στον Δημήτρη που με ξεχνάει...

ΠΙΝΑΞ ΔΙΕΡΧΟΜΕΝΩΝ



Ούτε σκιά ούτε σκιάς παρελθόν.

Τό φύλλωμα αθρόιστο δεν σάλεψε απόκρυψη

πίσω από τα κλαδιά.


Περιμενέ με μόνο άκουσα

δίχως να θορυβήσει τονισμός κι απόχρωση.

Δεν ήταν σύρσιμο ικεσίας

ούτε γουργούρισμα υπόσχεσης

δεν ήταν φτεροκόπημα ανυπομονησίας

μήτε και προσταγής ακόνισμα.

Κάτι σαν αφηρημένη τριβή καμένου χρόνου

επάνω σε σπιρτόκουτο βρεγμένο.



Περιμένω τώρα νύχτες τρεις

και άλλες τόσες μέρες

όσες χρειάζεται ο ναός για να ξαναχτιστεί.

Μέσα σε άλλο όνειρο περιμένω

το βρήκα άδειο και το επίταξα επί τούτου

για νά'χω ευρυχωρία αναμονής.



πού είναι,ανησυχώ. Πρώτη φορά αθετείται

όνειρο πριν το πραγματοποιήσω. Κόβω βόλτες

από τη μια εκδοχή πάω στην άλλη

φτάνω και στη χειρότερη και ούτε εκεί

το βλέπω. Δειλά προς την καλύτερη αγναντεύω

κι επιτέλους είναι εκεί η εκπλήρωσή του.

Εκεί, στο ευτυχισμένο περιθώριο που μου δόθηκε

στην περιχαρή δυνατότητα

να περιμένω πάλι.



Κι αυτό είναι ένα όνειρο σπουδαίος διπλωμάτης

αφήνει κάπως ανοιχτό το δεδομένο

πως δε θα 'ρθούνε άλλα.

κική δημουλά, από το χαίρε ποτέ, 1998, στιγμή