γιατί να μην είμαι εσύ?

Αυτή τη στιγμή που σου γράφω είναι νύχτα και καλοκαίρι,και στο πικάπ παίζει το Never enough των Cure-σε παρακαλώ,ψάξε να το βρεις και άκουσέ το.Δηλαδή "ποτέ δεν είναι αρκετά",και συγνώμη για τη μετάφραση.Αλήθεια,όμως ποτέ,ποτέ δεν είναι αρκετά-και μόνο εσύ μπορείς να με καταλάβεις.Μόνο ΕΣΥ.Όμως εσύ δεν είσαι πιά κοντά μου,είσαι μακριά.Δε μας χωρίζουν μόνο τα χιλιόμετρα πια.Αυτά εμείς τα καταπίναμε-θυμάσαι?Όχι μη θυμάσαι,δε θέλω να θυμάσαι.
"Why can't i be you?"
Μοιάζω με τον Ψαλιδοχέρη ή τον τραγουδιστή των Cure.Έχω,όπως αυτός,βαμμένα μάτια με μαύρο μολύβι,βαθύ μαύρο,για να κρύβεται το πένθος.Έχω βάψει κόκκινο το στόμα μου.Για να μη φαίνεται το αίμα που ήπια.Για να μη φαίνεται το αίμα μου που ήπιες.Το σημάδι απ'το κόκκινο φιλί.
Μας χωρίζει αυτή η γνώση.Γνωρίζουμε σε τι κούπα-χρυσή κούπα-κολυμπήσαμε.Χρυσή,καυτή,όπως ο ήλιος του Ιουλίου που τρυπάει τη σάρκα.
Νόμιζες πως θα με φας,και σ'άφησα να το πιστέψεις.Αφού κι εγώ ο ίδιος κάποια στιγμή το πίστεψα.Λέω,πάει,αυτή τη θέλω τόσο,που με κατασπάραξε.Με τρώει ολόκληρο.Τι λίγωμα είναι αυτό,δε φοβάμαι τώρα να πεθάνω,είναι μαύρο κόκκινο και χτυπάει δυνατά και μπάσα.
Με σκότωσες και ξύπνησα πιο ζωντανός.
-Τι τρέχει?ρώτησα.Σε ποιο νησί βρίσκομαι τώρα?
Και βλέπω ξαφνικά εκείνον το στενό επαρχιακό δρόμο που ανεβήκαμε πέρσι το καλοκαίρι στα Άπτερα,πάνω απ'τη Σούδα,λίγο έξω απ'τα Χανιά.Κόκα κόλα με λεμόνι ήπιαμε μετά κάτω στο χωριό.Σε λίγο θα φεύγαμε από την Κρήτη με το πλοίο "Άπτερα",και από περιέργεια πήγαμε να δούμε και το χωριό Άπτερα.Αύγουστος και ταυτοπροσωπία.
Στην Κρήτη,όπου βρεθώ κι όπου σταθώ,πάντα βλέπω απέναντί μου κάτι που με αφορά προσωπικά.Είδα το πρόσωπό σου εκεί ψηλά,πάνω στο εγκαταλειμμένο κάστρο, με θέα όλη τη θάλασσα του κόλπου της Σούδας.
Στεκόμουν όρθιος,κι εσύ καθιστή ανάμεσα στα πόδια μου,και μου έγραφες μια τουριστική κάρτα.Δε θα μου την έστελνες ταχυδρομικώς.Θα μου την έδινες επιτόπου.Είδα το προφίλ σου από ψηλά και από πίσω.Το θυμάμαι ολοκάθαρα,σαν καλοτραβηγμένη φωτογραφία.Μια πανέμορφη κούκλα γιαπωνέζικη-με ευαίσθητες μικρές παλάμες και πατούσες-,που ζητάει να με κατασπαράξει.Να βάψει τα ρυζάκια δόντια της στο αίμα μου.
Έσκυψα πάνω σου και σε δάγκωσα στο στήθος.Το φίδι και το γάλα.Όλα πάντως με το γυναικείο στήθος έχουν να κάνουν.
Μη με πιστεύεις που λέω ότι πήγες να με φας.Είμαι ψεύτης.Πάντα ήμουν.Με πιάνει μια τρομερή μανία μερικές φορές και μεγεθύνω τα πράγματα.Το 2001 θα είμαι δύο χιλιάδων τετρακοσίων ενός χρονών.Το 2007 θα είμαι λαμπάδα,κι όμως ακόμα λέω ψέματα.Μια μύγα στο ταβάνι δεν λέει ψέματα-εγώ γιατί λέω?
Η αλήθεια είναι πως κόπηκα στα δύο.Ήσουν τόσο κόκκινη που σ'ερωτεύτηκα παράφορα και τρόμαξα.Όμως,παρ'όλες τις προβλέψεις σου,δεν έπεσαν τα μαλλιά μου,ούτε ξύρισα τα γένια του μυαλού μου.Δεν έπαψα να πιστεύω.Δεν έσπασα.
Πιστεύω σ'εσένα ακόμη-αυτό είναι το πιο σημαντικό και θέλω να το ξέρεις.Το ξέρεις.Μην κλαις.Κι εγώ,πίσω απ'τα βαμμένα με μαύρη γραμμή μάτια μου,δεν κλαίω σ'αγαπάω κλαίω έκλαψα.
Θα μας σώσουν και πάλι οι κόκκινοι.
Kωστής Γκιμοσούλης

PTH,ευχαριστώ που μου το θύμισες.


16 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Μόλις ξύπνησα.Γι'αυτό είμαι εγώ εδώ για να στο θυμίζω...Και εγώ σ'ευχαριστώ ξέρεις.Πολλές διαγραφές πέσανε εκατέρωθεν.Τι έγινε ρε παιδιά?
PTH

Φαίδρα Φις είπε...

δεν ξύπνησες στραβά ελπίζω
ξέρω...
τι είναι διαγραφές?
δεν καταλαβαίνω

Ανώνυμος είπε...

Ό τι πεις μικρή.Δεν επιμένω.Εσύ ξέρεις.Δεν θα πας Κρήτη?
PTH

Φαίδρα Φις είπε...

θα πάω κι εκεί
τι να κάνω...
αύριο

Ανώνυμος είπε...

Στενοχωρημένο μου φαίνεσαι μικρό.Και απογοητευμένο αν κρίνω και από την εικόνα της ανάρτησης.Ό τι και να συμβαίνει θυμήσου αυτό:"όλα είναι στο μυαλό πόνος και γιατρειά".
PTH

Φαίδρα Φις είπε...

απογοητευμένη ναι
αυτή η λέξη μου ταιριάζει
έτσι δε συμβαίνει συνήθως?
όταν γοητεύεσαι
απογοητεύεσαι κιόλας

θα το θυμάμαι
αλλά δεν γίνεται το μυαλό μου
να σκέφτεται μόνο πόνο
θα πρέπει να πάρει στα σοβαρά
και τη γιατρειά κάποτε

πάντως αυτή τη στιγμή
το μυαλό μου πονάει...

Ανώνυμος είπε...

Μικρούλα δεν μου αρέσει να σε αισθάνομαι μαύρα χάλια.Κανονισέ το σε παρακαλώ.Πρέπει να φύγω σε λίγο.Αν έχεις διάθεση έλα το βράδυ να με ακούσεις.Αφού δεν φεύγεις απόψε γιατί δεν έρχεσαι μια βόλτα?Να κουβεντιάσουμε κιόλας από κοντά που έχουμε τόσο καιρό να βρεθούμε...Άντε ψυχή μου έλα.Θα σε περιμένω να ξέρεις.
PTH

Φαίδρα Φις είπε...

ευχαριστώ για την πρόσκληση
δεν είμαι καλή παρέα
πίστεψέ με
ωστόσο θα το σκεφτώ
θα δούμε
μπορεί να έρθω για λίγο

άλλωστε εσύ θα τραγουδάς
πότε θα τα πούμε?

καλή δουλειά
αν δεν μιλήσουμε διά ζώσης τελικά
θέλω να ξέρεις
πως σ'ευχαριστώ πολύ

Ανώνυμος είπε...

Έλα έλα ούτε τα κορίτσια κλαίνε!Τελείωσε.Δεν αλλάζεις και το ποστ να ξεκολλήσουμε?

Φαίδρα Φις είπε...

τι λες μωρέ Αμαλία!
όχι και να κλάψω
είπαμε...
τα νεύρα μου έχω

σε λίγο θ'αλλάξω ποστ

Ανώνυμος είπε...

Α,Αυτό...Σιγά το νέο!Αυτά τα έχεις από μωρό...Ξεκαλούπωνε.Τώρα γιατί θα βάλω τις φωνές!

Φαίδρα Φις είπε...

αστείο

lakis είπε...

Απλά υπέροχο αυτό το κείμενο. Με έβαλε σε σκέψεις, μου έδωσε ιδέες. Αν μην ήταν κι η καταραμένη η αϋπνία... Μέρα καλή:)

Φαίδρα Φις είπε...

Λάκη μην αποποιείσαι πάντα την αϋπνία...
είναι καλή ενίοτε
μας προσδίδει ελάχιστο από τη βραδινή αθανασία...

χαίρομαι πολύ που σου άρεσε
είναι από τα αγαπημένα μου του Κωστή

καλημέρα
φιλιά φιλιά
να προσέχεις στην εμπόλεμη ζώνη

pandiony είπε...

να οι διαγραφές, χμμμμμ πλησιάζω.. χχμμ
΄΄εχω μύτη εγώ''
χοχο
α ωρε Κωστη Γκιμοσούλη τα ζωντανεύεις όλα!!!!!!!!
άπτερα φαντάσματα.

Φαίδρα Φις είπε...

γεια σου Δία
καλημέρα