ο δαιμονιστής

Όμως καθώς περνούσαν οι μήνες,μέσα μου άρχισε να μεγαλώνει ένα κενό.Είναι κάτι που ένιωθα πάντα τον πρώτο καιρό της καινούριας μου ζωής και δεν μπορώ να το περιγράψω.Κάτι σαν συνολική απουσία του εαυτού μου,των άλλων,του κόσμου.Σαν να στέκεσαι μπροστά σ'έναν καθρέφτη,να προσπαθείς να κοιταχτείς και να μη βλέπεις τίποτα,και ξαφνικά καταλαβαίνεις πως όχι μόνο δεν υπάρχει καθρέφτης,αλλά πως δεν υπάρχεις ούτε εσύ.Υποθέτω πως η ανθρώπινη ύπαρξη,η αίσθηση του εαυτού,διαμορφώνεται και δυναμώνει με τα χρόνια μέσα από την παρουσία άλλων ανθρώπων,που την ορίζουν.Εμείς,ακριβώς επειδή δεν μπορούμε να συνδεθούμε πραγματικά με κανέναν άνθρωπο-εξ'αιτίας του μυστικού της φύσης μας που αδυνατούμε να αποκαλύψουμε-δεν μπορούμε ποτέ να ορίσουμε απολύτως τον εαυτό μας,το ποιοι είμαστε.Γι'αυτό συχνά αλλάζουμε σώμα χωρίς να συντρέχει λόγος ηλικίας ή ασθένειας,επειδή μέσα στον ατελή εαυτό μας,τον αποστερημένο απ'την αγάπη,το μίσος,τα ειλικρινή αισθήματα των άλλων,που φτιάχνουν με το καθρέφτισμά τους πάνω σου αυτό που στην ουσία λέγεται ψυχή,πλήττουμε θανάσιμα.Μες στην αθανασία μας είμαστε σαν άψυχοι,η συνεχής μας ύπαρξη είναι σαν συνεχής ανυπαρξία.Κι αυτή είναι μια έλλειψη που δεν αναπληρώνεται με τίποτα.
Στη βάση της,είμαι βέβαιος,κρύβεται η κατάρα μας,η αδυναμίας μας να κάνουμε έρωτα.Έτσι αφού κατά βάθος όλες οι ανθρώπινες σχέσεις περιέχουν σε κάποιο μέτρο αυτό το άφταστο για μας μυστήριο,ζούμε μετέωροι.[...]
Αυτή ήταν η λέξη που με διέβρωσε.Αγάπη.Σχεδόν αγνοούσα τη σημασία της,νομίζω ακόμα την αγνοώ.Ποτέ δεν μου είχε απευθυνθεί.Και τώρα ένας άνθρωπος της ηλικίας μου μου τη χάριζε απλόχερα,έστω κι απ'το τηλέφωνο.Έστω και με την υποψία ενός έρωτα που δεν είχε ακόμη ολότελα σβηστεί.Δεν μου ζητούσε κάποιο αντάλλαγμα,δεν περίμενε να του τηλεφωνήσω εγώ.Μ'έπαιρνε και με ρωτούσε για τη ζωή μου,που δεν ήταν καν δική μου,και αισθανόμουν πως τον ένοιαζε,πως με κάποιο τρόπο-αυτό διευκρίνιζε και ο ίδιος-ήθελε να με φροντίσει.Κι ύστερα από λίγο σκέφτηκα να τον αφήσω.[...]
Αλλά εγώ δεν το ήξερα,δεν θα μπορούσα να το ξέρω.Απεναντίας έκανα το βασανιστήριο πιο δριμύ εν αγνοία μου.Αποφάσισα να μπω κι εγώ στη ζωή του,όπως προσπαθούσε να κάνει εκείνος.Ήμασταν κι οι δύο νέοι,ένιωθα πως οι ζωές μας έμοιαζαν.Αν χειριζόμουν την κατάσταση σωστά-έλεγα στον εαυτό μου-ίσως κατόρθωνα για πρώτη φορά,και στο κορμί μιας απροσδόκητης νεότητας,να βρω το σημείο αναφοράς,τον άνθρωπο που θα με συντρόφευε και θα μ'έκανε να ξεχάσω πόσο πολύ μισούσα τη ζωή.

αποσπάσματα από το μυθιστόρημα του Αύγουστου Κορτώ,"Ο δαιμονιστής"
εκδ.Καστανιώτη,2007