Όταν αναδύθηκα,το απογευματινό φως έπεφτε διαθλασμένο μέσα απ'τις κουρτίνες σε λοξές ρίγες πάνω στο πάτωμα.Όρθιος μπροστά στο παράθυρο ο Φοίβος,βαμμένος με μπρούτζινες ανταύγειες.Στεκόταν εκεί και κοιτούσε έξω.Πίσω του,τοποθετημένα στη βάση του αντικρινού τοίχου,μερικά μισοτελειωμένα πορτρέτα(τα είχα σχεδόν παρατήσει)ατένιζαν ζηλόφθονα τις γυμνές ωμοπλάτες του,τους μηρούς,τη γραμμή της ραχοκοκαλιάς χαραγμένη με λεπτό κάρβουνο,το χνούδι στην επιδερμίδα φτιαγμένο από ένα παστέλ που δεν θα το'βρισκες πάνω στα ράφια.Αποθαύμαζα όσα είχα μόλις πριν εξερευνήσει σπιθαμή προς σπιθαμή με την αφή και την όσφρηση.Δεν ξέρω γιατί,από μικρή μου φαινόταν πως ο αυχένας είναι ένα ειδικό πέρασμα για να φτάσει κανείς στα μύχια της αρσενικής ψυχής.
Βασίλης Καραποστόλης
Πατάκης 2008