με γιώτα κάπα άλφα

Κάνε μου ένα τατουάζ της λέω.Ένα τατουάζ με τ'όνομά σου,το αρχικό μόνο γράμμα του ονόματός σου πάνω στο δέρμα μου.Θέλω να μου χαράξεις ένα μικρό μελανό μι εκεί που ξεκινάει το πόδι μου,σ'αυτή την ανήλια πλαγιά,μέσα σ'εκείνο το στυφό φαράγγι των όρχεών μου.Ανάμεσα στη βάση του μηρού και στη βάση του πέους,μια απόσταση μοιρασμένη όσο και μικρή,εκεί κοντύτερα στο δεύτερο ν'αφήσεις ένα θησαυρό σου κάπως κρυμένο μέσα στις λόχμες τις μυροφόρες."Υπό την σκέπην" σχεδόν να μην φαίνεται,εκεί με τέχνη κέντησέ μου ένα μικρό μι, του ονόματός σου το κόσμημα.Να είναι ένα εικονοστάσι της αγάπης σου.Σαν εκείνο το πέτρινο μικρό εικονοστάσι που προσπερνάμε στους επαρχιακούς δρόμους της Ελλάδας,σε στροφές και γκρεμούς ζοφερούς,εκεί που κάποιος κινδύνεψε,τραυματίστηκε και σώθηκε.Εκεί ακριβώς που ο θάνατος βιαστικός δε στάθηκε,μια χειραψία το πολύ,μια υπενθύμιση.Και ο ζωντανός,αυτός που επέζησε και θυμάται,τιμάει και αγιάζει το χώρο της συνάντησης,τον θεοποιεί αφφιερώνοντας ένα πέτρινο οίκο στους θεούς τους παραστάτες του,όπως λέει και διαδίδει.Μέσα του όμως βαθιά το τάμα είναι για το θάνατο,στο φόβο και στο θάνατο,παρά τους στεγασμένους κι ασφαλείς άγιους όποιας ταυτότητας.
Έτσι κι εσύ.
Το μικρό σου αρχικό γράμμα,ένα εικονοστάσι δικό σου στους ορεινούς δρόμους του κορμιού μου.Κάθε φορά που αρμενίζοντας θα περνάς παρασυρμένη αλλόφρονη από κει φιλώντας κι ανασαίνοντας βαριά,κάθε φορά που έχοντας χαθεί στους τόσους δρόμους και μονοπάτια θ'αποφεύγεις την έξοδο,τότε περνώντα αργά θ'ασπάζεσαι με ευλάβεια,κλειστά μάτια και χείλια υγρά το δικό σου εικόνισμα,το δικό σου ιερό.Θα κάνεις τον παράξενο σταυρό σου διαβαίνοντας,θ'ανάβεις το μικρό κερί στα χέρια σου κοιτώντας τη φλόγα του να δυναμώνει με κατάνυξη,χαϊδεύοντας το σκούρο καλλίγραμμο σημάδι με τα τρεμάμενα δάχτυλά σου μέσα σ'εκείνο το χαλασμό του πάθους.Εκεί,καθώς θα οδηγείς και θα οδηγείσαι στις επικίνδυνες στροφές του κορμιού μου διαγράφοντας τις ανηφόρες και χαλαρώνοντας στις κατωφέρειες,μύριοι κίνδυνοι σε κάθε σου βήμα,σε κάθε σου μέτρο θα παραμονεύουν να σε τινάξουν ψηλά,να σκοτώσουν τις αισθήσεις σου μια για πάντα.Εσύ θα βλέπεις το βωμό σου,του γράμματος το άστρο,ένα σημείο στίξης και αναφοράς,θα ησυχάζεις,δεν κινδυνεύεις,είσαι σε μέρη γνώριμα,δεν θα φοβάσαι πια.Και θ'ανοίγεσαι σε πιο τολμηρά έργα,και θ'απλώνεις τα χέρια σου σε κινήσεις πιο αποτρόπαιες κι επονείδιστες,θάλασσες πιο φουρτουνιασμένες θα θες να σε τυλίξουν,αντέχεις τώρα.Μπορείς ν'αντέξεις πια,όσο κρατάς τα δάχτυλα σφιχτά κολλημένα πάνω στο δικό σου τάμα,στους δικούς σου θεούς.Ο έρωτας κι ο θάνατος ξορκίζονται με τον ίδιο τρόπο.Μ'ένα εικόνισμα αφιέρωσης,μια λέξη λατρείας,ένα μόνο γράμμα πάθους.Χτισμένο το τάμα στη γη ή στη σάρκα δεν έχει σημασία,αρκεί ο κίνδυνος να πέρασε κάποτε από κει,ο φόβος να πλανάται ακόμα,η ανάμνηση να είναι ζωντανή πάντα.Τότε ο έρωτας κι ο θάνατος παραμερίζουν,σέβονται κι αφήνουν τους απασχολημένους ταξιδιώτες και παθιασμένους εξερευνητές να χαρούν την ομορφιά και τη δύναμη των φυσικών τοπίων.

Ντάνης Φώτος.

"βασιλιά της καρδιάς μου
κι απ' το τατουάζ μου
εσύ με πονάς και με καις
πιο πολύ..."

Αφροδίτη Μάνου