Ζει το κορίτσι του Fruit Punch?

Κάτι άλλο ήταν.Το φως και η θάλασσα και η ψυχή μας.Κάτι άλλο. Όλα αυτά υπήρχαν και πριν τον Ελύτη.Όμως μετά από εκείνον,δε γίνεται να υπάρξουν χωρίς αυτόν.

Μπερδεμένη.Έκαιγε τις ομορφότερες σκέψεις της,σαν σπίρτα,για να φωτίσει τα υγρά σκοτεινά της υπόγεια.Έσβηναν γρήγορα.Έπρεπε συνεχώς ν'ανάβει καινούρια.Το σκοτάδι την έτρωγε.Την έπαιρναν τα αίματα.Ήθελε να ξαναγυρίσει στην κούνια της.Κανείς δε γυρνάει.Τουλάχιστον όχι ολόκληρος...

Δε με ρωτάς γιατί?Δεν θέλεις να μάθεις ή νομίζεις πως καταλαβαίνεις?Ήθελα να το κάνω.Δεν μπορούσα να το ελέγξω.Ήταν τόσο εύκολο...Ξέρεις πόσο εύκολο ήταν?Το έχεις νιώσει ποτέ?Να κάνεις κάτι τόσο απάνθρωπο και να μην το ξέρει κανένας.Όχι απάνθρωπο,σκληρό.Δεν το έκανα για μένα,αλλά για όλους εκείνους που τώρα με ψάχνουν και με καταριούνται.Ακραίο συναίσθημα.Να γλιτώνεις.Ούτε αγάπη,ούτε μίσος.Αυτά είναι αυταπάτες.Σου μιλάω για κάτι τόσο αληθινό που σε κάνει κομμάτια.Για πρώτη φορά χτυπήθηκα στ'αλήθεια με κάτι τόσο δυνατό.Και το ρίσκο.Της σταύρωσής σου.Αν σε πιάσουν,θα σε σέρνουν με την κοιλιά στο Γολγοθά.Όχι Χριστός,ληστής.Θα το βλέπεις στα μάτια τους.Θα είσαι ένα φίδι.Δεν θα μπορείς να κρατήσεις τίποτα από τον εαυτό σου.Δεν θα υπάρχει τίποτα από το παρελθόν σου.Ούτε ο Σεφέρης,ούτε ο Λειβαδίτης,ούτε τα τραγούδια του Θεοδωράκη,τίποτα.

Ότι το μόνο που καταφέρνουν είναι να ημερεύουν το ζώο.Αλλά δεν το αλλάζουν.

Τύχη,μόνο τύχη.Μια σειρά συμπτώσεων.Αυτό είναι.

Η Λένα κατάπινε το Βατερλώ της κομμάτι κομμάτι.Ο Παύλος δεν σκόπευε να σταματήσει,αν πρώτα δεν την έβλεπε να γλείφει και τα δάχτυλά της...

Οδυσσέας Ιωάννου