Hδύλη


Δεν μπορώ.Μη μου ζητάς.
Δεν μπορώ από μέσα μου Το φονικό να πετάξω.

Στα σκοτάδια να ζει.

Αν το βγάλω στο φως θα σαπίσει.

Θα γεμίσει ο τόπος βρώμικο αίμα.

Μου αρέσει μυρωδάτο κι αιμόφυρτο

μέσα μου νωπό,ζεστό,πληγιασμένο.Ν'αχνίζει.

Αχ,ναι.Αχ,ναι.Το ξέρω.Κανείς δε θα μάθει.

Πώς σπαράζει η σιωπή μες στο αίμα.

Πώς ορθάνοιχτα όλα κομμένα.

Δεν ουρλιάζουν τα σπλάχνα.Δεν ουρλιάζουν.

Βουβαμένα σιωπούν.


Βουλιάζω στ'αγρίμια μου.Ησυχάζουν.Λες να πέθαναν?

Α,μα όχι.Πώς θα ζήσω?Παγωμένη κι αναίμακτη.

Χορτασμένα κοιμούνται.Θα ξυπνήσουν.

Να τ'αφήσω να φύγουν?Να ελευθερώσω τα τέρατα?

Ω,ναί!πώς το θέλω!Μα πώς?

Όλο ψέματα λένε τα λόγια μου.Από μόνα τους.

Όλο ήσυχα πράγματα μην τρομάξουν.

Η γη,τα πουλιά,οι νεράιδες.

Μην ακούσουν οι δαίμονες

Τα μωρά σφαγμένα που κοχλάζουν στα σπλάχνα μου.

Και ορμήσουνε πάνω τους Να τα πάρουν.Δικά τους.

Τι θα γίνουν?Που ζεστή με κρατούν.

Τα σπασμένα της σάρκας μου γέλια σκορπίζω του ανέμου.

Έτσι από πάνω μου τα διώχνω να μένουν τα κλάματα.

Καταριέμαι απ'τα βάθη μου και πλαντάζουν οι εφτάψυχες μέρες.

Κι αγριεύουν με νύχια πάνω στα σώματα.

Με φαρμάκι γλειψιές και γραπώματα.


Στου φεγγαριού τη λαγνεία βυθίζω τις νύχτες.

Ν'αγιάσουν.

Είναι μαύρο το μίσος σαν πτώμα

κι επιστρέφω στο αίμα.

Ζεστό.


Όλα έξω παγώνουν



Δέντρα θαλάσσης αναπλέκονταν...

εκδ.Μικρή Άρκτος 2006

2 σχόλια:

lakis είπε...

Πολύ δυνατό ποίημα. Λυπημένο, απαισιόδοξο, οργισμένο. Όπως ακριβώς είναι κάποτε κι η ζωή.

Φαίδρα Φις είπε...

καλημέρα Λάκη μου,
είναι έτσι όπως το περιέγραψες,
έχει και μια δύναμη όμως που πηγάζει,κατά τη γνώμη μου,
από την ίδια τη ζωή,
ή λίγο πριν από το να πραγματωθεί μια ζωή.

σε φιλώ