Γι'αυτό το λόγο ανήκες και συ στις επιλογές μου,πολύ πριν σ'αντικρίσω και με καταλάβει η μορφή σου.Εφ'όρου ζωής θα συνέχιζες να ανήκεις σε δαύτες,παρά τις κατά καιρούς εκατέρωθεν ανταρσίες ή σιωπές.Παρά τις συγκρούσεις.Η αγάπη γρήγορα ξεχνά,ένα τζιτζίκι σε παράκτιο ελαιώνα.Πόσοι ερωτευμένοι δεν αλίευσαν από το αλμυρό γαλάζιο τον οίκτο για τον εαυτό τους?
Δεν προχωρώ.Ας μου δινόταν μόνο η χάρη να ματακούσω τα επιχειρήματά σου εναντίον των επιλογών μου,όπου έλεγες-και μάλλον σωστά-ότι σε είχα παγιδέψει.Η φωνή σου θα με πονούσε.Αυτή τη φορά δεν θα σε διέκοπτα για να προβάλω,ο απίστευτος νεαρός,την υπεροχή των δικών μου γνώσεων,την άσκησή μου στη λογική,την περιφρόνηση όσων επίγειων εκπροσωπούσες,την πίστη ότι οι ιδέες υπερβαίνουν την αδυναμία του κρυστάλλου να ραγίζει.Το έμαθα,ραγίζουνε κι αυτές ακολουθώντας την τεθλασμένη του έρωτα.Κι επιστρέφουν τώρα,ξημερώνοντας Χριστούγεννα,για να ζητήσουν γερό το κρύσταλλο.Για να το πω λιγάκι διαφορετικά,ό,τι σου είχα αφαιρέσει,επιστρέφει τώρα και ζητά το παλιό μερίδιο.Μαζί με τους τόκους.[...]
Μέτρησε όμως:τη γενναιοδωρία της ηδονής.Με την ανάγκη τρυφερότητας.Με γιασεμιά ανακατεμένα στα μαλλιά σου.Με των γυμνών κορμιών την αφθαρσία.Με την τόλμη του απαγορευμένου.Με το τίμημα των χωρισμών.Με δάχτυλα πλεγμένα να σκεφτόμαστε ότι ο θάνατος των εραστών είναι ο πιο σκληρός,ο θάνατος του ερημίτη ο πιο ανεπαίσθητος,ότι εμείς οι δύο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου