Στὴν ὕλη εἰσχώρησα οὐρλιάζοντας
Δυὸ θάλασσες μὲ κυνηγοῦν: ἡ ζωὴ καὶ ὁ θάνατος
δυὸ ρεύματα π᾿ ἀνάθεματα στὴν καρδιὰ μου...
Ψάχνω γιὰ νὰ βρῶ μέσ᾿ στὸ σκυλοπιωμένο κεφάλι μου
δεύτερη κτητικὰ ἀντωνυμία δὲ βρίσκω - νοημοσύνη.
Δὲ μαρμάρωσα τίποτα
Νὰ παίζουμε τοὺς ἀνέμους
νὰ παίζουμε γλυκὰ τοὺς κολασμένους
Τί βρέφος ἠδυνόμενο τὸ ποίημα
κι ὁ φουκαριάρης ὁ Ἰησοῦς μ᾿ ἕνα πορτοκαλένιο σωβρακάκι
κρεμιέται κάθε χρόνο στὰ ἔαρα
Ἡ τέχνη μας ἡ φριχτότερη τοῦ ἐγὼ μεταμφίεση.
5 σχόλια:
Αχ αγαημένε Καρούζο, τη χαρά να σε βρίσκω κάτω από το Βόρειο Σέλας.
εκείνος άραγε θα συμφωνούσε με τη δική μας χαρά?
το Σέλας είναι απολύτως συμβολικό και προσωπικά συμμερίζομαι τη χαρά σου όπως και παρενθέτω και υπογραμμίζω και την ικανοποίησή μου που μοιραζόμαστε την αγάπη μας για έναν τόσο Μεγάλο και "γενναίο" ποιητή...και Άνθρωπο.
καλημέρα...
"Κι αναθυμήθηκα μια πυκνή σύνεση βαθυγάλανου στη θάλασσα*
η νύχτα μόλις έπιανε μαγιά στο χώρο*την ημέρα
τη συγκρατούσε ακόμη νεφώδης ελαφρότατη κυάνωση.
Πότε-πότε συμπίπτουμε φύση και νοήμονες."
Η ΔΕΞΙΑ ΠΑΛΑΜΗ ΣΤΟ ΜΑΓΟΥΛΟ
Νομίζω ότι θα συμφωνούσε.
γεια κι εδώ...
σίγουρα θα έχεις καταλάβει τη μεγάλη μου αδυναμία στον Νίκο Καρούζο, στον Joan Miro και στον Escher...
είναι κάτι που δε θέλω να κρύψω...τώρα πες μου κάτι ειλικρινά,αλήθεια σου αρέσει κι εσένα τόσο ή τώρα εμβαθύνεις?
δεν έχεις περάσει καθόλου από το άλλο μου blog,ήθελα τη γνώμη σου
Δημοσίευση σχολίου