Παναγιώτης Κερασίδης


Ζηλεύω τους τυφλούς

που μόνοι στο σπίτι

μπορούν και διαβάζουν με την αφή.


Που ερωτεύονται σαν απόντες.

Μελλοθάνατοι

και συνάμα

ετοιμοπόλεμοι.


από τη συλλογή Λείπουμε

εκδ.Γαβριηλίδης 2008




4 σχόλια:

mady είπε...

Καλησπέρα από Λεωνίδιο!!

Φαίδρα Φις είπε...

mady,
σε καλωσορίζω και στον Προμηθέα
και σου λέω καλημέρα ξανά από μια εντελώς φθινοπωρινή Αθήνα.

Βασίλης είπε...

Μέσα στο πιο βαθύ σκοτάδι
Καμιά φορά, τα σφραγισμένα μάτια βλέπουν
Και την πιο μικρή λεπτομέρεια της ψυχής,…

Πολύ όμορφο!! Περιεκτικό και συμπαγές

Καλημέρα

Φαίδρα Φις είπε...

Βασίλη μου,
καλημέρα και από δω,
συμφωνώ απολύτως
και πιστεύω ότι εννόησες το "κεντρί" του ποιήματος,
στα λόγια που μας αγγίζουν
και είτε τα έχουμε νιώσει είτε είμαστε πολύ κοντά σ'αυτά,
η διαδικασία αποκωδικοποίησής τους είναι μάλλον αυτόματη...
θυμήθηκα και το
"το πιο βαθύ σκοτάδι
είναι πριν την αυγή"

να είσαι καλά γλυκέ μου