Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα φρίκες. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα φρίκες. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Μέρες αργίας
Όσο μεγαλώνει κανείς
αν είναι τυχερός
αναθεωρεί.
Απόψεις, καταστάσεις, ανθρώπους.
Αργά συνειδητοποιώ
την ανεκτίμητη αξία
των οικιακών βοηθών
και των μαγείρων.
αν είναι τυχερός
αναθεωρεί.
Απόψεις, καταστάσεις, ανθρώπους.
Αργά συνειδητοποιώ
την ανεκτίμητη αξία
των οικιακών βοηθών
και των μαγείρων.
αμάραντος
Πού διοχετεύεται η παραφορά μας που πλεονάζει
Όταν στην εσωστρεφή γειτονία ~
μεθυσμένα
~σ’ανθισμένο φράχτη με αμάραντους
Εξαιρώντας τη χριστιανική ευπρέπεια
Εκθειάζονται τα τραύματα και με φιλάς
Προφανώς δεν μπορώ να το διατυπώσω όπως ο Κλάιστ αλλά νιώθω τελευταία σαν τον Ετιέν Ντε Κλουά.Έχω παράξενη σχέση με το μαξιλάρι μου και τα πούπουλα.Επιπλέον,διαρκώς αναρωτιέμαι για τον αυτισμό της μαριονέτας ένεκα του ασύμπτωτου των δύο μοχλών κίνησης…Tουλάχιστον απέφυγα το σύνδρομο του Ιάσονα και τους Ψαλμούς του Δαυίδ.
Στη Μαρία Ροδοπούλου~Ευχαριστώ
Κι όπως βλέπω ξανά αηδόνια στα κέρατα του ελαφιού
Όπως αφηνιασμένα τρέχουν τα άλογα του βυθού στο Φραγκοκάστελλο
Τα δελφίνια ανεβαίνουν στο κάστρο
Τα μάτια σου είναι μεγάλα και μπλεγμένα στις φλέβες του φεγγαριού
Οι δείκτες των ρολογιών γυρίζουν αριστερόστροφα
Πέντε κόκκοι καφέ στην κούπα μου σχηματίζουν τη
Μεγάλη Αρκούδα
Κάποιος φαίνεται μου χαρίζει λίγο χρόνο για
Να κατορθώνω την καρτερία
ευχαριστίες σε όλους όσοι ακούσατε την εκπομπή στο Radio Bubble
[Θα τρόμαζες αν σου έλεγα πόσα κοιτάζω τις νύχτες]
ευχαριστίες σε όλους όσοι ακούσατε την εκπομπή στο Radio Bubble
Hectic
Μπάτσοι καφέδες βυτία κελιά
-πόσο θα ήθελα να σ είχα τώρα κοντά-
Ολες αυτές οι κάμπιες
Θα γίνουν κάποτε πεταλούδες
Ή θα σέρνονται για πάντα
στους ξεχασμένους κήπους σου;
Πού μπορώ να υποβάλλω
την παραίτησή μου
κύριε Κάφκα;
Τώρα που μόνο δάνεια γλώσσης μας ανακουφίζουν
Η οικογένεια κατάπιε κάθε ανάγκη για αστυνομία
Ελέγχουμε τα αποχωρητήρια
Για τυχόν καταφυγόντες
Τα κατοικίδια εκτονώνουν τις αργίες
Τα παιδιά υποκαθιστούν ματαιωμένες θανατικές ποινές
Μέχρι και το ψέμα έχει πάψει να μας ηδονίζει όπως παλιά
Το τέλος θα έρθει απλά, δίχως ιστορική εξήγηση
Δίκαια,για μια φορά;
Το τραγούδι αφιερώνεται
εξαιρετικά
στην Κωνσταντίνα
και τον Δημήτρη
κότα με γέμιση
Κυριακή πρωί με εφημερίδες και κανάλια.Σεισμός στην Ινδία.Χάθηκαν τόσοι.Ανάμεσά τους και γυναικόπαιδα.Πρώτη εξαγγελία του Μπους:Κατά των εκτρώσεων.Μέριμνα για τα γυναικόπαιδα και αυτό.Πτώση αεροπλάνου στη Γουατεμάλα.Σκοτώθηκαν είκοσι έξι.Οι δεκατρείς γυναικόπαιδα.
Γυναικόπαιδα,σκέφτομαι.Οι πόλεμοι,οι μετωπικές συγκρούσεις,τα ναυάγια δεν θα έκαναν τόση εντύπωση στην κοινή γνώμη,αν ανάμεσα στα θύματα δεν υπήρχαν γυναικόπαιδα.Γυναικόπαιδα-αθώα φυλή,που λες και έχει δικαίωμα εξαίρεσης από την τύχη του υπόλοιπου κόσμου νήπια και μητέρες.Όντα σχεδόν μεταφυσικής σημασίας.Με αφορμή τον Μπους,που ονειρεύεται να πατάξει τη χαρά του "το κάνω χωρίς δεκαπέντε καπότες",άνθρωποι μαίνονται στα κανάλια.Παπάδες.Θεολόγοι και η Αλίκη Γιωτοπούλου-Μαραγκοπούλου."Το έμβρυο είναι άνθρωπος"."Γιατί δεν με θέλεις μανούλα?"."Η γυναίκα είναι διαχειρίστρια του σώματός της".Ένας δύο κοινωνιολόγοι κάτι ψελλίζουν για τα επιθυμητά παιδιά.Που είναι καλύτερα από τα ανεπιθύμητα.(Δεν βαριέσαι.Από προϊόν οικογενειακού προγραμματισμού,καλύτερα ανεπιθύμητο.)Μετά,λίγος ύποπτος λυρισμός.Με εκτενείς αναφορές στη Μητέρα του κόσμου,αυτή τη φορά.Χαμηλώνω τον ήχο για να σκεφτώ.Όσα είπε ο θεολόγος και εγώ αλλιώς κατάλαβα.Η Παναγία.Από κει ξεκινάμε.Η θεϊκή της υπόσταση δεν ανήκει σε Αυτήν.Στηρίζεται αποκλειστικώς στο ότι έγινε μητέρα του Θεού.Δεν ανέλαβε να κάνει τίποτα άλλο παρά να Τον φέρει στον κόσμο.Ο Θεός Αχειροποίητος.Η Μητέρα,ερωτικός Ασώματος.
Ασεξουαλική όπως το νεογέννητο.Ανυπεράσπιστη όπως το νήπιο.Αυτή η μεταφυσική της αθωότητα δεν είναι εύρημα του Μπους.Έχει γίνει θεμελιακό κομμάτι της ηθικής μας.Βοηθά στον αν ορίζει ο ισχυρός ανδρικός κόσμος τις σχέσεις του με λαούς,έθνη και φυλές.Για τον Μπους,η γυναίκα αποτελεί μικρή και ανυπεράσπιστη χώρα.Ένα λιγότερο ανεπτυγμένο έθνος,το οποίο χρειάζεται κηδεμονία.Αυτοδιαχείριση του σώματός της σημαίνει πυρηνικά όπλα.Και αν μάθει να τα χρησιμοποιεί?Ας την εξορίσουμε λοιπόν,στον κόσμο των παιδιών.Και αν δεν συμμορφωθεί,βομβαρδίζουμε το γεφυράκι με τους αμάχους.Γυναικόπαιδα:μια αδελφότητα που αναπτύσσεται ανάμεσα σε ανήμπορους και άβουλους.
Ξεφυλλίζω τις εφημερίδες.Νέα φλογερή καταγγελία."Οι γιατροί κάνουν καισαρικές και όταν δεν χρειάζεται".Η είδηση μου φαίνεται ακόμα πιο παράλογη από τα γυναικόπαιδα και τις απαγορευμένες εκτρώσεις.Στα παράθυρα γιατροί."Όχι όχι,δεν κάνουμε στα καλά καθούμενα καισαρικές.Μόνο στην ανάγκη.Αδίκως μας κακολογούν".Η καισαρική,λύση ανάγκης.Και βγαίνουν ανερυθρίαστως και το λένε.Σαν να είναι το πιο λογικό πράγμα στον κόσμο.Σε μια εποχή πλήρους αποφυσικοποίησης των πάντων,υπερασπίζονται ακόμα το θεσμοποιημένο κανιβαλισμό τού να αποκτάς ακόμα παιδιά με "φυσικό" τρόπο.Και αντί να προπαγανδίσουν την καισαρική,δικαιολογούνται που την έκαναν.Που δεν άφησαν,δηλαδή,έναν άνθρωπο,να περάσει ένα Βιετνάμ.(Υπάρχει βέβαια και το παραμύθι.Οι γυναίκες αντέχουν τον πόνο.Φυλάξτε τα αναλγητικά για άντρες με κολικό νεφρού.Πόσο ζυγίζει μια πέτρα?Μισό γραμμάριο?Πάντως όχι τρία οκτακόσια).Το θέμα που εν πολλοίς είναι θέμα αξιοπρέπειας,θα περίμενε κανείς ν'απασχολήσει τη γυναίκα του εικοστού αιώνα.Αλλά δεν την απασχόλησε.Γιατί είναι γυναικόπαιδο.Ιδίως οι γυναίκες γιατροί θα έπρεπε να είχαν ασκήσει προσηλυτισμό υπέρ της καισαρικής.Αλλά δεν το έκαναν.Ρώτησέ τες γιατί.(Έμένα που έψαχνα γιατρό στα δεκαεφτά μου να μου κάνει καισαρική μη με υπολογίζετε.Εγώ είμαι τρελή.Και οι τρελοί δεν ξέρετε τι εαυτούληδες είναι.Αρνιούνται να πονάνε.Αρνούνται να φάνε την προαιώνια κατάρα στη μούρη.)
Το να γεννάς μ'αυτόν τον απαράδεκτα αναξιοπρεπή τρόπο είναι λοιπόν,κάτι φυσικό.Και το να βγάζεις το δόντι σου με τανάλια στην κουζίνα είναι επίσης φυσικό και θεάρεστο.Το να εγχειρήσεις τη σκωλεικοειδίτιδά σου με νυχοκόπτη θα μπορούσε επίσης να είναι ένα φυσικό γεγονός.Όσο για τις αμυγδαλές,τράβα τες με το δάχτυλο.Πονάει,λίγο,αλλά δεν σου αρέσουν τα τεχνητά πράγματα.Άλλωστε,με λίγη καλή διάθεση,μια γυναίκα που έχει γεννήσει φυσιολογικά είναι βετεράνος.Μπορεί ν'αντέξει τα πάντα.Ιδίως,το δημόσιο βιασμό και τη διαπόμπευση.
Αν έχεις ζήσει την κτηνωδία του φυσικού τοκετού,μετά είναι ντροπή σου να πας να κάνεις μια εγχείρηση και να ζητήσεις αναισθησιολόγο.Από όταν ήμουν παιδί,τίποτα δεν μου είπε περισσότερα για τη μοίρα της γυναίκας όπως την αποδέχεται από αυτό το αποτρόπαιο "φυσικό" γεγονός.Φανταστείτε την.Περνάει το κατώφλι του μαιευτηρίου.Την μπάζουν από κει που λέει:Είσοδος ασθενών.Της παίρνουν τα τιμαλφή,την αποψιλώνουν.Όπως στα στρατόπεδα συγκέντρωσης."Η αποψίλωση δεν γίνεται για λόγους υγιεινής αλλά για λόγους ταπείνωσης",γράφει η Γκριρ.Έτσι ταπεινωμένη,αναγκάζεται να καθίσει σε διάφορους μαθητευόμενους που την ψάχνουν σαν κοτόπουλο.Μετά το παραφουσκωμένο Βοκτάς το πετάνε σ'ένα δωμάτιο μαζί με άλλα Βοκτάς που ουρλιάζουν,βρίζουν ή παρακαλάνε να έρθει ο γιατρός.Ο γιατρός εκείνη την ώρα τρώει καραβιδόψιχα στον Δουράμπεη.Δεν έρχεται παρά μόνο την τελευταία στιγμή.Μέχρι τότε,όποιος περνάει από δίπλα σου με άσπρη ρόμπα έχει το δικαίωμα να πασπατέψει το Βοκτάς,για να δει πώς πάει η γέμιση.Είναι φυσικό.Μια μαία σε μαλώνει:"Μην κάνεις έτσι.Δεν είναι τίποτα".
Σ'ένα σχετικό ντοκιμαντέρ του TV5,που λεγόταν "Η μπλόφα του φυσικού τοκετού",αν θυμάμαι καλά,οι δημοσιογράφοι αναρωτιόνταν:μπορεί να συμβαίνει όλο αυτό το μακελειό στον πολιτισμένο κόσμο?Μπορεί να υπάρχουν μορφωμένες γυναίκες που να πιστεύουν στο παραμύθι της φυσικότητας?Μπορεί αυτή η κατάσταση να έχει αξιοπρέπεια?Πώς συνεργούν οι ίδιες οι γυναίκες στον εξευτελισμός τους?Γιατί η καισαρική δεν είναι το μόνο αυτονόητο?Και πώς έχει φάει αυτό το παραμύθι όλη η πολιτισμένη ανθρωπότητα?
Να το προχωρήσω?Πώς μια γυναίκα βρίσκει λογικό να μπορεί να περάσει ένα πιάνο με ουρά από ένα φωταγωγό?Πώς ένας άνθρωπος που τρώει ψημένη πια την τροφή του και δεν σκαρφαλώνει στα δέντρα,θα επαναπροσδιορίσει τη σχέση του με το σεξ έπειτα από όλο αυτό το Βιετνάμ?Θα σου μιλήσουν για τις χάρες της ψυχοπροφυλακτικής.Θα σου πουν πως τίποτα φυσικό δεν πονάει.Υπάρχει η επισκληρίδιος.Την προτείνουν όλο και περισσότεροι.Ένεση στη σπονδυλική στήλη,την τελευταία ώρα.Ένα μικρό λάθος,και μένεις παράλυτη.Άσε που νομίζω πως αυτό που ενοχλεί μερικούς δεν είναι η επιμονή σου στην καισαρική (που τρώει χρόνο στο γιατρό) όσο η διάθεσή σου να μην ξεφτιλιστείς.Σκέφτομαι πως οι γυναίκες που δέχονται να φάνε την προαιώνια κατάρα τού "εν λύπαις τέξη τέκνα" είναι ή βουδίστριες ή ανίδεες ή ξεγραμμένες ύποπτες για συνεργία.Με αυτούς που τις κατατάσσουν στα γυναικόπαιδα.Αδύναμα,εκτεθειμένα στο φόβο και τον πόνο πλάσματα που αρνούνται τη σωματική αυτοδιαχείριση.Για να καταλήξουν σύντομα να μην έχουν πια διόλου σώμα.
Μαλβίνα Κάραλη
γαλάζιο ξενοδοχείο
Όταν επέστρεψα στο δωμάτιο δεν ήσουν εκεί. Έβγαλα τα βρεγμένα και ξάπλωσα ανάποδα στο κρεβάτι, ώστε το πρόσωπο να κοιτά έξω από το παράθυρο, στο μπαλκόνι, από ψηλά τη θάλασσα. Ο ήλιος δεν μπορούσε να δύσει. Μικρά καράβια έμπαιναν γλυκά στο λιμάνι και έμοιαζαν να ταξιδεύουν από το πρόσωπό μου στο μαξιλάρι, ήρεμα στην κουβέρτα.
Τα έκανα όλα σα να μην ήσουν εκεί. Δεν σκεπάστηκα, δεν έπλυνα τα χέρια μου, δεν έβγαλα το μακιγιάζ. Ήμουν δροσερή σαν από μεγάλη βουτιά και μου άρεσε. Στρέφοντας το πρόσωπο από την άλλη πλευρά, στην πόρτα, το βαρύ κλειδί κουνιόταν ακόμη στην κλειδαριά, σαν κάποιος μόλις να μπήκε. Στο φως κάτω από την χαραμάδα της ξύλινης πόρτας, η σκόνη κι αυτή αιωρούνταν. «Ήρθες;». Στα έπιπλα του ξενοδοχείου δεκαετίας ‘70 ενσωματωμένο ράδιο. Μοκέτα. Αυτό το λιμάνι χωρίς προσανατολισμό. Αν με άφηνες μόνη θα χανόμουν. Τα θαλασσοπούλια φώναζαν, βογκούσαν. Πόσους αιώνες τα πράγματα εδώ δεν επαληθεύονται;
Με έπιασε η θλίψη της βαθιάς χαράς και με πέταξε στο καφέ-μπαρ όπου ένας, μόνος ένας άντρας έπινε και κάπνιζε. Και κοίταζε θλιμμένα. Μόνο όταν πλησίασα άλλαξε όψη. Είχε δίπλα του μια φωτογραφική. Άρχισε να με τραβά κι αμέσως να τις σβήνει, την μια μετά την άλλη, δαιμονικά. Με φλας τόσο, που δεν μπορούσα να πλησιάσω. Σαν όπλο, σαν πυροβολισμό. Μόνο όταν έστρεψα να φύγω, σταμάτησε κι απότομα ξεκίνησε έναν αμανέ: «Αα Αα Αα Αχ..το ρόδο που ήτανε ν΄ ανθίσει…Αχ, το λούζει η νύχτα με νερό Ααααχ μα η μέρα δεν το αγαπάει, ο ήλιος το’ καψε και πάει..»
«Γιατί το κάνεις αυτό; Είναι τόσο μελό!»
Σιωπή.
«Φεύγεις;»
«Δεν ήρθα για αποχαιρετισμούς. Στο ξενοδοχείο μου έδωσαν πίσω την ταυτότητά σου. Δεν την χρειάζονται άλλο.»
«Μπα, από πότε έπαψα να είμαι ένας επικίνδυνος Κούρδος τρομοκράτης;»
«Από τώρα;»
Την ακουμπώ στον πάγκο. Μισό δευτερόλεπτο στα μάτια. Και φεύγω.
Μου αρπάζει το χέρι. Μαζί με την ταυτότητα. Και μ’ αγκαλιάζει.
«Που πάς; Θυμάσαι στα καφέ στο Βερολίνο; Στα τραπεζάκια που έχουν έξω την Άνοιξη ακουμπούν σε κάθε κάθισμα και μια κουβέρτα. Να παραγγείλω μια;»
Σιωπή.
«Δεν ήξερα πως ήσουν παντρεμένος»
«Νεαρέ, νεαρέ μια κουβέρτα σε παρακαλώ, περιποιημένη.»
Το γκαρσόνι από κεκτημένη ταχύτητα απαντά
«Μάλιστα, κύριε».
Έπειτα μένει να κοιτάει άναυδο.
Εγώ σιγά-σιγά σπάω. Χιλιάδες μικρά κομμάτια.
«Τι άλλο ψέμα μου’χεις πει;»
«Ήταν λευκός γάμος για την υπηκοότητα»
«Ω, πόσο ήμουν σίγουρη ότι θα πεις αυτό.»
«Τότε γιατί με ρώτησες;»
«Δεν σε ρώτησα»
«Τότε γιατί ήρθες;»
«Για την ταυτότητα. Και για να σου πω αυτό.»
«Εσύ γιατί έφυγες;»
«Γιατί ζήλεψα. Ζήλεψα την πόλη.»
«Μα είναι η δική σου πόλη»
«Και δεν έφυγα. Ήμουν στο δωμάτιο.»
«Πότε;»
«Όταν γύρισες βρεγμένη κι έβγαλες τα ρούχα σου. Και ξάπλωσες μπρούμυτα. Και έκανες έρωτα με την πόλη μου. Ήμουν εκεί κι έβλεπα να με ξεχνάς και να αφήνεσαι σε έναν άγνωστο.»
«Δεν το πιστεύω. Παρατράβηξε το αστείο. Γιατί το έκανες αυτό; Είναι τόσο ανέντιμο από μέρους σου.»
«Σε μένα ποτέ δεν αφέθηκες έτσι. Ποτέ δεν έχεις πει τέτοια λόγια. Με τέτοιο τρόπο. Με τέτοια φωνή. Με τέτοιο βλέμμα. Γιατί;»
«Καταλαβαίνεις πόσο γελοίο είναι αυτό που συμβαίνει;»
«Γιατί δεν με ακολούθησες ποτέ; Γιατί; Τι δεν σε έπεισε; Δεν με νοιάζουν όλα τα λόγια που μου χεις πει ή που θα πεις μπροστά σε αυτό που έδωσες σήμερα στο τίποτα, στον αέρα. Γιατί δεν μπόρεσες να το δώσεις αυτό σε μένα ποτέ; Τι έχω; Τι δεν έχω; Γιατί δεν το αξίζω; Τώρα θα μου πείς;»
«Έχεις τρελαθεί τελείως και δεν καταλαβαίνεις τι κάνεις. Παραληρείς πάνω σε δικά σου σενάρια. Σε εμπιστεύτηκα και ήμουν η μόνη όταν ήσουν τελείως χαμένος, όταν ακόμα κι εσύ ο ίδιος δεν ήξερες ποιος είσαι, τι είσαι. Αλλά κάθε μέρα ανακαλύπτω και κάτι καινούργιο για σένα, για ό,τι υπάρχει γύρω σου, τους ανθρώπους, τις πόλεις σου. Χωρίς να μπορώ να επιβεβαιώσω την αλήθεια. Ζω μαζί σου στο ενδιάμεσο. Συνεχώς αιωρούμαι ανάμεσα στην δική σου και την δική τους αλήθεια. Τι από όσα λέγονται και γράφονται για σένα ισχύει; Πώς να αφεθώ, τι να αγαπήσω μέσα σε αυτή την αβεβαιότητα; Έχεις ζήσει εσύ ποτέ με αυτό; Όχι βέβαια γιατί εσύ είσαι ο ίδιος η αβεβαιότητα. Πόσο να αφεθώ σε αυτή τη δίνη;»
«Δεν σου είπα ποτέ ψέματα. Δεν μπορώ να σου λέω τα πάντα. Πρέπει να προστατεύω κι εσένα κι εμάς. Δεν κρύβομαι ποτέ από σένα. Δεν έχω λόγο. Το ξέρεις ότι όλο αυτό μπορεί να μας κοστίσει πολύ παραπάνω από όσο φαντάζεσαι.»
«Δεν μπορείς να θίγεσαι από μια μυθιστορηματική κατάσταση, από μια φευγαλέα αίσθηση όταν εγώ σκορπάω την ζωή μου μέσα στην τρέλα σου.»
«Αυτή η αίσθηση ήταν πιο αληθινή από ότι και αν ζήσαμε ποτέ μαζί.»
«Πώς μπορείς να το λες αυτό; Ζεις σε ένα παραμύθι και νομίζεις πως για όλους έχει την ίδια σημασία, το ίδιο νόημα. Έχεις μπερδέψει την πραγματικότητα με τις έμμονες ιδέες σου. «Έκανες έρωτα με την πόλη μου»! Τι διάολο σημαίνει αυτό;»
[θα συνεχιστεί κάποτε]
Πέννυ Μηλιά
Σήκω και δώσε μου κρασί
τα λόγια είναι χαμένα
Απόψε το χειλάκι σου
θα'ναι το παν για μένα
Κι όσο για τα ταξίματα
και για τα κρίματά μου
Τα βλέπω σαν τα κατσαρά
μαλλιά σου μπερδεμένα
Για κείνα που δεν έκανα
και που'χω καμωμένα
Αν έχω τη ζωή σωστά
είτε στραβά παρμένα
Αυτό θα'ν' το μαράζι μου
κρασί λοιπόν ποιος ξέρει
τι βγαίνει τούτη η αναπνοή
στερνή φορά από μένα
Όταν θελήσει η μοίρα μου
τον κόσμο αυτό ν'αφήσω
και κάθε ελπίδα για ζωή
απ' την καρδιά μου σβήσω
Μια κούπα από την στάχτη μου
να φτιάξετε συντρόφοι
σαν θα γεμίζει με κρασί
μπορεί να ξαναζήσω
Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Τρία Ρουμπαγιάτ
ανταρσίες
Το ραβασάκι έχει και υστερόγραφο.Λέει πως ό,τι αφήσεις θα είναι το παράπονο και η λύπη σου.Τα γέλια σου θα τα πάρεις μαζί σου.Κανείς δεν πρόκειται να σε θυμάται γελαστό.Δε χτίζεται τίποτα με θετικές μόνο σκέψεις.Όσο κι αν προσπαθώ να βρω τη δύναμη του μυαλού μου και την ουσία του πνεύματος,νομίζω ότι μόνο με το φαλλό μου θ'ανοίξω πέρασμα ανάμεσα στους ανθρώπους.Από τη θέα γυναικείων κορμιών και την επαφή θα πάρω ό,τι είναι να πάρω.Από πουθενά αλλού.Τα υπόλοιπα είναι ασπιρίνες για τον πανικό του θανάτου.
[απόσπασμα]
Οδυσσέας Ιωάννου
κάτω στο μεγάλο Ύπνο Μυστικό σου ανάβω Δείπνο
"Θέλω να είμαι όμορφη μόνο για σένα",είχε γράψει με το κραγιόν της χαμηλά στην κοιλιά μου ένα κορίτσι που δεν μπορούσα ν'αγαπήσω(μετενσάρκωση της Μπετίνας?)τη νύχτα που άνοιξε την αγκαλιά της για να κλείσει μέσα το κενό του χωρισμού.
Λογαριάζω,όπως προαισθανθήκατε ίσως,να σας απευθυνθώ με τον τρόπο της αφοσίωσης(και της κουρασμένης αφοσίωσης,δηλαδή της προδοσίας)πάνω και κάτω από τη γη.
Όχι,μην πανικοβάλλεστε.Δεν θα χρειαστεί να πλύνω τα οστά σας με κρασί,ούτε να καταπιώ με τις χούφτες τα ηρεμιστικά για να βρεθώ στο πλάι σας.
Απλώς θ'ακουμπήσω τα δάχτυλά μου μαλακά στο πληκτρολόγιο και θα γράψω σε μια γλώσσα που δεν γνωρίζω .Τα βλέφαρά μου θα πέσουν βαριά.Πρόκειται για μια γλώσσα που προσδοκά το αδύνατο.Για μια γλώσσα που δεν μιλιέται πουθενά.Για μια γλώσσα καταχωρισμένη στο Λεξικό του Κανένα.Για μια γλώσσα που υπεραμύνεται μια αδιανόητη συναναστροφή:ανάμεσα σ'αυτούς που δεν μπορούν να μεταδώσουν την εμπειρία τους(ή τη μη εμπειρία τους) και σε εκείνους που όλο και πιο αποφασιστικά,όλο και πιο εξαντλητικά,κατανοούν ότι εμπειρία είναι αυτό που δεν μεταδίδεται στον άλλο.
Αυτή τη μέρα λοιπόν,αυτή την ξεχωριστή μέρα,που βέβαια θα'ναι μια μέρα σαν όλες τις άλλες,θα σας γράψω.Θα ταχυδρομήσω ατέλειωτην επιστολή στο ιδιωτικό σας κοιμητήρι.
Μισέλ Φαϊς
Ελληνική Αϋπνία
Πατάκης 2004
ελληνική αϋπνία
Παγολισθίδες.Παγοπέδιλα
παθιάζω.Προσπαθώ
εν μία νυκτί
Χαρμολυπημένε κύριε,
Η ερωτική κωμωδία από την τραγωδία απέχει χιλιοστά.Αυτό το κεντήσατε στο πετσί σας με διάφορα τατουάζ,με πιο ανεξίτηλο το ολοκαυτωματικό 2101141892(αύξων αριθμός και ημερομηνία της δικαστικής πιστοποίησης της φρενοβλαβείας σας).Νωρίτερα το υποδυθήκατε στην Κακή ώρα του Δημήτρη Κορομηλά.
Σ'αυτήν την κωμωδία,τη διδαχθείσα το πρώτον εν τοις Ανακτόροις κατά την εσπερίδα της 29ης Απριλίου 1882,υποδύεστε περίπου τον εαυτόν σας.
Μισέλ Φαϊς
Πατάκης 2004
Μισέλ Φαϊς
Πατάκης 2004
η ζάλη των ζώων πριν τη σφαγή
ΣΤΑΡΛΕΤ:Δεν είμαι η γυναίκα σου-
ΝΙΛΟΣ:Μη μ'αφήνεις-άφησέ με-καλύτερα να πεθάνω
ΣΤΑΡΛΕΤ:Εγώ να πεθάνω-
ΝΙΛΟΣ:Καλύτερα να σκοτωθώ-
ΣΤΑΡΛΕΤ:Εμένα σκότωσε-
ΝΙΛΟΣ:Εσύ σκότωσέ με-
ΣΤΑΡΛΕΤ:Να μην ξανάρθεις-φύγε-
ΝΙΛΟΣ:Μην με διώχνεις-λυπήσου με-δεν είμαι εγώ-εγώ είμαι αλλά δεν είμαι εγώ-δεν ξέρω ποιος είμαι-είναι τόσο πολλά-δεν καταλαβαίνω-νόμιζα πως είχα βάλει μια τάξη-είπα δεν θα γίνει αυτό,δεν πρέπει να γίνει αυτό,πρέπει όλοι μαζί να προσπαθήσουμε να μη γίνει-αλλά δεν καταλαβαίνω-άλλα γίνονται επειδή τα είπαμε άλλα δεν γίνονται αν και τα είπαμε-δεν ακούν οι λέξεις-δεν υπακούν-ό,τι θέλουν κάνουν,όλα κάνουν ό,τι θέλουν-κανέναν δεν ακούν-γίνεται το δικό τους-αν είναι έτσι,τότε-αφού τίποτα δεν μπορώ,τότε όλα τα μπορώ-αφού τίποτα δεν μπορώ να κάνω,μπορώ ό,τι θέλω να κάνω-δεν θέλω όμως,δεν θέλω-θέλω αλλά δεν πρέπει να θέλω-δεν μπορώ να μη θέλω-κι αφού δεν μπορώ-τι άβυσσος αυτό το θέλω,τι άβυσσος αυτό το μπορώ.Έλα μαζί μου στην άβυσσο.
Δημήτρης Δημητριάδης
γράφοντας
Μαργκερίτ Ντυράς.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)