Η Παραφορά του Ερωταφίου

Το περιβραχιόνιο του πένθους άρχισε να σφίγγει περισσότερο το μπράτσο της Μεγάλης Παρασκευής.Αισθάνομαι ξένος μέσα στο πλήθος.Κουνώ μηχανικά τα πόδια,για να μη με ποδοπατήσουν.Ο Σταυρός μπροστά γέρνει λίγο αριστερά-σαν να συγχώρεσε τον αμαρτωλό ληστή.Το χέρι μου από αιώνες σβηστό.Φυσάει ένα αεράκι κι αναρριγούν τ'άνθη του Επιταφίου,λες και σαλεύει από κάτω τους ο νεκρός.Μια στιγμή μου φάνηκε να περπατά δίπλα μου αναστημένος,με μια φλόγα στο χέρι.Τα ρούχα Του λευκά,όπως κι όλων των άλλων.Το πρόσωπό Του καθησυχαστικό.Μου χαμογέλασε:"Θα σε ξαναδώ στην Ανάστασή σου",μου είπε και προχώρησε βιαστικά μαζί με τους άλλους.
Έμεινα ακίνητος να κοιτώ.Τότε κατάλαβα:ήμουν εγώ μέσα στον Τάφο!Και θαμμένη μέσα μου,εσύ...Κι εκατοντάδες Χριστοί μας συνόδευαν.Στον δικό μας Ερωτάφιο.Σ'αυτή τη μοναδική Παραφορά του Ερωταφίου.Μία μικρή παρασκευή.

Πεζό

Όλες οι μέρες κάθισαν απαρηγόρητες πάνω από το κεφάλι της Μεγάλης Παρασκευής.Μια μέρα που μεγεθύνει τις απώλειες μέσα σου.Από το πρωί οι καμπάνες σκορπούνε δάκρυα κι αναμνήσεις περασμένων Επιταφίων.Ο ήλιος χαϊδεύει ηδονικά τους τρούλους των εκκλησιών,αναρριγούν οι σταυροί επάνω τους.Οι θεοί που κήδεψα στη ζωή μου θα με συντροφεύουν ως το θάνατό μου.Μαντεύω την ύπαρξή τους από το άρωμα της πασχαλιάς που σκορπούνε γύρω μου.Ραγισμένα τραγούδια στο ραδιόφωνο-μελωδικά ανασαίνει ο πόνος για να τον εκπνεύσει ο άνθρωπος.Μες στο φλιτζάνι πικραμένος ο καφές,νοσταλγεί τη χαμένη συντροφιά της ζάχαρης.Ούτε και σήμερα θα τους τα φτιάξω...Ανοίγω την πόρτα και καταπίνω ανόρεχτα το δρόμο προς την εκκλησία.Επάνω,δυο σύννεφα βουτηγμένα στο μπλε οινόπνευμα-βαμβάκι για τις πληγές μου.Και κάτω ένα ζευγάρι να φιλιέται χωρίς συστολές,στη μέση του διαστελλόμενου θρήνου-πληγή για τα μάτια μου.Μες στο ναό,αμήχανος-σαν Θεός χωρίς πιστούς...,σαν άπιστος χωρίς κι ανθρώπους.Μπροστά μου,ο Ιησούς,κάτω από ένα ανοιξιάτικο σεντόνι-κανείς δεν το τραβάει,μήπως και δεν τον δει.Μόνο μαζεύουν ροδοπέταλα,για να μυρίζει ο ύπνος τους υπόσχεση Ανάστασης.Μα εγώ,ο ιερόσυλος,προσπαθώ να μαντέψω ποια βιολέτα διαλέγοντας,θ'αγγίξω τα δάχτυλά σου που την έκοψαν.Και σαν να ήθελα να μπω σ'ένα τούνελ του χρόνου που θα'βγαζε σ'εσένα,έσκυψα να περάσω κάτω από τον Επιτάφιο.

Ιωάννης Κυριαζής