Πολεμιστής


Άφησε την ασπίδα του και το κοντάρι μαλακά να πέσουν δίπλα του, στο χλωρό παχύ χορτάρι που φύτρωνε γύρω απ τα γκρεμισμένα τείχη. Σκοτωμένος ή κοιμισμένος; Δεν φαινόταν από μακριά. Ξαφνικά στήριξε το κεφάλι του χαλαρά, λυγίζοντας το ένα του χέρι και το έριξε πίσω. Ο χαλασμός είχε σταματήσει και μόνο οι καπνοί που ανέβαιναν αργά στον ουρανό μαρτυρούσαν την μάχη. Κατά τα άλλα οι ήχοι της φύσης επανήλθαν, σα να μην είχε συμβεί τίποτα, ποτέ. Το άλογό του έπινε ήρεμα νερό και το ρυάκι εξακολουθούσε να κυλά, διάφανο και καθαρό, όπως πάντα. Ο χλιαρός ήλιος του χάιδευε τις πληγές, και το κορμί του σιγά σιγά λυνόταν σ’ έναν αθέλητο σχεδόν ύπνο. Του παραδόθηκε ανήμπορος κι αποκαμωμένος, βυθίζοντας το κορμί του στη νάρκη. Σαν μεθυσμένος, ένιωσε τους αρμούς του να λιώνουν.


Ξύπνησε με την δροσιά της νεαρής νύχτας. Άνοιξε τα μάτια του έξαφνα, μα όχι τρομαγμένα, και είδε από πάνω του απλωμένο τον έναστρο θόλο. Το αίμα στις πληγές του είχε ξεραθεί κι όταν κινήθηκε τον πόνεσαν τα χτυπημένα του μέλη. Παρ’ όλα αυτά σηκώθηκε και στάθηκε όρθιος. Η κουκουβάγια έκρωξε δυο συλλαβές και σώπασε, κοιτώντας τον στα μάτια. «Ξέρω», της απάντησε, «κι εγώ νιώθω τυχερός». Περπάτησε αργά ως το φωτεινό ποτάμι. Ένα δαγκωμένο φεγγάρι το γέμιζε ασήμι. Στην μαλακή του όχθη βούλιαξε το πόδι του. Έπλυνε τις πληγές του. Ρυτιδιασμένος καθρέφτης. Το πρόσωπό του γνώριμο, του έγνεφε φευγαλέα. «Κι όμως άλλαξα». Η κουκουβάγια στον ώμο του ράμφισε τα μαλλιά. Ένιωθε ελαφρύς, σαν χνούδι στο ανοιξιάτικο αεράκι. Το άλογό του κοιμόταν όρθιο, πάντα έτοιμο. Κάτι τον βάραινε. Έβγαλε την παλιά πανοπλία του και την πέταξε μακριά. Κοίταξε τα ματωμένα του ρούχα, την ασπίδα και το κοντάρι του, κι ακόμη πιο πέρα, τα γκρεμισμένα τείχη και τους ψηλούς καπνούς, το άλογό του. Όλα περίμεναν. Εκείνον. Κοίταξε το γρήγορο, λευκό ποτάμι και το αποφάσισε. Γυμνός, κολύμπησε στην άλλη όχθη και χάθηκε ήρεμα στο πυκνό δάσος.


Πέννυ Μηλιά

7 σχόλια:

Αλκυονίδες Μέρες είπε...

Δεν έχω κάτι να σχολιάσω , απλά ήταν άσχημο ένα τόσο ωραίο post να μένει χωρίς σχόλιο!

Γιώργος

Penny είπε...

Γιώργο πόσο έχεις δίκιο!
Η μοναξιά μπορεί να ασχημαίνει ακόμα και τα πιό όμορφα πράγματα, και τους πιό όμορφους ανθρώπους..

Σ ευχαριστώ ιδιαίτερα

Πέννυ

Βασίλης είπε...

Ο τρόπος
Οι εικόνες
Η κλιμάκωση και
Η κατάληξη,…

(Το διάβαζα κι ήξερα απ’ την αρχή, τι θα συμβεί στις τελευταίες γραμμές,…)

Η συνειδητή επιλογή στριμωγμένη από τους διακανονισμούς που μόνος ο καιρός κι ο χρόνος επιλέγουν

Απέναντι
γυμνός και μόνος με μόνη την αξιοπρέπεια
τελευταίο λάφυρο
Πολεμιστής
Πολεμιστές πεσμένοι
Μοναξιά
Μοναξιές αδυσώπητες

Κι είναι ανάποδα όλες οι σταθερές
Δεν υπάρχουν σταθερές

Δεν έχω τίποτα,…
Μια ανάσα να στείλω
Μια χαρούμενη σκέψη
Μια νέα Μέρα
Δεν έχω

Μόνο πόνο

Πέννυ
Σε διαβάζω κι είναι κάτι,…
Έχει μια γαλήνη αυτή η μοναξιά
Αυτή η γραφή έχει μια υπόμνηση
γλυκιά μαχαιριά καρφωμένη
ανεπίδοτη σκληρή
«θέλω» που δεν επιδέχονται αναβολή
«μπορώ» ανήξερα σέρνονται σε
ξεχασμένους δρόμους.
ζητούν θέση κι εξερεύνηση,…


Φαίδρα
Η Θάλασσα σου Άπειρη
Μα φουρτουνιασμένη
τρομακτική θύελλα σε συνεπαίρνει,…
Στέλνει(;) μηνύματα ή μόνο παίρνει;

Καλησπέρες
Να είστε καλά

Penny είπε...

Βασίλη
πόσο χαίρομαι που είσαι εδώ!
Το ξέρω πως είσαι εδώ:σιωπηλός, γενναίος, αληθινός.
Τι πιό ωραίο δώρο από το να νιώθω κάθε φορά που σε "ακούω" οτι πίσω από αυτά τα γράμματα υπάρχει ένας άνθρωπός σαν κι εσένα, με καρδιά που πάλλεται και παλεύει; Τι πιο χαρμόσυνο; Τι παραπάνω να μου φέρεις να μου δώσει δύναμη;
Με κάποιο τρόπο τα μέτρα έχουν αλλάξει, άλλα πράγματα αποτιμώνται τώρα.
Τα κείμενα είναι αφορμή να επιβεβαιώνουν την πίστη οτι εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποί να τα "συναντησουν" να τα "ακούσουν". Ακέραιοι, ευαίσθητοί, δυνατοί, δάσκαλοι.

Να είσαι καλά κι εσύ

Φαίδρα Φις είπε...

Γιώργο σε καλωσορίζω
ευχαριστώ για το πρώτο αισθητικό σχόλιο

καλημέρα

Φαίδρα Φις είπε...

Πεννούλα καλημέρα κι εδώ
το κείμενο αποπνέει
κάτι βαθύ και γαλήνιο
με ηρεμεί κάθε φορά
που το διαβάζω
και η αντίθεση με τον τίτλο
είναι μια δυναμική πρακτική
ανεκπλήρωτου αισθήματος
από μοίρα
όχι από επιλογή

δεν ξέρω γιατί στάθηκα
σ'αυτά τα δύο σημεία
το απέναντι παρά τη γαλήνη
εξακολουθεί να με φοβίζει

Φαίδρα Φις είπε...

Βασίλη μου
αυτό το "είναι ανάποδα όλα"
μερικές φορές κοστίζει
όλη τη ζωή

σε πεθύμησα πολύ
και τη Λουκία και τη Σταυρούλα
ελπίζω να είστε όλοι καλά

όποτε βρεις χρόνο τηλεφωνιόμαστε
καλημέρα και φιλιά