ο Εραστής της Βόρειας Κίνας

Ο Κινέζος ανοίγει την πόρτα πριν εκείνη χτυπήσει.Φορά το μαύρο βραδινό κιμονό.Μένουν εκεί όπου είναι.Παίρνει τη σάκκα της,την πετά στο πάτωμα,την ξεντύνει,ξαπλώνει δίπλα της στο δάπεδο.Ύστερα περιμένει.Περιμένει.Ακόμα.Λέει σιγανά:
-Περίμενε.
Μπαίνει στη μαύρη νύχτα του κορμιού της παιδούλας.Μένει εκεί.Βογγάει από πόθο τρελό,ακίνητος,λέει ψιθυριστά:
-Ακόμα...περίμενε...

Γίνεται αντικείμενό του,να εκδίδεται μυστικά μόνο γι'αυτόν.Δίχως όνομα πια.Παραδομένη σαν πράγμα,κλεμμένο μόνο απ'αυτόν.Πράγμα που μόνος αυτός άλωσε,και χρησιμοποίησε,και διαπέρασε.Πράγμα,ξαφνικά άγνωστο,μια παιδούλα με μόνη ταυτότητα το να του ανήκει,το να'ναι αποκλειστικό του κτήμα,δίχως λέξη που μπορεί να χαρακτηρίσει τη σχέση αυτή,λιωμένη μες στην ύπαρξή του,διαλυμένη σε μια γενικότητα που εκπηγάζει πάντα με τον ίδιο τρόπο,αυτή που από τα βάθη του χρόνου πήρε άδικα ένα άλλο όνομα,το όνομα της αναξιοπρέπειας.

Μαργκερίτ Ντυράς

-απόσπασμα-

Εκδ.Εξάντας

μτφρ:Στέλλα Μανέ