Πηγαινοέρχεσαι όλη τη νύχτα,
αγαπημένο φάντασμα,και σέρνεις
βήματα φόβου στις σαθρές σανίδες
πηγαινοέρχεσαι,στιγμή δεν σταματάς,
κι ακούω το φριχτό λαχάνιασμά σου,
το στήθος σου που βράζει απ'το τσιγάρο
και κάποτε τα βογκητά σου.Το πρωί
βρίσκω φλυτζάνια του καφέ,ποτήρια,
εφημερίδες ανοιγμένες σ'όλες τις γωνίες,
τασάκια μ'αποτσίγαρα,ξινίλα
φόβου και λησμονιάς σ'όλο το σπίτι.
Δεν ξέρω ποιος ο πλάστης σου,δεν είπες
αν πήρες απ'το μοίρασμα της ηδονής
ή μήπως απ'το κύρος του θανάτου.
Ανηφορίζοντας τον ύπνο προς το φως
αντίκρισα το χάλασμα του κόσμου.
Διονύσης Καψάλης
Ο κρότος του χρόνου
Άγρα 2007