04.59': alba

1
Πώς είναι,αλήθεια τώρα?Θα φυσάει-
σωστά?Και στη δεξιά σου τη μεριά
(απ'το πλευρό που ακόμη σε πονάει)
θ'ανοίγει ένα παράθυρο στον κήπο
και της καρδιάς σου πνίγοντας τον χτύπο
θ'ακούγονται συρσίματα βαθιά
στα χόρτα,φουρφουρίσματα στα φύλλα-
και πιο ψηλά,τρεχούμενα νερά...
Πώς είναι,αλήθεια,εκεί που είσαι?Μίλα,
βοήθα με-κι ας μην υπάρχεις πια!

Πώς είναι ο Παράδεισός σου?Πες!
Θα έχει-μια καρέκλα,ένα τραπέζι-
σωστά?Κι ώρες μπροστά σου για να γράψεις
ήσυχος σαν παιδάκι που να παίζει
τ'αφήσαν.Κι ας χτυπήσεις-ε?Ας κλάψεις-
χωρίς πια να φοβάσαι τις φωνές,
χωρίς πια να φοβάσαι μη λυπήσεις-
ποιον τάχα?-αν δεν μπορείς να συνεχίσεις...

2

(Καλά ως εδώ:μελοδραματικές
προέκυψαν,ως άρμοζε,οι στροφές)

και τώρα,σε συστείνω να κυττάξεις
πού θα πυκνώσει ο θρήνος-να κοιτάξεις
όπως ο μεθυσμένος το χλομό
φεγγάρι σ'έναν κάτωχρο ουρανό: )

3
Πώς είναι όταν κοιμάσαι από νωρίς,
πώς είναι όταν δεν δεις να ξημερώνει
μες στο ταξί,γυρίζοντας βαρύς,
απ'το ποτό που δεν σ'εξιλεώνει,
βαρύς σαν να'ναι μέσα σου χειμώνας,
σαν να'ναι αναπόφευκτο να σκύψεις
και κάτι-ένα μαντίλι Δεισδαιμόνας
να πιάσεις...Το κοιτάζεις-κι έχεις τύψεις,
εσύ έχεις τις τύψεις-γιατί φταις
για όλα:για όσα έγιναν εχθές
ερήμην σου-για όσα έχεις κάνει-
και για τη μάνα σου που θα πεθάνει
από βαθιά γεράματα...

4

(Καλώς.
Τώρα-θ'αρχίσει να χιονίζει απλώς.
Να σβήσει ο θρήνος μες στη σιγαλιά...
Παλιό το κόλπο-κι έπιανε παλιά.
Μα τώρα-απλώς χιονίζει.Και το λέω:
Χιονίζει-και σαν φοράω τα γυαλιά
και λιώνουν οι νιφάδες πάνω,κλαίω:
στα ψέματα κι απλώς για την παράσταση
ή αληθινά,σ'αλλόκοτη διάσταση,
κλασματική-όπου όλα έχουν γραφτεί
κι όλα είναι σαν παρένθεση ανοιχτή.

Γιώργος Κοροπούλης

από το Συγχυτικό Επεισόδιο

εκδ.Άγρα 2009