κάτω στο μεγάλο Ύπνο Μυστικό σου ανάβω Δείπνο

"Ο νεκρός θέλει αγάπη",μου είχε πει κάποτε ο γαλανομάτης νεκροθάφτης της Κομοτηνής,όταν του ζητούσα να μου κουτσομπολέψει τα ασπρόμαυρα φαγιούμ που φωτογράφιζα.
"Θέλω να είμαι όμορφη μόνο για σένα",είχε γράψει με το κραγιόν της χαμηλά στην κοιλιά μου ένα κορίτσι που δεν μπορούσα ν'αγαπήσω(μετενσάρκωση της Μπετίνας?)τη νύχτα που άνοιξε την αγκαλιά της για να κλείσει μέσα το κενό του χωρισμού.
Λογαριάζω,όπως προαισθανθήκατε ίσως,να σας απευθυνθώ με τον τρόπο της αφοσίωσης(και της κουρασμένης αφοσίωσης,δηλαδή της προδοσίας)πάνω και κάτω από τη γη.
Όχι,μην πανικοβάλλεστε.Δεν θα χρειαστεί να πλύνω τα οστά σας με κρασί,ούτε να καταπιώ με τις χούφτες τα ηρεμιστικά για να βρεθώ στο πλάι σας.
Απλώς θ'ακουμπήσω τα δάχτυλά μου μαλακά στο πληκτρολόγιο και θα γράψω σε μια γλώσσα που δεν γνωρίζω .Τα βλέφαρά μου θα πέσουν βαριά.Πρόκειται για μια γλώσσα που προσδοκά το αδύνατο.Για μια γλώσσα που δεν μιλιέται πουθενά.Για μια γλώσσα καταχωρισμένη στο Λεξικό του Κανένα.Για μια γλώσσα που υπεραμύνεται μια αδιανόητη συναναστροφή:ανάμεσα σ'αυτούς που δεν μπορούν να μεταδώσουν την εμπειρία τους(ή τη μη εμπειρία τους) και σε εκείνους που όλο και πιο αποφασιστικά,όλο και πιο εξαντλητικά,κατανοούν ότι εμπειρία είναι αυτό που δεν μεταδίδεται στον άλλο.
Αυτή τη μέρα λοιπόν,αυτή την ξεχωριστή μέρα,που βέβαια θα'ναι μια μέρα σαν όλες τις άλλες,θα σας γράψω.Θα ταχυδρομήσω ατέλειωτην επιστολή στο ιδιωτικό σας κοιμητήρι.

Μισέλ Φαϊς

Ελληνική Αϋπνία

Πατάκης 2004