ο έρωτας είναι βάρβαρος-μαύρο χιόνι

Υπάρχει τόση ένταση στον γνήσιο έρωτα,τόση απόλυτη ελπίδα,τόση απελπισία,που ακόμη και οι δολοφονίες από πάθος αντιμετωπίζονται επιεικέστερα από τα κρατικά δικαστήρια.Από τα δικαστήρια του Θεού κανένας δεν ξέρει ποιος θεωρείται φταίχτης και ποιος θύμα του.Στον έρωτα υπάρχει φόβος μεγάλος και "όπου υπάρχει φόβος η αγάπη φεύγει".Ο άλλος καταντάει τρομακτικός,γιατί ξυπνάς μια μέρα και διαπιστώνεις πως κρατάει τη ζωή σου στα χέρια του,περίπου ξυπνά το ένστικτό σου της επιβίωσης,και ποιος μπορεί να ζητήσει κριτική διαύγεια από εκείνον που θαλασσοπνίγεται?Ο άλλος καταντάει απειλητικός,είναι επικίνδυνα αθώος στην παντοδυναμία του πάνω σου.Όσο αυξάνεται ο πόθος τόσο αυξάνεται και η εξάρτηση,ο πανικός της εγκατάλειψης.
Σε τέτοια εγκλήματα,ο φόνος έρχεται όταν ο άλλος προσπαθεί να φύγει.Εκείνος που εγκαταλείπεται,τυφλός τώρα από σύνδρομο στέρησης,αγωνίζεται να συγκρατήσει τον προδότη με κάθε τρόπο.Κι ο έσχατος τρόπος κατοχής του άλλου,ο πιο απεγνωσμένος αλλά και πιο σίγουρος,είναι να του κόψει το χρόνο,να του αφαιρέσει κάθε δυνατότητα επιλογής.Να τον σκοτώσει δηλαδή,να τον μεταφέρει και να τον εναποθέσει στον ακίνητο,καθησυχαστικό κόσμο των νεκρών.Επιτέλους!Να τον εξασφαλίσει αιώνια δικό του.
Σπανιότατα ένα ερωτικό έγκλημα γίνεται από εκδίκηση.Αυτός που εκδικούμαστε έχουμε ανάγκη να παραμένει ζωντανός,να παραμένει συνειδητός,ικανός να παρατηρεί,να υποφέρει και να μετανιώνει.Περισσότερη εκδικητικότητα περιέχει μια ερωτική αυτοκτονία παρά ο φόνος του αγαπημένου.Ο δολοφόνος συνήθως αυτοκαταστρέφεται μετά ή παραδίνεται για να τιμωρηθεί.
Πώς γίνεται τέτοια ακραία συναισθήματα και βιώματα,ψυχικές καταστάσεις με τέτοιες εν σπέρματι ροπές,να τις θυμάται ύστερα κανείς χλιαρά,να μπορεί να συναντά τον άλλον που τις ενέπνευσε σαν μια κοινή,ανώδυνη παρέα?Να φλυαρεί μαζί του στο τηλέφωνο για νέες περιπέτειες και για νέα ειδύλλια με τρίτο?Είναι βεβήλωση της ίδιας μας της ζωής.Για να εξελισσόμαστε,πρέπει να θυμόμαστε.
Όποιον ερωτευτήκαμε,τον ερωτευτήκαμε κατά κάποιον τρόπο παντοτινά.Γιατί,όπως λέει ο Σεφέρης,ο έρωτας αποσβολώνει το χρόνο.Μπορεί σήμερα να μην τον ανεχόμαστε,να μην μπορούμε να μας πιάσει το χέρι,να μη θέλουμε ούτε να πλησιάσει.Όμως,όπως και να έχει καταντήσει σήμερα ένας τέως αγαπημένος,πάντοτε θα φέρει μέσα του εκείνον που υπήρξε κάποτε η ζωή μας και ο θάνατός μας,πάντοτε θα φέρει τις ώρες και το περιβάλλον που μας συντάραξε και που μας μεταμόρφωσε ισόβια.Γιατί ο καθένας μας,και όσο διαρκεί η ζωή του,είναι ένα ενιαίο σύνολο,περιέχει όλα τα πρόσωπά του,όλους τους εαυτούς που διάβηκε για να φτάσει απ'την ώρα της γέννησής του στην ώρα του θανάτου του.Τίποτα και κανένας απ'όσα και όσους υπήρξε δε θα του αφαιρεθεί.Κι εκεί,μέσα του,στο ενιαίο σύνολο που χτίζει ως το θάνατο το πρόσωπό του,θα κρύβεται και θα υπάρχει διαρκώς κι εκείνη η δική μας συγκλονιστική ιστορία μαζί του.Δε θ'αποσπαστεί ποτέ.Ακριβοπληρωμένη εικόνα κάτω από τα παλίμψηστα,που όμως υπάρχει.Πονάει,γιατί δεν πονάει μόνο εκείνο που συνέβη,αλλά,κυρίως,για εκείνο που παραλίγο να συμβεί.
Όχι,δεν πιστεύω πως όποιος ερωτεύτηκε αληθινά μπορεί κατόπιν να γίνει ειλικρινά φίλος με όποιον ερωτεύτηκε.Δεν υποφέρεται αυτή η μετάλλαξη.Είτε δεν ερωτεύτηκε αυτό το πρόσωπο ποτέ ως πρόσωπο,μόνο ένα σενάριο σχέσης,μια ιδέα απρόσωπη ερωτεύτηκε,είτε πρόκειται για χαρακτήρα-νεροκολοκύθα,δεν τον συγκλονίζει τίποτα,δεν μπορεί να πονά,δεν τον γονατίζει τίποτα,άρα δεν μπορεί ν'αγαπήσει.Αγαπάει μόνο τις ανάγκες του και όποιον και για όσο του τις καλύπτει.Εναλλάσσει επιφανειακές συντροφιές που αποκαλεί σχέσεις.Περιφέρεται στην όψη του,δεν κατεβαίνει στην ψυχή του ούτε στου άλλου την ψυχή.Χωρίζει "φιλικά",όπως διατυμπανίζει με καμάρι.Αν είναι ποτέ δυνατόν να χωρίσει κανείς δίχως πόλεμο!Δίχως φρίκη,ζήλιες,εξευτελισμό,κακίες,εκδικητικότητα.Δίχως όλα αυτά τα απαίσια αρνητικά αισθήματα που οι πειρασμοί θα τον περιτυλίξουν με φλόγα,για να καεί ή να καθαρθεί.Είναι μεγάλη πρόκληση πνευματικής ανάπτυξης ο ερωτικός χωρισμός,γι'αυτό και πονάει άγρια.Πόνος που,σαν κάθε πόνος,ερεθίζει τον ύψιστο εγωισμό και μας καλεί να τον νικήσουμε ή να μας νικήσει.
Και όταν κάποτε επουλωθεί το τραύμα,πάλι θα απομείνει,μνημείο στη μνήμη μας,εκείνη η μόνιμη πινελιά που ο Γιάννης Ξανθούλης θα ονόμαζε:Το ροζ που δεν ξέχασα.Η ερωτική σχέση είναι μαχαιριά και η κρούστα που με τον καιρό πετυχαίνουμε είναι μια ύπουλη κρούστα,να σχιστεί ξανά,με μια μικρούλα αφορμή,να αιμορραγήσει.
Γι'αυτό και τόσο συχνά οι χωρισμένοι εραστές τείνουν να συκοφαντούν με μικρότητα στους άλλους και στον εαυτό τους το αγαπημένο πλάσμα που έχασαν.Για να μειώσουν την οδύνη της απώλειας,μειώνουν την αξία του προσώπου.Και για να κρατηθούν έτσι μακριά,να έχουν λόγους να τον αποφεύγουν.Να γεννηθεί καλύτερα ανάμεσά τους μια εχθρική παρεξήγηση που σαν τάφρος να τους προστατεύει απ΄την επιδρομή της θανάσιμης έλλειψης,της θανάσιμης νοσταλγίας.Για ν'αντέξουν στο χαλασμό.Κι αυτό σε μένα φαίνεται πιο συγκινητικό και ανθρώπινο,κι ας δείχνει απολίτιστο,κακόβουλο,μικροπρεπές και βάρβαρο.Πολύ πιο φυσιολογικό από το να γίνουν φίλοι,να τα λένε από το τηλέφωνο όλα,να βγαίνουν έξω με τους νέους συντρόφους τους,να αισθάνονται άνετα.Φέρονται σαν τίποτα να μην έγινε ποτέ,γιατί,όντως,ποτέ τίποτε δεν έγινε.

Μάρω Βαμβουνάκη από:"Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης"
εκδ.Ψυχογιός 2008