Νοσταλγία*

Όντα παράξενα στου νου τη λογική
συναντηθήκανε στην ερημιά της πόλης
πάνω σε γέφυρα που ορίζει χωρισμούς
και έχει σβήσει ο φανοστάτης μόλις.

Δεν έχουν λόγο να βρίσκονται εκεί
τα βλέμματα τους αναζητούν το πέρας
της αποχής ενός αλλόκοτου βυθού
αυτού που έκρυψε περίτεχνα το τέρας.

Τι θέλει άραγε ετούτο το λιοντάρι
δίπλα σε άντρα με φτερούγες διπλωμένες
ίσως να έχασε το δρόμο του για πάντα
και τώρα γνέφει σε στιγμές καταραμένες.

Μα άμα κοιτάξεις με μια ματιά καλή
το ρόλο τους ευθύς θ’ αναγνωρίσεις
πώς ενσαρκώνουν τη μελαγχολία δηλαδή
όλων αυτών που δεν μπορείς να αγνοήσεις.

Όλων εκείνων που γνωρίζουνε καλά
χωρίς να έχουν τη φωνή για να το πούνε
πως η ζωή η πραγματική είναι αλλού
μα τώρα είναι αργά για να σωθούνε.

*εμπνευσμένο από τον ομώνυμο πίνακα του Ρενέ Μαγκρίτ

Χρήστος Μαυρίκιος