στην άσπρη διαχωριστική γραμμή των ρευμάτων

«Στην άσπρη διαχωριστική γραμμή των ρευμάτων…»
ξαπλωμένος,τα χέρια πίσω απ’ το κεφάλι
τα πόδια σταυροπόδι,πάνω

«Στην άσπρη διαχωριστική γραμμή των ρευμάτων…»
εκεί με τα μάτια κλειστά
αντίθετα περνούν,με ιλιγγιώδη ταχύτητα
φορτηγά γεμάτα πλήξη και στοιβαγμένες κανονικές ζωές

σε βλέπω
κάθε φορά που αφήνεσαι
κάθε φορά που φοβάσαι
κάθε φορά που μαγεύεις
κάθε φορά που μαγεύεσαι
κάθε φορά που θυμώνεις
κάθε φορά που απογειώνεις
κάθε φορά που μεταμορφώνεις
απλούς ανθρώπους σε μικρούς ποιητές

κοίταξε τους τι όμορφοι που είναι

Γυρίζω,μαζεύω τα πεταμένα χαρτιά
Με κόκκινο τα μουντζουρώνω
Με μαύρο τους χαμογελώ
Στήνω τον τρίποδα,
από εδώ τις βρώμικες κόλλες μου,
από εκεί,τσαλακωμένες,σκισμένες

Μου φταίει το φως
Μου φταίει το σκοτάδι
Μου φταίει ο φόβος
Μου φταίνε τα σύμβολα
Μου φταίει το πηγάδι

Πλανόδιος ζωγράφος_ Ανοίγεις τα χέρια,
Ψάχνεις Άτεχνος και άμουσος παλιάτσος _
Αγκαλιάζεις τις ατέλειες σαν μαργαριτάρι
Αυτοδίδακτος μάγος_ Κρεμιέσαι στα σπαθιά,
κόβεσαι
Αναμειγνύω τις άπιαστες φωτιές,
εμπειροτέχνης_ Ρεμβάζεις τις οχιές,
δαγκώνεσαι Αναλυτικός σαλταδόρος_
Κεντρίζεις τις αρματωμένες κλειδαριές,
σκουριά φτύνουν κι ανοίγουν

Ζωγραφίζω με λάθος χρόνους_
Περιφέρεσαι στην περίμετρο του Βασικού Συνόλου Ω,
ξωτικό
Χωρίς γράμματα
Χωρίς χρώματα
Χωρίς μύθους

Μόνο στιγμές
Απίθανες στιγμές

Σε βλέπω Σε ακούω_
Κάθε στιγμή
Με βλέπεις που διαβάζω μέσα στο κεφάλι σου
Που μπλέκομαι στους τεταμένους νευρώνες
Που γράφω μέσα στα τραγούδια σου
Βουτώντας στο κενό μαζί τους
επαναφορτίζοντας στο ζεστό αίμα τους
το στεγνό μου όνειρο

Ανάσα Σ’ ακολουθώ
Δε χωρώ πουθενά_
Ξέρω
Δε με αναγνωρίζω πουθενά_ σε καμιά γραμμή σου
Ηθελημένα
Μη μετρήσιμο μέγεθος_
Μη απεικονίσιμο_
Μη καταγεγραμμένο
Δεν υπάρχω

Η γραφή σου περνά από πάνω
Μην ανησυχείτε
Μην ανησυχεί κανείς_ Δεν υπάρχω

Σ’ ακολουθώ τυφλός και άρρωστος...
Τύφλωση χυτών αιώνων

Σε νιώθω Που τρέχεις μέσα στα άγνωστα τραγούδια
Που ψάχνεις πίσω απ’ τα ψηλά κάγκελα
Να δεις
Σκαρφαλώνεις στους τοίχους
Μέσα στα κλάματα και στα αίματα
Όμορφη αινιγματική
Κρεμιέσαι μπλεγμένη στα διαγράμματα του Venn
Υπάρχει;
Δεν υπάρχει;
Ανήκει;
Δεν ανήκει;
Τομή;
Ένωση;
Αντίθετο;
Πού;
Το πολύ σε ένα;
Σε κανένα;
Τουλάχιστον σε ένα;
Και στα δύο;

«Στην άσπρη διαχωριστική γραμμή των ρευμάτων…»
μικρές μισοτελειωμένες πινελιές, βάζω
άμετρες συλλαβές πεταμένες ξεδιψώ κόκκινες από φιλί
δαγκωμένες με μαύρο αίμα στιγμιαία φιλιά στο πόδι
στασίδια ιερά στη μοναξιά το στήθος σου_ απλώνεται…θάλασσα,
το χρώμα σου τα χέρια σου_ μεγάλα επιδέξια,
στριμώχνεται φωτιά το άγγιγμα ο λαιμός μακρύς_ σπήλαιο απύθμενο,
έρωτας το όνομα σου τα χρώματα μου,
νωθρά πεθαμένα σαπίζουν,
ξεφτίζουν και φτύνουν πίσω όλες τις αποχρώσεις του γκρί
δε ζωγραφίζω δε με νοιάζει
δεν είναι Άρνηση είναι Απόλαυση

«Εικόνα ανήμερη»
Εσύ ανήμερη δεν έχω δικά μου χρώματα
όλα ξένα όλα δανεικά όλα δικά σου
μοίρασε τα
σκόρπισε τα στον ουρανό
τακτοποιώ μόνο στην άδεια παλέτα μου
σε ξεγελώ και κλέβω ατόφια χρώματα
δεν αναμειγνύω το χαμόγελο σου_
για λευκό το στόμα σου _
για ροζ το κάτω χείλος σου_
για μπλάβο τα μάτια σου _
για γαλάζιο τα μάτια σου _ για γαλάζιο τα μάτια σου _
για γαλάζιο τη μυρωδιά σου _
για πράσινο το φιλί σου_
για κόκκινο την απουσία σου _
για μαύρο την ματιά σου στον ορίζοντα _
για μοβ ξεγελώ το χρόνο, τους χρόνους,
τους κύβους τους τρομαγμένους εραστές,
τους φόβους τους
τη βαθιά ανάγκη τους
εξιλεώνομαι αδίστακτος με την αλήθεια
αδόκιμος με τους όρους
αμήχανος με τους τύπους
απελευθερωμένος απ’ τις κάθε είδους προσδοκίες
Ανήμπορος

«Στην άσπρη διαχωριστική γραμμή των ρευμάτων…»
Βασιλιάς
Στη αόρατη διαχωριστική γραμμή των ονομάτων
Έκπτωτος Στη διάφανη νοητή γραμμή των θαυμάτων
δε γράφω για σένα,
δε γράφω για κανέναν
Αντιγράφω σε σένα
Αντιγράφω πάνω σε σένα
αχαρτογράφητος κομήτης

«Στην άσπρη διαχωριστική γραμμή των ρευμάτων…»
ένας μικρός αντιγραφέας
διευθύνσεων
καταργημένων ονείρων

Στέργης Ν.
Vina Del Mare,
Chile
Κυριακή 8 Φλεβάρη 2020

Βασίλης Κουγιουμτσιάδης