ΠΕΡΙ ΕΥΘΑΝΑΣΙΑΣ

"Η Ολλανδία είναι η πρώτη χώρα που νομιμοποίησε την ευθανασία. Η Κάτω Βουλή, ενέκρινε με 104 ψήφους υπέρ και 40 κατά ένα νομοσχέδιο που επιτρέπει στους γιατρούς να βοηθούν τους ασθενείς τους να πεθάνουν.Η πρωτοπόρος νομοθετικά Ολλανδία θεώρησε ότι ο θάνατος είναι ένα δικαίωμα των ασθενών που υποφέρουν από "σωματικά ή ψυχολογικά αφόρητη ασθένεια" και νομιμοποίησε μια πρακτική που εφαρμοζόταν στη χώρα από τη δεκαετία του '70 με την ανοχή των αρχών. "Ο ασθενής δηλώνει στον οικογενειακό γιατρό ότι επιθυμεί να κάνει ευθανασία", λέει στο "Βήμα", εκπρόσωπος του Ολλανδικού υπουργείου Υγείας. "Ο οικογενειακός γιατρός είναι υποχρεωμένος να συζητήσει την περίπτωση με έναν από τους γιατρούς που έχουν ειδικευτεί στην ευθανασία". Στην Ολλανδία, εξηγεί, εφαρμόζονται προγράμματα για την εκπαίδευση των γιατρών στις μεθόδους ευθανασίας. "Αν το αίτημα του ασθενούς για ευθανασία δεν γίνει δεκτό από τους δύο γιατρούς, ο ασθενής δεν έχει το δικαίωμα να απευθυνθεί σε άλλο γιατρό. Αν γίνει δεκτό, ο γιατρός είναι υποχρεωμένος να ειδοποιήσει μια τριμελή επιτροπή, που αποτελείται από έναν δικαστή, έναν γιατρό κι έναν ειδικό σε ηθικά ζητήματα. Η εποτροπή εξετάζει a posteriori την περίπτωση και, αν δεν πληροί τις προϋποθέσεις που θέτει ο νόμος, ο γιατρός παραπέμπεται στη δικαιοσύνη". Τί γίνεται όμως αν ο γιατρός του ασθενούς είναι αντίθετος προς την ευθανασία για ηθικούς ή θρησκευτικούς λόγους? Ο ένας στους 10 Ολλανδούς γιατρούς δεν συμφωνεί με τη λεγόμενη "θανάτωση από οίκτο". "Τότε ο ασθενής πρέπει να απευθυνθεί σε άλλο γιατρό", λέει το υπουργείο Υγείας. Εκεί όμως υπάρχει ένα πρόβλημα. "Πολλοί από τους ασθενείς που επιθυμούν να καταφύγουν στην ευθανασία είναι βαριά άρρωστοι και ανίκανοι να μετακινηθούν, γι' αυτό είναι δύσκολο να απευθυνθούν σε άλλο γιατρό", λέει στο "Βήμα", η Αν Λάβεν από το ολλανδικό Ίδρυμα για τα Μελλοντικά Σενάρια Υγείας. Από τα πιο πρωτοπόρα στοιχεία του νομοσχεδίου είναι το δικαίωμα των υγιών ανθρώπων να υπογράψουν ένα έγγραφο στο οποίο να δηλώνουν ότι επιθυμούν να τους γίνει ευθανασία αν στο μέλλον αδυνατούν να εκφραστούν(λ.χ. λόγω κώματος ή άνοιας) καθώς και η εφαρμογή της ευθανασίας σε παιδιά με τη συγκατάθεση των γονιών τους(λ.χ. σε μωρά που γεννιούνται με ανίατη ασθένεια). Η Ολλανδία όμως δεν επιτρέπει την ευθανασία σε ξένους. Ένας ασθενής, δηλαδή, από την Ελλάδα δεν μπορεί ν' απευθυνθεί σε Ολλανδό γιατρό για να βάλει τέρμα στη ζωή του.

Η νομοθεσία για την ευθανασία γίνεται πιο ελαστική σε ορισμένες χώρες. Στο Βέλγιο, στην Ελβετία και στην Κολομβία η πρακτική εφαρμόζεται με την ανοχή των αρχών, στην Ισπανία η ανώτατη ποινή φυλάκισης για τους γιατρούς που βοοηθούν έναν ασθενή να πεθάνει μειώθηκε από 20 σε τρία χρόνια και η Πολιτεία του Όρεγκον στις ΗΠΑ εππιτρέπει στους γιατρούς να χορηγούν φάρμακα για την ευθανασία."