Σκοτεινός Έρωτας


Περπάτησα ως εκεί που το σκοτάδι
πυκνό απ'τα φώτα του γυρνάει σε σκοτάδι
Δεν ξέρω πού ήταν που περπάτησα
ο γνώριμος μεγάλος φόβος η εφηβεία μου
κρατάει ένα ανελέητο μαχαίρι
χτυπάει πρώτα εμένα κι έπειτα
χτυπάει και σφάζει αδιάκριτα γυρνάει τα μέσα έξω
χύνοντας τα εντόσθια των πραγμάτων καταγής
ξεσκίζοντας τη σάρκα των ψυχών σας παίζοντας.
Πού είσαι συ ποιος είσαι συ δεν ξέρω πού περπάτησα
Άγνωστοι δρόμοι ελικοειδείς αιθέρια τούνελ
όλα εκεί αιωρούνται στο στερέωμα
κόσμοι επάλληλοι ανοίγουνε τα πέταλά τους τρέμοντας
άγγελοι μ'αλεξίπτωτο άνωθεν καταβαίνουν.
(Ά τι οδυνηρή ευφροσύνη η ομορφιά
Τι άγρια τραγωδία η τελειότητα).

Μια βόμβα φως εκρήγνυται στο άπειρο.

Πετάγομαι απ΄τον ύπνο μου
τινάζοντας στον τοίχο τα όνειρά μου
και να'μαι σ΄έναν άλλο ύπνο πιο βαθύ
έχοντας πια ξεχάσει τα όνειρά μου-ή τις αγάπες μου-
κι επιθυμώντας μοναχά μια λέξη
να βρω μια λέξη να χωθώ στον κόρφο της
κατάκοπος απ'τη ζωηρή ακινησία του ταξιδιού
Σαν τους νεκρούς που περιμένουν να ξαναπεθάνουνε
κάτω απ'τη γαλήνια σκέπη του θεού που ελπίζουν.
Τι θέλω τέλος πάντων να συγκινηθώ τι με βαραίνει
οι άλλοι κολυμπούν στο πέλαγο κι εγώ βουλιάζω
Κανείς δεν κολυμπάει όλοι βουλιάζουνε
η βία ταρακουνάει τον πλανήτη μου σα χαλασμένο δόντι
το χαλασμένο δόντι μου ταρακουνάει εμένα
κι εγώ ταρακουνάω το δέντρο τ'ουρανού,να πέσουν τ'άστρα του.
Πού είσαι συ ποιος είσαι συ δεν ξέρω πού περπάτησα
δεν ξέρω τίποτα και δε μαθαίνω τίποτα
Αν σ'αγαπώ είναι γιατί δεν έχω τι να κάνω ή να σκεφτώ
κι είναι γιατί δεν θα σε ξαναδώ στα χρόνια που'ρχονται
ούτε στο χρόνο που'ρχεται μετά τα χρόνια
κι έτσι μπορώ να πω η ευτυχία μου είναι πλήρης
όπως εξάλλου όλα στον κόσμο αυτό είναι πλήρη
μια σταγόνα παραπάνω και ξεχείλισαν
και θα χυθεί ο αφρός της τρέλας τους.
Καλά κοιμάμαι εδώ καλά ονειρεύομαι
Καλά γυρνάω στους δρόμους άγνωστος μ'αγνώστους
Κι αν ήταν κάτι να μπορούσα να πιστέψω θα'μουν άτρωτος
Να το λατρέψω ν'αφοσιωθώ
κι όχι ν'ανεβοκατεβαίνω μάταια
στα παγωμένα υπόγεια των αιώνων
να στήνω μες στην ησυχία αυτί στο βόμβο των πραγμάτων
άχρηστα πράγματα χιμαιρικά παράλογα
πριν έξι εφτά χιλιάδες χρόνια θα'μουν άλογο
να κλαίω στο λάκκο του κυρίου μου
και τώρα κλαίω γι'αυτό που χάθηκε και δεν το ξέρω
κι ούτε που θέλω να το μάθω-είμαι πλήρης.
Σκοτάδι αστραφτερέ καθρέφτη μου
Μέσα σου ανοίγονται χιλιάδες δρόμοι
Μες στο στομάχι σου ήχοι και χρώματα όλα χωνεύονται
Μέσα σου λιώνω εξαχνούμαι χάνομαι
Σκοτάδι εκτυφλωτικό μου φως
Είσαι το σύμπαν πριν απ'τη γέννηση και μετά θάνατον
Άρα είσαι το σύμπαν κι εν ζωή μέσα σου χάνομαι
Είσαι το τίποτα γυμνό κι είμαι το τίποτα
Μέσα σου χάνομαι.


Αντώνης Φωστιέρης.


Δεν υπάρχουν σχόλια: