σαν το νερό της θάλασσας σαν το ποτάμι
σαν το βαπόρι της γραμμής στο βραδινό κανάλι
σαν δάκρυ από το μάτι σαν τον πόνο και σαν κάτι
πολύ αγαπημένο τόσο αγαπημένο που έμεινε μακρινό και ξένο
φεύγει το βράδι αυτό σαν τον ξεζουμισμένο υπηρέτη απ'το παλάτι
τ'άλλο σαν γκόμενα μιας νύχτας σε διπλό κρεβάτι νοικιασμένο
σαν τα πικρά τα λόγια απ'τα γλυκά της χείλια σαν τα χείλια
και σαν το χρόνο που κυλάει μες στα πλούσια σαλόνια
σαν την άνοιξη και σαν τ'αηδόνια
σαν τους φίλους σαν τα φύλλα σαν τα χρώματα
τα καρδιοχτύπια τα παράπονα τα χρόνια...
Θέλω κι εγώ να φύγω μες στο βράδι και να χαθώ
αλλά θυμάμαι σένανε που λιώνεις το σκοτάδι
δεν κλαις δεν παίρνεις πίσω τη βαριά κουβέντα
δε λες το ναι να τελειώνεις πια και να γλιτώσεις
δεν υπογράφεις δεν αντέχεις να ξεχάσεις...
Θέλω κι εγώ να φύγω σαν ένα βράδι και να χαθώ
μα έλα που θυμάμαι σένανε που έχεις ξεχάσει
ωραία μέρη κυριακές και γλύκες κι έγινες
έκπαγλο κόντρα ανάμεσα σε μένα και στο βράδι
σπάζοντας πράσινα άλογα γιορτές και παραμύθια...
Μου έρχεσαι σαν παιδί μ'αληθινά φτερά στην πλάτη
σαν άντρας αμετάπειστος μες σε βαθύ γαλάζιο
πατάς πάνω στο βράδι σάμπως να πατάς σε πτώμα
τι λαϊκό περπάτημα τι αέρας τι μάτια
τι φλόγα πώς με σκίζεις μ'έκανες κομμάτια.
Ποιος είναι αυτός που σε καταφρονεί καλέ μου
για την τρελή σου αγάπη για ένα πρόσωπο δικό σου
βασανισμένο μα δικό σου ποιος να τον καρφώσω!
*********************************
Γέμισε η ζωή μας αγαθούς και ρουφιάνους
παραπονούμενους πετυχημένους λαοπλάνους
είσαι είμαι νόμιζα και λάθος.
Τόσα περάσαμε μαζί και συ με ξέχασες.
Εγώ ακόμα σ'αγαπώ κι ας έμαθα πως πια δε με θυμάσαι
γέμισε η ζωή μας η φτωχιά
συμβούλια κι αίματα νυχτερινά
σκοτεινιασμένα λόγια κίτρινα λουλούδια
παράνομα τραγούδια
πάλι παράνομα πάλι σφαγμένα
συμφωνημένες προδοσίες προδομένες συμφωνίες.
Δως μου το χέρι σου και περασμένα ξεχασμένα
δανεικές εμπνεύσεις δανεικές γυναίκες δανεικά λεφτά
κλειδιά λεφτά τηλέφωνα χαρτιά και σχιζοφρενικές αγάπες
χαλασμένες καρδιές χαλασμένα βράδια ραντεβού χαλασμένα.
Άντε να βγάλουμε μια μέρα ακόμα
τα πάντα αύριο
αύριο αύριο αύριο
αμάν
σκεφθείτε υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ακόμα στη λησμονιά
στ'άνθη των τάφων
και στ'άνθη στη γιορτή σου
και στ'άνθη ως θαυμαστής σου
αμάν αυτά τα μάτια τα βουρκωμένα
πού αλλού ταξιδεύουν
αμάν αυτά τα χέρια τα συγκινημένα
πού αλλού ταξιδεύουν...
Θωμάς Γκόρπας