στη μικρή πλατεία εκείνος χόρευε


...Εμείς γυμνοί,ωραίοι,πιο ελεύθεροι από κάθε φορά,είχαμε στο στόμα το φιλί και στο κορμί το σπέρμα και αυτό τους ερέθιζε ακόμα πιο πολύ και τους έκανε άγρια θηρία.Έτσι ήταν που ξεπεράσαμε τους εαυτούς μας και βγήκαμε στον Κόσμο πρωτόγονα ωραίοι,γυμνοί και μόνοι,για να σμίξουμε από την αρχή,δυο άγνωστοι που ανακαλύπταμε στο δέρμα μας αρχέγονα πρότυπα αγαλμάτων και κείνο το σταυρωμένο άνθρωπο που είχε μιλήσει πολύ πριν από μας για την αγάπη."Μη θυμώνεις,καλά,σταματάω,ωστόσο αυτή είναι μία από τις αλήθειες που θα μπορούσε να μας ταιριάζει,δεν το κατάλαβες κι εσύ?Τότε λοιπόν,ας μείνουμε στη μέση του άδειου κύκλου που είναι η τωρινή μας ζωή και ας περιμένουμε το τέλος που έχουν όλοι οι θνητοί,κοινό,θλιβερό,αφόρητα πληκτικό.Προτιμάς έτσι?Και το πάθος που λέγαμε?Και ο μύθος της ζωής μας που καταργήθηκε?Και ο τρόμος ενός ανάξιου τέλους?Μα τι είσαι εσύ τελικά?Ένα ζώο άγνωστο ή ένας καταργημένος θεός που πατάς με βαριά βήματα στη ζωή μου και γίνεται μέρα και γίνεται νύχτα και σε χάνω τη στιγμή που μ'αγκαλιάζεις?Τι περιμένεις από τούτη την παράλογη σχέση μας?Ένα θαύμα ή μια δολοφονία?Ένα μύθο ή μια κατάρα?Και γιατί θυμώνεις όταν σου μιλάω για την αληθινή μας ζωή?Άφησέ με τουλάχιστον να σου πω για τη δική μου ζωή που σταμάτησε πέντε ολόκληρα χρόνια και αγωνίζομαι για μια ευκαιρία που θα με ξαναβγάλει στο φως,άφησέ με να σου τα πω όλα,πρέπει κάποτε να προφτάσω να σου τα πω όλα και τότε ίσως να μπορέσω κι εγώ να χορέψω,κατάλαβες?Πες μου ναι ή όχι,μην είσαι θυμωμένος μαζί μου,δεν το αντέχω αυτό".Δεν μίλησε,δε χόρεψε,δεν τραγούδησε,δεν έφαγε,δεν ήπιε,δεν έκανε τίποτα και μόνο έβλεπε μακριά τη θάλασσα κι αργοπορούσε μ'ένα τσιγάρο σβηστό "σε φοβάμαι" έγραψε με ένα κομμάτι κάρβουνο στο άσπρο του τοίχου και άξαφνα είχε δάκρυα στα μάτια.Έπεσε στα πόδια του και τ'αγκάλιασε"συγχώρεσέ με,είμαι απαίσια,σου κατάστρεψα την πρωτόγονη ζωή σου,αυτή που δεν έχει ψέματα και μύθους τρελούς,συγχώρεσέ με,δεν θα το ξανακάνω.".Έμειναν έτσι ώρα πολλή,εκείνη γονατισμένη να του φιλάει τα πόδια κι εκείνος ακίνητος,βουβός,στα μάτια του η υγρασία θυμός και απορία μαζί "γιατί"?Κι έπεσε η νύχτα και κείνος σηκώθηκε να φύγει κι ούτε που κοίταξε χάμω στα πόδια του τη γυναίκα που έκλαιγε χωρίς δάκρυα και τραγουδούσε χωρίς λόγια κι έμεινε στη μέση της άδειας πλατείας μόνο η παλιά τους συνάντηση,εκείνη η πρώτη,και δεν μιλούσε κανένας πια.Ώσπου ξημέρωσε και μπήκανε στο χώρο τους ξένα βήματα και σχήματα κορμιών που δεν τους έμοιαζαν και η ζωή συνεχιζόταν απλή και αδιάφορη,χωρίς εκείνους τους δύο και ωστόσο πολύ,απάνθρωπα πολύ μαζί μ'αυτούς,όπως το δέρμα στο κορμί και πονούσε ανυπόφορα.


Κωστούλα Μητροπούλου

6 σχόλια:

ΣΟΦΙΑ ΣΤΡΕΖΟΥ είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=cfpX0UrgQzo

Καλημέρα.

Φαίδρα Φις είπε...

Σοφία μου σ'ευχαριστώ πολύ πολύ
για το τρυφερό κυριακάτικο δώρο σου

ωραίο τραγούδι...

"δε θέλω γράμματα να λένε πράγματα σκληρά"

το κράτησα

είσαι πολύ καλή
σε φιλώ πολύ
καλή Κυριακή κοριτσάκι

ΣΟΦΙΑ ΣΤΡΕΖΟΥ είπε...

"αλλά ξέρεις κάτι...
πόσες φορές μας αντιστοιχεί να παρασυρθούμε από μεγάλες και ωραίες πλάνες?"

Γι'αυτό ας απενοχοποιηθούμε κι ας ζήσουμε την ωραιότητά τους.

Φαίδρα Φις είπε...

αυτό που είπες
μόνο να μην ξεχαστούμε μέσα στην
πολλή ωραιότητά τους
και υποκαταστήσουμε την αλήθεια...

σε φιλώ ξανά
χαίρομαι πάντα όταν έρχεσαι

Ανώνυμος είπε...

Kι όμως τι αξία θα είχε η ζωή χωρίς αυτές τις πρωτόγονες πλάνες... μέσα στις οποίες χορεύουν το όνειρο, η ελπίδα, η βίωση της στιγμής, ο έρωτας, αγνός και αμόλυντος από το ύστερα, το μετά, τον χρόνο που τρέχει σκληρός και αδυσώπητος...

Φιλί

Φαίδρα Φις είπε...

οδοιπόρε...
όλοι μας γινόμαστε αντιφατικοί κάποτε σε σχέση πάντα με το χρόνο

δες την απάντησή σου στην ανάρτηση της θάλασσας

πόσο η ουσία και η ποιότητα αλλάζει τα μεγέθη...

γύρω μας μέσα μας

σε φιλώ κι εγώ