Hδύλη

Δεν μπορώ.Μη μου ζητάς.

Δεν μπορώ από μέσα μου Το φονικό να πετάξω.

Στα σκοτάδια να ζει.

Αν το βγάλω στο φως θα σαπίσει.

Θα γεμίσει ο τόπος βρώμικο αίμα.

Μου αρέσει μυρωδάτο κι αιμόφυρτο

μέσα μου νωπό,ζεστό,πληγιασμένο.Ν'αχνίζει.

Αχ,ναι.Αχ,ναι.Το ξέρω.Κανείς δε θα μάθει.

Πώς σπαράζει η σιωπή μες στο αίμα.

Πώς ορθάνοιχτα όλα κομμένα.

Δεν ουρλιάζουν τα σπλάχνα.Δεν ουρλιάζουν.

Βουβαμένα σιωπούν.

Βουλιάζω στ'αγρίμια μου.Ησυχάζουν.Λες να πέθαναν?

Α,μα όχι.Πώς θα ζήσω?Παγωμένη κι αναίμακτη.

Χορτασμένα κοιμούνται.Θα ξυπνήσουν.

Να τ'αφήσω να φύγουν?Να ελευθερώσω τα τέρατα?

Ω,ναί!πώς το θέλω!Μα πώς?

Όλο ψέματα λένε τα λόγια μου.Από μόνα τους.

Όλο ήσυχα πράγματα μην τρομάξουν.

Η γη,τα πουλιά,οι νεράιδες.

Μην ακούσουν οι δαίμονες

Τα μωρά σφαγμένα που κοχλάζουν στα σπλάχνα μου.

Και ορμήσουνε πάνω τους Να τα πάρουν.Δικά τους.

Τι θα γίνουν?Που ζεστή με κρατούν.

Τα σπασμένα της σάρκας μου γέλια σκορπίζω του ανέμου.

Έτσι από πάνω μου τα διώχνω να μένουν τα κλάματα.

Καταριέμαι απ'τα βάθη μου και πλαντάζουν οι εφτάψυχες μέρες.

Κι αγριεύουν με νύχια πάνω στα σώματα.

Με φαρμάκι γλειψιές και γραπώματα.

Στου φεγγαριού τη λαγνεία βυθίζω τις νύχτες.

Ν'αγιάσουν.

Είναι μαύρο το μίσος σαν πτώμα

κι επιστρέφω στο αίμα.

Ζεστό.

Όλα έξω παγώνουν

Αγγέλα Αποστολοπούλου

Δέντρα θαλάσσης αναπλέκονταν...

εκδ.Μικρή Άρκτος 2006