το δέντρο: υπνοβασίες

από το ημερολόγιο της Ρόζυ...

Περπατώ ολομόναχη στην πλαγιά των λύκων.Σ'ένα μονοπάτι που έχουν φυτρώσει στην άκρη του κάτι πολύχρωμα όνειρα.Σαν αγριολούλουδα.
Πέρα απ'τα σύνορα της ψυχής μου.Πέρα απ'τα σύνορα της λογικής μου.Στην κόψη της νύχτας.Πήρα την ανάσα της ροδακινιάς και ξέπλυνα το πρόσωπό μου.
Έκλεψα το χαμόγελο από τον ύπνο ενός παιδιού και σκέπασα τη γύμνια μου.
Μάζεψα τα σκόρπια φύλλα του Φθινοπώρου και άναψα φωτιά να ζεσταθώ.

Περπατώ ολομόναχη στην πλαγιά των λύκων.
Αν ακούσω το κλάμα τους,θα κρυφτώ στις φτερούγες εκείνου του μικρού πουλιού,που τραγουδάει,γιατί ονειρεύεται ένα κόκκινο τσαμπί σταφύλι.
Αν συναντήσω ένα χείμαρρο,θα γίνω φεγγάρι και θα μπερδευτώ στα κλωνάρια κείνης της λεύκας,που ψιθυρίζει τα μυστικά της στα περαστικά σύννεφα.
Αν συναντήσω τη λύπη,θα της ζωγραφίσω ένα χρωματιστό καραβάκι.
Αν συναντήσω ένα θαλασσοπούλι,θα κρεμάσω στο πόδι του ένα ραβασάκι να το πάει σε κείνον που αγαπώ.
Αν συναντήσω το θάνατο,θα χαζέψω τη χαίτη του αλόγου του,ώσπου να με σηκώσει στην αγκαλιά του.

Περπατώ ολομόναχη στην πλαγιά των λύκων.
Σ'ένα μονοπάτι που φυτρώνουν στην άκρη του κάτι πολύχρωμα όνειρα.Σαν αγριολούλουδα.
Αν συναντήσω το Θεό,θα του χαρίσω δύο ερωτευμένα χρυσομάμουνα.

Αλκυόνη Παπαδάκη

καλό ταξίδι κύριε Γιώργο
αν συναντήσετε το θεό

-αν αυτός υπάρχει-
να τον αγαπήσετε όπως εμάς
(και ίσως τότε σταματήσει να είναι πιο σκληρός από το θάνατο)

αποσπάσματα από τη συνέντευξη που είχε δώσει ο Νίκος Σεργιανόπουλος στον Πάνο Ζόγκα,πριν τρεις μήνες.

"Δε μ'ενδιαφέρει ο εαυτός μου.Ας πουν ό,τι θέλουν,ας γράφουν,ας με κατηγορούν.Για δύο ανθρώπους με ενδιαφέρει:για τη μάνα μου και την αδερφή μου.Για κανέναν άλλον."

Ο Νίκος εκείνη την περίοδο πάλευε με την εξάρτησή του.Εκεί που ένιωθες ότι βούλιαζε,το ανοσοποιητικό σύστημα της ψυχής του τον ανέβαζε ψηλά.Σαν να είχε μια διαρκή,εγγενή αυτοτροφοδότηση.Ο Νίκος ονειρευόταν.Ήθελε να πάει να ζήσει στη Θάσο-όπως είχε πει,εκεί είχε κάνει παλιότερα τις καλύτερες διακοπές σε ελεύθερο κάμπινγκ-,ονειρευόταν για τον εαυτό του μια καθαρή μέρα χωρίς αλκοόλ,ναρκωτικά,χάπια."Θέλω να σταματήσω τα πάντα.Θέλω να ξυπνήσω ένα πρωί και να μη χρειάζεται να παίρνω χάπια για ν'ανταπεξέλθω στις υποχρεώσεις μου".Δεν ξέρω αν πραγματοποίησε το όνειρό του.Και κάτι ακόμα που μου φαίνεται περίεργο τώρα που το σκέφτομαι:το αγαπημένο του κομμάτι ήταν το "Τhe rose" της Μπέτι Μίντλερ-λάτρευε το στίχο "η αγάπη είναι ένα ξυράφι που σου ματώνει την ψυχή".Όταν πεθάνει, μου έλεγε,αυτό ήταν το κομμάτι που θα ήθελε να του τραγουδήσουν,με τη φωνή-αν γινόταν-της Χαρούλας Αλεξίου, που λάτρευε."Βέβαια εγώ δεν πρόκειται να πεθάνω ποτέ", έλεγε και γελούσε.

Ο Νίκος πρωτοβλέπει το φως στη Δράμα το 1952.Ένα ατίθασο, δύσκολο αγόρι,σε μια επαρχία γεμάτη-δήθεν-ευυπόληπτους ανθρώπους,ασφυκτικές "κανονικές" ζωές και επίπλαστες ευτυχίες.Εκείνος σιχαίνεται όλα τα πρέπει.

Στη Θεσσαλονίκη,φοιτητής ακόμα,ιδρύει μαζί με την Καρυοφιλλιά Καραμπέτη,τη Λυδία Φωτοπούλου και τη Φιλαρέτη Κομνηνού την Πειραματική Σκηνή Τέχνης,που γίνεται η πιο επιτυχημένη,εναλλακτική και off Broadway σκηνή της πόλης.Το 1990 τον βλέπει ο σκηνοθέτης Νίκος Κουτελιδάκης στο ρόλο του Ιάσονα στη Μήδεια(σε σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά)και του προτείνει πρωταγωνιστικό ρόλο στο σήριαλ Άφρικα."Μέχρι τότε δεν είχε περάσει από το μυαλό μου η τηλεόραση-σχεδίαζα να κάνω την Αγριόπαπια με τον Διαγόρα Χρονόπουλο και γενικά είχα και το ψώνιο,ξέρεις,πως είμαι θεατρικός ηθοποιός και το θέατρο είναι πάνω απ'όλα.Από την άλλη, στη Θεσσαλονίκη είχα αρχίσει να νιώθω σαν δημόσιος υπάλληλος.Όποιο ρόλο μου έδιναν έπρεπε να τον κάνω.Ήταν λοιπόν ένα έργο που είχε γράψει ο Λύτρας,όπου έπαιζα το βασιλιά.Έβαλα τα δυνατά μου,αλλά ήμουν πολύ κακός.Εκεί με είδε ο Βουτσινάς και έβγαλε για μένα το εξής συμπέρασμα:για να μπορεί να είναι τόσο κακός,μπορεί να είναι και καλός.Πράγμα που είναι μια ωραία μεταφορά και για τη ζωή-ότι δηλαδή πάντα τα άκρα συναντιούνται."
Ακολουθεί το Δύο Ξένοι-σήριαλ φετίχ,μια από τις πιο ιστορικές στιγμές της ιδιωτικής τηλεόρασης,μια τρελή επιτυχία με 60% τηλεθέαση, που ο Νίκος την πίνει ως τον πάτο.Μαζί με μπουκάλια και μπουκάλια αλκοόλ.

Μπορεί να ακούγεται σαν "αγιογραφία" αλλά ο Νίκος ήταν συνεργάτης με σίγμα κεφαλαίο,καθόλου ανταγωνιστικός,με υποκριτική ευελιξία.Ένας πολύ λαμπερός ρολίστας.

Πνεύμα αναρχικό,ατίθασο,χαμένο στις αντιφάσεις του.Γελούσε συχνά,κοιμόταν λίγο,αυτοσαρκαζόταν πολύ,φοβόταν το πλήθος,σπάνια έβγαινε από το σπίτι του.Μέχρι το τέλος έμενε στο ίδιο σπίτι στον Άγιο Αρτέμιο,που είχε αγοράσει το 1992-τα πρώτα έπιπλα τα έφτιαξε μόνος του-γιατί του άρεσε η πυξίδα του να έχει στον ορίζοντα "ένα σημείο αναφοράς".Ήταν ευσυγκίνητος,μισούσε την οδήγηση,λάτρευε την αδερφή του και τη μάνα του-που τον πρωτοείδε στο θέατρο το 2003,αλλά ο ίδιος πίστευε πως κατά βάθος ήταν περήφανη για κείνον-τους λίγους καλούς φίλους του:τη Λυδία Φωτοπούλου,την Κοραλία Καράντη,τον Θοδωρή Αθερίδη,τον Αλέξανδρο Ρήγα.Τον είχα ρωτήσει αν επικαλούνταν συχνά το Θεό."Όχι,στην ουσία είμαι άθεος.Δεν το χωράει το μυαλό μου πώς ένας Θεός πανάγαθος και πανταχού παρών επιτρέπει να υπάρχει τόσο μεγάλη αδικία στον κόσμο.Από την άλλη,ο Ιησούς Χριστός είναι από τους αγαπημένους μου μύθους.Είναι παράλογο αλλά συμβαίνει.Ξέρεις,το να πιστεύεις,είναι κάτι πολύ βολικό.Κι εγώ δεν θέλω να είμαι βολικός."
Το μόνο στο οποίο πίστευε πραγματικά μάλλον ήταν οι εμμονές του:το σινεμά,τη μουσική.Το όνειρό του από μικρός ήταν να πάει στη Disneyland στη Φλόριντα.Μάλιστα είχε κλείσει εισιτήριο γι'αυτό το καλοκαίρι.Έψαχνε,φαίνεται να βρει λίγη χρυσόσκονη και μια καλή νεράιδα-ένας αιώνιος Πήτερ Παν που κυνηγούσε τη σκιά του...

Τον εαυτό του άραγε τον φοβόταν?"Τον τρέμω.Κάποιες ώρες-ελάχιστες-τον συμπαθώ,τις περισσότερες όμως,θέλω να τον σκοτώσω.Το μόνο που έμαθα μεγαλώνοντας είναι να τον εκτιμώ".

Το κείμενο αυτό γράφτηκε την Τετάρτη,που οι τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα ανακάτευαν στοιχεία και εικασίες για το έγκλημα σε υστερικό πολτό:στυγερό έγκλημα,γυμνός σε μια λίμνη αίματος,δολοφονικό αμόκ,μια λευκή σκόνη στο πάτωμα,σπασμένο κλειδί στην πόρτα,ένας ιδιωτικός ερευνητής-φοβόταν ο Νίκος για τη ζωή του?Απαντήσεις δεν υπήρχαν.Μόνο εικασίες.Αλλά ένα κείμενο οφείλει να έχει επίλογο.Και σε αυτό το κείμενο ο επίλογος ανήκει στον Νίκο.
Ένα τραγούδι συντροφιά,στο ταξίδι για τη Μεγάλη Χώρα του Ποτέ Ποτέ:"Τhe Rose"-αγάπη και τριαντάφυλλα όπως ο ίδιος το είχε διαλέξει...

το δέντρο

το σκισμένο ψαθάκι

Μαρία Δημητριάδη

γεια σου Νίκο

στον Χριστόδουλο Παρασκευαίδη...καλό ταξίδι