αξίωμα


Αχ,
Πώς πας μπροστά με το λοφίο
Αξιωματικέ της αλήθειας
Μυτούλα,πνοή
Στήθη στητά
Τα βέλη ένα παιχνίδι για τα δάχτυλα

Ξέφυγες
Και βλέπω από μακριά
Τη σκόνη και το πλήθος
Με μαγικό αυλό
Και υποστήριξη της συντεχνίας
Το σχέδιο προωθείς
Μα έχεις τις τσέπες
Γεμάτες μπαρούτι
Κι ανατινάζεις

Αχ,
Γιατί να μην μπορείς στιγμή
Να σταματάς
Δεν μπορούν οι άνθρωποι
Αχ,
Δεν μπορούν ν'ακολουθήσουν
Τόση ορμή
Χωρίς να ξέρει πού τους πάει
Δεν το κατάλαβες ακόμα
Αχ,μικρέ με το λοφίο
Και πας ολόισια

Αυτό που ανατινάζεις είσαι εσύ
Μπουμ η μια πληγή
Μπουμ το χέρι
Μ'αυτά κρατάνε
Και κομμένα τον αυλό
Που κανέναν δε μαγεύει
Αχ,
Να μην μπορείς να δεχτείς
Πόσο αρτιμελείς θέλουμε να'μαστε
Και πόσο μας τρομάζεις
Με τα χάσματα και τους γκρεμούς σου

Μπαίνεις στ'αεροπλάνα
Στα τρένα
Από βαγόνι σε βαγόνι
Στα πλοία που βυθίζονται
Με το'να χέρι κολυμπάς
Μπροστά
Και τα αναγγέλλεις

Αχ,
Αξιωματικέ με το λοφίο
Αγαπάς.
Κι αγαπάς την αλήθεια.
Μα η αλήθεια δε φτιάχνει αγάπη
Φτιάχνει πόνο
Και πληγωμένα μέλη

Αχ,
Αξιωματικέ με το λοφίο
Οι τόποι της ευτυχίας
Δε φέρνουν ευτυχία
Πώς το ξέρεις
Και διαφεύγεις των φωτογραφιών?
Παρότι παρελαύνεις
Μ'όλο το στράτευμα των αναζητητών
Φροντίζοντας τους πληγωμένους απ'την αλήθεια

Με πολύ λιγότερα μπορούμε
Δίχως τίποτα όμως,όχι.

Η Στρατιά

Οι άντρες νιώθουν στεγνοί
γιατί εκείνη θέλει να δει μόνο τη θάλασσα
που βρίσκεται ακριβώς πίσω τους
απλωμένη σα δίχτυ
ακριβώς σαν αυτούς
κι ακούει το αλάτι μέσα από τα στεγνά αυτιά τους
και τα μαλλιά τους εμποδίζουν τα χέρια της
και δεν περνάει τίποτα σαν αγέρας
μια όμορφη φυλακή βιβλίου
με πουλιά και κλαδιά και κελαηδίσματα
στην οθόνη ακριβώς πίσω τους
εκείνη που βλέπει,ξέρει
τι προσπαθούν να κρύψουν
τι προσπαθούν να μην αντικρίσουν ποτέ
εκείνοι,οι μηροί
οι κούροι
οι άκαμπτοι μύες
οι μύτες,οι κόμες
το λείο μα σκληρό δέρμα
άκοπο αλάτι
το τόσο εμφανές που τέλος κρύβει
σαν σκάφανδρο
σαν πουκάμισο
καρδιές και όργανα
κόκκινα μαλακά δυνατά
που πάλλονται σαν μηχανές,σαν ζεμένα ζώα
πώς να περάσω ένα τέτοιο δάσος
με πουλιά και κλαδιά και κελαηδίσματα?
θα περιμένω η θάλασσα
να διαλύσει τούτους τους βράχους
να τρυγήσει αργά τα κορμιά του πολέμου
αιώνες κι αιώνες
και να φανεί
μέσα από μια κόγχη του ματιού τους λευκή
μέσα από μια ραγισματιά στο γύρισμα του βοστρύχου
πίσω από ένα λυγισμένο γόνατο
στην τρύπα της γροθιάς τους
μικρή αλμυρή σταγόνα
αιώνες κι αιώνες
θα κελαηδώ γονατιστή
μπροστά στην αγκαλιά τους
το κύμα που έρχεται και μας σκορπίζει
να μας ενώσει

Πέννυ Μηλιά



8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πέννυ συγχαρητήρια και για τα δύο.Από καρδιάς.
Πετεχάκος.

Φαίδρα Φις είπε...

να είσαι καλά...Πετεχάκο!

Βασίλης είπε...

Πέννυ Υπέροχα και τα δύο
Έξυπνα και με άποψη και με πρωτότυπη δομή
Μου άρεσαν πολύ
Η στρατιά με εξίταρε περισσότερο,…
Το Αξίωμα είναι Αξίωμα: μια αλήθεια που όλοι δεχόμαστε την εγκυρότητα της και κανείς δεν μπορεί να την αποδείξει,…

Για τη στρατιά λοιπόν
Θα μιλήσω, απόψε, σαν ένα απ’ τα εμπόδια,..
Που σας εμποδίζει να βλέπετε τη θάλασσα,…
Αυτό που βλέπετε εκεί, δεν είναι η θάλασσα
Είναι μια οφθαλμαπάτη
Η θάλασσα δεν εκεί που την βλέπετε
Η θάλασσα βέβαια δεν είμαστε εμείς
Ούτε κι εσείς
Η θάλασσα είναι το σύνορο
Το imfimum το δικό μας και το supremum το δικό σας
Το συνδετικό και το συνθετικό στοιχείο
Απαραίτητο για την ένωση
Και κάθε φορά που γονατίζουμε ο ένας δίπλα στον άλλον
Και περπατάμε μαζί στα αφρισμένα κύματα της και περνάμε απέναντι
Συντελείται ένα μικρό θαύμα
Και ζούμε όλοι για να μετέχουμε σε τέτοια αλλεπάλληλα μικρά θαύματα, σε αλλεπάλληλες μικρές ή μεγάλες πτώσεις
Και ζητωκραυγάζουμε, κλαίμε και ξαναγεννιόμαστε κάθε φορά που σπάει ο κώδικας κι ανοίγει πέρασμα στη μέση του ωκεανού, μέχρι την επόμενη βύθιση,…

Μέχρι να συμβιβαστούμε στην ιδέα της μόνιμης βύθισης και τότε,… γινόμαστε κοράλλια κι αστεράκια του βυθού και τρυφερά τρυπάμε τα πόδια των νέων γενναίων θαυματοποιών που αμέριμνοι αυτοκτονούν στα «πάντα» και ορκίζονται στα φθαρτά «αιώνια σ’ αγαπώ»
……………………….
Καλό ξημέρωμα Πέννυ
Καλό ξημέρωμα Φαίδρα

Φαίδρα Φις είπε...

Βασίλη μου άρεσε πολύ η ανάλυση,
ολοκληρωμένη και ρεαλιστική.

νομίζω ότι έφτασε η ώρα να σου πω,πόσο πολύ θαυμάζω την ορθογραφία σου!

είσαι από τους ελάχιστους άντρες που γνωρίζω με τόσο ορθογραφημένο γραπτό λόγο!

με συγκινεί αυτό...
έχω κι ένα φετίχ με την ορθογραφία

καληνύχτα
όνειρα γλυκά

Ανώνυμος είπε...

Πετεχάκο
ευχαριστώ πολύ που με διαβάζεις, από καρδιάς.

Βασίλη
και μόνο σε έναν άνθρωπο να γεννήσει τέτοιες σκέψεις άξιζε το κόπο η γέννα του ποιήματος,πράγμα όχι πάντα εύκολο..
αυτό ειδικά είναι από τα "σχεδόν αποκυρηγμένα" ποιήματα..
Η εκδοχή σου θα φυλαχθεί ως κόρη οφθαλμού, ως αντίδοτο στον πόνο που γέννησε αυτό το ποίημα:
"Συντελείται ένα μικρό θαύμα
Και ζούμε όλοι για να μετέχουμε σε τέτοια αλλεπάλληλα μικρά θαύματα, σε αλλεπάλληλες μικρές ή μεγάλες πτώσεις
Και ζητωκραυγάζουμε, κλαίμε και ξαναγεννιόμαστε κάθε φορά που σπάει ο κώδικας κι ανοίγει πέρασμα στη μέση του ωκεανού, μέχρι την επόμενη βύθιση,…

Μέχρι να συμβιβαστούμε στην ιδέα της μόνιμης βύθισης και τότε,… γινόμαστε κοράλλια κι αστεράκια του βυθού και τρυφερά τρυπάμε τα πόδια των νέων γενναίων θαυματοποιών που αμέριμνοι αυτοκτονούν στα «πάντα» και ορκίζονται στα φθαρτά «αιώνια σ’ αγαπώ»

η Φαίδρα πάντα βέβαια, με αγάπη, περιθάλπει κάθε μου βρέφος.
ευχαριστώ μεγάλη αγκαλιά (το ινδιάνικό σου όνομα))

Πέννυ

Φαίδρα Φις είπε...

Πεννάκιμουγλυκό
τι να σου πρωτοπώ για την αλεπού!

εκθαμβωτική!

θα κοιτάξω και μερικές αλλαγές που σημείωσα

τώρα μόλις ήρθαν οι καρέκλες
και γίνεται χαμός!

φιλιάφιλιάφιλιά

Ανώνυμος είπε...

Ποτε την πρόλαβες βρε θηρίο! Ωραία!Ευχαριστώωωωωωωωωωωω!

Με γειούρες!

κι εγώ τρέχω από πρωί..έλεος!κάποιος να σταματήσει την γη να κατέβω..))

Πέννυ

Φαίδρα Φις είπε...

τη σταμάτησα!να κατεβείς γρήγορα

μου θύμισες τα λεωφορεία στο Κάιρο...
ξέρεις,δεν κάνουν στάσεις στις στάσεις
ένα χέρι μόνο σε τραβάει από μέσα
από το μπράτσο,από τα μαλλιά,απ'όπου βρει...

και συνεχίζουν σε ιλιγγιώδεις ταχύτητες!

φιλάκια
ευχαριστώ
πότε θα μιλήσουμε τελικά?