Αχ, βρε Πέννυ! τι να πούμε για τα βαρύγδουπα του έθνους. για το δάσκαλε που δίδασκες και λόγο δεν εκράτεις. για τον Σωκράτη που αυτοκτώνισε! προχθες τον είδα και τον ρώτησα. του λέω, δάσκαλε γιατί το είπιες το κόνιο? (..ξέρεις τι λένε κόνιο οι ισπανοί και βρίζουν..) του λέω δάσκαλε εσύ δε μου είπες πως ο άνθρωπος δεν θέλει πόλεις, πως πρέπει να κάθετε σε έναν κορμό δέντρου κι όχι σε θρόνους, πως στην φύση θα βρούμε ότι χριαστούμε? γιατί δάσκαλε δεν δέχτηκες την εξορία στη φύση? γιατί δεν πήγες εκεί που έλεγες πως είναι καλύτερα για τον άνθρωπο και έκατσες και τήρισες τις εντολές των διεφθαρμένων? αχχχ, μου λέει, ήθελα να το κάνουν όλοι, δεν μπορούσα να πάω μόνος μου να ζήσω στη φύση... αχ, Πέννυ μου, πάρε και κατάλαβε τώρα τι είναι να κάνουμε εμείς που δεν έχουμε και την εξυπνάδα του Σωκράτη..
αυτά, και φιλιά πολλά. έμαθα πως ήσουν συγκλονιστική χτες στη σκηνή και αναθάρρεψα που θα το παίζεται το φθινόπωρο για να έρθω.
έτσι βασανίζω κι εγώ το μυαλουδάκι μου μπας και καταφέρω να βρώ μια άποψη να έχω γι' αυτά που γίνονται στην πλατεία.
το θέμα δεν είναι η άποψη αλλά το βίωμα η εμπειρία.
τα πραγματα είναι πολύ απλά,ξεκάθαρα και καθόλου μπερδεμένα. Απλά, από την εποχή του παππού Σωκράτη- πάντα ήταν και έτσι και τώρα- είναι δύσκολα. Ηρθε, φτάνει η στιγμή που ο καθένας αντιπροσωπεύει τον εαυτό του, τα δικά του μεγάλα ναι και όχι. ο καθένας αλλά και οι γύρω του κοντινοί, γνωστοί, άγνωστοι φίλοι και εχθροί δείχνουν ποιοί και τί είναι. όποιος το αντέξει αυτό θα προχωρήσει, όποιος όχι θα μείνει στα ίδια και στα γνωστά. το πόσοι και ποιοί θα είναι αυτοί δεν μπορώ να το προβλέψω γι αυτό και δεν ασχολούμαι με το αν κάτι θα αλλάξει. ασχολούμαι με αυτό που ήδη αλλάζει, εμένα και τους γύρω μου. πιό δύσκολα θα είναι, χειρότερα όχι πιά. αν αυτό είναι αισιοδοξία ή απαισιοδοξία δεν ξέρω κι ούτε με απασχόλησσε ποτέ να είμαι κάτι από τα δύο. ξέρω οτι ο καθένας μας βλέπει ότι θέλει. πχ σε ένα λουλούδι που ανθίζει στα σκουπίδια άλλοι βλέπουν τα σκουπίδια κι άλλοι το λουλούδι.η δράση είναι το θέμα αλλά ο τρόπος θέασης του κόσμου και των πραγμάτων-ή η αλλαγή τρόπου θέασης- είναι και η μεγαλύτερη δράση και οδηγεί αυτόματα και φυσικά, σε δράση, πιο πέρα.
το "θέλεις να πας μακριά;" θα παίζεται και το φθινόπωρο με λίγα λόγια..)σε περιμένω, όποτε και όπως..σε φιλώ να αγαπάς και να προσέχεις, ε;
2 σχόλια:
Αχ, βρε Πέννυ!
τι να πούμε για τα βαρύγδουπα του έθνους. για το δάσκαλε που δίδασκες και λόγο δεν εκράτεις. για τον Σωκράτη που αυτοκτώνισε!
προχθες τον είδα και τον ρώτησα. του λέω, δάσκαλε γιατί το είπιες το κόνιο?
(..ξέρεις τι λένε κόνιο οι ισπανοί και βρίζουν..)
του λέω δάσκαλε εσύ δε μου είπες πως ο άνθρωπος δεν θέλει πόλεις, πως πρέπει να κάθετε σε έναν κορμό δέντρου κι όχι σε θρόνους, πως στην φύση θα βρούμε ότι χριαστούμε? γιατί δάσκαλε δεν δέχτηκες την εξορία στη φύση? γιατί δεν πήγες εκεί που έλεγες πως είναι καλύτερα για τον άνθρωπο και έκατσες και τήρισες τις εντολές των διεφθαρμένων?
αχχχ, μου λέει, ήθελα να το κάνουν όλοι, δεν μπορούσα να πάω μόνος μου να ζήσω στη φύση...
αχ, Πέννυ μου, πάρε και κατάλαβε τώρα τι είναι να κάνουμε εμείς που δεν έχουμε και την εξυπνάδα του Σωκράτη..
αυτά, και φιλιά πολλά. έμαθα πως ήσουν συγκλονιστική χτες στη σκηνή και αναθάρρεψα που θα το παίζεται το φθινόπωρο για να έρθω.
έτσι βασανίζω κι εγώ το μυαλουδάκι μου μπας και καταφέρω να βρώ μια άποψη να έχω γι' αυτά που γίνονται στην πλατεία.
Διάκι μου
με το αγαπημένο μυαλουδάκι..)
το θέμα δεν είναι η άποψη αλλά το βίωμα η εμπειρία.
τα πραγματα είναι πολύ απλά,ξεκάθαρα και καθόλου μπερδεμένα. Απλά, από την εποχή του παππού Σωκράτη- πάντα ήταν και έτσι και τώρα- είναι δύσκολα.
Ηρθε, φτάνει η στιγμή που ο καθένας αντιπροσωπεύει τον εαυτό του, τα δικά του μεγάλα ναι και όχι. ο καθένας αλλά και οι γύρω του κοντινοί, γνωστοί, άγνωστοι φίλοι και εχθροί δείχνουν ποιοί και τί είναι.
όποιος το αντέξει αυτό θα προχωρήσει, όποιος όχι θα μείνει στα ίδια και στα γνωστά. το πόσοι και ποιοί θα είναι αυτοί δεν μπορώ να το προβλέψω γι αυτό και δεν ασχολούμαι με το αν κάτι θα αλλάξει. ασχολούμαι με αυτό που ήδη αλλάζει, εμένα και τους γύρω μου.
πιό δύσκολα θα είναι, χειρότερα όχι πιά.
αν αυτό είναι αισιοδοξία ή απαισιοδοξία δεν ξέρω κι ούτε με απασχόλησσε ποτέ να είμαι κάτι από τα δύο.
ξέρω οτι ο καθένας μας βλέπει ότι θέλει. πχ σε ένα λουλούδι που ανθίζει στα σκουπίδια άλλοι βλέπουν τα σκουπίδια κι άλλοι το λουλούδι.η δράση είναι το θέμα αλλά ο τρόπος θέασης του κόσμου και των πραγμάτων-ή η αλλαγή τρόπου θέασης- είναι και η μεγαλύτερη δράση και οδηγεί αυτόματα και φυσικά, σε δράση, πιο πέρα.
το "θέλεις να πας μακριά;" θα παίζεται και το φθινόπωρο με λίγα λόγια..)σε περιμένω, όποτε και όπως..σε φιλώ
να αγαπάς και να προσέχεις, ε;
Δημοσίευση σχολίου