλης γλώσσας, αυθεντικής. Μια εγγύτητα ανέλπιστη που ψηλαφεί τη διαύγεια στην ψυχή, την ενάργεια στο σώμα και στο μυαλό. Περιστατικά που γίνονται εναύσματα για την ενδοσκόπησή μας. Για ν’αποδείξει ο καθένας μας-στον εαυτό του- ότι μπορεί να ζει χωρίς σκιές και φαντάσματα. Χωρίς να δαιμονοποιεί ,αφού μπορεί ν’αντιδράσει στα μηχανικά και στα προφανή συντελεσμένα, με ορμή, με ψυχικό σθένος, με υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια.
Επιτυγχάνεται αυτή η αντίθεση με τη σύγχρονη θλίψη, ενώ στις καρδιές των ηρώων εξυφαίνονται πάθη ερωτικά, αγωνίες για τη ζωή και την ευκαιρία που έχει ο άνθρωπος ν’αναδειχτεί ως Άνθρωπος,μέσα σ’ένα τόσο αντιφατικό περιβάλλον. Και το κέρδος είναι: Ότι παραμένει Άνθρωπος.[...]


Ήρωες οικείοι,που τους νιώθεις κοντά σου και λυπάσαι ως την άρνηση,να τους αποχωριστείς καθώς το βιβλίο φτάνει στις τελευταίες σελίδες του.Γιατί άνοιξαν μικρά ή μεγαλύτερα λευκά φτερά για να σε προφυλάξουν από τα αδηφάγα βλέμματα,από την ασχήμια των τοπίων και των «τεράτων» και να σε κρατήσουν σε μια αγκαλιά άδολη,όλο θέρμη. Γιατί υπερασπίζονται με πάθος την ανθρωπιά τους-κάθε λεπτό-σαν παιδική ηλικία. Αγιασμένοι ψίθυροι,μιας άλλης ζωής που αχνοφέγγει κάτω από το κουρασμένο δράμα της αλλά και παρηγορεί προσφέροντας ακραιφνή παραμυθία, με την αυτοθυσία και το υψηλό ήθος.Είναι η ζωή εκείνη, με τη φυσική συστολή, που ερυθριά και υποφώσκει κάτω από καλές ρυτίδες.[...]

Ο συγγραφέας με ηθική αγωγή. Με όραμα για επιστροφή στην «αθωότητα, την παλιά μας ταυτότητα». Με γενναιοδωρία και περίσσευμα ψυχής πλάθει τους χαρακτήρες του, δυνατούς και γενναίους παρά τα ναρκοθετημένα πεδία της σύγχρονης εποχής. Πληγωμένους αλλά με μια παιδεία αλλιώτικη που μπορεί ν’αντεπεξέλθει στις κακοτοπιές και στα μικροαστικά εμπόδια. Μ’αυτήν την επίγνωση προχωρεί, ενδεχομένως για να μας πείσει πως άλυτα προβλήματα δεν υπάρχουν ,όταν θέλουμε, όταν πιστεύουμε σ’εμάς και στην αλήθεια. Και αυτή ακριβώς η επίγνωση συγκινεί.
Η μνήμη του συγγραφέα συγκινεί, καίρια και καθάρια, όταν δίνει πανέμορφα και εικαστικά, εικόνες σε μια διάσταση ζωής που έχουν ανάσα ακόμα και τα άψυχα-όπως το φλιτζάνι του καφέ. Εκεί που η χρήση τους σταματά να είναι υλική και γίνεται συναισθηματική. Η δεξιότητα του συγγραφέα συγκινεί, με τον αυθορμητισμό της, τίποτα επιτηδευμένο, συντηρώντας την εικόνα, τη μνήμη, αλλά περισσότερο την αξία της γειτονιάς, την αρχή της επικοινωνίας. Ο συγγραφέας απαλλαγμένος από την εγωιστική χρήση του μονολόγου, αφήνει τα ηνία στους ήρωές του, και συμπεριφέρεται ταπεινά, έξω από το πλάνο, ενεχόμενος με μια εν δυνάμει εμπλοκή σε κάθε πρόσωπο που επιλέγει εμμέσως να αναλύσει. Ανασυγκροτεί ένα σύμπαν παλιό και του αποδίδει όλες τις ιδιότητες των χρωμάτων, εξιλαστήριες και θεραπευτικές. Όσων μας κάνουν να ξανανιώσουμε άνθρωποι, με ελαττώματα, αδυναμίες, πάθη, πόθους, λάθη, δειλίες, αλλά και γενναιότητα, ψυχή, καρδιά και συναίσθημα.
Ο αναγνώστης καλείται μόνο να έχει την ελάχιστη ικανότητα για να κατανοήσει ικανοποιητικά τη σημασία των συμβόλων.

Ένα βιβλίο βίωμα και μάθημα ζωής και ανθρωπιάς.»

το δάσος των ψευδαισθήσεων

Τον θαύμαζα από μικρή χωρίς να τον ζηλεύω.Έβλεπα από τότε να γίνονται ολόκληρες ιστορίες αυτά ακριβώς που δεν λέγαμε,και που δεν ήταν απαραίτητο να έχουν σχέση μόνο μ'εμένα και μ'εκείνον και τίποτ'άλλο.Νοιώθω μια πίκρα,αλλά και κάτι απ'τη σιωπή μας να με σαγηνεύει παράξενα.Νομίζω πως,κατά βάθος,ξέρουμε καλά τι σκεφτόμαστε ο ένας για τον άλλον,και γενικά για τα πράγματα που μας δένουν ή μας χωρίζουν.Είναι από τις σπάνιες κι ενδιαφέρουσες περιπτώσεις που δύο άνθρωποι φέρονται σαν εντελώς διαφορετικοί,μα φέρουν έναν ομοούσιο πυρήνα,μια μυστική πάλη,ένα σημείο μοναξιάς,αποφασισμένοι να τον διαφυλάξουν,ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να μην το συζητήσουν ούτε μεταξύ τους ποτέ,να μην το θίξουν καν,κάτι που ίσως συμβάλλει στην αυτάρκεια,αφήνει όμως διψασμένη την ανθρώπινη καρδιά.
Τα χρώματά μου τον απέλπιζαν-τα ίδια χρώματα που θαύμαζε στα πουλιά ή στα λουλούδια,στην ανατολή και στη δύση του ηλίου.Παρ'όλα αυτά,αυτός είναι που μου έκανε την ωραιότερη φιλοφρόνηση.
"Ντύσου σαν γυναίκα",μου είπε μια μέρα,πριν λίγα χρόνια.
Έπεσα απ'τα σύννεφα.Οπωσδήποτε δεν ντυνόμουν σαν άντρας,ούτε πάλι με κραυγαλέα θηλυκότητα.Είχα ένα ονειρικό προηγούμενο με τα ρούχα,όπως και με τις λέξεις,με τα πράγματα,με την ζωή.
"Γιατί,πώς ντύνομαι;"τον ρώτησα αγαθά.
"Σαν μυθιστόρημα",μου είπε-και με ξανάστειλε στα σύννεφα.

απόσπασμα από το

Στην Ερημιά με Χάρι

Ζυράννα Ζατέλη

εκδ.Καστανιώτη

ο Εραστής της Βόρειας Κίνας

Ο Κινέζος ανοίγει την πόρτα πριν εκείνη χτυπήσει.Φορά το μαύρο βραδινό κιμονό.Μένουν εκεί όπου είναι.Παίρνει τη σάκκα της,την πετά στο πάτωμα,την ξεντύνει,ξαπλώνει δίπλα της στο δάπεδο.Ύστερα περιμένει.Περιμένει.Ακόμα.Λέει σιγανά:
-Περίμενε.
Μπαίνει στη μαύρη νύχτα του κορμιού της παιδούλας.Μένει εκεί.Βογγάει από πόθο τρελό,ακίνητος,λέει ψιθυριστά:
-Ακόμα...περίμενε...

Γίνεται αντικείμενό του,να εκδίδεται μυστικά μόνο γι'αυτόν.Δίχως όνομα πια.Παραδομένη σαν πράγμα,κλεμμένο μόνο απ'αυτόν.Πράγμα που μόνος αυτός άλωσε,και χρησιμοποίησε,και διαπέρασε.Πράγμα,ξαφνικά άγνωστο,μια παιδούλα με μόνη ταυτότητα το να του ανήκει,το να'ναι αποκλειστικό του κτήμα,δίχως λέξη που μπορεί να χαρακτηρίσει τη σχέση αυτή,λιωμένη μες στην ύπαρξή του,διαλυμένη σε μια γενικότητα που εκπηγάζει πάντα με τον ίδιο τρόπο,αυτή που από τα βάθη του χρόνου πήρε άδικα ένα άλλο όνομα,το όνομα της αναξιοπρέπειας.

Μαργκερίτ Ντυράς

-απόσπασμα-

Εκδ.Εξάντας

μτφρ:Στέλλα Μανέ

όσα περάσαν...

Από τις κόντρες του καιρού

και τα ταξίδια του μυαλού

όλα γυρίζουν μου ψιθυρίζουν

πως η ζωή 'ναι κάπου αλλού

Ό,τι περνάει και φεύγει, δε γυρνά

Πρόβα δεν έχει η ζωή ποτέ ξανά

Όσα περάσαν και σβήσαν

ψυχή και σώμα μού αφήσαν

Βήμα το βήμα, θα μάθω να τρέχω ξανά

Στη θάλασσα θα κατεβώ

να δω ορίζοντα ανοιχτό

Θα βρω τα λόγια μοιραία λόγια

πριν κοιμηθείς για να σου πω

λόγια:Γιώργος Αθανασόπουλος

μουσική:Ηρακλής Βαβάτσικας

ερμηνεία:Μόρφω Τσαϊρέλη

***το τραγούδι ακούστηκε πρώτη φορά

στην ταινία "η καρδιά του κτήνους"

βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα του

Πέτρου Τατσόπουλου

********Ο Προμηθέας θα παραμείνει ανενεργός για κάποιο-άγνωστο έως ισόβιο- χρονικό διάστημα λόγω πυκνών επαγγελματικών υποχρεώσεων.Θα τα λέμε στη Θάλασσα...

Ζει το κορίτσι του Fruit Punch?

Κάτι άλλο ήταν.Το φως και η θάλασσα και η ψυχή μας.Κάτι άλλο. Όλα αυτά υπήρχαν και πριν τον Ελύτη.Όμως μετά από εκείνον,δε γίνεται να υπάρξουν χωρίς αυτόν.

Μπερδεμένη.Έκαιγε τις ομορφότερες σκέψεις της,σαν σπίρτα,για να φωτίσει τα υγρά σκοτεινά της υπόγεια.Έσβηναν γρήγορα.Έπρεπε συνεχώς ν'ανάβει καινούρια.Το σκοτάδι την έτρωγε.Την έπαιρναν τα αίματα.Ήθελε να ξαναγυρίσει στην κούνια της.Κανείς δε γυρνάει.Τουλάχιστον όχι ολόκληρος...

Δε με ρωτάς γιατί?Δεν θέλεις να μάθεις ή νομίζεις πως καταλαβαίνεις?Ήθελα να το κάνω.Δεν μπορούσα να το ελέγξω.Ήταν τόσο εύκολο...Ξέρεις πόσο εύκολο ήταν?Το έχεις νιώσει ποτέ?Να κάνεις κάτι τόσο απάνθρωπο και να μην το ξέρει κανένας.Όχι απάνθρωπο,σκληρό.Δεν το έκανα για μένα,αλλά για όλους εκείνους που τώρα με ψάχνουν και με καταριούνται.Ακραίο συναίσθημα.Να γλιτώνεις.Ούτε αγάπη,ούτε μίσος.Αυτά είναι αυταπάτες.Σου μιλάω για κάτι τόσο αληθινό που σε κάνει κομμάτια.Για πρώτη φορά χτυπήθηκα στ'αλήθεια με κάτι τόσο δυνατό.Και το ρίσκο.Της σταύρωσής σου.Αν σε πιάσουν,θα σε σέρνουν με την κοιλιά στο Γολγοθά.Όχι Χριστός,ληστής.Θα το βλέπεις στα μάτια τους.Θα είσαι ένα φίδι.Δεν θα μπορείς να κρατήσεις τίποτα από τον εαυτό σου.Δεν θα υπάρχει τίποτα από το παρελθόν σου.Ούτε ο Σεφέρης,ούτε ο Λειβαδίτης,ούτε τα τραγούδια του Θεοδωράκη,τίποτα.

Ότι το μόνο που καταφέρνουν είναι να ημερεύουν το ζώο.Αλλά δεν το αλλάζουν.

Τύχη,μόνο τύχη.Μια σειρά συμπτώσεων.Αυτό είναι.

Η Λένα κατάπινε το Βατερλώ της κομμάτι κομμάτι.Ο Παύλος δεν σκόπευε να σταματήσει,αν πρώτα δεν την έβλεπε να γλείφει και τα δάχτυλά της...

Οδυσσέας Ιωάννου

Bleibtreu Cafe

Μ' αρέσανε τα μπαρ στο Βερολίνο

μετά τις τρεις όταν μεθούσαν οι ξανθές σιγά-σιγά

Μοναχικές πριγκίπισσες, του τίποτα ερωμένες

στων νικημένων το νησί γλεντώντας σιωπηλά

στων νικημένων τη γιορτή

γλεντώντας κάθε βράδυ σιωπηλά

Erika, Maria, Monika, Sabine

θα δούμε άραγε ξανά μαζί ποτέ

το χιόνι του Δεκέμβρη απόγευμα να πέφτει

έξω απ' τη τζαμαρία του Bleibtreu cafe

"Berlin, Achtung Berlin"

"Berlin, Achtung Berlin"

"Berlin, Achtung Berlin"

Το παγωμένο γέλιο τουακούω και φοβάμαι

το γέλιο του πολέμου

ακούω ξανά από παντού

Αχ! πόσο εύκολα ξεχνάμε

το έγκλημα φυσάει ξανά από παντού

"Berlin, Achtung Berlin"

"Berlin, Achtung Berlin"

Sie heißt Lilli Marlen !!!

Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας

δώδεκα τα όχι

Ανάβουν οι σταγόνες

στο φως της αστραπής

Το μυστικό τσ' αγάπης

εσύ θα μου το πεις

Δώδεκα τα όχι

και τέσσερα τα ναι

θέλει βαθιά ανάσα

να πεις τον αμανέ

Τα γιασεμιά κι οι κρίνοι

ανοίγουν την αυγή

Το ύψος της αγάπης

φαίνεται στη φυγή

Ανάβουν οι σταγόνες

το φως της αστραπής

Το ερωτευμένο βλέμμα

μοιάζει με της ντροπής

Τα άνθη της αγάπης

για να γενούν καρπός

ένα στα δέκα δένει

αν είσαι τυχερός.

Δώδεκα τα όχι

και τέσσερα τα ναι

θέλει βαθιά ανάσα

να πεις τον αμανέ

στη Δία

Λουδοβίκος των Ανωγείων

Mελίνα Μερκούρη

Ποτέ την Κυριακή




Στέλλα-Αγάπη που'γινες δίκοπο μαχαίρι

μαύρη πεταλούδα

...Σ'ένα από τα νησιά του Σολομώντος(Ugi)οι ψυχές,μεταμορφώνονται σε πυγολαμπίδες.Είδαμε πως σ'άλλα νησιά της Μελανησίας αποφασίζει κανείς αν θα μετασαρκωθεί σε πουλί ή σε πεταλούδα. Όταν δεν έχουν το λείψανο,στα νησιά Σαμόα,απλώνουν κατά το μέρος που χάθηκε ο άνθρωπος ένα πανί,και το πρώτο πλάσμα που θ'ανεβεί σ'αυτό,σφήκα,αράχνη,σαύρα,το'χουνε για ψυχή του πεθαμένου.Την Πέμπτη μέρα ύστερα από το θάνατο οι Γκοντ(Gonds)προάρια φυλή των Ινδιών,πηγαίνουν στο ποτάμι,κράζουν το όνομα του νεκρού και πιάνουν ένα ψάρι ή ένα έντομο που λογιέται η ψυχή του.Στη Βιρμανία την ψυχή τη λένε "πεταλούδα"(άρα και τη βλέπουν έτσι).Οι ψυχές των Τανάλα(Tanala)της νοτιοδυτικής Μαδαγασκάρης μετασαρκώνονται σ'έντομα και σκορπιούς κι έτσι τα πλάσματα τούτα δεν τα πειράζουν.Οι ψυχές των Βασιλιάδων των Σιλλούκ[Schilluks]του Λευκού Νείλου παίρνουν και τη μορφή ενός εντόμου.Όταν έτσι,κανένας τους βρει,τέτοιο έντομο,το φέρνει ευλαβικά στο ιερό,θαρρώντας το ψυχή του βασιλιά του.Είδαμε πως για τους Τλασκαλάν[Tlaxcallans]του Μεξικού οι ψυχές των απλών ανθρώπων περνούν σε ζουζούνια...[...]

...Θα ξαναγυρίσω όπως η Περσεφόνη σε μιαν άγνωστη εποχή

καθώς ασθενείς και οδοιπόροι

στις πόρτες μαζεμένοι θα φωνάζουν

Σώσε μας από τα δαιμόνια του Φρόυντ.

Τότε,μην έχοντας τίποτα να κάνω

Ούτε κάτι το τρομερό να αποφύγω

[...]

θα μείνω μαζί σας,εγώ τώρα τυφλή που τα διαλυμένα

σχήματα των δέντρων δεν θ'αντικρίζω

ούτε τα χρώματα των ψαριών θα αισθάνομαι.

Γιώργος Χρονάς.