Aρκεί

Αρκεί γλυκύτατε έρωτα.

Αρκεί.

Άμβλυνε τις λεπίδες σου τις ώρες

Προσωπιδοφόρες σαν τους δήμιους

Βαθύτερες από τραγούδι κι αίμα.

Άμβλυνε τις στιλπνές λέξεις σου

Που κάνουνε τον καϋμό βελόνα

Να τρέμει προς το άπειρο.

Άσε με να πάω στην αγορά να μυρίσω ψάρια.

Άσε με ν'αγοράσω κρέας απ'το χασάπη:

Άσε με να γεμίσω τις μέρες μου ψωνίζοντας

Προϊόντα ποιότητας από την Υπεραγορά.

Άσε με να κοιτάζω ώρες το φεστιβάλ του τυριού

Λησμονώντας εκλεκτές παρομοιώσεις και μεταφορές.

Ας ιδρώνω κι ας μη λαχταρώ παρά το καθημερινό ψωμί.

Ας λαχανιάζω σα σκυλί γλύφοντας το κόκκαλο της ζωής μου.

Ας χαίρομαι επειδή διορθώνω το χαλασμένο διακόπτη και τη βρύση

που στάζει.

Ας χαίρομαι κι ας χτυπώ με ρυθμό τα πόδια μου επειδή ο φίλος μου έχει

μια φιλενάδα.

Μια μπουκιά ψωμί στο στόμα μου είναι καλύτερη από το φιλί σου.

Δεν ζητώ πιο πολύ.

Αγκαλιάζω τις μικρές μου ανάγκες.

Σφίγγω τους μικρούς φόβους μου με στοργή.

Το αίμα μου κοιμάται.

Δεν ονειρεύομαι.

Κάθομαι μόνος σ'ένα δωμάτιο περιποιημένο.

Η μοίρα δεν τροχίζει τώρα

Τα μεγάλα γυάλινα φτερά της

Πάνω από το κεφάλι  μου.

Τίποτε δεν λάμπει και

Τίποτε δεν με πληγώνει.

Αρκεί γλυκύτατε έρωτα.

Αρκεί.

ΑΣΦΑΛΤΟΣ

Ο έρωτάς μου σ'ενοχλεί

Καθώς μια ίνα κρέας ανάμεσα στα δόντια

Α!Αγάπη μου πόσο μ'εξημερώνεις

Μα πόσο δύσκολα τα βρίσκω όλα αυτά

Εγώ που σέρνω σαν αλυσσίδες τα χρόνια μου

Εγώ που ζητώ το κατάλληλο χώμα ν'ανθίσω

Εγώ που πατώ στην αιχμή του γυαλιού

Εγώ που σ'αγκαλιάζω και χάνω τα χέρια μου

Εγώ που κρατώ σαν καρπό τ'όνομά σου

Αγάπη μου πόσο μ'εξημερώνεις

Μα πόσο δύσκολα τα βρίσκω όλα αυτά

Είσαι το δέντρο

Που σκορπά τη βροχή στο κεφάλι μου

Είσαι το κλειδί

Που σπα πάνω στη δεύτερη στροφή

Η φωνή σου

Κυλά σαν ασημένιο νόμισμα και χάνεται

Σε μια καμπή

Είμαι μαζύ σου στ'αυτοκίνητο

Μα νιώθω να τραβιέμαι αστραπιαία πίσω

Όπως αυτά τα δέντρα που πανικοβάλλονται.

Νίκος Σπάνιας

Ποιήματα της Τρίτης Λεωφόρου

Αριθ.2

Αθήνα-Δεσμός-1965