πικρία

Σώμα ξένο
Τρέχει δίπλα μου
Φλέβες στα μάτια
δέντρα στην αγκαλιά μου
Φεύγουν όσα πιο σφιχτά κράτησα
Σ’ ένα ποτάμι άβαθο ταξιδεύουν
Από δίπλα μου περνάνε
Σκυφτοί διαβάτες-δισταγμοί


Κλώτσα -χτύπα-δάγκωσε
Έναν στρογγυλό ζωντανό πλανήτη
Που πέφτει αργά
Φύλλο ξερό
Στο μάγμα του σύμπαντος
Ολοσκότεινα και σιωπηλά
Ένας λάγνος χορός κι αρχαίος
Με μαθαίνει να ανασαίνω
Τη μουσική της φυλής μου
Κάποτε αμαζόνες


Τώρα στα ερείπια γερμένη χλόη
σύννεφα που κρέμονται και σβήνουν
Κατάβαθες θάλασσες με νερά ακίνητα, γεμάτα λάσπη
Κι όμως όλα αποκτούν έναν ήχο
Που λιώνει και χύνεται
Ποτίζει και γλυκαίνει
Το σκληρό δέρμα των πόλεων
Ένα απόγευμα που γυρνάς άεργος στους
Δρόμους στα πάρκα
Καθώς ξυπνάς άλλη μια νύχτα ιδρωμένος
Όταν βλέπεις ξανά στο βλέμμα του
Πως δεν χωράει τίποτα
Πέρα απ'αυτό
Το πεσμένο στη νύχτα δέντρο
Το κρεμασμένο στον ήλιο φόρεμα
Το γερμένο ολόφωτο κεφάλι
Μια στιγμή
κι όλα γυρνούν ξανά
στον από πάντα καθορισμένο χρόνο
κι όλα μιλούν
τον από πάντα ειπωμένο λόγο
μόνο εσύ στέκεις σιωπηλή
ο βράχος ο πιο βαθύς και κοφτερός
σαν από κεραυνό
σαν από αλάτι
σαν από αυτό
που δεν κοιτά
και δεν φαίνεται.


Πέννυ Μηλιά