στην άσπρη διαχωριστική γραμμή των ρευμάτων


«Στην άσπρη διαχωριστική γραμμή των ρευμάτων…»
ξαπλωμένος,τα χέρια πίσω απ’ το κεφάλι
τα πόδια σταυροπόδι,πάνω

«Στην άσπρη διαχωριστική γραμμή των ρευμάτων…»
εκεί με τα μάτια κλειστά
αντίθετα περνούν,με ιλιγγιώδη ταχύτητα
φορτηγά γεμάτα πλήξη και στοιβαγμένες κανονικές ζωές

σε βλέπω
κάθε φορά που αφήνεσαι
κάθε φορά που φοβάσαι
κάθε φορά που μαγεύεις
κάθε φορά που μαγεύεσαι
κάθε φορά που θυμώνεις
κάθε φορά που απογειώνεις
κάθε φορά που μεταμορφώνεις
απλούς ανθρώπους σε μικρούς ποιητές

κοίταξε τους τι όμορφοι που είναι

Γυρίζω,μαζεύω τα πεταμένα χαρτιά
Με κόκκινο τα μουντζουρώνω
Με μαύρο τους χαμογελώ
Στήνω τον τρίποδα,
από εδώ τις βρώμικες κόλλες μου,
από εκεί,τσαλακωμένες,σκισμένες

Μου φταίει το φως
Μου φταίει το σκοτάδι
Μου φταίει ο φόβος
Μου φταίνε τα σύμβολα
Μου φταίει το πηγάδι

Πλανόδιος ζωγράφος_ Ανοίγεις τα χέρια,
Ψάχνεις Άτεχνος και άμουσος παλιάτσος _
Αγκαλιάζεις τις ατέλειες σαν μαργαριτάρι
Αυτοδίδακτος μάγος_ Κρεμιέσαι στα σπαθιά,
κόβεσαι
Αναμειγνύω τις άπιαστες φωτιές,
εμπειροτέχνης_ Ρεμβάζεις τις οχιές,
δαγκώνεσαι Αναλυτικός σαλταδόρος_
Κεντρίζεις τις αρματωμένες κλειδαριές,
σκουριά φτύνουν κι ανοίγουν

Ζωγραφίζω με λάθος χρόνους_
Περιφέρεσαι στην περίμετρο του Βασικού Συνόλου Ω,
ξωτικό
Χωρίς γράμματα
Χωρίς χρώματα
Χωρίς μύθους

Μόνο στιγμές
Απίθανες στιγμές

Σε βλέπω Σε ακούω_
Κάθε στιγμή
Με βλέπεις που διαβάζω μέσα στο κεφάλι σου
Που μπλέκομαι στους τεταμένους νευρώνες
Που γράφω μέσα στα τραγούδια σου
Βουτώντας στο κενό μαζί τους
επαναφορτίζοντας στο ζεστό αίμα τους
το στεγνό μου όνειρο

Ανάσα Σ’ ακολουθώ
Δε χωρώ πουθενά_
Ξέρω
Δε με αναγνωρίζω πουθενά_ σε καμιά γραμμή σου
Ηθελημένα
Μη μετρήσιμο μέγεθος_
Μη απεικονίσιμο_
Μη καταγεγραμμένο
Δεν υπάρχω

Η γραφή σου περνά από πάνω
Μην ανησυχείτε
Μην ανησυχεί κανείς_ Δεν υπάρχω

Σ’ ακολουθώ τυφλός και άρρωστος...
Τύφλωση χυτών αιώνων

Σε νιώθω Που τρέχεις μέσα στα άγνωστα τραγούδια
Που ψάχνεις πίσω απ’ τα ψηλά κάγκελα
Να δεις
Σκαρφαλώνεις στους τοίχους
Μέσα στα κλάματα και στα αίματα
Όμορφη αινιγματική
Κρεμιέσαι μπλεγμένη στα διαγράμματα του Venn
Υπάρχει;
Δεν υπάρχει;
Ανήκει;
Δεν ανήκει;
Τομή;
Ένωση;
Αντίθετο;
Πού;
Το πολύ σε ένα;
Σε κανένα;
Τουλάχιστον σε ένα;
Και στα δύο;

«Στην άσπρη διαχωριστική γραμμή των ρευμάτων…»
μικρές μισοτελειωμένες πινελιές, βάζω
άμετρες συλλαβές πεταμένες ξεδιψώ κόκκινες από φιλί
δαγκωμένες με μαύρο αίμα στιγμιαία φιλιά στο πόδι
στασίδια ιερά στη μοναξιά το στήθος σου_ απλώνεται…θάλασσα,
το χρώμα σου τα χέρια σου_ μεγάλα επιδέξια,
στριμώχνεται φωτιά το άγγιγμα ο λαιμός μακρύς_ σπήλαιο απύθμενο,
έρωτας το όνομα σου τα χρώματα μου,
νωθρά πεθαμένα σαπίζουν,
ξεφτίζουν και φτύνουν πίσω όλες τις αποχρώσεις του γκρί
δε ζωγραφίζω δε με νοιάζει
δεν είναι Άρνηση είναι Απόλαυση

«Εικόνα ανήμερη»
Εσύ ανήμερη δεν έχω δικά μου χρώματα
όλα ξένα όλα δανεικά όλα δικά σου
μοίρασε τα
σκόρπισε τα στον ουρανό
τακτοποιώ μόνο στην άδεια παλέτα μου
σε ξεγελώ και κλέβω ατόφια χρώματα
δεν αναμειγνύω το χαμόγελο σου_
για λευκό το στόμα σου _
για ροζ το κάτω χείλος σου_
για μπλάβο τα μάτια σου _
για γαλάζιο τα μάτια σου _ για γαλάζιο τα μάτια σου _
για γαλάζιο τη μυρωδιά σου _
για πράσινο το φιλί σου_
για κόκκινο την απουσία σου _
για μαύρο την ματιά σου στον ορίζοντα _
για μοβ ξεγελώ το χρόνο, τους χρόνους,
τους κύβους τους τρομαγμένους εραστές,
τους φόβους τους
τη βαθιά ανάγκη τους
εξιλεώνομαι αδίστακτος με την αλήθεια
αδόκιμος με τους όρους
αμήχανος με τους τύπους
απελευθερωμένος απ’ τις κάθε είδους προσδοκίες
Ανήμπορος

«Στην άσπρη διαχωριστική γραμμή των ρευμάτων…»
Βασιλιάς
Στη αόρατη διαχωριστική γραμμή των ονομάτων
Έκπτωτος Στη διάφανη νοητή γραμμή των θαυμάτων
δε γράφω για σένα,
δε γράφω για κανέναν
Αντιγράφω σε σένα
Αντιγράφω πάνω σε σένα
αχαρτογράφητος κομήτης

«Στην άσπρη διαχωριστική γραμμή των ρευμάτων…»
ένας μικρός αντιγραφέας
διευθύνσεων
καταργημένων ονείρων

Στέργης Ν.
Vina Del Mare,
Chile
Κυριακή 8 Φλεβάρη 2020



17 σχόλια:

Βασίλης είπε...

«…Μέσα στον ατέρμονο αυτό χρόνο που πάντα γίνεται και βρίσκουμε( δεν ξέρω πως, μη ρωτήσει κανείς) για να φιλοσοφούμε ακατάσχετα, σ’ αυτό το χρόνο που περνάει εντός μας και πάνω μας, ισοπεδώνοντάς μας, η άσκηση να μάθουμε να μην περιμένουνε απαντήσεις, είναι σκληρή. Άγρια. Οδυνηρή.
Όμως πέρα, στο βάθος μας, μια αλήθεια υπάρχει. Μόνο μία. Κι αυτή οφείλουμε να την υποστηρίζουμε, με όποιο κόστος, ως το τέλος. Κι αυτή είναι που, χωρίς την ελάχιστη αλλοίωση, συνθήκη, καθρεφτίζεται στο έξω μας, στη σάρκα μας, στο σώμα μας, στο πρόσωπό μας.

Με καθαρό και άγιο κίνδυνο… …»

C-Minor_ Χαριτίνη Ξύδη _εκδόσεις ΙΩΛΚΟΣ
………………………………………………………………


Η φωτογραφία υπέροχη

Το τραγούδι μοναδικό

Φαίδρα Φις είπε...

Βασίλη δε βρίσκω λόγια...

είμαι χαρούμενη
που σου αρέσει η φωτογραφία
και το τραγούδι

σε φιλώ.πολύ.

Ανώνυμος είπε...

Bασίλη,υποκλίνομαι.
Βέβαια η Πασιονάρια δίνει πάντα αφορμή στην Ποίηση.
Εξαιρετικό και το απόσπασμα που παρέθεσες από το C-Minor.
Είθε οι αιρέσεις να μένουν αναλλοίωτες και τα ρομάντζα ανείπωτα.

Φαίδρα Φις είπε...

sigma
ευχαριστώ πολύ που είσαι εδώ
και για το σχόλιο

ΣΟΦΙΑ ΣΤΡΕΖΟΥ είπε...

"στην άσπρη διαχωριστική γραμμή των ρευμάτων"

Έμεινα να κοιτώ τις λέξεις
κι όλα τα χρώματα
κι ας είχα τα μάτια κλειστά
κι ας μην είχα φωνή
δεν χώραγα πουθενά
στις ατέλιωτες ώρες
της πλήξης
που άλλοι φλυαρούσαν
εγώ σιωπούσα με συλλαβές
με αμέτρητα χαρτάκια
σκορπισμένα εδώ κι εκεί
κατέγραφα επιθυμίες
για γνώση
για ταξίδια
σ' ανεξερεύνητες περιοχές
της καρδιάς και του νου
να συναντήσω
περιπατητές και ταξιδιώτες
της ίδιας διαδρομής
για να μείνω μαζί τους.
Καλησπέρα Βασίλη, Φαίδρα. Αγκαλιά μεγάλη σας στέλνω με την αγάπη μου.

Φαίδρα Φις είπε...

Σοφία σ'ευχαριστώ πολύ
για την όμορφη γραφή που άφησες

σου στέλνω την αγάπη μου
καλό βράδυ

Βασίλης είπε...

Έτσι κι αλλιώς η τιμή είναι εξαιρετική για μένα σήμερα και πάντα,…και πρωτόγνωρη
Για αυτό η ευγνωμοσύνη βαθιά κι αληθινή
Ξέροντας ότι η Φαίδρα υπήρξε και είναι επιεικής μαζί μου,…
Αυτή η όμορφη περιπέτεια θα συνεχιστεί όσο θα γεμίζουν τα σωθικά μας καθαρό αέρα,…
Κι όταν σιγήσουν οι μικρές φωνές μας, άλλες δυνατότερες θα ακουστούν, χαράσσοντας δρόμους και περάσματα στον ουρανό ψηλά και βαθιά στις ψυχές, όλων των βασανισμένων ανθρώπων,…

Ένα είναι το βέβαιο ότι και τότε, η αγαπημένη μας φίλη θα είναι εδώ να περιμένει και με τη γενναιοδωρία της να ανοίγει δρόμους σε όλες αυτές τις φωνές με την απλότητα και αγάπη, που σαν ζωτικό στοιχείο της Ποίησης της, κοινωνεί και προσφέρει σε όλους που η τύχη, τους φέρνει σε τούτα τα λημέρια,…


Sigma σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια
Η Φαίδρα έτσι κι αλλιώς κάνει να γράφουν κι όσους ποτέ δεν είχαν γράψει τίποτα στο παρελθόν,…
Το C-Minor νομίζω ότι είναι το πιο όμορφο «αιρετικό ρομάντζο» αποχαιρετισμού που έχει γραφτεί ποτέ, από κάποιον που βίωσε μια αγάπη απόλυτη και καταδικασμένη,…

Σοφία μου όμορφοι οι στίχοι που άφησες
«… εγώ σιωπούσα με συλλαβές
με αμέτρητα χαρτάκια
σκορπισμένα εδώ κι εκεί
κατέγραφα επιθυμίες
για γνώση
για ταξίδια
σ' ανεξερεύνητες περιοχές
της καρδιάς και του νου
να συναντήσω
περιπατητές και ταξιδιώτες
της ίδιας διαδρομής
για να μείνω μαζί τους.»
πολύ όμορφες εικόνες

περιπατητές και ταξιδιώτες
μαζί λοιπόν

Αγαπημένη μου Φαίδρα Σ’ Ευχαριστώ
Και ξέρω ότι είναι λίγο

Αυτή τη μέρα θα τη θυμάμαι πάντα

Καλό Ξημέρωμα

Ανώνυμος είπε...

Aν κατά τον Πωλ Βαλερί "ποίηση είναι η ανάπτυξη ενός επιφωνήματος", άρα η ποίηση έχει την αφετηρία της στο συναίσθημα και κατά τον Αντρέα Εμπειρίκο η ποίηση λειτουργεί κυρίως με την εικόνα, τη μαγεία των πραγμάτων, άρα την αίσθηση, "Στην άσπρη διαχωριστική γραμμή των ρευμάτων" ο ποιητής υπηρετεί, κατά τη γνώμη μου, δύο φορές την ποίηση. Και κατά "αίσθηση" και κατά "συναίσθημα". "Στην άσπρη διαχωριστική γραμμή των ρευμάτων..." ξαπλωμένος
τα χέρια πίσω απ' το κεφάλι,
τα πόδια σταυροπόδι, πάνω
"Στην άσπρη διαχωριστική γραμμή των ρευμάτων"
αντίθετα περνούν με ιλιγγιώδη
ταχύτητα φορτηγά
γεμάτα πλήξη
και στιβαγμένες κανονικές ζωές...
Δυνατές εικόνες που υπηρετούν την αίσθηση.
Σε βλέπω
κάθε φορά που αφήνεσαι
μαγεύεις
μαγεύεσαι
θυμώνεις
απογειώνεις
μεταμορφώνεις...
Κι ύστερα...
Μου φταίει το φως
το σκοτάδι
ο φόβος
τα σύμβολα
το πηγάδι...
Σε βλέπω
Σε ακούω...
Ανάσα σ' ακολουθώ...
Ξέρω!
Δε χωρώ πουθενά
Δε με αναγνωρίζω
Δεν υπάρχω
Σε νιώθω
"εικόνα ανήμερη"
Σε ξεγελώ, σε κλέβω...
Κραυγές, επιφωνήματα που υπηρετούν το συναίσθημα.
...λευκό το στόμα σου
ροζ το κάτω χείλος
μπλάβο, γαλάζιο τα μάτια σου,
η μυρωδιά σου,
πράσινο το φιλί σου
κόκκινο η απουσία σου
μαύρο-μοβ...
Ποίηση κατά Εμπειρίκο.
...εξιλεώνομαι
αδόκιμος,
αμήχανος
αδίστακτος
απελευθερωμένος...
ανήμπορος
έκπτωτος
αχαρτογράφητος
Βασιλιάς
"Στην άσπρη διαχωριστική γραμμή των ρευμάτων"
Μικρός αντιγραφέας
ΚΑΤΑΡΓΗΜΕΝΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ.
Ποίηση κατά Βαλερί. Ανάπτυξη πολλαπλών επιφωνημάτων, άρα συναίσθημα.
Ταπεινή άποψη μιας μη ειδικού. Εν κατακλείδι ας αποφανθούν οι φιλόλογοι. Εγώ με υπερηφάνεια
υποκλίνομαι
ω ποιητά!
ευγνωμονούσα την οικοδέσποινα που με τόση γενναιοδωρία μας φιλοξενεί.

Ανώνυμος είπε...

Η μικρή εμπειρία μου στους υπολογιστές έγινε αιτία για την ανάρτηση του σχολίου μου χωρίς υπογραφή. 'Εχω την τιμή να το υπογράψω έστω και σαν υστερόγραφο.
sταυρούλα.

Φαίδρα Φις είπε...

Βασίλη μου,
τίποτα δεν είναι λίγο από σένα.

εγώ σ'ευχαριστώ

Φαίδρα Φις είπε...

Σταυρούλα μου,
μου αρέσει ο τρόπος που ανέλυσες
το ποίημα του Βασίλη

πίστεψέ με
δεν μοιάζεις για μη ειδική
τι σημαίνει άλλωστε ειδικός?
το θέμα είναι τι μιλάει
στην ψυχή μας

και νομίζω πως οι φιλόλογοι
είναι οι αναρμοδιότεροι
για να αποφανθούν...

σ'ευχαριστώ ιδιαίτερα
για όλα.

σε φιλώ
όμορφη μέρα

Ανώνυμος είπε...

Πάλι ο αγαπημένος μου Βασίλης μας κατέπληξε με το ποίημά του,
εμάς τους φιλολόγους και τους μη φιλολόγους,
τους αρμόδιους και τους μη αρμόδιους,
τους ειδικούς και τους μη ειδικούς.
Δεν θα κάνω κανένα σχόλιο, ούτε καμμιά ανάλυση, όπως περιμένει η αγαπημένη μου Σταυρούλα,συνηθισμένη από παλιά.
Έχουν ήδη γραφεί αρκετά και αξιόλογα.
Άλλωστε οι ποιητές όταν γράφουν, δεν έχουν στο μυαλό τους πως κάποιοι ειδικοί ή μη θα τα αναλύσουν.
Εύχομαι οι ποιητές να εμπνέονται από τα-ασήμαντα και ελάχιστα- και να δημιουργούν τα-μέγιστα και σημαντικά- για να δροσιζόμαστε και εμείς οι κοινοί θνητοί από τα -νάματα- της ποίησής τους.
Η Λουκία της δίκοπης ζωής.
Alma Libre

Βασίλης είπε...

Μια διφωνία με τη Λουκία
Το παραπάνω κειμενάκι έχει αφετηρία
Ένα από τα πιο όμορφα κείμενα της Φαίδρας, το οποίο το παραθέτω γιατί ίσως δεν έπεσε στην αντίληψη της και,…

έτσι κι αλλιώς το «στην άσπρη διαχωριστική γραμμή των ρευμάτων» δεν μπορεί να διαβαστεί παρά μόνο μαζί με το

«ωραίο μου Σκυλαντάρ

Χάραμα. Γράφω για κάτι άδεια πακέτα τσιγάρα. Πάνω στα πακέτα. Τα χαράζω.Τα καίω. Επαναστάτης των γλυκών νερών. Σε πετώ στη φωτιά.Καθετί που σε αφορά έχει να κάνει με αριθμούς. Κάπνισα. Καπνίζω. Παίζει μουσική σκα. Έψαξα τα σοκολατάκια μου. Δεν μπορώ χωρίς αυτά. Ευτυχώς τα βρήκα γρήγορα κάτω από το κρεβάτι. Με πιάνει στερητικό. Τι κοιτάς? Είσαι στο πάτωμα ζωγραφίζεις. Είσαι στο πάτωμα μπερδεμένος με χίλια χρώματα. Εγώ σε βλέπω γκρίζο. Με κοιτάς. Τι κοιτάς? Πάω στον καθρέφτη. Ή απλώς μπροστά από ένα τζάμι. Ζωγραφίζεις. Ένα πουλί σε συρματόπλεγμα. Μια «γάτα με φτερά»*, ανεβασμένη στο στύλο της ΔΕΗ. Πηγαίνω στη μπανιέρα, κρατάω το βιβλίο…Φούσκα. Στο σπίτι έχουν πέσει οι σοβάδες. Αλλά έχεις ζωγραφίσει στους τοίχους. Ξεφλουδισμένες ζωγραφιές. Βγαίνω στο μπαλκόνι. Κι εκεί ξεφλούδισμα. Σκύβω απ’τα κάγκελα. Καπνίζω και δαγκώνω το σοκολατάκι. Στάζει μαύρο ρούμι κάτω στο δρόμο. Κάποιος στο παράθυρο του κάτω ορόφου προσπαθεί να καθαρίσει τα εξωτερικά τζάμια. Κάθονται συχνά τα περιστέρια στο μπαλκόνι και το βρωμίζουν, αυτά, τα πουλιά της ειρήνης και της αθωότητας. Γυρίζω μέσα. Μέσα μια λίμνη από στατικά χρώματα. Περπατώ δίπλα της. Έχει πάπιες και τις ταίζω-αρχίζουν να μου μιλούν σε μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνω- λίγο απ’τα σοκολατάκια μου. Ζωγραφίζεις στο πάτωμα. Ένα σπουργίτι σε συρματόπλεγμα. Πολλά –τιτιβίζουν παράξενα τραγούδια και νομίζω για λίγο πως είμαι στην Αφρική το ξημέρωμα. Ένα άσπρο μαντίλι στο πουθενά. Βγαίνω στο παράθυρο. Καπνίζω. Τρώω άλλο ένα σοκολατάκι. Μουσική σκα. Ανεβαίνω στο περβάζι. Κι από δω ίδιος ο κόσμος, ο δρόμος, ο ήλιος. Ο ήλιος κρύβεται. Δοκιμάζω μια σταγόνα βροχής από το κλαδί που έπεσε αιφνίδια στο στόμα μου. Ίδια κι εδώ η γεύση. Νερό. Άρχισε ξαφνική βροχή. Μπαίνω μέσα. Φουσκώνω δυο μπαλόνια. Ένα μαύρο-με καπνό- ένα άσπρο-με τίποτα. Τ’αφήνω στο πάτωμα αλλά αυτά ανεβαίνουν στο ταβάνι. Τα φυσάς. Ζωγραφίζεις. Ένα τσαλαπετεινό στις χορδές μιας κιθάρας. Ένα κορίτσι ριγέ. Θα είναι κοντά στα οχτώ. Κοιτάζει θυμωμένο. Σ’αφήνω. Καπνίζω. Πηγαίνω στο μεγάλο κλειστό παράθυρο. Βγάζω την μπλούζα μου. Κοιτάζω στο δρόμο. Βροχή. Εικόνα ανήμερη. Ζωγραφίζεις ένα χαμόγελο. Όχι το δικό μου. Δεν το βρήκες. Δυο παιδάκια απέναντι παίζουν τυφλόμυγα. Έχουν δεμένα τα μάτια τους με μαύρο πανί. Κυνηγιούνται. Ξανά μέσα. Ξαπλώνω στο πάτωμα. Από πέτρες είναι. Καπνίζεις. Εμένα ζωγραφίζεις πια. Μισή ψάρι μισή άνθρωπος. Κρατάω βεντάλια λευκή. Κάνει φρικτή ζέστη. Κοιτάζω τις ορχιδέες. Αναρωτιέμαι αν καπνίζονται. Κάθομαι. Καπνίζω. Τρώω σοκολατάκια. Το τελευταίο. Το ρολόι δείχνει έξι. Θέλω να βγω στο δρόμο. Όχι στο δρόμο. Στο δρόμο που βγάζει στη θάλασσα. Ζωγραφίζεις. Ένα ελικόπτερο προσγειώνεται στο χείλος του ποτηριού κι εκεί συναντά το μηρμύγκι. Ένα ποδήλατο παρατημένο στην άκρη στο ποτάμι-αρχίζει να κυλάει μόνο του. Εμένα ανάμεσα στις ράγες ενός τρένου. Μια μαύρη τρύπα. Εσύ κι εγώ. Μέσα. Το τρένο έρχεται. Σφυρίζει. Αδρεναλίνη. Πηγαίνω στο ψυγείο. Έχει μόνο κεράσια. Γεμάτο κεράσια. Όλο το ψυγείο κεράσια. Πλένω μερικά. Τα κρατώ. Τα σφίγγω. Το χέρι μου γεμίζει από τα ζουμιά τους. Ζουμί σαν αίμα. Τα σκουπίζω στο εσώρουχό μου. Έρχομαι. Ζωγραφίζεις. Εμένα φάντασμα με κόκκινο πέπλο πάνω από ένα ηφαίστειο. Με κοιτάς. Τι κοιτάς? Έχεις αίμα,λες. Δεν έχω. Ζωγράφιζε. Μην κοιτάς. Με φτιάχνεις μπλε. Μ’ένα ψαλίδι. Πηγαίνω στο ψυγείο και πετάω όλα τα κεράσια έξω. Στο πάτωμα. Πατάω ξυπόλητητη πάνω τους. Δεν λυπάμαι τα κεράσια. Τα ζουμιά τους θα μας πνίξουν. Έγινε το πάτωμα κόκκινο. Δύσκολος λεκές το ζουμί απ’το κεράσι. Βουτάς το πινέλο σου στο ζουμί. Τι κοιτάς. Ανοίγω την ομπρέλα. Δεν κάνει μου λες. Γιατί? Έίναι γρουσουζιά. Ζωγραφίζεις εσένα στην καμπύλη της γης μ’ένα πράσινο πανί ν’ανεμίζει στο διάστημα. Βαριέμαι. Βάζω μουσική σκα. Το δίσκο απ’την αρχή. Βάζω ξανά το μακό μου. Βγαίνω στο δρόμο. Παίρνω το δίσκο της Σούζι μαζί. Κάθομαι οκλαδόν ακριβώς στη μέση του δρόμου. Στην άσπρη διαχωριστική γραμμή των ρευμάτων. Ζωγραφίζεις. Εμένα γυμνή με πέντε πορτοκάλια στην κοιλιά. Δεν με κοιτάς που βγήκα στο δρόμο. Δίνω το δίσκο στους περαστικούς. Στα αυτοκίνητα. Κανείς δε σταματάει. Κανείς δεν τον θέλει. Σηκώνομαι. Τον πατάω. Σπάει. Κομμάτια. Γυρίζω. Παίρνω σπάγγο απ’το συρτάρι. Δένω τα χέρια μου. Δένω τα γόνατά μου μαζί. Ζωγραφίζεις ένα δίχτυ και μέσα ένα δελφίνι. Εμένα μ’ένα δέντρο στο κεφάλι. Τα κλαδιά του βγαίνουν έξω απ’το κεφάλι μου. Κουράστηκα. Πάω να ξαπλώσω. Κοιμάμαι. Βλέπω όνειρο ένα ρόδι. Μια μαγική σφαίρα με ρόδια και πεταλούδες. Βάζω τις παλάμες μου πάνω της. Προσπαθώ να διαβάσω το μέλλον. Γίνονται όλα κόκκινα. Δείχνει μόνο κόκκινο πηχτό. Σιγά αρχίζω να διακρίνω ένα κλουβί, καθώς το κόκκινο ξεθωριάζει. Εκεί βλέπω μαζί το σπουργίτι με τον τσαλαπετεινό. Αγκαλιάζω το κλουβί. Η ομπρέλα μου ραμφίζει τη σφαίρα. Βγάζει πόδια και με κυνηγά. Είναι πράγματι γρουσουζιά. Τώρα βλέπω και τον Κρόνο μέσα στη γυάλινη σφαίρα. Θέλει να με φάει. Νιώθω ασφυξία. Ψάχνω τα σοκολατάκια μου κάτω απ’το κρεβάτι. Δεν είναι. Τα ψάχνω πιο μέσα με αγωνία. Ξυπνάω απότομα. Τρέχω σε σένα. Είσαι ήρεμος στο πάτωμα. Έχεις αποκοιμηθεί. Ωραίος είσαι ήρεμος. Ωραίος είσαι και με νεύρα και πινέλα.

Είναι χαράματα. Είμαι σε καραβάκι πλωτό.Επιστρέφω στο Νείλο…ωραίο μου Σκυλαντάρ»
………………………………………………………………………………………………………………………
Φαίδρα ζητώ συγνώμη,… για την κατάχρηση χώρου του τόσο φιλόξενου Προμηθέα

Φαίδρα Φις είπε...

Λουκία μου,
πάλι θα συμφωνήσω
με τις σκέψεις και τα
λόγια σου
και σ'ευχαριστώ θερμά
που είσαι εδώ

σε φιλώ
να έχεις όμορφο βράδυ

Φαίδρα Φις είπε...

Βασίλη μου σ'ευχαριστώ
όχι δεν ήταν παράλειψή μου
ότι δεν ανέφερα
το "ωραίο μου Σκυλαντάρ"

σου εξήγησα ήδη γιατί
γιατί,λοιπόν,ό,τι γράφεις
υπάρχει πρώτα μέσα σου
επωάζεται
κατόπιν χρειάζεται ίσως
η ελάχιστη αφορμή
για να βγει στο φως

σ'ευχαριστώ πολύ
για το πολύτιμο δώρο

σου στέλνω το χαμόγελο

Ανώνυμος είπε...

Φαίδρα μου, καλησπέρα
Αρχικά να σε ευχαριστήσω και εγώ που φιλοξενείς 2 μέρες τώρα, το ποίημα του Βασίλη, που είχε αφορμή έμπνευσης το δικό σου εξαιρετικό "ωραίο μου Σκυλαντάρ".
Πραγματικά και η αφορμή της έμπνευσης και το αποτέλεσμα είναι σπουδαίο.
Να είσαι καλά και να "ποιείς ποιήματα" σπουδαία, αφορμές για νέες εμπνεύσεις.
Καλό βράδυ.
Η Λουκία της δίκοπης ζωής
Alma Libre

Φαίδρα Φις είπε...

Λουκία με συγκινείς
σ'ευχαριστώ

σου εύχομαι τη χαρά