Μετά τον ψίθυρο στη ρεσεψιόν,
μετά τον χαμηλό,μεταλλικό ήχο πάνω στο ξύλο του πάγκου,
τα βήματά του,την πλησίασε.
Ακούμπησε απαλά το χέρι του στην πλάτη της.
Την οδήγησε.
Υπήρχε ασανσέρ.
Μόνοι τους μέσα στο ασανσέρ.
Την κοιτάζει σοβαρός,εκείνη κοιτάζει κάτω.
Διάδρομος.Κάποια βήματα άλλων.
Μόνο βήματα.Μαλακά,σαν από όνειρο.
Κανείς.
Έβαλε στην κλειδαριά το κλειδί και άνοιξε...
Ο έρωτας είναι απειλητικός.Μια μουσική υπόκρουση χαμηλών τυμπάνων της αυγής.Με ωχρό μούχρωμα,την ώρα που γίνονται οι εκτελέσεις των καταδικασμένων.Τυμπάνων χαμηλός χτύπος.Δεν φαίνονται,ούτε τα όργανα ούτε οι τυμπανιστές,ο ήχος μόνο που σαν λευκός ήλιος ανατέλλει.Χτυπούν από μακριά,δυναμώνουν και πλησιάζουν,κύμα,πίσω απ΄τις πάχνες της υγρής αυγής.
Ο έρωτας είναι απειλητικός όσο κι αναπόφευκτος.Ο άντρας τούτος συνδυάζει την ερωτική απειλή και τον καθησυχασμό.Κανέναν άλλον άνθρωπο δεν θα έχει ανάγκη πια από δω και πέρα στη ζωή της,το νιώθει και το ξέρει.Μόνο μαζί του θα μπορέσει να ζήσει και να πεθάνει.Όλα μπορεί να τα αναλάβει αυτός.Μπορεί στα χέρια του να παίρνει την ευθύνη της,για όλα όσα είναι σημαντικά στη βαθειά της ψυχή την ευθύνη.Και τη σώζει από τον κακό της εαυτό με τρόπους απερίγραπτους.Από όλα της τα παράπονα τη λυτρώνει.Από τις απορίες την σώζει κι απ'την φτώχεια.Την κάνει ελεύθερη.Την καταδικάζει να είναι ελεύθερη με απόμακρο ήχο τυμπάνων.Το ξέρει.Όλα αυτά τα ξέρεις κάποτε,κι ας τα χάνεις μετά,κι ας τα ξεχνάς.Δήθεν.Για να σου είναι πιο υποφερτός ο εαυτός σου.
Μάρω Βαμβουνάκη
Φιλιππότης 2005