γιατί να μην είμαι εσύ?

Αυτή τη στιγμή που σου γράφω είναι νύχτα και καλοκαίρι,και στο πικάπ παίζει το Never enough των Cure-σε παρακαλώ,ψάξε να το βρεις και άκουσέ το.Δηλαδή "ποτέ δεν είναι αρκετά",και συγνώμη για τη μετάφραση.Αλήθεια,όμως ποτέ,ποτέ δεν είναι αρκετά-και μόνο εσύ μπορείς να με καταλάβεις.Μόνο ΕΣΥ.Όμως εσύ δεν είσαι πιά κοντά μου,είσαι μακριά.Δε μας χωρίζουν μόνο τα χιλιόμετρα πια.Αυτά εμείς τα καταπίναμε-θυμάσαι?Όχι μη θυμάσαι,δε θέλω να θυμάσαι.

"Why can't i be you?"

Μοιάζω με τον Ψαλιδοχέρη ή τον τραγουδιστή των Cure.Έχω,όπως αυτός,βαμμένα μάτια με μαύρο μολύβι,βαθύ μαύρο,για να κρύβεται το πένθος.Έχω βάψει κόκκινο το στόμα μου.Για να μη φαίνεται το αίμα που ήπια.Για να μη φαίνεται το αίμα μου που ήπιες.Το σημάδι απ'το κόκκινο φιλί.

Μας χωρίζει αυτή η γνώση.Γνωρίζουμε σε τι κούπα-χρυσή κούπα-κολυμπήσαμε.Χρυσή,καυτή,όπως ο ήλιος του Ιουλίου που τρυπάει τη σάρκα.

Νόμιζες πως θα με φας,και σ'άφησα να το πιστέψεις.Αφού κι εγώ ο ίδιος κάποια στιγμή το πίστεψα.Λέω,πάει,αυτή τη θέλω τόσο,που με κατασπάραξε.Με τρώει ολόκληρο.Τι λίγωμα είναι αυτό,δε φοβάμαι τώρα να πεθάνω,είναι μαύρο κόκκινο και χτυπάει δυνατά και μπάσα.

Με σκότωσες και ξύπνησα πιο ζωντανός.

-Τι τρέχει?ρώτησα.Σε ποιο νησί βρίσκομαι τώρα?

Και βλέπω ξαφνικά εκείνον το στενό επαρχιακό δρόμο που ανεβήκαμε πέρσι το καλοκαίρι στα Άπτερα,πάνω απ'τη Σούδα,λίγο έξω απ'τα Χανιά.Κόκα κόλα με λεμόνι ήπιαμε μετά κάτω στο χωριό.Σε λίγο θα φεύγαμε από την Κρήτη με το πλοίο "Άπτερα",και από περιέργεια πήγαμε να δούμε και το χωριό Άπτερα.Αύγουστος και ταυτοπροσωπία.

Στην Κρήτη,όπου βρεθώ κι όπου σταθώ,πάντα βλέπω απέναντί μου κάτι που με αφορά προσωπικά.Είδα το πρόσωπό σου εκεί ψηλά,πάνω στο εγκαταλειμμένο κάστρο, με θέα όλη τη θάλασσα του κόλπου της Σούδας.

Στεκόμουν όρθιος,κι εσύ καθιστή ανάμεσα στα πόδια μου,και μου έγραφες μια τουριστική κάρτα.Δε θα μου την έστελνες ταχυδρομικώς.Θα μου την έδινες επιτόπου.Είδα το προφίλ σου από ψηλά και από πίσω.Το θυμάμαι ολοκάθαρα,σαν καλοτραβηγμένη φωτογραφία.Μια πανέμορφη κούκλα γιαπωνέζικη-με ευαίσθητες μικρές παλάμες και πατούσες-,που ζητάει να με κατασπαράξει.Να βάψει τα ρυζάκια δόντια της στο αίμα μου.

Έσκυψα πάνω σου και σε δάγκωσα στο στήθος.Το φίδι και το γάλα.Όλα πάντως με το γυναικείο στήθος έχουν να κάνουν.

Μη με πιστεύεις που λέω ότι πήγες να με φας.Είμαι ψεύτης.Πάντα ήμουν.Με πιάνει μια τρομερή μανία μερικές φορές και μεγεθύνω τα πράγματα.Το 2001 θα είμαι δύο χιλιάδων τετρακοσίων ενός χρονών.Το 2007 θα είμαι λαμπάδα,κι όμως ακόμα λέω ψέματα.Μια μύγα στο ταβάνι δεν λέει ψέματα-εγώ γιατί λέω?

Η αλήθεια είναι πως κόπηκα στα δύο.Ήσουν τόσο κόκκινη που σ'ερωτεύτηκα παράφορα και τρόμαξα.Όμως,παρ'όλες τις προβλέψεις σου,δεν έπεσαν τα μαλλιά μου,ούτε ξύρισα τα γένια του μυαλού μου.Δεν έπαψα να πιστεύω.Δεν έσπασα.

Πιστεύω σ'εσένα ακόμη-αυτό είναι το πιο σημαντικό και θέλω να το ξέρεις.Το ξέρεις.Μην κλαις.Κι εγώ,πίσω απ'τα βαμμένα με μαύρη γραμμή μάτια μου,δεν κλαίω σ'αγαπάω κλαίω έκλαψα.

Θα μας σώσουν και πάλι οι κόκκινοι.

Kωστής Γκιμοσούλης

PTH,ευχαριστώ που μου το θύμισες.