δρόμοι του Βερολίνου



Αντίο δρόμοι του Βερολίνου
τον χωρισμό σας στα μάτια μου πίνω
μη με ξεχάσετε
κι εγώ ας ρωτώ
υπήρξα κάποτε στ΄αλήθεια εδώ

Σε μια πλακόστρωτη γωνιά
βρες τε μου, βρες τε ένα μπαρ
που αγόρια όμορφα του κόσμου
να συχνάζουν
όμως εγώ δεν το μπορώ
πάνω από μέρα ν΄αγαπώ
σ΄αυτήν την πόλη είν' αρκετό
κάποιον μια μέρα ν΄αγαπώ

Βρες τε μου, βρες τε ένα παιδί
να 'ν' η ματιά του ωκεανή
και ξεριζώστε του τα μάτια
δίχως λύπη
βγάλτε τα μάτια του γιατί
δεν τα χρειάζεται να δει
αυτή την πόλη το χτικιό
που όλοι σε τρώνε ζωντανό

Αντίο δρόμοι του Βερολίνου
θα κλάψετε άραγε που σας αφήνω
θα κλάψετε άραγε αν χαθώ
στη συννεφιά και στον καπνό

λόγια:Μάνος Ελευθερίου
μουσική:Γιάννης Σπανός

6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

θα κλάψετε άραγε αν θα χαθώ...

Φαίδρα Φις είπε...

χαθείτε και θα δούμε...

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

Αν φύγεις
θάθελα να ΄ναι σούρουπο
Το ματωμένο δειλινό
να γέρνει στα μαλλιά σου
και να περνάς στ' απέναντι
ζητώντας τη φωνή σου
σ' ένα ξεψυχισμένο χτες
αμέτρητων διαδηλώσεων

Φαίδρα Φις είπε...

μόνο ποιητικά εκφράζεστε αγαπητέ Προμηθέα...

ναι,είναι αλήθεια πως η φωνή χάνεται συχνά
πολλοί την αφήνουν να χαθεί δίχως να την αναζητήσουν ξανά...

ΣΟΦΙΑ ΣΤΡΕΖΟΥ είπε...

Χρόνια πίσω
πόσες φορές δεν συντρόφεψε
νύχτες ανομολόγητων αισθημάτων
και έρωτες
που δεν τόλμησαν ποτέ
να ξημερωθούν.
Καλημέρα και καλή εβδομάδα.

Φαίδρα Φις είπε...

Σοφία μου καλημέρα,
και ακόμα συντροφεύει...

σ'ευχαριστώ
σε φιλώ πολύ