το κόκκινο και το μαύρο

Για να με καταλάβετε πρέπει να είσθε καπνιστής-και μάλιστα,των φημισμένων ελληνικών σιγαρέτων,μου'πε.Κάθε κουτί,συνήθως πολύ καλαίσθητο,περιέχει είκοσι,τυλιγμένα πάντα σ'ένα χαρτάκι διαστάσεων 17*9 εκ που στην υφή του θυμίζει αρκετά περγαμηνή.Κάθε βράδυ,μετά τις δύο τα μεσάνυχτα,αφού τελείωνα το πρώτο μου πακέτο,και επί εκατό συνεχείς μέρες-ακριβώς εκατό,επειδή σκεφτόμουνα μονίμως τις εκατό μέρες του Ναπολέοντα και το Βατερλώ του-έπαιρνα το χαρτάκι των 17*9 εκ. κι έπρεπε,οπωσδήποτε,να το γεμίσω κι απ'τις δυο του μεριές.[...]


Η αλήθεια είναι ότι στο Sante εμένα με ξένιζε λιγάκι ο δεξιά εγγεγραμμένος σταυρός του μεταλλίου που είχε κερδίσει στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης.Έβρισκα ότι αντιδρούσε σκυθρωπάζοντας στη ηδυπάθεια των χειλέων της παρακείμενης ευχύμου δεσποινίδος και ο γαλάζιος κύκλος του ερχόταν να επαναληφθεί σαν φωτοστέφανος γύρω από το γερμένο ελαφρά προς τα πίσω κεφάλι της,μειώνοντας ακόμα περισσότερο τη λάμψη του οξειδωμένου χρυσίζοντος διαζώματος,ενώ αντιθέτως,το κίτρινο του άλλου μεταλλίου(από την έκθεση της γαλλικής Νίκαιας αυτό)αντανακλά το χρώμα των μαλλιών της και θα μπορούσα να πω ότι τα φωτίζει πλαγιομετωπικώς.
Αλλά εδώ ακριβώς εκτυλίσσεται μια ιστορία που εξισορροπεί ανέλπιστα όσο και αλληγορικά την πολιτική με το χρήμα,την ψυχολογία με το κάπνισμα και τις δύο ακραία συγκλίνουσες μάρκες της παραμυθητικής εκείνης μυθολογίας στο σχήμα του εν διά δυοίν.


αποσπάσματα
Δημήτρης Καλοκύρης