Το άγγιγμα του χρόνου

Κι όμως από κάτι προσπαθείς κι από κάτι θέλεις να με προφυλάξεις.Από κάπου μου δείχνεις τον κίνδυνο.Δεν μπορώ πια να ζω με τον κίνδυνο,δεν μπορώ να τον έχω και μέσα στις ραφές των ρούχων μου.Τον μυρίζω.Πολλές φορές τον βλέπω.Στην αρχή αισθάνομαι μια παραίτηση κι ύστερα πάνω στο δέρμα μου βλέπω τα συμπτώματα.Χαρακιές σαν επουλωμένα σημάδια από μαστίγιο.Μου δείχνεις όμως μια συγκεκριμένη στιγμή,ένα μέρος,μια κατεύθυνση,πρόσωπα ή πρόσωπο άυλο και ωστόσο υπαρκτό και νοητό και στεφανωμένο από πάθη-δεν μ'αρέσουν αυτά.

Εγώ με την τρέλα μου πορεύομαι,κάποτε με των άλλων την παράκρουση και τη δική μου τη σκοτοδίνη και τη φαντασίωση,έτσι που πέρασα,που με πέρασαν.Πέρασαν όλα όμως για μένα.Θ'αυτοκτο.Εννοώ όταν όλα μου δείχνουν το αδιέξοδο.Πρώτα όμως θα βγω από την αφορμή της ψυχής μου και του αίματός μου.Τι λόγια.Κι όμως αυτά τα γράφουν και τα διαβάζουν.Θέλεις ονόματα?Θέλεις χώρες και χρονολογίες και μειδιάματα?Η χώρα του μειδιάματος-άκου.Σαν να πηγαίνεις ο ίδιος στην κηδεία σου,έτσι μοιάζεις.

Ποιος από τους δυο μας μιλάει?

Πώς μπερδευτήκαμε και η φωνή σου είναι η φυσική συνέχεια και το αίμα της δικής μου?Αισθάνομαι κάτι και πρέπει κι εσύ το ίδιο?Δίδυμος πόνος.Τι αραιές που είναι οι λέξεις.Πώς μπορούν και γιατί τολμούν ορισμένοι και όλα τα μπορούν και εγώ,δηλαδή,με τι ερείπια θα μπορούσα,αν προσπαθούσα,λέω "αν",αχ, έλα να δεις τα ερείπια της ψυχής μου που καπνίζουν.[...]

Αυτά δεν τα γράφει κανείς.Κανονικά ό,τι γράφουμε και ό,τι λέμε πρέπει να το περιφέρουμε από δρόμο σε δρόμο κι από σπίτι σε νύχτα.Ο ένας να συμπληρώνει,ο άλλος να αφαιρεί.Το αλλιώς μας πονά.[...]

Δεν είχες διδαχτεί ακόμη ότι οι αναμνήσεις προδίδουν.Κι ας μου τό'κρυβες,όπως μπορούσες,σκεπασμένος από τη σκόνη των άστρων,πίνοντας αρώματα,κοιτάζοντας παλιές βροχές να σταλάζουν θάνατο πάνω στις μαύρες στολές των αγγέλων.

Μόνο εγώ γνωρίζω τα όνειρα που έχεις δει...

Μάνος Ελευθερίου