θέλω να ξενυχτήσω τη μοναξιά μου απόψε


Ας δώσουμε λοιπόν τον τελευταίο όρκο μας,όρκο μιας νέας συνάντησης,ας τον χαράξουμε πάνω στο σώμα μας,έτσι που να τον βρούμε ακέραιο στην περιπλάνηση της νέας χιλιετίας.Έναν όρκο που να περιέχει την ψυχή μας,με τη μελαγχολία του βροχερού απογεύματος και την ανάμνηση της αγάπης μας.Σε λίγο θα σκεφτόμαστε μέσα από μικρά θαυματουργά τσιπάκια φυτεμένα στο μυαλό μας,το άκουσες κι εσύ?Σε λίγο θα ζούμε τη μελαγχολία μας ή τη νοσταλγία των αγαπημένων μας προσώπων,πατώντας ωραία χρωματιστά πλήκτρα ή μοντέρνα κουμπιά,το άκουσες κι αυτό?Και κάποιος μαγικός προγραμματισμός θα μας "σώζει",λέει,κάθε που είναι να ζήσουμε μια ακόμα μέρα.Όμως,θα είναι δύσκολο να σε βλέπω μέσα στις κινήσεις των υπολογιστών,δύσκολο να σε αγγίζω,θα μας χωρίζουν οι χαμένες διαστάσεις μας,αυτές οι ατροφικές καμπύλες της ύλης,που θα παραμορφώσουν το χώρο,το άκουσες?Θα καταργήσουν το χρόνο,θα τον περιορίσουν στη μία του διάσταση,το άκουσες,το άκουσες?Σαν να μας πάτησαν ξαφνικά πάνω στο χαρτί,θα έχουμε τις διαστάσεις μιας ζωγραφιάς πάνω στο χαρτί,και δεν φτάνει να πούμε δεν θέλω,δεν φτάνει να πούμε όχι,εγώ προτιμώ να περπατώ σ'ένα δρομάκο,πλάι στη θάλασσα και να ψιχαλίζει,δεν φτάνει σου λέω.Πρέπει να το φωνάξουμε από τώρα,εμείς τη συνάντησή μας τη θέλουμε σ'ένα δρόμο αληθινό,με δέντρα στις άκρες,με πουλιά αληθινά,με νότισμα βροχής,όχι,να μας πατάνε σαν μαγικό πλήκτρο ή σαν κρυφό κωδικό,για να περιπλανηθούμε στη φαντασία κάποιων τρελών,μια φαντασία σχεδιασμένη με όλες τις φαντασμαγορικές παγίδες του ανατέλλοντος κόσμου!Σκέτη ψευδαίσθηση,άκουσέ με,σκέτη απάτη.Γι'αυτό σου λέω,να χαράξουμε τον όρκο πάνω στη σάρκα μας,μας ανήκει ακόμα,να τον χαράξουμε ανεξίτηλα,έτσι που ν'αντισταθούμε στη μαγεία των "εντολών",να φυλάξουμε ένα δικό μας κωδικό που να μας σώζει,save as...save as...Πρέπει να σώσουμε τις αναμνήσεις μας,το βράδυ εκείνο που γνωριστήκαμε,που αγαπηθήκαμε,μου κρατούσες το χέρι,δίπλα μας φλοίσβιζε το κύμα,δεν μπορούν να πατούν delete στη ζωή μας έτσι ξαφνικά,στις μνήμες μας,να μας μεταμορφώνουν σε απουσία,δεν θέλω,μ'ακούς?Έχω ανάγκη να σε βλέπω,όταν μου μιλάς,να νιώθω την οσμή της σάρκας σου,τα κύματα της φωνής σου,αρνούμαι να ζήσω την περιπέτειά μας στους μοναχικούς διαδρόμους των micros,σαν ένα μόριο κι εγώ,σαν μια ελάχιστη μοριακή ύλη,που θα περιπλανιέται ανάμεσα στα save και τα delete,θα περιπλανιέται απρόσωπο και ρέμπελο και θα σε αναζητά.Εγώ θέλω να ζήσω το φόβο μου απόψε,να ξενυχτίσω τη μοναξιά μου,τις ρυτίδες μου,παραμονή αυτής της μαγικής χιλιετίας που αύριο ξημερώνει.Θέλω να δω πόσο περίσσεψα από τις διαστάσεις της ζωής μου,πόσο χωρώ στην αγωνία μου,σ'αυτή τη μεγάλη αγρύπνια του πόνου,μ'ακούς?Θέλω να ζήσω τα χαμένα μου όνειρα,να κλάψω,ύστερα να σου απλώσω το χέρι και να ξέρω πως κάπου θα βρω το δικό σου,όσο ακόμα είνα καιρός.Γι'αυτό σου λέω,πρέπει να βιαστούμε,οι διαστάσεις μας στενεύουν,λένε πως ο καινούριος αιώνας θ'αλλάξει τον κόσμο,όμως εγώ αγαπώ την αγριοπρουνιά που φαίνεται απ'το παράθυρό μου,ελπίζω να μη μου την ξεριζώσει αυτός ο νέος αιώνας που ανατέλλει ακάθεκτος,σέρνοντας όλες τις προφητείες και τις αλχημείες σαν πελώρια ουρά,όλες τις εξαγγελίες του τρόμου.Ελπίζω να μου αφήσει την αγριοπρουνιά και τις αναμνήσεις μου.Και να σεβαστεί τη μελλοντική μας συνάντηση,όταν οι χαμένες μας διαστάσεις εξεγερθούν-γιατί θα εξεγερθούν,θα το δεις,θα είναι η εξέγερση του χάους,η εξέγερση των Αριθμών που κοιμούνται μέσα σ'αυτό το υπνοφόρο χάος,και τότε θα περπατάει στο δρόμο γυμνή η παραφροσύνη.[...]

Έχω ανάγκη να δω κάπου το πρόσωπό μου,όταν όλοι οι καθρέφτες θα κείτονται σπασμένοι στα πόδια μας.Να δω αν θα μοιάζω με δέντρο ή με πουλί.Ή αν θα είμαι ένα θλιμμένο μόριο ριγμένο στην τύχη μέσα στο κενό.Μόνο που δεν ορίσαμε ακόμα τον τόπο και τον χρόνο,λοιπόν,να θυμάσαι,ραντεβού στο σημείο που το λουλούδι γίνεται πιο μεγάλο απ΄το βουνό,εκεί θα σε περιμένω,στο σημείο που ο άνθρωπος γίνεται πιο μικρός απ'το λουλούδι-για να πούμε παραλλαγμένο και το στίχο του ποιητή-μια και οι αναλογίες όλες θ'ανατραπούν από φόβο μπρος στο νέο αιώνα,οι αναλογίες και οι διάρκειες.Να θυμάσαι,λοιπόν,ακριβώς στο σημείο και στην ώρα που το λουλούδι γίνεται πιο μεγάλο απ'το βουνό,γιατί το θαύμα,ξέρεις,δεν το τρομάζει καμιά καινούρια χιλιετία,όσες ουρές κι αν κουβαλά πίσω της.Καληνύχτα.Το θαύμα είναι η δική μας αναρχία,μια αναρχία υπαρξιακή,μεταφυσική,ερωτική,γι'αυτό να θυμάσαι τον όρκο μας.Καληνύχτα σου λέω.Και όσα σου πουν περί ευημερίας και ευταξίας,μην τα πιστέψεις.Ευχήσου μόνο να είναι ο δρόμος που θα συναντηθούμε πραγματικός και να σου κρατώ το χέρι,ξημερώνει θαρρώ.
Καλημέρα.
Τα πουλιά κρυώνουν σήμερα.
Βρέχει.


Μαρία Λαμπαδαρίδου-Πόθου.

20 σχόλια:

Fatale είπε...

Καλημέρα.
Τα πουλιά κρυώνουν σήμερα.
Βρέχει.
τι τρυφερός επίλογος..

Καλή εβδομάδα !!

Φαίδρα Φις είπε...

καλημέρα μοιραία μου,
χαίρομαι πολύ πολύ που είσαι εδώ

σε φιλώ πολύ
ελπίζω να επέστρεψες οριστικά και δυναμικά
αγκαλιά ζεστή σήμερα που βρέχει και κρυώνουν τα πουλιά

TiTaNiA είπε...

Όταν υπάρξει "συμπνοια" ο κοινός κωδικός είναι άρρηκτα δεμένος μαζί της.

Την καλημέρα μου :-)

Φαίδρα Φις είπε...

καλημέρα Τιτάνια,
νομίζω πως συμφωνώ μαζί σου

αρκεί να μην αργήσει κανείς να το κατανοήσει γιατί τότε τελειώνουν όλα πριν αρχίσουν...

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

"...δεν μπορούν να πατούν delete στη ζωή μας έτσι ξαφνικά,στις μνήμες μας,να μας μεταμορφώνουν σε απουσία,δεν θέλω,μ'ακούς?Έχω ανάγκη να σε βλέπω,όταν μου μιλάς,να νιώθω την οσμή της σάρκας σου,τα κύματα της φωνής σου..."

Κρυώνουμε Φαίδρα και βρέχει πολύ. Σε λίγο δε θα είμαστε και πώς ν' αντισταθούμε; Πώς;
Πύρινα φιλιά! Όσο μπορούμε ακόμη, ας δίνουμε πύρινα φιλιά!

Φαίδρα Φις είπε...

καλύτερα ,λες κι εσύ, Προμηθέα, να λιώσουμε κάτω από την παντοδυναμία της φωτιάς...
παρά να παγώσουμε στο κρύο χαμένοι...
δεν ξέρω ποιος θάνατος από τους δύο είναι ο λιγότερο συγκινητικός...

καλημέρα ξανά
σε φιλώ

anepidoti είπε...

μ' αρέσει που "φωνάζεις" τους κώδικές σου
που τους διεκδικείς
δεν σ' αγγίζει το κρύο
αρκεί να πάρει το μήνυμα ο άλλος...
φιλιά!

Φαίδρα Φις είπε...

δε με νοιάζει το κρύο,είναι αλήθεια.
σ'ευχαριστώ ανεπίδοτη
κι από μένα φιλιά.

Ανώνυμος είπε...

Μάλλον θα σ'ήθελα στα χέρια μου ξανά,μα ο κλήρος πέφτει σ'άλλον και πίσω δε γυρνά...

φου.φου.φούφου.φου...φου φουφου φουφφφφφ...σφ....

Φαίδρα Φις είπε...

τελείωσες νωρίτερα ακριδούλα?

άντε να ξεκουραστείς τώρα
κι εγώ είμαι πτώμα

φιλιά

Maroulita είπε...

Ti omorfo!!! kalws se vrhka :)

Mafalda είπε...

"Ευχήσου μόνο να είναι ο δρόμος που θα συναντηθούμε πραγματικός και να σου κρατώ το χέρι..."

Γλυκο, τρυφερο, αληθινο, παντοτινο :)
Καλημερα.

http://mafalda-zsazsazsu.blogspot.com/2008/10/blog-post_08.html#links

Φαίδρα Φις είπε...

καλώς ήρθες maroulita
ευχαριστώ

Φαίδρα Φις είπε...

γεια σου μαφάλντα
ευχαριστώ για το χρόνο σου και το σχόλιο

Βασίλης είπε...

«Το θαύμα τίποτα δεν το τρομάζει»

Ξύπνησε,
με εκείνη τη γλύκα από όνειρο μισό
έκατσε να της γράψει πάλι,….

«Ξημερώνει και κάνει κρύο
Το κρύο δεν περνάει μέσα απ’ τα πλήκτρα
Κι όμως το νιώθω να με περονιάζει
Ξημερώνει και η συγκίνηση που διαχέεται
Και κατακλύζει τις μικρο-εντολές, μένει στεγνή
Και διαλύεται στη δυναμική της μέγιστης αταξίας που συντελείται,
όταν το χέρι, νομίζω, σου κρατώ,…
Μα είσαι μακριά, ελπίζω;
Ένα μόνο πλήκτρο θα άξιζε κάτι
Αν μπορούσε να με διακτινίσει
Να σου ζεστάνω τα παγωμένα χέρια με τα φιλιά μου,…»
Στέργης Ν.

Άνοιξε το παράθυρο, έκανε κρύο
Κάλεσε το λευκό του περιστέρι
Του έδεσε το μήνυμα στο πόδι
Και τ’ άφησε ψηλά να πετάξει,…
Σιγοψιθύρισε
«Ευχήσου μόνο να είναι ο δρόμος που θα συναντηθούμε πραγματικός και να σου κρατώ το χέρι,….»

το είπε πολλές φορές, τραγουδώντας το σε σκοπό γλυκό,…
Είναι καλύτερα έτσι, σκέφτηκε
Προκαλώντας το θαύμα, τρομάζεις τις αρνήσεις, αδηφάγα ξωτικά,…
Κι αυξάνεις όσο περνάει απ’ το χέρι σου την πάμπλουτη
εντροπία του φτωχού συστήματος,….
Ξημέρωνε 11 Νοέμβρη του 2020
……………………………………………………………………
….και η φωτογραφία υπέροχη

lakis είπε...

Πολύ όμορφο αυτό το κείμενο. Μια επιστολή με πολλούς παραλήπτες. Μέρα καλή

Φαίδρα Φις είπε...

αυτό το "να σου ζεστάνω τα παγωμένα χέρια με τα φιλιά μου" είναι πολύ όμορφη αίσθηση,
και εικόνα,
ευυχώς την έχω ζήσει...
Βασίλη μου καλέ,γράφεις αλλιώτικα τελευταία,
δεν ξέρω πώς να το πω,γράφεις πιο μεστά
και βέβαια μιλάμε για το 2020
μην ξεχάσεις αυτή τη χρονιά ποτέ!

ευχαριστώ πολύ πολύ
σου στέλνω τη σκέψη μου
και την αγάπη μου

Φαίδρα Φις είπε...

Λάκη μου γλυκέ,όπως το είπες
"μια επιστολή με πολλούς παραλήπτες"

ευχαριστώ
φιλιά

george.pirgaris είπε...

Ωραίο το κείμενο. Νάσαι καλά.

Φαίδρα Φις είπε...

πυργαρη,
να είστε καλά κι εσείς
ευχαριστώ

καλημέρα