Εγώ δεν ζήτησα αυτό απ’ τους αγίους.
Γι’ αυτό μεθάω και τους βρίζω:
«Στο διάολο η λήθη κι η παρηγοριά
αν είναι να μας παίρνουνε την ομορφιά
και να μας δίνουν δύναμη για τους ανέμους
ούτε όση στα πέταλα των λουλουδιών
και αντοχή λεπτότατου κλαριού
και καρτερία κριού σε μάχη
και υπομονή σπιθών του Αυγούστου
για να μας φαν ωραία τα σκουλήκια
και πάνω μας να αλέθουνε τα χρόνια
για να τους ευλογούμε
για να δανείζουμε λόγια και καρδιές
σ’ όσους δεν αγαπάνε
και το δικό τους ζύγι το λειψό
η βαριά μας ψυχή να σταθμίζει
ενώ εκείνοι
ελαφρείς,διαμπερείς
σκαρφαλώνουν ωραίες βαβέλ
κι εμείς
βάθη κι αγκάθια και ξύδι»
Έπειτα απλά στη ζωή επιπλέω
Άχρηστη λεία, άχρηστος κυνηγός.
Τόσο έφτασα να σε ζηλεύω
Που άρχισα να εξασκούμαι στην αιώρηση
Και στις ξύλινες βουτιές.
Πέννυ Μηλιά
41 σχόλια:
Άρχισα να εξασκούμαι στην αιώρηση
λες, να μπορέσω να σε βρω;...
Καλησπέρα Πέννυ!
Καλησπέρα Φαίδρα!
έχω την αμυδρά εντύπωσις πως οι βίοι αγίων δεν συμβαδίζουν με την σεξουαλική χειραφέτηση.
γεια σου Λιτσάκι!
το πιθανότερο είναι να συναντηθούμε κατά την "πτώση"....
aalou
έτσι νομίζετε?
είστε πολύ πίσω
aalou
άντε και γα..
μπας και συνέλθεις.
Κατά τα άλλα
για μένα είσαι αόρατος
αλλά έχω και την υπόνοια οτι και οι υπόλοιποι απλά σε ανέχονται.
Φαίδρα
μην ξανακλείσεις τα σχόλια για κανένα σπαστικό που την βρίσκει με το δίκτυο.
ίσως. πίσω. χοχο
μέχρι και τα υπονοούμενά σας είναι αντιαισθητικά aalou
σας αναγνωρίζω όμως τη γραφικότητα
Πεννούλα έχεις δίκιο
απλώς τα καραγκιοζιλίκια ας μεταφερθούν
παραπλεύρως
ξέρω τουλάχιστον τρία ιστολόγια
ανάλογου κενού
Μη διανοηθείτε να πειράξετε τον/την aalou.Παράκληση είναι. Πού θα βρούμε πάλι τέτοια κωμωδία; Μεταξύ μας τώρα. Και η αποασυλοποίηση έχει τις παρενέργειές της.Αγωνίζεται να ενταχθεί ο άνθρωπος. Μη φάει πόρτα, γιατί θα βάζει πάλι γατάκια στον κώλο του.
χ2 με αναγκάζετε να υποστηρίξω τον
φίλο aalou και να συνασπιστώ μαζί του
ξέρετε πόση αδυναμία έχω στους αδύναμους ανθρώπους
στους απανταχού κατατρεγμένους
διαφωνώ μαζί σας άλλωστε
εδώ έχουμε να κάνουμε με μια περίπτωση ιδρυματισμού και όχι απόπειρας επανένταξης
Πεννούλα μου συγνώμη
σου την οφείλω
το ποίημά σου αυτό
είναι πολύ ξεχωριστό
γι'αυτό του αξίζει άλλη θέση
μονιμότερη...
υπόσχομαι να επανορθώσω αύριο κιόλας
Η "γραφικότητα" ή το "που θα βρούμε άλλη κωμωδία" δεν αποτελούν άλλοθι για να δεχθεί κανείς τις μαλακίες του/της εν λόγω "αλλού γι΄αλλού" με τα γατάκια.
Αποτέλεσμα της ανοχής σου Φαίδρα (δείγμα πολιτισμού είναι σίγουρα, αλλα...) ήταν να στερηθώ εγώ ίσως και άλλοι αναγνώστες να αφήσουν σχόλια στο υπέροχο ποίημα της Πέννυ ΩΡΑΙΑ ΖΕΥΓΗ, αφού μπήκε φραγή σε όλους και όχι μόνο στον παρείσακτο μαλάκα (συγγνώμη για τις εκφράσεις μου αλλά είμαι συγχυσμένος)
Υπάρχει η δυνατότητα να ελέγχει πρώτα ο διαχειριστής του blog τα σχόλια και ύστερα να δημοσιεύονται, έτσι δεν κινδυνεύει ούτε από γάτους, ούτε από σκύλους, ούτε από γαϊδάρους δίποδους. Και στον blogκοσμο αυτό δεν είναι λογοκρισία, αλλά αυτοάμυνα.
Συγγνώμη ακόμη μια φορά για τον τόνο μου, αλλά εξαιτίας της σύγχυσης αυτή τη φορά δεν μπορώ να αφήσω σχόλια για τα ΥΠΕΡΟΧΑ ποιήματα της Π.Μηλά που δημοσιεύεις.
Καλό Νοέμβρη σε όλους
scorpie δίκιο έχεις κι εσύ και
απολογούμαι γι'αυτό
όμως,διαφέρουμε λίγο στη σκέψη
αναφορικά με τη λογοκρισία την αυτοάμυνα,γενικότερα το πώς εκτίθεται ο καθένας
λυπάμαι μόνο που εξ'αιτίας αυτού
κι εσύ στερήθηκες το σχολιασμό
και η Πέννυ
πραγματικά τα ποιήματά της είναι ξεχωριστά
μπορείς να σχολιάζεις λοιπόν ελεύθερα
κι εγώ να διαγράφω τα λόγια [εκείνων των σχολιαστών] που δεν άπτονται του κειμένου
ελπίζω να σε κάλυψα
σ'ευχαριστώ πολύ για την κατανόηση
και την υπομονή
(Skorpie κι εγώ δεν διαφωνώ με όσα γράφεις. Αλλά αφού δε φεύγει ο άνθρωπος ας προσπαθήσουμε να δούμε την ευχάριστη πλευρά του)
Φαίδρα
Είναι πράγματι ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ το ποίημα. Η κοινότητα μπορεί να αποβάλλει όσους ανέραστους τη "βρίσκουν" με το διαδίκτυο εκσπερματώνοντας πάνω σε κάθε ανθρώπινο δημιούργημα.
Πέννυ
δεν χρειάζεται να ζητάς τίποτα από τους Αγίους, δεν πρόκειται να σε βοηθήσουν. Οπότε τσάμπα το μεθύσι. Καλύτερη η μέθη της Ζωής και του Έρωτα. Με αυτά δεν είχαν ποτέ καλή σχέση οι Αγιοι.
Σας χαιρετώ και πάλι
χ2
εν τω μεταξύ περνάει και η ώρα ε!
μην ξεχνιόμαστε
Με κάλυψες απόλυτα Φαίδρα.
Σκορπιέ
συμφωνούμε απολύτως στη δυνατότητα
αλλά υπάρχουν διάφοροι τρόποι "αποβολής"...
ευχαριστώ ξανά
Λίτσα
πλάκα-πλάκα έχει το φόκους νομίζω ένα αφιέρωμα:πώς να βγείτε από το σώμα σας!!
ζήτω(ζητώ;) to new age;)
καλό..ξημέρωμα (τέτοια ώρα τέτοια λόγια)
Φαίδρα
καλά εκεί εννοείται!
Θα χουμε και χρόνο ουου,ούτε μαθήματα ούτε άγχη, όλη μέρα στους κάμπους στα λιβάδια, θα μας τραγουδούν τα γιουσουφάκια..
Βάζεις κι αυτά τα ανατολίτικα και έχω πάθει νοσταλγία για Αίγυπτο χωρίς να έχω πάει)
Oi Massive είναι κορυφαία μπάντα, από τις λίγες εν ζωή που με ξεσηκώνουν και μου φτιαχνοχαλάνε(ξέρεις τι εννοώ) τη διάθεση, και το τραγούδι φοβερό,δεν το ξερα.
Για τα ποιήματα δεν κόπτομαι.
Η ποίηση είναι untouchable, ακόμα κι όταν καίγονται βιβλία. Είναι κατάσταση, state of mind.
Τα χουμε ξανασυζητήσει σε σχέση με τα σχόλια, συμφωνούμε απόλυτα.
Σε φιλώ δεσποσύνη,ες αύριον!
Σκορπιέ
thanks a lot!
Που είσαι εδώ, που με διαβάζεις, που ενδιαφέρεσαι, για τα καλά σου λόγια, για την σωστή, αντρική (και ανθρώπινη)σου υπεράσπιση.(όχι να τα λέμε κι αυτά, γιατί δεν τους πάτησε και όλους το τρένο-ο Χ2 φτιάχνει τον κατάλογο επιζώντων από το γνωστό, μοιραίο ατύχημα).
Κατά τα άλλα, έχετε δίκιο.Απλά- δυστυχώς- έρχονται στιγμές στην ζωή που πέφτεις πάνω σε θέματα της αρμοδιότητάς τους, όπως η τελευταία ελπίδα, ας πούμε. Είναι να μην σας τύχει, που λένε. Η μέθη της Ζωής και του Ερωτα έχει συχνά πολλές και απρόβλεπτες παρενέργειες, που σίγουρα όμως αξίζουν τον κόπο-ανά περίπτωση φυσικά και στην συνιστώμενη δόση.
Μεγάλη συζήτηση, την κάνουμε αύριο. Εδώ θα μαστε (πρώτα ο θεός))
“…και πάνω μας να αλέθουνε τα χρόνια
για να τους ευλογούμε
για να δανείζουμε λόγια και καρδιές
σ’ όσους δεν αγαπάνε
και το δικό τους ζύγι το λειψό
η βαριά μας ψυχή να σταθμίζει
ενώ εκείνοι
ελαφρείς,διαμπερείς
σκαρφαλώνουν ωραίες βαβέλ
κι εμείς
βάθη κι αγκάθια και ξύδι»
Αυτό το «πάνω μας να αλέθουνε τα χρόνια,….»
Μια αλήθεια γροθιά,…
Καλημέρες
Πεννούλα δεν ταιριάζει απίστευτα το τραγούδι με τους στίχους σου?
καλημέρα Βασίλη μου
ήρθε ο καιρός
για τις γροθιές
Μιλάω απ΄ευθείας με το Φάντασμα...
Αδιαφορώ για τους αγίους και τους παρακάμπτω... ίσως (ας) τιμωρηθώ...
Η Μέθη με κάνει και σιωπώ...
Ξεμέθυστος βρίζω...
*Recollect me darling, raise me to your lips...
**Μου δημιουργήθηκε μια επιθυμία να ακούσω το Live with me...από τους ίδιους με την φωνή του Terry Callier, και να δω το ’’αλκοολικό’’ video clip του...
κι εδώ διαγραμμένο?
ουφ
προβλήματα που έχει ο κόσμος...
Λευτέρη σύμπτωση
κι εγώ κατευθείαν με το φάντασμα μιλάω
πριν λίγο έγραφα ένα κείμενο γι'αυτό
αλήθεια λέω
Φαίδρα
σε πιστεύω
Γειά σου Βασίλη
τό ξερα πως θα σ' αρέσει..
Σταμάτησε να βρέχει εδώ
καλό σου βράδυ
Φυσικό αγόρι
πείτε του πείτε του πείτε του\\
(howling)
..nothing's right
if you ain't here
I'd give all that I have
just to keep you near..
kamia fora to methisi kani kalo,ksespame.kalo vrady kai kalo mina.
Αλητάκι (ωραίο nickname)
συμφωνώ.
Η οργή πρέπει να εκτονώνεται, να ξεσπά-όλοι λίγο πολύ μπορούμε και το κάνουμε αυτό (κάποιοι βέβαια θέλουν λίγο παραπάνω εκπαίδευση στο να αφεθούν, αλλά, άλλη ταινία αυτό)
Ομως η μετουσίωση της σε κάτι άλλο πχ τέχνη ή κάποια νέα πολιτική κοινωνική κατεύθυνση
είναι και ένα ισχυρό ανθρώπινο δείγμα που μπορεί-και έχει πολλές φορές-αλλάξει τα πράγματα..
τα πράγματα που αλλάζουν βέβαια, όχι αυτά που ΔΕΝ αλλάζουν όπως η θνητότητα, λόγου χάρη.
Εκεί, ναι, είναι απλά ένα μάταιο, λυτρωτικό(;)ξέσπασμα.
Να σαι καλά
Είμαι επιφυλακτικός πολύ με τη διαδυκτιακή ποίηση (και πρώτα και κύρια με τη δική μου!) εδώ μέσα όμως χάρη στον ανεκδιήγητο φίλο Χ2 συνάντησα μια γνήσια φωνή που έχει βγάλει το κραγιόν και τη μάσκαρα από τις λέξεις της και τις ρίχνει ολόγυμνες στα θηριώδη μούτρα μας...
Μου αρέσει το μπλογκ σου
(Έχει δίκιο ο Χ2 για τον aalou μη το αποπαίρνετε το παιδί και χάσει τον αυθορμητισμό της μαλακίας του! Έχετε προσέξει πόσο σπάνια είναι στις μέρες μας η αυθόρμητη μαλακία; )
alitaki
έτσι είναι
επίσης
Πεννάκι ό,τι είναι λυτρωτικό αποκλείεται να είναι μάταιο
φιλάκι
ΔemΩΝ
πράγματι,η αυθόρμητη μαλακία είναι είδος προς εξαφάνιση γι'αυτό τη φροντίζουμε ιδιαιτέρως
της στεκόμαστε με στοργή
και όπου
τη συναντήσουμε της κάνουμε τρυφερά σεκόντα...
ευχαριστώ και ανταποδίδω
να τα λέμε
Έχετε τα δίκια όλου του κόσμου,
Αγαπητή ποιήτρια,
Και το δικαίωμα στη μέθη έχετε,
Και το δικαίωμα στην ύβρη, έχετε,
Και στην πτώση, την αγανάκτηση,
Την οργή, την αμφισβήτηση.
Και να « γονατίσετε» το έχετε το δικαίωμα.
Σε κανένα δεν υποσχεθήκατε ποτέ πως δεν θα το κάνετε.
Ένα όμως δεν επιτρέπεται να κάνετε.
Να παραδοθείτε!
Αυτό, φαντάζομαι, το υποσχεθήκατε.
Είναι το πρώτο πράγμα που συνήθως μας ζητάνε όταν
Διαπιστώνουν πως «ο κύβος ερίφθη».
Και μια προσωπική παράκληση
Σε σας, αγαπητή Πέννυ, όπως και προς την Κυρά της θάλασσας.
Να είστε πάντα ανεκτικές με τους συναισθηματικά ανάπηρους.
Δεν ευθύνονται για την κατάστασή τους.
Η έλλειψη αγάπης και ανθρωπιάς στη ζωή τους
Τους ακρωτηρίασαν συναισθηματικά ,
καθιστώντας τους για πάντα ανίκανους
Για ό,τι αποκαλούμε ανθρώπινη επαφή.
Στη μέθη της ζωής, λοιπόν,
Με την εκτίμησή μου.
Σταυρούλα μου πολύ ωραία τα λες!
σε σένα θαυμάζω ιδιαίτερα
τον ευθύ λόγο...
αλλά και ο "άγριος" ρομαντισμός σου κάποιες φορές είναι αφοπλιστικός
απλώς θυμάμαι κάτι που συχνά αναφέρεται στα θέματα και "θεάματα" της ψυχολογίας
και είναι το εξής:
τα καλά μας αισθήματα οφείλουμε να τα απευθύνουμε και να τα κατευθύνουμε με συνέπεια σε κείνους που έχουν την ικανότητα να τα αναγνωρίζουν ως τέτοια
αλλιώς χαλάνε αυτά χαλάμε εμείς
και πάνε όλα στράφι...
με απλά λόγια
"άγγελος με τους αγγέλους
σκυλί με τα σκυλιά"
από την άλλη σκέφτομαι,
η συγκεκριμένη περίπτωση
χρήζει ολοκληρωτικής "απαλλαγής"...
σ'ευχαριστώ αγαπημένη μου
σε φιλώ
Από το ξύλινο παλτό στις ξύλινες βουτιές. Κι εκείνη η φράση του Ασλάνογλου πάντα στη μέση: "όμως εμείς ξέρουμε τι είδους θάνατος μάς περιμένει;" Μου έχεις δώσει ένα από τα μεγαλύτερα μαθήματα: το να είναι κανείς σημαντικός, χωρίς να κραυγάζει για τον βίο του. Μια λύπη που επιδιώκει να είναι διακριτική. Σκέφτομαι πως έχει λιακάδα στο ποίημα σου, για να μπορούμε να βαδίζουμε πάνω στο χώμα χωρίς να βουλιάζουμε. Μία μία τις μίσησες τις λέξεις, Πέννυ. ξέρω...
Δημοσίευση σχολίου