Escher-the bond of unionΟ αγαπημένος διαδικτυακός φίλος,
π.κ. με κάλεσε σ'ένα ενδιαφέρον παιχνίδι. Πρέπει να αναφέρω τα παρακάτω προσφιλή: πίνακα,φράση,ποίημα. Δύσκολο το βρίσκω μια και τα συγκεκριμένα είναι περισσότερα από ένα για κάθε "κατηγορία". Θα προσπαθήσω όμως, γιατί είναι πρόκληση να αφαιρείς επιλογές από τις επιλογές σου. Είναι κι αυτό μία άσκηση στην αφαιρετική "τέχνη"...
Πατέρα Παναγιώτη,ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση.Ήταν αλήθεια απόλαυση που συμμετείχα.
Όποιος θέλει μπορεί να παίξει.
Τον πίνακα τον ανάρτησα ήδη ως εισαγωγή στο παιχνίδι. Εδώ δυσκολεύτηκα αρκετά γιατί οι περισσότεροι πίνακες του Escher είναι αγαπημένοι. Κατέληξα σ'αυτόν:ο Δεσμός της Ένωσης.
Με συγκινεί που το εικαστικό,παράδοξο σύμπαν του Έσερ είναι βγαλμένο από έναν συνδυασμό της ονειρικής πραγματικότητας και των μαθηματικών-γεωμετρίας.Δημιουργεί πραγματικότητες αδύνατες-cosmo.gr-,όπου το πάνω μπερδεύεται με το κάτω,οι δύο διαστάσεις με τις τρεις,τα πουλιά μεταμορφώνονται σε ψάρια και αμφίβια,περίεργα πλάσματα βγαίνουν από καθρέφτες για να ενσωματωθούν στο χαρτί και μετά ν'αποκτήσουν πάλι ύλη.
Το ίδιο μου συνέβη και στις αγαπημένες φράσεις. Αναγκάζομαι να συμμορφωθώ προς τους κανόνες του παιχνιδιού,να γράψω μόνο μία και αυτή είναι η εξής:
"άνθρωποι αθώοι σαν άγραφες σελίδες
άνθρωποι ανυπεράσπιστοι σαν τις σελίδες που γράφτηκαν πια"
Τάσος Λειβαδίτης, "ο Φρουρός των Ημερών"
Και βεβαίως,είναι περιττό να το επαναλάβω για το αγαπημένο μου ποίημα.Εδώ, όσα κι αν αφαίρεσα,δεν κατόρθωσα να κρατήσω λιγότερα από τρία.Ζητώ συγνώμη αλλά δεν μπορώ στην καρδιά μου ν'αδικήσω κανένα.Έχουν όλα μέσα μου την ίδια ειδική βαρύτητα και λειτουργούν σαν δείκτες και πυξίδες σε άπειρες στιγμές της ζωής μου.
Το μικρό ψάρι-Γιώργος Χρονάς
Εδώ θα μείνω,είπε το μικρό ψάρι
με το'να μου μάτι να χαϊδεύει τις καρίνες των πλοίων
και τ'άλλο να μετράει την απόσταση
το βυθό
το στόμα μου θ'ανοιγοκλείνω όπως πίσω από τις γυάλες
τα κεντρικά ζαχαροπλαστεία
άναρθρες κραυγές δε θα βγάλω
θα κοιμηθώ για πάντα το ρεύμα να με πάρει
για να ξυπνήσω κάποτε
πυράγχη
σ'ένα μαύρο στερεό υγρό κατράμι ή λάδι
επαρχιακό λιμάνι
το σώμα μου μπλε ναυτικοί
μπρούτζινοι καπετάνιοι
μαύρα κουζίνας σκεύη θα κηδέψουν
γκαρσόνια την ύπαρξή μου θ'αναφέρουν
παιδιά θα παίζουν κάτω από τα τραπέζια,πάνω σ'επιφάνειες
κοντραπλακέ
ανίδεοι θα ρίχνουνε νομίσματα στα τζουκ μποξ
στους τηλεφωνικούς θαλάμους ώρες
οι σύζυγοι θ'αγαπούν τη γαλήνη
πληρώνοντας το τοπίο με σαλάτες και τυρί
θ'αγαπούν τις γυναίκες
Τα τύμπανα που ταιριάζουν στην ταφή μου δεν θ'ακούσω.
Η Ποίηση-Νίκος Καρούζος
Κάτι παράξενο συμβαίνει στο δωμάτιό μου
σαν πέσει η νύχτα.
Ένα πουλί ολάξαφνο
με φτερουγίσματα που μαχαιρώνουν τον αέρα
εισορμά και ύστερα πάλι ησυχία επικρατεί.
Ποτέ μου δεν ετόλμησα το φως ν'ανοίξω
και πάντα λέω τι να'ναι το ολάξαφνο πουλί
τι πτέρωμα να έχει
πώς άραγε να συγκινεί η μορφή του...
Πάντως όταν ξυπνώ με της αυγής το σκούντημα
δεν είμαι παρά μόνος στο δωμάτιο
σωματικά στερεωμένος απ'τον ύπνο
πιο γνώριμος του θανάτου από χθες
ενώ η ψυχή προσμένει
το καινούριο μήνυμα του ήλιου
όπως πάντα.
Όμως
τι να'ναι το πουλί που ξαφνικά
σαν ερχομός πνοής μέσα στο πνεύμα
σφάζει την ησυχία του δωματίου μου
και το αισθάνομαι κοντά μου?
Ποτέ νομίζω δεν θα μάθω
κι ίσως είναι το πουλί αυτό,όλο το μυστικό εδώ πέρα.
Οι Αράχνες-Αργύρης Χιόνης
Ακοίμητες,αεικίνητες,υφαίνουν οι αράχνες στο υπόγειο περίτεχνα ποιήματα,υπό μορφήν ιστού,αλάνθαστες παγίδες για τους αφελείς που,γοητευμένοι,ξεχνούν τις αποστάσεις ασφαλείας και εισχωρούν για πάντα μέσα στην ποίηση,μεταμορφώνοντάς της έτσι σε σφαγείο.Δεν έχουν τέτοια πρόθεση οι αράχνες.Αυτές υφαίνουν τα ποιήματά τους για τη χαρά της ύφανσης και μόνο,κι έρχονται όλοι αυτοί οι ανόητοι και τα χαλούν,προσθέτοντας σ'αυτά τα πτώματά τους.
