Είμαι ο Χωκ Φιν


Μοιάζει 4 παρά 20,συννεφόκαμα και νύχτα.Λέγεται πως σαν σήμερα,1 Ιουνίου,Βασιλεύς Παύλος γέννησεν Βασιλέα Κωνσταντίνον εκ της Φρειδερίκης.Εμένα η μητέρα μου,μου είπε πως οι κανονιές πέσανε για μένα.Όσο για τη Μονρόε,εκτός από την ίδια ημερομηνία γεννήσεως είναι στη μέση και οι ασφυκτικά πυκνές πλερέζες του θανάτου της.Οινόπνευμα με χάπια ή περίστροφο με σιγαστήρα,ο ήχος της υπερβολικής δόσης στέρησης από μοναξιά μού είναι οικείος.Μυστήρια μέρα που είναι η Παρασκευή,ε?Να μην μπορέσω ποτέ να φτιάξω ένα γελαστό βιβλίο...Φρίκη.Ούτε παιδική φωτογραφία δεν έχω γελαστή.Όσους άντρες ερωτεύτηκα επειδή γελάγανε,αν δεν ήταν ηλίθιοι ή υστερικοί,ήταν πιο λυπητεροί απ'τους λυπητερούς.Δεν έχω κανέναν.Δεν έχω να πάω πουθενά.Πουθενά...Τρέχω...τρέχω αλλόκοτα με σταματημένους κόμπους ιδρώτα στις ρίζες των μαλλιών μου.Είμαι ξανθιά?Είμαι κόκκινη με πανάδες στη μύτη?Ναι...Ίσως...Μπορεί...Γιατί λέω ψέματα αφού ξέρω?Η απόδραση και η τρέλα έχουν κοινή αφετηρία.Είμαι ο Χωκ Φιν.Ο κολλητός μου είναι φίρμα.Τον λένε Τομ Σώγιερ.Έχει μια γκομενίτσα,απ'αυτές που σου μένουν για πάντα.Με πιάνο και γαλλικά.Τις νύχτες,με ένα τσουβάλι,σαλτάρουμε από τις μάντρες των νεκροταφείων και μαζεύουμε ψόφιες γάτες.Τις σπρώχνουμε Προπύλαια ή Μοναστηράκι,σε χαζοτουρίστες Έλληνες ή ξένους.Τα φράγκα που βγαίνουνε πίνουμε καμία μπίρα και τσιγάρα.Τι να σας λέω τώρα...Μια μέρα ντύσανε τον δικό μου καινούριο.Βελουδένια τραγιάσκα,τιράντες,βερμούδα,γυαλιστερά παπούτσια στο νούμερό του.Τον βάλανε σε υπερωκεάνιο για Αμερική.Θα σπούδαζε.Θα γινόταν σπουδαίος.Είχα ανέβει στην κορυφή ενός πολύ ψηλού δέντρου και τον χαιρέταγα.Είχε πέσει απάνω του όλο το σκυλολόι και δεν με είδε.Έχουνε περάσει τρία χρόνια και δε μου'γραψε.Ρώτησα και μου είπανε πως η Αμερική είναι πέντα χρόνια μακριά.Η απόδραση,η τέχνη και η τρέλα έχουν κοινή αφετηρία και τέρμα.Εγώ τώρα είμαι στη γέφυρα του Μανχάταν.Τρεχάλα πάλι.Φώτα,ποπό φώτα,τεράστια,άλλα αναβοσβήνουν,άλλα σταθερά,στρογγυλά,ανιχνευτικά,παραμορφωτικά,κεντράρουν πάνω μου.Περίεργα την όψη μου φωτίζουν.Είμαι γυναίκα.Ξυπόλητη πάλι,κρατάω στα χέρια μου φιδίσιες ψηλοτάκουνες γόβες,φιδόδερμα το δέρμα μου κι ένα μαύρο σχισμένο καλσόν υφασμένο από ρουμπίνια.Άρκα,φλας.Γύρισμα έχω?Το φεγγάρι ψηλά θέλει να παίξει μαζί μου.Μπλέκεται στα πόδια μου.Όμως εγώ δε γίνεται.Είναι σοβαρή υπόθεση για μένα.Τ'αγαπάω.Το σέβομαι.Δε γίνεται να το κάνω τόπι.Πλάκα κάνουμε?Πώς να το κλοτσήσω?Τώρα...?Τι είναι πάλι αυτό τώρα?Ο...πώς τον λένε?Τα'χασα πάλι,ορίστε το κενό...Ο δικός μου,ο Ντένις Χόπερ,δυο δάχτυλα πάνω απ'το έδαφος,ξεμέθυστος,έρχεται καταπάνω μου με μια μακριά ασημιά καμπαρντίνα,προσπαθεί ν'ανάψει το τσιγάρο του ανάποδα,απ'το φίλτρο.Τι θ'απογίνω,Θεέ μου?Στην ώρα πιάνει αέρας απ'τ'άστρα.Φυσάει πολύ.Χώνονται τ'άστρα μες στο στόμα μου,κρύβονται στα δάχτυλά μου.Είμαι ένα μικρό τετραγωνάκι τρεχαλητό τ'ουρανού.Στην αγάπη και στον τρόμο μου μπερδεμένη.Όσοι είχαν πηδήξει από τη γέφυρα να φύγουν σταματάνε την κίνηση στη μέση.Κάνουν την κίνηση ανάποδα,σωστή.Γυρνάνε πίσω,στη ζωή και στον αέρα.Είμαι ένα κομματάκι τ'ουρανού,τετράγωνο,ολομόναχο,φωτισμένο.Ούτε να κλάψω.Οι φίλοι που γύρισαν πίσω είναι με φώτα νέον στεφανωμένοι.Παράξενα ιδεογράμματα που φτιάχνει η μοναξιά.Ο Χόπερ με κοιτάει:"Τι γίνεται,ρεπλίκα?Ν'ανάψω από τα δάχτυλά σου φωτιά?Ποιος είναι ο δικός σου ο Χρόνος Λήξεως?"...Ναι...Αν δεν είχε γίνει ιδεοληψία ν'αυτοκτονούν οι μουσικοί που δεν έχουν όργανα και περπατάνε τις νύχτες στις ράγες των τρένων,θα όριζα το χρόνο.Βρέχει.Κάποιο πεφτάστρο μου κάηκε.Να βρω ένα υπόστεγο να μην καώ.Έχω κι ένα τσουβάλι με ψόφιες γάτες να κουβαλάω τη Νύχτα.Νύχτα...


Κατερίνα Γώγου


10 σχόλια:

Δημήτρης είπε...

"Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ
είναι μη γίνω "ποιητής"
Μην κλειστώ στο δωμάτιο
ν' αγναντεύω τη θάλασσα
κι απολησμονήσω.
Μην κλείσουνε τα ράμματα στις φλέβες μου
κι από θολές αναμνήσεις και ειδήσεις της ΕΡΤ
μαυρίζω χαρτιά και πλασάρω απόψεις.
Μη με αποδεχτεί η ράτσα που μας έλειωσε
για να με χρησιμοποιήσει.
Μη γίνουνε τα ουρλιαχτά μου μουρμούρισμα
για να κοιμίζω τους δικούς μου.
Μη μάθω μέτρο και τεχνική
και κλειστώ μέσα σε αυτά
για να με τραγουδήσουν.
Μην πάρω κιάλια για να φέρω πιο κοντά
τις δολιοφθορές που δεν θα παίρνω μέρος
μη με πιάσουν στην κούραση
παπάδες και ακαδημαϊκοί
και πουστέψω
Έχουν όλους τους τρόπους αυτοί
και την καθημερινότητα που συνηθίζεις
σκυλιά μας έχουν κάνει
να ντρεπόμαστε για την αργία
περήφανοι για την ανεργία
Έτσι είναι.
Μας περιμένουν στη γωνία
καλοί ψυχίατροι και κακοί αστυνόμοι.
Ο Μάρξ...
τον φοβάμαι
το μυαλό μου τον δρασκελάει και αυτόν
αυτοί οι αλήτες φταίνε
δεν μπορώ γαμώτο να τελειώσω αυτό το γραφτό
μπορεί...ε;...μίαν άλλη μέρα..."


---
Γιατί σε τούτον εδώ τον τόπο τους μεγάλους που είπαν κάποια σημαντικά πράγματα για τη ζωή και τα έργα της τους θυμόμαστε και τους αναγνωρίζουμε όταν η φάση τους γίνει mainstream? έτσι για προβληματισμό...

Μπορεί να μου πεί κανείς ότι η Γώγου και η κάθε Γώγου θα είναι πάντα rock ναι ρε παιδιά και εγώ αυτό λέω...

Φαίδρα, να σημειώσω δύο σημεία που μου μιλησαν προσωπικά...
"Μυστήρια μέρα που είναι η Παρασκευή,ε"
"Είχε πέσει απάνω του όλο το σκυλολόι και δεν με είδε.Έχουνε περάσει τρία χρόνια και δε μου'γραψε."

Παρασκευή ε;;;
Παρασκευή...
Η Παρασκευή είναι το θέμα ή αυτό που κάνει όλες τις Παρασκευές της εβδομάδας (και τις 7) να φαίνονται σκοτεινές μέσα στην ψυχή κάποιων ανθρώπων...

Δεν είναι ένα είναι πολλά...
Πολλά που δεν χωρούν σε δυό γραμμές...
Πολλά που σπάνε τις γραμμές και τρώνε τα σωθηκά των λέξεων που τα φέρουν...


---

Φιλι Δύναμης!!!

Φαίδρα Φις είπε...

αυτό το ποίημα της Γώγου
το έχουν αφήσει σ'αυτό το μπλογκ
ως σχόλιο τουλάχιστον πέντε φορές!
πόσο αληθινή είναι!

Παρασκευή είναι κι εδώ.
τι,από μπλογκ σε μπλογκ θ'αλλάζει η μέρα?
μην τρελαθούμε...

ούτε μπορώ ούτε θα ήθελα να πω
πως η Γώγου είναι ροκ
η αλήθεια είναι πως δε θέλω
να πω ότι είναι κάτι
γιατί αυτό που ήταν είναι θα είναι
είναι μόνο αυτή
έτσι όπως σκέφτεται
όπως γράφει
όπως έζησε και για μένα ζει ακόμα
όπως πίστεψε

είναι η αλήθεια

Δημήτρης είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Δημήτρης είπε...

Φαίδρα δεν ήταν ερώτηση που χρειαζόταν απάντηση...
το ξέρω πως είναι Παρασκευή...

τι είναι ροκ?
μήπως αυτό που δεν χωρά ταμπέλες?

5 φορές ε?
μπράβο...
να και μια 6η...
αξίζει πολύ περισσότερες...

όσο για την αλήθεια είναι η δικιά της η αλήθεια...
και έχει και εκείνη το δικό της δίκιο όπως όλοι μας...
κάτι τέτοιο δεν είχε πεί ο Θουκυδίδης?

Φαίδρα Φις είπε...

γιατί πρέπει σώνει και καλά
να δώσουμε έναν απόλυτο ορισμό
σε όλα?
δεν καταλαβαίνω

όλοι αυτοί τα ίδια έλεγαν...

Δημήτρης είπε...

οκ ας μη δώσουμε...

δεν χρειάζεται...

το "Κατερίνα Γώγου" πέρα από όνομα στην συγκεκριμένη περίπτωση θα μπορούσε κάποιος να το πάρει σαν ορισμό?

τώρα θα μου πείς γιατί να χρειάζεται ορισμός σώνει και καλά... δεν ξέρω μάλλον γιατί πάντα όταν ακούς κάτι σου έρχεται κάτι στο μυαλό, ενδόμυχα προσπαθείς να το προσδιορίσεις, να ξέρεις με τι έχει να κάνει, όχι από αδυναμία ή από άμυνα, αλλά επειδή όλα έχουν το ονομά τους... εκτός από αυτά που ακόμα δεν έχουμε ανακαλύψει...
το μοναδικό που έχει όνομα και ακόμα δεν έχει αποδειχθεί η ύπαρξή του είναι ο θεός...
θα μου πείς υπάρχουν και τα αυταπόδεικτα... ναι αλλά εκεί μέσα μπαίνει η υποκειμενικότητα, κάτι το οποίο δεν μπαίνει στους ορισμούς... τουλάχιστον όταν όντως είναι ορισμοί...


Πάντως οκ δεν χρειάζεται ορισμό πέρα από κείνη, η Γώγου.

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

...Είμαι ένα κομματάκι τ'ουρανού,τετράγωνο,ολομόναχο,
φωτισμένο.Ούτε να κλάψω.Οι φίλοι που γύρισαν πίσω είναι με φώτα νέον στεφανωμένοι.Παράξενα ιδεογράμματα που φτιάχνει η μοναξιά...

Η υπέροχη Κατερίνα!....

Φαίδρα, ζωντάνεψα λιγάκι!...

Και πάλι συγχαρητήρια!!! Πήρα την Πέννυ, αλλά δεν απαντά...

Φαίδρα Φις είπε...

άντε μπράβο Λιτσάκι!
θα έρθω από σένα σε λίγο

ευχαριστώ πολύ

η Πεννούλα νομίζω έχει μάθημα ως τις οχτώμιση και μετά πρόβα.

σε φιλώ!

Ανώνυμος είπε...

Πολλές φορές την σκέφτομαι την Γώγου.Εχει συντροφέψει πολλά από τα εφηβικά ξενύχτια μου.Μαζί με Λειβαδίτη και Καρυωτάκη. Με Ασιμο στο πικ απ των γονιών, με μικρή ή μεγάλη παρέα, ή και χωρίς, με λικεράκι βύσσινο της γιαγιάς ή μαυροδάφνη και μπύρες. Βόλτες στα πάρκα της γειτονιάς, το καλοκαίρι ως αργά στην πλατεία με τις κιθάρες, στις κοπάνες μου στην Πλάκα.Ως εκεί που έφτανε η ροκιά στη ζωή μου με συντρόφεψε πολύ. Την ευγνωμονώ που ήταν κορυφαία και αληθινή ποιήτρια, τότε που δεν το ήξερα και απλά μου έφτανε που ήταν ροκ.

Οταν την βλέπω στις ελληνικές ταινίες την αγαπώ σαν δικό μου άνθρωπο, σα μια χαμένη μου αδερφή, σαν μια ακόμα συμμαθήτρια που κατα τύχη μαθαίνεις μετά από χρόνια την τραγική της κατάληξή.

Φαίδρα φιλιά
Πέννυ

Φαίδρα Φις είπε...

Πεννάκι μου με συγκίνησαν
βαθιά όσα έγραψες

αλλά θα σου γράψω μετά
νυστάζω και τώρα πάω για ύπνο

φιλάκι