αναγνώσεις ονείρου...


ΑΝΑΓΝΏΣΕΙΣ ΟΝΕΙΡΟΥ

Κάποτε είχε γεννηθεί ένα όνειρο
Τώρα πιο απωθημένο δεν υπάρχει
Ήταν κάπως σαν τσιγάρο αναμμένο
Ήταν κάπως σαν φουγάρο καπνισμένο...
Καιγόταν λίγο λίγο...
Ποιος να ρούφηξε τον καπνό του
Κι έφυγε στο άλογό του?

Φαντάζομαι πως όλο και κάποιος
Θα ξυπνάει πάνω σε πελάγη και νέφη...
Και κάποιος άλλος θα κοιμάται σε πάτωμα
Και μόλις σηκώνεται θα έχει «ανθήσει» στην πλάτη του
Μια πυραμίδα από ανάγλυφες και γυαλιστερές φράουλες

Ήξερα τις σιωπές, τις διάβαζα
Πια τώρα ούτε αυτές υπάρχουν
Μόνο σχηματισμοί νερών και πουλιών,
Συναστρίες αδύναμων αγγέλων,
Που προσποιούνται θαύματα

Αυτό είναι ακόμα κάτι που δύναται να υπαινιχθεί μια ανάγνωση...

Κι αυτό που με κυβερνούσε ως τώρα ήταν η επιμονή μου στις αναγνώσεις
Με συντηρούσε
Η εμμονή μου στις αναγνώσεις
Και με στήριζαν ερμηνείες δύστροπες
Κι ενώ μπορούσα να φτιάξω τέρατα, να αναγνώσω φαντάσματα,
Να διαγνώσω σκιές και δράκους,
Μιας λησμοσύνης η κρυστάλλινη σφαίρα,
Με κατάντησε ανίδεο, ασφαλή και σίγουρο παρατηρητή
Καθοδηγητή των τυφλών ονείρων

Προφταίνω λίγο για να δω,
Ποιος πόλεμος θα με στήσει
Σ’ έναν τοίχο ολόμαυρο
Εκεί να χάσω την ανάσα
Τον μοναδικό όρο της ζωής...

Βέλη πυρακτωμένα και κισσοί ασφυκτικοί ολόγυρα
Και τρεις χελώνες κολυμπούν
Και μεταξύ τους παίζουν με βότσαλα

Η φωτιά με ξεσήκωσε να δω πιο πέρα,
Μια φοινικιά
Που έπαιρνε αέρα...
Κι ένα τσιγάρο πιο βαρύ από τα συνηθισμένα
Έφτυσα μέσα στο τζάκι
Από την καύτρα του άναψε ένα καζάνι με οξιές
Κι ένα άρωμα παράδοξο με τύλιξε
Σαν χαραυγή άγριου χειμώνα

Έφτασα
Παραδίνομαι στο πιο ρευστό τέρμα
Μια μελωδία παραμιλά
Σύρριζα στο δέρμα

Την ώρα αυτή, στο σπίτι μπήκε ένα πουλί
Που τραγουδούσε επιστροφή
Πριν ήταν σε μιας καλαμιάς την ακμή
Μόνο
Τα ψάρια όλα χορεύανε μες στη διάφανη γυάλα
Τα πορτοκάλια μυροβολούσαν παρακάλια
Και το πουλί στεκότανε ορφανό πάνω σ’ένα κλωνάρι
-πεύκου-,
Που συγκρατούσε μόνο ένα κουκουνάρι
Το κέλυφος λειψό, ξεστεριωμένο
Άρχισε το πουλί δειλά να το τσιμπάει
Λίγο απ’ τη φλούδα του πορτοκαλιού
Λίγο απ’ το κουκουνάρι
Πικρό γλυκό, εναλλαγή
Σαν αγίου συναξάρι...
Σηκώθηκα πολύ αργά απ’ το πάτωμα
Νερό για να του βάλω
Να ξεδιψά τις ρίμες που τραγουδά αιώνια
Κι όπως το ξεπροβόδιζα στα κρεμαστά μπαλκόνια
Σαν επισκέπτη μιας χαράς, που χρόνια
Αδημονούσα να μ’ εκπλήξει
Εκεί, λίγο πιο έξω απ’ το παράθυρο,
Συνάντησε μια φώκια
Πιαστήκανε φτερό φτερό,
Ανιχνεύοντας μ’ αυτή, την παράξενη αφή
Του ουρανού το ατέλειωτο τέμενος

Εδώ κάηκε τ’ όνειρο
Πιο πριν και πιο μετά
Δεν μπόρεσα να δω
Το παραπέρα ήταν άγραφο ακόμα
Ή θα το έγραφα εγώ στο στερέωμα...




από τη συλλογή μου το ράμφος











κάνε το σταυρό σου.-





ΑΥΘΑΙΡΕΤΑ ΚΑΙΝΑ

Κρύσταλλοι-ριπές στα μάτια
Αυτόδηλα σύρματα, κενά αποχρωματισμένα
Αδιέξοδα αυτοάνοσα
Τρικυμίες υπέργειες και κυκλώνες δύστροποι
Μπορούν και κλίνουν το ρήμα και συντάσσουν ανέμελα το υποκείμενο της δράσης...
Τρίζει η θλίψη στα στενά κρεβάτια,
Με τη βραδύτητα του αποδιοπομπαίου δόγματος
Στα μέταλλα της αιφνιδίου εξαίρεσης
Ατιμάζοντας εικόνες παράλληλες βίων τετελεσμένων
Και ναυαγίων συντελεσμένων ψυχών

Αφόρητα κενός ο άτλαντας. Γυρίζει αλλού τα μάτια η τύχη.
Αυτή η άχραντη και νοθευμένη μαζί πόρνη
Μια νύχτα με δήμιους τ’ άστρα
Και μιας μυρωδιάς από ελιά άγουρη
Μας ξαναξυπνάει στον παράδεισο, νομίζουμε...

Μην ακουστεί φοβάται Εκείνος
Μη μιλήσει, ενώ δε θέλει
Κι αφήσει από τη γλώσσα όσα ονομάζουν βέλη,
Οι θεράποντες των δηλητηρίων στα διυλιστήρια
Της μαύρης φθοράς...

Μήπως κι εκεί δε βρίσκεται μια ποίηση ανεικόνητη
Κι ίσως ούτε κλεμμένη ούτε αδιάφορη?

Κομμάτι φαίνεται θαμπό,
Προαιώνιας κρυφής τροφού
Κι η προσευχή του τελευταίου γλάρου της Κιβωτού,
Εκεί, στο ηλιοτρόπιο ακούμπησε μια τύχη όλο φτερά
Όλο φτερά...
Κοινωνούσε πιο κρυφά το ασημένιο οινόπνευμα
Σε κύπελο από γιασεμιά...
Άλλοτε που γινόταν κόμπιασμα μιας βαριάς ευθύνης
Κι εγώ παρέδιδα εγκώμια γραπτά
Σε μιας σκουριάς το τέμενος κι εγχειρίδια απτά
Καθώς Εκείνη έτρεμε, μη βγει από το σκοτάδι-την άγνοια, αυτή εννοώ-
Κι αφήσει άγρια θεριά,
Και την παρακαλούσα
Μήπως την πάρει κάποιο φως αδέσποτο και κόκκινο, πέταλο παπαρούνας...
Κα τη στολίσει ολόγυρα μ’ ένα καινούριο στέμμα
Και βέλος απαγίδευτο τη βρει,
Σαν άστρο κοιμισμένο που από χρόνια
-τη φτάσει σ’ένα τέρμα-
Έψαχνε σκαρί ή σώμα να πιστέψει,
Να κατεβεί απ’ τον ουρανό, απ’ το χρόνο, απ’ τον καιρό
Μα πάλι εκεί να επιστρέψει.

Κι εγώ κι Εκείνη είμαστε χώματα
Ή άραγε χρώματα σπαρμένα, πληγωμένα
Απ’των χαρτιών τις έρημες πληγές,
Από των δέντρων τις ξυλοκοπές.

Κι Εκείνη μια σταχτιά μουντζούρα είναι,
Στη μέση μιας φλογισμένης θάλασσας με διλήμματα.
Κι είναι μια αυλή πεσμένη από τα σύννεφα
Και κάποιοι τη χειροκροτούν στον πανικό και στην οχλοβοή των «δεξαμενών»
Που στοιβάζονται δήθεν οι πιο αθώες μας ευχές,
Που στριμώχνονται οι πιο άδολες επιθυμίες.

Βρήκα το ένα της μάτι και κάηκα από το φως του
Και το φως καυτερό και το σκοτάδι
Υπέμενα τον πόνο γιατί ήταν ή έμοιαζε κάπως,
Σαν του Απρίλη τις άγνωστες μέρες που έψαχνα...
Και τις βρήκα εκεί στο μάτι Της το κυκλώπειο,
Να περιμένουν σαν, το αντάμωμα...

Έτρεμα μη σβήσει η σκηνή
Κι ακουστούν ψίθυροι τολμηροί
Από μπάντες πολέμου
Άπειρο ήταν το σύμπλεγμα κι όλο πιο μπερδεμένο

Κι εγώ κι Εκείνη δυο στιγμές που πάλευαν το Χρόνο
Η κάθε μια για το δικό της απρόοπτο άγχος

Κι όσοι σαν μια φωτιά μας είδαν,
Αιχμάλωτοι βρέθηκαν
Στης κατάμαυρης απύθμενης κόλασης το σωρό οι σοροί τους
Σ’ένα στερέωμα καυτό και υγρό
Ακούστηκε μια άπληστη, στο τέλος, φθαρμένη ελπίδα.
Η πιο ύπουλη.
Δεν είχαμε ασπίδα.
Αίματα μόνο τρέξανε, σαν άλογα αφρισμένα
Από πληγές και μάτια άδεια και ξένα...

Μάτια θολά, άγρια και ξένα...
από τη συλλογή μου το ράμφος

στον Δημήτρη που με ξεχνάει...


ΠΙΝΑΞ ΔΙΕΡΧΟΜΕΝΩΝ



Ούτε σκιά ούτε σκιάς παρελθόν.

Τό φύλλωμα αθρόιστο δεν σάλεψε απόκρυψη

πίσω από τα κλαδιά.


Περιμενέ με μόνο άκουσα

δίχως να θορυβήσει τονισμός κι απόχρωση.

Δεν ήταν σύρσιμο ικεσίας

ούτε γουργούρισμα υπόσχεσης

δεν ήταν φτεροκόπημα ανυπομονησίας

μήτε και προσταγής ακόνισμα.

Κάτι σαν αφηρημένη τριβή καμένου χρόνου

επάνω σε σπιρτόκουτο βρεγμένο.



Περιμένω τώρα νύχτες τρεις

και άλλες τόσες μέρες

όσες χρειάζεται ο ναός για να ξαναχτιστεί.

Μέσα σε άλλο όνειρο περιμένω

το βρήκα άδειο και το επίταξα επί τούτου

για νά'χω ευρυχωρία αναμονής.



πού είναι,ανησυχώ. Πρώτη φορά αθετείται

όνειρο πριν το πραγματοποιήσω. Κόβω βόλτες

από τη μια εκδοχή πάω στην άλλη

φτάνω και στη χειρότερη και ούτε εκεί

το βλέπω. Δειλά προς την καλύτερη αγναντεύω

κι επιτέλους είναι εκεί η εκπλήρωσή του.

Εκεί, στο ευτυχισμένο περιθώριο που μου δόθηκε

στην περιχαρή δυνατότητα

να περιμένω πάλι.



Κι αυτό είναι ένα όνειρο σπουδαίος διπλωμάτης

αφήνει κάπως ανοιχτό το δεδομένο

πως δε θα 'ρθούνε άλλα.
κική δημουλά, από το χαίρε ποτέ, 1998, στιγμή

στον Χριστόδουλο Παρασκευαίδη...καλό ταξίδι


Των Ασωμάτων


Μυστηριώδης η ατμόσφαιρα. Σαν καπνός προσκυνητής

μιας φλόγας που δεν άναψε κι όμως έχει σβήσει.


Πολλά στεφάνια στις οδούς και στα στενά των ήλων.

Πλαστικά τα περισσότερα ώστε

να μη μαραίνεται η προτίμηση Βαραββάν Βαραββάν απολύσαι

και να στρογγυλοποιούνται ευθυνότεροι οι πόνοι.


Γεμάτα λεμονανθούς τ' ασθενοφόρα πεζοδρόμια.

Κι όπως αφουγκραζόμουν πικραμένες τις καμπάνες

να σκαμπιλίζουν τ' ασεβή ευώδη μάγουλα του ανέμου

να λιθοβολούν τις Μαγδαληνές ακακίες που

μυροβόλα έπεφταν απ' τον ερωτικό όροφο της άνθισης

στα πόδια της εσταυρωμένης Του ανταπόκρισης

αφηρημένη σκόνταψα σε κορμό σφοδρής επιθυμίας

μετά από τόσα κι από τόσα μεσολαβήσαντα αργύρια

να μεταλάβω το άχραντο σώμα της ανάμνησης

από το δισκοπότηρο στην ιερή ποσότητα έστω ενός

μικρού κοχλιαρίου

-πάλι τσιγκουνεύεσαι? άντε, κερνάω εγώ το αίμα.


θυμάμαι,δεν ξεχνώ ποτέ

όσα δε μου ζητούν να τους το αποδείξω.
κική δημουλά από το λίγο του κόσμου, 1998, ίκαρος

φροϋδικά απωθημένα



Στην τελετουργική σκηνή του παραλόγου των ημερονυχτίων μας ανοίγει η αυλαία…
Ετερόκλητοι ήχοι, συγκεχυμένοι, εκκωφαντικοί…αδροί και άγριοι…θα το αποφασίσουμε ότι από και στο εξής θα πρέπει να ζούμε μέσα τους και μ’ αυτούς εφόσον διαπερνούν όλες τις όψεις της ζωής μας…κανείς δε δείχνει ιδιαίτερη διάθεση και κέφι ν’ απαγκιστρωθεί και να πιστέψει σε κάτι άλλο, διαφορετικό, όχι ισοπεδωμένο, από το οποίο θα αναβλύσει μια υγιής θέληση κατάργησης του στατικού «βασιλείου» το οποίο εγκαταστάθηκε στο μέσο της ζωής μας, και όχι ερήμην μας, και καταδυναστεύει τις ζωτικές αρτηρίες μας και κατακρεουργεί την ενάργεια, τη διαύγεια, την επανάσταση στις πράξεις μας…
Έχουμε ξεχαστεί-η αλήθεια ξεπερνά όλα μαζί τα σενάρια τρόμου-(δεν έχω πρόθεση να κινδυνολογήσω, την πραγματικότητα περιγράφω), ή μήπως έχουμε εγκλωβιστεί ιδία-υποσυνείδητη μπορεί-βούληση, σε κάτι αόριστα αυτιστικό, σ’ ένα σχεδίασμα ψυχικής αποστασίας…δεν είναι ότι λείπει μόνο από το λόγο μας το «ρήμα», είναι ότι έχει εκλείψει και από τις πράξεις μας…τις μη πράξεις…οι οποίες τείνουν προς μια επισφαλή κατάσταση άρσης καθετί ζωντανού…μήπως πάψαμε πια να είμαστε όχι μόνο δρώντες αλλά –χειρότερα-, ζώντες οργανισμοί?
Ποιοι κατάφεραν να μας κάνουν να χαλαρώσουμε τόσο ώστε ν’αφεθούμε στο «ρηχό μας και παρωχημένο πρόσωπο» και το άλλο, το αληθινό, το βαθύ και σκεπτόμενο, να το αποσιωπήσουμε? Υποθέτω ότι αυτό εκτός από κοινή υπόθεση, είναι κατά μία έννοια και πολύ προσωπική…
Αφήνουμε, με μια αβίαστη ευκολία, τη ζωή μας να περνάει, λες και είναι νόσος η οποία έχει λάβει επιδημικές διαστάσεις,και να συντελείται μέσα σεβαριά παυσίπονα και «χάπια ευτυχίας», δίχως να μας καίγεται καρφί για το αν αυτό που «ζούμε?» είναι «κάτι που ενδεχομένως στα σημεία, να μοιάζει με ζωή…»
Υφιστάμεθα μέρα τη μέρα, ώρα την ώρα, τη διάβρωση, την αλλοίωση, τη «διαστροφή» της ακόμα, σαν να πρόκειται για κάτι που δε μας αφορά, για κάτι τελείως ξένο προς τη φύση μας, τη φύση του ανθρώπου που κι αυτή κοντεύουμε να την ξεχάσουμε…η γοητεία της οντότητας και της υπόστασής μας, συρρικνώνεται…κι αυτό μας αφήνει παγερά αδιάφορους…?
Όσο και να θέλει κάποιος να προσεγγίσει το θέμα με καλόπιστη διάθεση…όσο και να προσπαθεί να σκεφτεί, τι συμβαίνει τέλος πάντων…μέσα από «σχήματα», προσχήματα, διαρκείς ακόμα και ανεπαίσθητους ή ζωηρότερους υπαινιγμούς για τις αβύσσους, τους γκρεμούς, που σίγουρα μας περιμένουν κάπου παρακάτω, κάθε τέτοια του απόπειρα φαίνεται να προσιδιάζει όλο και πιο πυκνά, στη μηδαμινότητα της υπόστασής μας…οχυρωμένοι στην ασφάλεια, την ομοιομορφία-όμοιος ομοίω αεί πελάζει- και την α-συγκινησιακή μας πραγματικότητα πλέον, ενδίδουμε στην προφανή μοναξιά μας, χωρίς μέτρο κι εκεί, στις μεθορίους της, νιώθουμε τόσο ασφαλείς και αποχαυνωμένοι, τόσο βέβαιοι, ότι τίποτα δεν μας απειλεί…
Σ’ αυτή τη χαύνωση διαρκείας, την χειμερία και θερινή νάρκη μας, τοποθετούμε με επιμέλεια στην άκρη άκρη του περιθωρίου της υπνοβασίας μας-γιατί, είπαμε, ζωή αληθινή δεν είναι-, εκείνον τον ουσιώδη και μπορεί «επικίνδυνο» για κάποιους, παρονομαστή, μέσω του οποίου κάποτε, βρίσκαμε τη χαρά, βρίσκαμε όνειρα να πιστέψουμε και να υπερασπίσουμε, άγκυρες να σηκώσουμε…και να παράξουμε άπειρη ενέργεια –πνευματική και οργανική-, που ήταν ένας έγκυρος δείκτης του τι μπορεί να καταφέρει ένας νοήμων και εχέφρων άνθρωπος με πληρότητα συνείδησης…
Τώρα, βρισκόμαστε σε μια, άνευ προηγουμένου, αντίδρομη και αστάθμητη διακύμανση, σε μια ψευδαισθησιακή «πολεμική» θέση, γνώμονας της οποίας είναι η περιφρούρηση ενός καθεστώτος ζωής προσδιορισμένων ρόλων…
Οι «εντολείς» μας, παραβιάζουν κατά συρροήν τον εγκέφαλό μας…με κόλπα και τεχνάσματα ευτελή, όμως ισχυρά, έτσι κι αλλιώς εμείς ως ρομπότ και συνεπέστατοι «εντολοδόχοι», δεν αντιστεκόμαστε-καταργήσαμε κάθε φυσική και έστω αυθόρμητη άμυνα-…και μας υποχρεώνουν να στερηθούμε ακόμα κι αυτή την επιλογή διαθεσιμότητας του εαυτού μας….όπως εμείς νομίζουμε….ουσιαστικά θωρακίζοντας μια ανυπαρξία που διασφαλίζει περαιτέρω τη δική τους δύναμη και εξουσία, τη δική τους διαρκή αναλήθεια, το δικό τους ορυχείο ψεύδους απ’ όπου και απορρέει ο δικός μας ασήμαντος χρόνος να προσδιορίσουμε, να επανεξετάσουμε, να παρατηρήσουμε, να αναθεωρήσουμε έστω και μισοκοιμισμένοι…
Θητεύοντας και ασκούμενοι καθώς και μαθαίνοντας να λειτουργούμε πια στην κλίμακα του εφήμερου, του υποβολιμαίου, της αναμονής ανάθεσης ενός ρόλου, όλο και πιο πολύ λησμονούμε τη φύση των πραγμάτων και των ιδεών που θέλουν αδέσμευτο, αμιγές κι ελεύθερο το πνεύμα να σκεφτεί, να παρατηρήσει, να ερευνήσει, ν’ αποφασίσει, ν’ αναθεωρήσει, να ανατρέψει…
Επιμένουμε στο «θέσφατο» των «υποσχέσεων» και χαζεύουμε σαν προγραμματισμένες μαριονέτες, αντιφάσεις, αδιέξοδα, πλάνες, που μας εξασφάλισαν ως κύριους και αδιασάλευτους όρους της «δικής μας»,κατά τα άλλα, ζωής…σαν το απόλυτο άσυλο για διαταραγμένες ψυχές και συνειδήσεις…
Και όσο μπαίνουμε ακόμα πιο βαθιά, όσο βουλιάζουμε και βυθιζόμαστε μέσα τους, τόσο η επιρρέπειά μας σε ανάλογα ορατά και αόρατα νήματα, μας καθιστά ανήμπορους να διατρέξουμε οποιοδήποτε, τον ελάχιστο κίνδυνο, για να βγούμε από κει, να σωθούμε ή έστω να περισώσουμε ένα «είδωλο», έναν κατοπτρισμό, έναν «καθρέφτη» που θα μας αντιγυρίσει την κατάντεια μας για λίγο και ίσως μας αφυπνίσει…ίσως λέω…
Έχοντας βρει προς στιγμήν, το φάντασμα ενός παλιότερου, προγενέστερου «εγώ», και αντιδιαστέλλοντας την τωρινή του λειτουργία στο φαύλο φάσμα της φρενίτιδας που μας περιβάλει, ίσως θορυβηθούμε από την «εικόνα μας», κι ευδοκιμήσει μέσα μας ένα αειθαλές κίνητρο που θα μας ξεσηκώσει να ανακαλύψουμε εκ νέου την αθωότερο «μόρφωμά» του…αν και τα αισθητήρια μας απέχουν κατά πολύ από τις καίριες προσλαμβάνουσες που μας αντιστοιχούν ως «πνευματικά όντα»…το ίδιο και η νόηση, εξίσου και η συνείδηση η οποία ελέγχεται και εκδιώκεται ως αποδιοπομπαία…
Σκεφτείτε για λίγο μόνο πώς ανοσιουργεί το παρόν «παρασύστημα αξιών» πάνω στο δικό μας οικοσύστημα, πώς ασελγεί, πώς πλάθει ζόμπι, πώς ευτελίζει, μεταποιεί, και ακόρεστα διαστρέφει…
Αν δεν το έχετε ήδη αντιληφθεί, τελούμε υπό καθεστώς ομηρίας, σ’ ένα καθεστώς που μυρίζει λιβάνι, πένθος και αποφορά και σε λίγο, αν δεν αντιδράσουμε τώρα, θα συνηθίσουμε τόσο πολύ σ’αυτό το νεκρικό χάος που μας χαρίζεται τόσο γενναιόδωρα και απλόχερα που θα πολεμήσουμε και θα «σκοτώσουμε», αν χρειαστεί, προκειμένου να μη μας το πάρει κανείς και το αποχωριστούμε…

" η αποκάλυψις του Ιωάννου"...


Η οδύσσεια του ραδιοφώνου…


Η σχέση μου με το ραδιόφωνο κατ’ανάγκην είναι προβληματισμού και αγάπης…οι σκέψεις δεν τελειώνουν…αφού και η ίδια η πολυδιάστατη υπόσταση της μουσικής, κάθε φορά, αλλιώς φωτίζει τα προβλήματα, τους θυμούς, τις οργές, τα ψεύδη, τις αλήθειες…το ξέσπασμα αυτό ετοιμαζόταν από καιρό…κι επειδή τολμώ, κι επειδή έγινα ρεαλίστρια, κι επειδή σταμάτησα να πιστεύω σε «πρίγκιπες» και «βασιλιάδες» του ραδιοφώνου, θα πω ότι αυτή η εκτόνωση έχει στόχο…
Οι τρόποι παρουσίασης του ήθους ορισμένων «γκουρού» του ραδιοφώνου, καθώς και η συγκέντρωση ενός ποικίλου υλικού, στο πρόσωπο αυτών των «κεντρικών ηρώων», η έννοια της διακειμενικότητας-αβέβαιη έως μηδενική-, η κατάκτηση από αυτούς, της ραδιοφωνικής « ορολογίας και φιλοσοφίας», είναι λίγα από αυτά τα οποία, κυρίως, με αφορά να σχολιάσω…αναφέρομαι στο μακρινό πολιτισμό, μιας ακόμη πιο μακρινής εποχής, θυμίζοντας σε κάποιους από αυτούς, ότι υπάρχει και η «αυτοεξορία»…ακόμα υπάρχει γι’ αυτούς αυτή η δυνατότητα…είναι κρίμα να χάσουν την ευκαιρία τους…η ανάγκη μου είναι περισσότερο να εξηγούνται και να υπάρχουν αιτίες για την κατάρρευση ενός ολόκληρου συστήματος αξιών…ομολογώ ότι ο συγκεκριμένος «μύστης» υπήρξε για μένα και για πολύ καιρό, αξιοθαύμαστος…η αγωνιστική του διάθεση, η ευθύνη-όπως πίστευα ότι αναδεχόταν για τις πράξεις του-, η κατάφαση της ανθρώπινης ζωής, τα μοναδικά και ξεχωριστά του «έργα και ημέρες», στα ραδιοφωνικά πράγματα, το ανθρωπιστικό πνεύμα του…έφτασα να φαντάζομαι ή να επινοώ και σημάδια «θεϊκής» έγκρισης, εύνοιας, επιδοκιμασίας…έλεγα, δεν μπορεί, κάποιος θεός τον εμπιστεύεται, τον αγαπάει, τον αγκαλιάζει, τον χαϊδεύει, κάθε βράδυ, πριν κοιμηθεί…τότε έδειχνα εμπιστοσύνη και δεν πέρναγε καν από το μυαλό μου, ότι όφειλα πού και πού έστω, να εξετάζω, να παρατηρώ και να εμβαθύνω περισσότερο, σε πράγματα και ιδέες, όχι μεμονωμένα, και να μην επιτρέπω στις σκέψεις που γίνονται κάτω από συνθήκες συγκινησιακής και συναισθηματικής φόρτισης, να με επηρεάζουν…
Σε άλλους θα ήταν ήδη αυτονόητο, ότι μπορεί ν’ αλλάξει η σειρά, η μοίρα υποθέσεων και ανθρώπων, κάποιος στόχος να χαθεί, κάποιος άλλος να προκύψει, ώστε να παραβιάζεται κάθε φορά η υποκειμενική εντύπωση, η κρίση ή η θεώρηση κάποιας ηθικής τάξης πραγμάτων…το «σχέδιο της εικόνας» που είχα στο μυαλό μου-για να μην επιλέξω τον όρο όνειρο και όραμα και καταδικαστώ επί ρομαντισμώ-, προϋπέθετε μια ισορροπία, μια αρμονία, συνεργασία, συνοδοιπορία, συντροφικότητα, σε κάτι που, υποθετικά, όλοι αγαπάμε και μοιραζόμαστε, κάτι μάλιστα, τόσο βαθύ, αληθινό, αυθεντικό, δυνατό, όπως η μουσική, οι στίχοι, τα τραγούδια, και επ’ ουδενί, ορκιζόμαστε ότι δεν θα το διαπραγματευτούμε, δεν θα το βάλουμε ενέχυρο, δε θα το ξεπουλήσουμε…
Σαφέστατα, ο καθένας έχει δικαίωμα στο προσωπικό του «σχέδιο» ή «όνειρο», αλλά με διάθεση πάντα ανοιχτή, και με τη συνθήκη ότι η δυναμική αυτής της πορείας, της διαδρομής, θα διαμορφώνει και θα καθιστά όλο και πιο βαθύ κι αληθινό αυτό το κοινό δέσιμο και μοίρασμα…επιπλέον, όταν κάποιος «αυτοτιτλοφορείται» μέντορας, με τις έμμεσες ευλογίες ενός ακροαματικού κοινού, εξίσου και «προτροπές», καθώς και μερικών «ειδικών» στα «καλλιτεχνικά πράγματα», οφείλει να χειρίζεται σωστά και έντιμα και τα σημαντικά και όσα παραπλεύρως προκύψουν ως αναγκαία…να ληφθεί υπόψη ότι τα μαθήματα-«δίκην σεμιναρίων-, «φιλοσοφίας και έρευνας» από το ραδιόφωνο, στηρίζονται σε δύο βασικές αρχές: στην επαγωγή, αυτή βοηθάει στην πρόσληψη τέτοιων «μεγάλων λόγων και ιδεών», από τους ακροατές-μαθητευόμενους και στο συσχετισμό μουσικής/στίχων-δημιουργών, για να συνείρεται στο μυαλό των μαθητευόμενων, τα επιμέρους μεταξύ τους…η αλήθεια είναι ότι τέτοιου είδους «δάσκαλοι», μπορούν και ν’ αυτοσχεδιάζουν, γιατί πέρα από το ταλέντο, που σίγουρα διαθέτουν, «εκπαιδεύονται» γι’ αυτό…
Αλλά, στη συγκεκριμένη περίπτωση, έχω την εντύπωση ότι σε κάποιο συρτάρι τους, θα υπήρχε ένα πρόχειρο απόθεμα που θα το προσάρμοζαν κάθε φορά, στο θέμα του τραγουδιού που επέλεγαν ή που τους ζητούσαν…πολύ εύκολο…για την ακρίβεια, δεν είναι τίποτα ν’ απομνημονεύεις και ν’ απαγγέλεις –με τον απαιτούμενο στόμφο, ευφράδεια, συγκίνηση, κατά περίσταση-καταγραμμένα και «λιγωμένα», μελό λογάκια…ειδικά όταν κρατάς για χρόνια τα σκήπτρα της πρωτιάς…ποιος θ’ αρνιόταν μια τέτοια εξουσία! Ο χρόνος όμως εξακολουθεί να μη νικιέται με τίποτα…
Τέλος πάντων, κάποια στοιχεία μετασχηματίζονται, όπως είπα, για να προσαρμοστούν σ’ ένα «ευδιάκριτο πλάνο» ή μια «δυσδιάκριτη πλάνη»…
Αρχικά πρόσεχα κάθε λέξη, τόνο, χροιά, ένταση, να την κατανοήσω, να τη νιώσω, να την παρατηρήσω και τελικά να ενδώσω στο βάρος της…Τι κρίμα που οι λέξεις ήταν μόνες, άγονες, χωρίς συναισθήματα, σ’ αυτή την παραληρηματική άβυσσο ενός συμπλεγματικού μυαλού…λέξεις ηρωικές, αιμάτινες, ενός σύγχρονου ποιητή…Μου πήρε καιρό να διακρίνω το οξύμωρο της πραγματικά ιδιότυπης φύσης του…κι αυτό είναι κάτι που δε θα μ’ ενοχλούσε καθόλου, περισσότερο θα μου άρεσε, αν δεν συνοδευόταν από μια εκτός ορίων «διαστροφή»…έστρεψα λοιπόν την προσοχή μου σε τρεις βασικές αντιθέσεις…κεντρικός ήρωας και το συνάφι του, συνεργάτες, συνοδοιπόροι και οι άλλοι περιθωριακοί ήρωες-ακροατές…αυτές οι αντιθέσεις με βοήθησαν να συλλάβω τα πράγματα καθαρότερα, ακριβώς επειδή αντιδιαστέλλονται…Συγκεκριμένα, η πρώτη αντίθεση, υπογραμμίζει τις ατασθαλίες των «μωρών» συνεργατών του-που τους αγαπάει βεβαίως σφόδρα και δε χάνει την ευκαιρία, να το διατυμπανίζει on air- και η συνεπαγόμενη στέρηση της «καρέκλας» του(από τους μωρούς πλην τίμιους αφελείς συνεργάτες του), σε αντιδιαστολή με την υπονοούμενη αυτοσυγκράτηση και ψυχική ισορροπία του…, ενώ άλλες δύο αντιθέσεις, επανάσταση-βόλεμα και εσωτερική ελευθερία-δέσμευση/σύμβαση με το Σταθμό, τονίζουν δύο εξαιρέσεις, τις οποίες φροντίζει κατά καιρούς και με εύσχημο τρόπο να αίρει(προβαίνοντας σε εξάρσεις εξαπατήσεων και παραπλανητικών πειραμάτων), τόσο στο ανθρώπινο, όσο και στο δικό του «θεϊκό» επίπεδο…Απομένει να δω πώς η ραδιοφωνική μοίρα θα συντελεστεί, με ποιες σύνδρομες και ποιες αντίδρομες δυνάμεις…
Ασφαλώς επαινεί τις καλές απαντήσεις και αποδόσεις των ακροατών στα σχόλιά του, για να υπάρχει κίνητρο ακρόασης, χωρίς ν’ αποθαρρύνει τις τυχόν μη καλές…ο ακροατής «μασάει», γιατί φαντάζεται πως αυτή η επαινετική στάση του «γκουρού», άπτεται της δικής του ουσιαστικής, εύστοχης, γνήσιας, πρωτότυπης απάντησής του κι επιπλέον επενδύει και στο συγχρωτισμό των αντιλήψεων και κρίσεών του με το «μεγάλο δάσκαλο»…πολύ δύσκολα εντοπίζεται η πλάνη γιατί είναι δυσδιάκριτα τα όρια που θέτει «εκείνος» σκόπιμα…για την επεξεργασία αυτού του εντοπισμού, κλειδί αποτελεί η γνώση της ταυτότητας και του ρόλου του, στην οικογένεια της ελληνικής ραδιοφωνίας καθώς και κάποιες ψυχικές αντιστοιχίες σχετικές με τους ακροατές που ωριμάζουν παρά τα εμπόδια και τις παγίδες που στήνονται…από τις αντιστοιχίες αυτές συνάγεται ότι τα τετελεσμένα της ραδιοφωνικής «οικογένειάς» του, αποτελούν «απειλές»…για κάποιους ακροατές σαν εμένα…όχι για όλους…εσκεμμένα ξανά ο «δάσκαλος και προφήτης» πια, με τις επανειλημμένες και διάσπαρτες μέσα στα λογάκια του, υποδηλούμενες αντιστοιχίες, αφήνει τις απειλές να αιωρούνται πάνω από τον, κατά τα άλλα, αδέσμευτο, ραδιοφωνικό αέρα…έτσι είναι πάντα ενδεχόμενη η ανατροπή των πραγμάτων…(υπογραμμίζω εδώ μια όψιμη αντίληψη λες και πρόκειται για «κυοφορούμενο αίτημα»…). Ακολουθεί μια διφορούμενη πορεία του «ήρωα-δασκάλου», ο οποίος με διάφορους τρόπους, άλλοτε ρητούς και άλλοτε υπαινικτικούς ή ανεπαίσθητους, προλέγει, προσημαίνει, προϊδεάζει, αντίστοιχα τον ακροατή, σε κάποιες περιπτώσεις τον «εκφοβίζει», για όσα θ’ ακολουθήσουν για όσο «εκείνος» θα είναι πανταχού «απών»…εν ολίγοις, τι θα συμβεί, αν εκείνος φύγει σταματήσει να εκπέμπει τα «φιλοσοφικά σεμινάρια»…με κοινά λογάκια, μη μου τη λέτε πολύ γιατί θα φύγω και θα μείνετε μόνοι σας με τον «ιδρυματισμό» σας…το σχέδιο ήταν πάντα πλάγιο, ποτέ ευθύγραμμο…, πράγμα που από τη μια, σπάει τη μονοτονία και καθησυχάζει τον ακροατή, από την άλλη σε χώνει στο παιχνιδάκι αναζήτησης μιας λύσης, καθώς σε υποβάλλει στο ανύπαρκτο και σκληρό ηθικό δίλημμα, ποιος προτιμάς να φύγει, αυτός ή κάποιος άλλος…ο τρόπος του είναι κατηγορηματικός…αλλά ακόμα και οι «γκουρού», προστατεύουν, προειδοποιούν, συμβουλεύουν, δεν διατάζουν, ούτε προδίδουν…
Θα μπορούσα να χαρακτηρίσω την όλη κατάσταση «ειρωνική», με την έννοια της αντίθεσης μεταξύ φαινομενικότητας και πραγματικότητας , για να κάνω και μια πρώτη νύξη, στην έννοια και στη λειτουργία της ειρωνείας, στο ραδιοφωνικό πλαίσιο…
Υπάρχουν ειρωνείες και ειρωνείες θα μου πείτε και με το δίκιο σας, γι’ αυτό και σπεύδω να ξεκαθαρίσω τα πράγματα…
Η λεκτική ειρωνεία, η αντιστοιχία δηλαδή, ανάμεσα στη λέξη και στη συνηθισμένη της έννοια, ανάμεσα στο σημαίνον και στο σημαινόμενον, χάριν αστεϊσμού, υποτιμητική οπωσδήποτε ή εμπαιγμού…η ειρωνεία της τύχης, η δραματική ειρωνεία, η αντίθεση ανάμεσα σε μια φαινομενική και σε μια πραγματική κατάσταση, την οποία αγνοεί ο άμεσα ενδιαφερόμενος…η τραγική ειρωνεία, η αντίθεση ανάμεσα σ’αυτά που λέει ένας «λογοτεχνικός ήρωας» και σ’ αυτό που εννοεί ο ακροατής, θεατής, αναγνώστης ή κι ένας άλλος ήρωας και οδηγεί κάποιος από αυτούς τους ανυποψίαστους σε ενέργειες καταστρεπτικές γι’ αυτόν…και η Σωκρατική ειρωνεία, προσποιούμενος κανείς άγνοια, θέτει στους συνομιλητές του ερωτήματα που αποκαλύπτουν την αντιφατικότητα των λόγων τους, με σκοπό να τους οδηγήσει στη γνώση της αλήθειας…
Εκτός κι αν αυτή η λεπταίσθητη ειρωνεία του αποτελεί παραχώρηση προς τους ακροατές του…εννοώ ότι, ίσως τελικά τη χρησιμοποιεί για να τέρψει, να συγκινήσει, να προκαλέσει το ενδιαφέρον κάποιων ή και την αγωνία τους…οι μετρήσεις ακροαματικότητας τον ενδιαφέρουν, σ’ αυτές απευθύνεται…κρύβει πράγματα που μας αφορούν άμεσα κι έτσι η καίρια αλήθεια, η στάση ζωής αποσιωπάται…
Σε πολλές εκπομπές ένιωσα «συνετή» και «ακόλουθη», σε άλλες άπραγη, σε κάποιες ονειροπόλα και μετά το Μάρτιο του 2006, εντελώς βλάκας…τότε ήταν που αφορμήθηκε και η δική μου επανάσταση, κραύγασα «αέρα» και βγήκα…και βγήκα επιθετική, ευέλικτη, υπεύθυνη, οργισμένη, θολωμένη, δεκτικότατη, μπορεί και η καλύτερη μαθητευόμενη ακροάτρια που είχε ποτέ, κάνοντας άμεσα ορατά τα αποτελέσματα της επιρροής του…τόσα χρόνια μαθήτευσα πλάι του, πώς θα εξαργύρωνα τόσες φιλοσοφικές γνώσεις? Η πρώτη αποκάλυψη ήταν οι καλές του προθέσεις…βοήθεια! Τι καθαγιάζεται άραγε από τις καλές προθέσεις? Τι αθωώνεται? Τι ακυρώνεται? Ποιος μίλησε για «κληρονομικώ δικαίω» ύποπτους κι αυθαίρετους θώκους? Για θεοφρούρητες και απαραβίαστες «ιδιοκτησίες»? είπε κανείς κάτι? Μόνο κάποιος που τρομάζει τη διαδοχή…μόνο κάποιος που τρέμει μην κηρυχτεί ο «θρόνος» κενός κι «εκείνος» έκπτωτος…Το πρόβλημα περιπλέκεται περισσότερο με την εγκατάσταση στο Σταθμό των δυνάμει «βασιλέων» που διεκδικούν με τη σειρά τους προνόμια…
Τα νήματα τα πήρε πάλι «εκείνος», μόνος του στα χέρια του και ανέλαβε να τα πλέξει, να τα ξεπλέξει, ως το τέλος…Ποτέ δεν το περίμενα ότι σε μια ραδιοφωνική εκπομπή-παράσταση, θα μπορούσε κάποιος να πραγματευτεί τόσες «κρίσεις»…ίσως πάλι για να προσφέρει τη δυνατότητα και σ’εμάς τους «κοινούς θνητούς», τους ταπεινούς και μίζερους ακροατές, ν’ αντιμετωπίσουμε οριακές καταστάσεις, να μετρηθούμε με τον εαυτό μας και τις μεθορίους μας και να μελετήσουμε το ανθρώπινο βάθος…αλίμονο! Τόσος πια αλτρουϊσμός…
Κάποιες δικές του, επιμένω σχετικές εξαγγελίες σε συνάρτηση με ιστορικές αναδρομές σε πρόσωπα του σταθμού-τα οποία δεν είμαι και σίγουρη ότι δεν καπηλεύτηκε- και διάφορα παραδείγματα, τα οποία κατά καιρούς φέρει ως επιχειρήματα, ορίζουν τελικά το ηθικό σχήμα που διέπει σε γενικές γραμμές το «ανθρώπινο περίβλημα της συχνότητας αυτής»…
Αγνοώ ωστόσο, ποια νήματα δέθηκαν, ποια θα ξετυλιχτούν, ποια θα μπερδευτούν περισσότερο, ποια θα λυθούν…ευφυής διπλωμάτης ή μήπως απλός «αγγελιαφόρος» άνωθεν μηνυμάτων και τελεσιγράφων? Ας απαντήσει…πολλά θα μπορούσε να του καταλογίσει κανείς…ζήλεια…συμπλέγματα, μειονεξίες, αδιαφορία…ολιγωρία, υποταγή…απανθρωπιά…υποκρισία…
Κάποιος του έχει δώσει ήδη οδηγίες προσανατολισμού ή και αποπροσανατολισμού, τουλάχιστον για το ταξίδι που άρχισε από το Μάρτιο του 2006 και μετά…Από κει και πέρα οι ενέργειές του είναι εξαιρετικά εύγλωττες…σαν να λυτρώθηκε από μια απραξία που δεν ήταν καθόλου μακάρια…
Πώς όμως από έναν τόσο λαμπρό όσο και ευφυή εγκέφαλο δεν πέρασε ποτέ η ιδέα ότι στη μοίρα των «εκδιωχθέντων» συνοδοιπόρων αντανακλάται και απαντάται η κοινή μοίρα, πολλών ανθρώπων-ακροατών που αγωνίζονται να βιοποριστούν και μάλιστα μεταξύ τόσων «θανάσιμων κινδύνων»? όλοι αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι ούτε αργόσχολοι, ούτε νεόπλουτοι, ούτε μικροαστοί, αντίθετα στην πάλη τους, επαληθεύουν γνωστές ιδιότητες-ξεχασμένες ενδεχομένως από σένα «δάσκαλε»-…δύναμη…ψυχή…τόλμη…ταχύτητα…ψυχραιμία…μαγκιά…υπομονή…αντίσταση…ανθρωπιά και ξέρεις κάτι ναι…και αίμα και πόλεμο, αν θες…
Σου άρεσε να μας υποβάλεις και να μας περιφέρεις κατά βούληση, στο «μικροαστικό δραματάκι σου» εξαπατώντας μας κατά συρροήν με τις πολυμήχανες αφηγήσεις σου και τα τεχνάσματα των μονολόγων σου…έ?
Τα δέχομαι όλα, και τα ανθρώπινα πάθη και τις επιθετικές και συμπλεγματικές συμπεριφορές, τα λάθη, τον κυνισμό, όλα σου λέω…αλλά την υποκρισία, τη μάσκα? Όχι από σένα τουλάχιστον…πού ακριβώς βρίσκεται η ψυχολογική σου αλήθεια για την οποία κομπάζεις κι επαίρεσαι τόσες δεκαετίες? Σε ποια αθανασία ποντάρεις? Σε ποια αδιάκοπη μακαριότητα? Για ποια ανωτερότητα μιλάς?
Ευτυχώς οι αντι-θέσεις και αντι-ποιήσεις ορισμένων ακροατών,ενάντια στις δικές σου επιπόλαιες και δήθεν διαφοροποιημένες «χρήσεις, μεταποιήσεις», χωνεύουν εν τέλει στα σημεία τους, τη σκέψη, την ευγένεια ψυχής, τη γενναιοδωρία, τη συγνώμη…ευτυχώς δεν υπάρχουν μόνο αλαζόνες και υπερφίαλοι «φιλόσοφοι» του κώλου… ούτε μόνο αγριότητα υπάρχει και μόνο αδικία…
Όχι μόνο δε στάθηκες στο ύψος των περιστάσεων, ως όφειλες απέναντι στον εαυτό σου και στο κοινό σου, δε στάθηκες όρθιος…σύρθηκες…υποδύθηκες έναν ρόλο που ούτως ή άλλως ήταν άχρηστος…δήθεν εγκλωβισμένος σε αποφάσεις «άνωθεν»…επικαλέστηκες ανωτέρα βία…πόσο σου αρκούσε αυτό το άλλοθι για να το ανταλλάξεις με την ελεύθερη σκέψη κάποιων, που τους στοίχισε επιπροσθέτως τη δουλειά τους, τη δραστηριότητά τους, ό,τι αγαπούσαν, ό,τι τους έκανε χαρούμενους, το «βήμα» τους…κι σε μας στέρησες πρότυπα ζωής, ελευθερίας κι αντίστασης κι επανάστασης…
Οι επισημάνσεις των σημασιών αυτών καθιστά εύκολη την υπόθεση να διαπιστώσουμε τη διαφορά μεταξύ «γκουρού» και μαθητών….οι «δάσκαλοι» απαιτούν από τους μαθητές τους την τήρηση των ηθικών αρχών που δεσμεύουν όμως και πριν απ’ όλους και τους ίδιους…κυρίως αυτούς…διότι οι μαθητές προβάλλουν πάνω τους το ήθος που θα ήθελαν να διέπει τις μεταξύ τους σχέσεις γι’ αυτό και σε μερικές περιπτώσεις, τους χαρίζουν «ασυλία»…ενώ οι «θεοί-δάσκαλοι» διασκεδάζουν με τ’ανθρώπινα πάθη τους…
Όλα όμως έχουν όριο, δε νομίζεις?
Κάποιες πολύ ειδικές πτυχές της προσωπικότητάς σου, θα κρατήσω από σένα. Μόνο αυτό…τίποτα άλλο…ειδικά όταν θυμάμαι πόσο προσεκτικά μεθόδευσες «φορτισμένους αποχαιρετισμούς»…με πιάνει μια ανατριχίλα…
Σου δόθηκαν πολλές ευκαιρίες και από πολλούς να θυμηθείς το «ένδοξο παρελθόν» σου…τις πέταξες…θυμήσου…γιατί είχες ξεκινήσει προ πολλού το «σχέδιο» εξουδετέρωσης…για ν’ απολαύσεις αργότερα την κλιμάκωση και κορύφωση της αυτοθριαμβολογίας σου…
Ωραία….

Σημειώσεις: 1. η καύση του νεκρού στην αρχαιότητα θεωρούνταν αναγκαία προϋπόθεση για την είσοδο της ψυχής του στον Άδη…
2. η «παράλειψη» της ταφής κάποιου «ήρωα», παρουσιάζει έναν άλλο τύπο ανθρώπου, καθόλου ηρωικό, να μην ποθεί όμως λιγότερο την υστεροφημία…
3. οποιαδήποτε τελετουργία επισφραγίζει ένα τέλος και εγκαινιάζει μια αρχή καθαίροντας έτσι την «αλλαγή»…η τελετουργία λοιπόν ορίζεται ως εξαγνισμός της «αλλαγής»…

Ποτέ δεν είναι αργά…

...οφειλές...ενθύμια...κλπ κλπ


Ιστορία του μικρού Νοέμβρη

Γυρίζω γύρω από μολύβια και χαρτιά
Και κοινωνώ τους πρώτους χτύπους στη σελίδα
Αναζητώ απ’ της αφής τους τη φωτιά
Αρχή ξεκάθαρη κι όχι βαριά αλυσίδα

Μαγικός κόσμος του χαρτιού μου η φωλιά
Κι η αγκαλιά σου των ψεμάτων σου η φάτνη
Μες στον Νοέμβριο ν’ ανθίζει πασχαλιά
Κι από τον Αύγουστο να πέφτει η πρώτη πάχνη

Να κινδυνεύω να σωθώ από μια πλάνη
Την πιο κρυφή και ηττημένη ηδονή
Κάθε πρωί ξυπνώ αγκαλιά με μια αράχνη
Που την ταΐζω απ’ την παλιά μου την πληγή

Υπνοβατώ στο άγριο της νύχτας το μελάνι
Για ν’ αφορίσω της ημέρας τους λυγμούς
Και τραγουδώ για να ξορκίσω την πλεκτάνη
Γεννιέμαι ανάμεσα σε χίλιους πανικούς

Φτιάχνω ένα γέλιο δυνατό και θυμωμένο
Αθωωμένο απ’ το φως των αστεριών
Σε μια ολονύκτια πομπή θα περιμένω.
«περάστε θαύματα διά μέσου των σφυγμών!»

Μόνο φαντάσματα περνούν, λάφυρα, αιώνες,
Νίκες και ήττες, απ’ τους γρήγορους παλμούς
Κινούνται αργά, σαν χαλασμένα, σε κανόνες
Κι εγώ παράλυτη απ’ του φόβου τους τριγμούς.

Μα δεν μπορείς πια την αλήθεια να μου κρύψεις
Όλα είναι εδώ και φανερώνονται απλά
Κι αν είναι τώρα στον γκρεμό να καταλήξεις
Κάν’το γενναία, πάρε κι εμένα αγκαλιά.

Αυτή την ώρα στο κενό που θα βρεθούμε
Λέξεις μην πεις, μη βρεις περίτεχνες φωνές
Τις πιο μικρές μας σιγουριές ν’ απαρνηθούμε
Παλιών ερώτων τις ασφάλειες τις δειλές




Αιφνιδίασέ με με το βλέμμα σου εκείνο
Που κρατούσε αιχμάλωτη την πιο αθώα ματιά
Να θυμηθώ, πώς είναι μυστικά να λύνω
Και να τα’ αφήνω στου ανέμου την τροχιά

Αν είναι αυτό το υδατογράφημμα της τρέλας
Κι ο πιο καυτός πυρήνας του φιλιού
Φίλα τα μάτια μου μπροστά στο Νότιο Σέλας
Στο μύθο μέσα του «μισού πορτοκαλιού»

Τώρα το ξέρεις, τώρα ξέρω και για μένα
Αυτή εδώ είναι η κορυφαία μας στιγμή
Τα πάθη όλα, τα λάθη όλα, κερασμένα
Στην άγρια χίμαιρα που φτιάξαμε μαζί

Έτσι τελειώνοντας αυτό μας το ταξίδι
Κυνηγημένοι απ’ των φθαρμένων τη φθορά
Μας κλείνει μέσα του καμπυλωτό κοχύλι
Ενός καινούριου ταξιδιού η διαφορά.

από τη συλλογή μου τα όνειρα καπνίζουν

ραδιόφωνο: ένα σύμπαν που άφησε πίσω του πολύ καπνό και στάχτη...


το ραδιόφωνο είναι ήχος. Μέσα στον ήχο αυτό κάποτε αφηνόμουν ολόκληρη, ψυχή, μυαλό και σώμα, διότι κάποτε συναιρούνταν μέσα σ' αυτόν πολλοί περισσότεροι ήχοι...απόηχοι...θραύσματα της παιδικής ηλικίας, μνήμες, αφέσεις, αρνήσεις, καταφάσεις, φιλιά...ο ήχος που έκαναν τα όνειρά μου, όταν έτριζαν ολοκάθαρα, γυαλισμένα κι επώδυνα μαζί, τρανεμένα ωστόσο στην προοπτική της πραγματωσής τους...ήταν τα χρώματα...τα σώματα...το στρώμα να ξαπλώσεις και ν' αφεθείς στο λίκνο του, και σου αποκάλυπτε θαύματα από παλιά καλοκαίρια, τους δρόμους που βάδισες, τις θάλασσες που ταξίδεψες, κύματα, ανέμους, σπατάλες από πελάγη και ουρανούς που αγάπησες...είναι αφή...είναι όλες οι αισθήσεις μαζί...κι ας μη φαίνεται πάντα...το ραδιόφωνο είναι όλα όσα ζήσαμε, ζούμε, χαλαλίσαμε, αφιερώσαμε, τιμήσαμε, αγαπήσαμε...παραληρήματα που με άφησαν άναυδη σε μια στιγμή που αρνήθηκα να πληρώσω τα "ναύλα" για το ταξίδι μου στον κόσμο...είναι το φανερό και το απόρρητο μαζί...δεν μπορούσα να κάνω τίποτα χωρίς τον ήχο του...να κοιμηθώ, να παίξω, να τρέξω, να διαβάσω, να κλάψω, να γελάσω, να ερωτευτώ...δεν ήταν εξάρτηση...ένα δέσιμο ήταν βαθύτερο και απολύτως υγιές...μια αγάπη γλυκιά...και αργότερα, μεγαλώνοντας, με αδημονία περίμενα ν' ακούσω αγαπημένες φωνές, μουσικές, να μοιραστώ μαζί τους, τραγούδια και "τραγωδίες" και "δράματα", χρόνους, ημερομηνίες, βιώματα, φορτία, έρωτες, σκέψεις, άλγη, άγχη και βάρη, τα οποία ξεφορτωνόμουν αβίαστα μέσα από το μοίρασμα και την αθωότητα της απλής και αληθινής επικοινωνίας...ο πρώτος ήχος της ημέρας από το αργοπορημένο ξύπνημα στο κρεββάτι, των εφηβικών πρωινών του Σαββατοκύριακου, τα απογεύματα με τους φίλους και τις παρέες, συζητήσεις, φιλοσοφίες του ματαίου, ατέλειωτες ώρες και αγρύπνιες σε μια μέθεξη σχεδόν ερωτική...
όχι σχεδόν...η σχέση μου με το ραδιόφωνο ήταν βαθιά ερωτική...
από τότε που εισέβαλε στη ζωή μας η ψηφιακή σκέψη και κουλτούρα, άλλαξαν πολλά...ακόμα και οι αισθήσεις μας έγιναν, κατά κάποιο τρόπο, "ψηφιακές", και δυστυχέστατα, σε ορισμένες περιπτώσεις που δεν θα τις έλεγα ούτε συγκυριακές, ούτε ακριβώς μοιραίες, αλλά περισσότερο ωφελιμιστικές, και τα αισθήματά μας...αν υποθέσουμε, ότι, όσοι νοιαζόμαστε πολύ γι' αυτό, διερευνούμε διακαώς, μια ερμηνεία και μια εξήγηση για την κατάντεια και τον ξεπεσμό του ελληνικού ραδιοφώνου, τότε μάλλον είναι βέβαιο, πως ένας κύριος λόγος που οδήγησε σ' αυτόν, είναι η υποκατάσταση του αληθινού, του αυθεντικού, του γνήσιου, με το κάλπικο, το πρόσκαιρο, το επιδερμικό, το επικερδές και το επίπλαστο...συγκεκριμένα και πολύ ειδικά, σταμάτησα ν' ακούω ραδιόφωνο από το Μάρτιο του 2006, τότε που συνέβη ένα γεγονός το οποίο με αναστάτωσε, με θορύβησε και μ' έκανε να επαναπροσδιορίσω τη σχέση μου με το "ραδιόφωνο" εν συνόλω και ν' αναθεωρήσω πολλές "κεκτημένες" προσδοκίες μου, κάτι που κακώς, ως τότε, εσφαλμένα και "αξιωματικά", νόμιζα πως ίσχυε, τουλάχιστον για το Σταθμό, στον οποίο ήμουν "αφιερωμένη" για πολλά χρόνια, πάνω από μία δεκαετία...αγαπημένες φωνές και πρόσωπα, φίλοι θα τολμούσα να πω, "διώχτηκαν" βίαια, εν μία νυκτί, από τον συγκεκριμένο Σταθμό, χωρίς να δοθούν υποτυπώδεις έστω εξηγήσεις...η απομάκρυνσή τους έγινε "σιωπηρά" και κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες, όρος που αν και εν μέρει αδόκιμος και υπερβολικός μπορεί, σε παραπέμπει σχεδόν αυτόματα, σ' έναν ακραίο ίσως πάλι συνειρμό του καθεστώτος που επικρατεί στις φυλακές, σχετικά με τις αδιευκρίνιστες συνθήκες καθημερινών θανάτων των κρατουμένων...σε κάποιους μπορεί να φανεί άστοχος και ατυχής ο παραλληλισμός αλλά θα το διακινδυνεύσω...από την άλλη, πώς αλλιώς θα μπορούσε να ερμηνεύσει κανείς αυτό το "ξεπούλημα"? και δεν μιλάω μόνο για τα συγκεκριμένα πρόσωπα ή καταστάσεις αλλά και ίσως για έναν ολόκληρο κόσμο, πλανήτη, γαλαξία και σύμπαν που διαπραγματεύεσαι και ξεπουλάς μέσα και πίσω από αυτά...για το τι ακριβώς προδίδεις και πώς κοιμάσαι τα βράδια...για να συνεργάζεσαι πάνω από μια δεκαπενταετία με "ραδιοφωνικά πρόσωπα", σημαίνει για τον απλό ακροατή και για έναν κοινό νου, ότι κάτι έχεις δει και βρει σ' αυτά...τα εκτιμάς, συγχρωτίζεσαι με την κουλτούρα, τη σκέψη τους, τον ιδιωτικό τους πολιτισμό, το ήθος τους και όντως αυτά τα πρόσωπα, αποτέλεσαν πρότυπα για τη στάση που κρατήσαμε κάποιοι από εμάς στη ζωή μας...και το βλέπεις αυτό, το νιώθεις καθημερινά, ο Σταθμός "σου", ζει και αναπνέει, εξελίσσεται, εναντιώνεται, είναι δυναμικός επειδή ακριβώς σ' αυτόν υπάρχει αλήθεια, επανάσταση, ζωντάνια, ενάργεια, διαφοροποίηση...αλλά και αυτό μάλλον είναι "έγινε" κάτι που σε αφήνει παγερά αδιάφορο, αφού η δική σου διάβρωση και ετυμηγορία είναι η "εκδίωξη" αυτών των προσώπων γιατί εν τω μεταξύ και στα χρόνια που κύλησαν εσύ μεταλλάχτηκες-παρά τα όσα διαφορετικά διατείνεσαι και έγινες ένας φτηνός καρεκλοκένταυρος που εξακολουθείς να εξαπατάς και να γητεύεις τα πλήθη με την πρωτοφανή σου "γλώσσα" με τον εξαίρετο κατά τα άλλα, "λόγο" σου κι έναν υποτιθέμενο διωκόμενο αντίλογό σου...μπούρδες...
σε καμία περίπτωση, δεν ισχυρίζομαι ότι εκπροσωπώ κάποιο, το ελάχιστο σύνολο ακροατών και αυτή που εκθέτω είναι μία εντελώς προσωπική άποψη και κριτική για όσα συνέβησαν, ωστόσο πιστεύω ότι τα επιχειρήματά σου έχουν καεί, φρόντισες να τα κάψεις ο ίδιος, σώζοντας μόνο κάποια ευτελή προσχήματα που κι αυτά εν συνεχεία έγιναν ένα παρατεταμένο ολοκαύτωμα όταν, έπεσαν τα "νούμερα"....πάντως, έχω την ελπίδα ότι πολλοί θα ήταν εκείνοι που θα σκέφτηκαν, θα εξέτασαν, θα εμβάθυναν, περνώντας από τον ίδιο δρόμο, τις "επιλογές" σου, στα "ραδιοφωνικά πράγματα", τις θέσεις που δεν πήρες, τις αποφάσεις που σε κατέστησαν ένα "ανθρωπάκι"...στα μάτια εκείνων που σε είχαν παλιότερα πιστέψει, και εν τέλει θα απέρριψαν, αν όχι θα αφόρισαν εκ προοιμίου-αρχής γενομένης από την ημερομηνία που προοανέφερα-, και σένα και το Σταθμό "σου"...
ήδη το ραδιόφωνο είχε πάρει την κατιούσα-και το προηγούμενο συμβάν καταφανέστατα υπήρξε ένα απονενοημένο εγχείρημα, μπροστά στον πανικό που προκάλεσε αυτή η "πτώση των αριθμών"..., με την προεπιλογή των τραγουδιών-κατά κόσμον playlist- και όλο και συχνότερα οι "φωνές" ήταν μουδιασμένες και "ασθματικές" όπως και οι ανάσες των ακροατών, και οι κόμποι ανέβαιναν πια νυχθημερόν στο λαιμό μας, εκεί που τους απόθεσες ώσπου στο τέλος να πνίξεις τις "φωνές που δεν σου έκαναν" πια, ή δεν σου έφερναν νούμερα-εσύ έγινες νούμερο- όπως αφελέστατα σε έκαναν να πιστέψεις οι προϊστάμενοί σου...φαντάζομαι πως οι περισσότεροι ακροατές, τότε, θα προέβησαν σ' αυτό που στην αρχή έμοιαζε μα έναν μικρό συμβιβασμό και θα αποφάσισαν έστω κι έτσι, "αποσπασματικά", και εφόσον αυτό άρχισε να διαδίδεται όλο και πιο πολύ και να καταλαμβάνει περισσότερο χώρο στον εγκέφαλο και στη "συνείδηση" κάποιων "εξαρτημένων" ή "κολλημένων" από τα ακούσματα σας, με τα οποία τον βομβαρδίζατε, βάζοντας όπου σας δινόταν η ευκαιρία και "νάρκες", τέλος πάντων κάπως έτσι, σου έδωσαν μια δεύτερη ευκαιρία και σου παραχώρησαν αυτή τη σιωπηλή και αυθαίρετη δικαιοδοσία "συγκατανεύοντας" ύποπτα αλλά πιστεύω ασυνείδητα στην απληστία, την πλεονεξία και στα υπόλοιπα σύνδρομα και μειονεξίες τις οποίες ατυχώς δεν έχεις καταφέρει, παρά την ευφυΐα σου, να κρύψεις...
θυμάμαι, κάποτε έλεγες-ξόρκι ήταν αυτό άραγε?- ότι το ραδιόφωνο είναι επανάσταση και όχι βόλεμα...και το λες ακόμα όπως διαβάζω, μόνο που τώρα το μετέθεσες στην άθλια πολιτική σκηνή...το ραδιόφωνο είναι διαφωτισμός και όχι Μεσαίωνας, είναι φως, όχι σκοτάδι, είναι ζων οργανισμός, όχι μαριονέτα, είναι πολυφωνία, όχι δικτατορία, είναι πληθωρικότητα, όχι μονολιθισμός, γνώμη και λόγος, όχι λογοκρισία, ελευθερία ή θάνατος λέω εγώ...είσαι θλιβερά άχαρος και το ξέρεις...έχεις καταλάβει όλες τις "θέσεις", μαγκιά σου...ξέρεις κάτι όμως? είσαι πιο μονοδιάστατος κι από μια αμοιβάδα...είσαι γραφικός -και σε λίγο γελοίος ρε-, ξεπουλήθηκες ολόκληρος κι ας φαίνεται στους βλάκες πως είσαι εκεί και πολεμάς, βράχος ακλόνητος..θεός φυλάξοι! πες πώς κοιμάσαι τα βράδια...κοιμάσαι...πόσο το πάλεψες? πώς σου φαίνεται που συντέλεσες στο να γίνει το ραδιόφωνο το ευτελέστερο εκείνο κομμάτι, το πιο υποβαθμισμένο, μιας, κατά τα άλλα υγιούς εξελικτικής επικοινωνίας...μιας μουσικής ατροφικής, μιας επικοινωνίας υποβολιμαίας, μιας δυσπλασίας σκέψης, μιας φωνής που ο ασφυκτικός έλεγχος τον οποίο υφίσταται, τίποτα καινούριο, σημαίνον και αξιόπιστο σαφέστατα δεν αφήνει να φανεί και να βγει στο φως παρά μόνο τα γνωστά πια διαπλεκόμενα και επιπλοκές χείριστες με παρενέργειες χαμηλής ποιότητας...πώς σου φαίνεται αυτή η διαμέλιση, ο κατακερματισμός που ορίζεται και κατευθύνεται από θηριωδίες ζωωδών "ενστίκτων"? πώς σου φαίνεται που κοιτάζεις στον καθρέφτη "κι αντί να δώσεις μια μπουνιά χαμογελάς στον ψεύτη...?"
Το κατ' ευφημισμόν πια ραδιόφωνο είναι ένα ζόμπι...μια μούμια...ένα ψυχρό ρομπότ...και πάνε και οι πόλεμοι, και οι μάχες και τα "αίματα" που έλεγες άλλοτε...το μαγικό μουσικό μας κουτί είναι μια πικρή απάτη, μια πλάνη, μια ψευδαίσθηση...ένα ATM...του life style..., μια εικονική πραγματικότητα που σε τίποτα δε διαφέρει από ένα reality show...η αμφίδρομη επικοινωνία έληξε, η άσκηση της κριτικής μας σκέψης, η διαμόρφωση μιας σφαιρικής οπτικής και η προοπτική του, αποδιοπομπαίοι τράγοι ενός αχαλιναγώγητου συστήματος υπαξιών...κατάντησε το υποπροϊόν που κάποιοι φοβόμασταν...φιμώθηκε ευνουχίστηκε και τώρα μπαίνουν κι αλωνίζουν ανενόχλητοι κάποιοι "από μηχανής" ιερείς και ιέρειες, υπερφίαλα παράσιτα των αμετάκλητων πια στερεοτύπων, του λαϊκισμού, κάτι μαριονέτες των μαζικών ειδώλων, της ομοιομορφίας και του ανεξέλεγκτου πια θεού του πολιτισμού:του χρήματος...ο βιότοπος του ραδιοφώνου μοιραία αφέθηκε να καταστραφεί "ευγενώς" και "αφιλοκερδώς", ταυτόχρονα με την οικολογική καταστροφή του πλανήτη..., αναγόμενος ευθέως, άμεσα και αμιγώς σε θέατρο προσβλητικών προτύπων, υπερτιμημένων ψευδοδιανοουμένων, υποποιοτήτων, ευτελών μοντέλων ζωής, υποκουλτούρας και ανόητων και αηδιαστικών και φλύαρων ασημαντοτήτων...διερωτώμαι...τι μπορεί να παράξει όλο αυτό το τίποτα? από τι θα τροφοδοτηθεί, θ' ανεφοδιαστεί και τι θ' αναπαράξει? ένα άλλο απόλυτο ισοδύναμο: το μηδέν..., το οποίο ταΐζουμε κάποιοι με την αδυναμίας μας ν' αντιδράσουμε, με τις ανασφάλειές μας..." και τώρα τι θα γίνουμε χωρίς τους βαρβάρους...ήσαν κι αυτοί μια κάποια λύσις..."
τα "γυαλιστερά λογάκια" δυστυχώς βρίσκουν ακόμα, κατά τα φαινόμενα, πρόσφορο έδαφος, στη γενιά του εκκολαπτόμενου "εναλλακτικά ρομποτικού" επίσης ακροαματικού κοινού...παρωχημένος "μύστης" ενός γυαλιστερού τίποτα...το καταλάβαμε...εφοδιασμένος με όπλα τα όμορφα "φευγάτα" λόγια, τοποθετημένος σε καίριες θέσεις και σκοπιές, σε στρατηγικά σημεία-άβατα, με φιλοσοφίες του "μίζερου", επιδεικνύοντας τες σε ήδη παροπλισμένους ακροατές για εντυπωσιασμό , οι οποίοι θαμπώνονται από την "κενόδοξη" ευφυΐα, που μόνο σε τέτοιους πια μπορεί ν' απευθύνεται...ένας ακόμα σύγχρονος στρατηγός Αλκιβιάδης που διαθέτει αυτή την τόσο εξαιρετική ικανότητα να προσαρμόζεται σε συνήθειες καινούριες και τρόπους ζωής, όπως θα έλεγε και ο Πλούταρχος, και μάλιστα τη διαθέτει σε βαθμό ισχυρότερο και από εκείνον του χαμαιλέοντα, αφού ο τελευταίος δεν μπορεί να αφομοιώσει το λευκό χρώμα...ένας υπερβατός χρήστης της απόλυτης ματαιοδοξίας σου...
αλίμονο...δε λέω, κάποιες φορές μπορεί, ψευδαισθητικά έστω, να μοιάζει πως τις χρειαζόμαστε αυτές τις ρητορικές θάλασσες...η νάρκη και η μέθη αυτού του βυθού, ελπίζω πως διαρκεί λίγο...
στην οθόνη της ρηχής πραγματικότητας του ραδιοφώνου και των "ανθρώπων" του, που έτυχε κάποτε να μας βρουν αδύναμους και να μας συμπαρασύρουν σε μια ομιχλώδη αλληλουχία περιστασιακών και τελικά απογοητευτικών συμβάσεων, τώρα παίζονται άλλα έργα...πιο σκληρά...πιο ύπουλα...παιχνιδάκια ύποπτα και ολέθρια...μακάρι να είναι προσωρινά...δεν χρειάζεται να είναι κανείς ο Φρόιντ ή ο Γιουνγκ, για να νιώσει, να παρατηρήσει, να σκεφτεί, ν' αναλύσει, μεθόδους και στρατηγικές που υιοθετούνται για να μας αποπροσανατολίσουν και να μας αποτραβήξουν από την ανθρώπινη και συναισθηματική φύση μας...ν' αποκαλύψει "εκκωφαντικά" φαινόμενα του τίποτα...αρκεί να σκεφτείς την έντιμη υποχρέωση απέναντι στον καλύτερο και εχέφρονα εαυτό σου, την ηθική σου θωράκιση, έστω κι αν χρειαστεί ένα απονενοημένο άλμα στον γκρεμό απ' όπου θα περνάει ένας πολύ δυνατός και καθαρός αέρας να σου φυσήξει το μυαλό, να σε ξεθολώσει, και τότε θ' απαλλαγείς άπαξ από τα "ρητορικά αποθέματα" που στα φύτεψαν με τη γνωστή κατευθυνόμενη "σπορά εγκεφάλου", από τις "αυθεντίες" του είδους, από τα παραπλανητικά διλήμματα, αλήθεια δεν χρειάζεται να μονομαχείς με το άδειο, το κενό, το άχρηστο, τους προθάλαμους μιας μοιραίας "ομηρίας"...και όσο κι αν φαίνεται περίπλοκη και δαιδαλώδης αυτή η διαμόρφωση, σκέψης, και ψυχισμού τελικά και αντιστάσεων-σε κάποια που ίσως φαίνονται ακίνδυνα-, σχετικής με την αξία ή την απαξία του ραδιοφώνου, όσο κι αν το αποτέλεσμα αυτής της όμορφης και ουσιαστικά επαναστατικής πράξης ενάντια στα "συμβολικά συστήματα", οφείλεις ν' αντιδιασταλείς μαχητικά απέναντι στις ένοχες ταυτίσεις στις οποίες σε υποβάλλουν...στις δηλητηριασμένες φωνές που μεταβολίζονται, περιστέλλουν τις πιο σημαντικές σου άμυνες, στις μολυσματικές επιδημίες, στη σήψη και στη γάγγραινα, ξπου εισβάλλουνν και εποικίζουν τα πιο καίρια, ζωντανά και αποτελεσματικά κύτταρα του εγκεφάλου σου...από τη σύγχονη κατεστημένη ιδιοσυγκρασία του ραδιοφώνου με χωρίζει η άβυσσος...τα αξιοθρήνητα πλέον καμώματα του ετομόρροπου ψυχισμού λίγων αυθαίρετων χρηστών του πιο ζωτικού κομματιού της καθημερινότητάς μας, που ποντάρουν στο όργιο της εξωστρέφειας, δε θα μας αποκοιμίζουν με δήθεν αδιέξοδες αγωνίες...τα καταλάβαμε όλα...είναι αργά για να κρυφτείτε...τώρα τέλος.