Πέτρινα ονόματα
χωματιασμένα
για μιαν ώρα ευτυχίας
πλάστηκα
από πηλό και σάλιο
ξέρω τα μέρη μου να τα βαστώ
μα και να σου τα δίνω
στα σεντόνια των προηγούμενων
εμείς
στα σεντόνια μας
οι επόμενοι
όμοιοι μ'εμάς
σκυμμένα τα χαμόγελα
όρθια τα δέρματα
χωράς τέλεια μέσα μου
έστω για μιαν ώρα
έστω για ψίχουλα
πριν δεν είχα τίποτα
ούτε μετά
κοιτάω σφιχτά το τώρα
κι ας μη σε ξέρω.
"Πώς σε λένε,μικρή?"
Μαίρη Αλεξοπούλου
Ερώμαι
Εκδ:Γαβριηλίδης 2005
4 σχόλια:
Απεγνωσμένη προσπάθεια
να περάσει η μέρα;...
Ναι!...
Και μ' αρέσει αυτή η ανάρτηση. Πολύ.
Φαίδρα, Πέννυ,
Χρόνια Πανέμορφα! Όσο δύσκολο κιαν ακούγεται. Όσο τέλεια πολύ...Εγώ το εύχομαι
ναι ακριβώς αυτό!
η ποίηση της Μαίρης Αλεξοπούλου είναι αληθινή και μιλάει!
την αγαπάω πολύ
Λιτσάκι μου αγαπημένο
εύχομαι τη χαρά!
φιλάκια
Πάντα και ξανά ευχαριστώ.
Μαίρη
γεια σου Μαίρη
εγώ σ'ευχαριστώ που γράφεις
και το εννοώ απολύτως
σε φιλώ
Δημοσίευση σχολίου