on the verge

Είμαι σαν τον Κερτ Κομπέιν
Βρώμικη
Γεμάτη ψείρες
Σ'ένα άδειο σπίτι
Γεμάτο στολίδια
Από περασμένες γιορτές
Γυρνάω ζαλισμένη
Κάνω εμετό
Μουρμουρίζω τραγούδια
Που δεν έχουν ακόμα γραφτεί


Οι αντζέντηδες δεν τηλεφωνούν
Μα κι εγώ δεν απαντάω
Στο χέρι μου το βραχιόλι του μαιευτηρίου
Η καραμπίνα
Δυο ξένοι στο κρεβάτι μου

Είμαι άρρωστη
Με σκέψη καθαρή
Δεν ξέρω πώς γίνεται
Δεν ξέρω τίποτα

Το συνειδητοποιώ

Άλλη μια μέρα
Σαν ελάφι περνά
Γρήγορα καλπάζοντας
Με κέρατα
Που σκίζουν στον αέρα κάθε προσδοκία

Μαύρη γυαλισμένη μπότα η νύχτα
Μας λιώνει με το βρώμικο πέλμα της
Καθώς τυχαία πατά
Από πάνω μας

Οι εγκληματίες

Κανείς τους δεν ήξερε
Πόσο μας περίμεναν

Έχω κάτι τεράστιες σκέψεις
Που δεν χωράει κανένα μυαλό

Με λένε τρελό
Ο πόνος
Μια άδεια λεωφόρος

Υστερόγραφο: Θηρίο

Ωραία τα κυνηγόσκυλα.
Συμφωνώ.


Οι μύες,η χάρη
Το ύψος,το τρίχωμα
Τα δόντια,τα πέλματα
Η επιτάχυνση,η ευστοχία
Το λαχάνιασμα,η αρπαγή
Το δάγκωμα,η μεταφορά
Το ξεκοκάλισμα,το γλείψιμο
Ο καλπασμός,η επιστροφή


Ωραία τα κυνηγόσκυλα.
Αρκεί να μην κυνηγούν εσένα...


Πέννυ Μηλιά