Σβήσε τα μάτια μου,μπορώ να σε κοιτάζω,
τ' αυτιά μου σφράγισέ τα,να σ' ακούω μπορώ.
Χωρίς τα πόδια μου,μπορώ νά'ρθω σ' εσένα,
και δίχως στόμα,θα μπορώ να σε παρακαλώ.
Κόψε τα χέρια μου,θα σε σφιχταγκαλιάζω,
σαν να ήταν χέρια,όμοια καλά,με την καρδιά.
Σταμάτησέ μου την καρδιά,και θα καρδιοχτυπώ
με το κεφάλι.
Κι αν κάμεις το κεφάλι μου συτρίμμια,στάχτη,
εγώ μέσα στο αίμα μου θα σ' έχω πάλι.
μτφρ.Κωστής Παλαμάς
(1859-1943)
6 σχόλια:
Είναι η πρώτη φορά που επισκέυτομαι το blog εδώ. Μου άρεσε πολύ το ποίημα, όμως και δεν μπορούσα να το αφήσω ασχολιάστο. Ευχαριστώ που μου το σύστησες.
καλώς ήρθες...
μου κάνει εντύπωση που δεν ήξερες το συγκεκριμένο όχι για κάποιον ιδιαίτερο λόγο αλλά επειδή και συνήθως τα ποιήματα που μελοποιούνται τυγχάνουν μιας πιο αναγνωρίσιμης "μοίρας"...και αυτό έχει μελοποιηθεί από τον Δημήτρη Παπαδημητρίου,άρτια.(Αυτό να εκτιμηθεί ως υποκειμενική άποψη)
Χαίρομαι που σου το "γνώρισα"...
Δεν νομίζω ότι υπάρχει άλλη άποψη από την υποκειμενική, στη μελοποίηση. Όταν πολλές υποκειμενικές είναι ίδιες, τις λέμε αντικειμενικές.
Μακάρι να μάθω και άλλα εδώ.
με κολακεύεις...(αναφορικά με την τελευταία φράση σου,για να μην παρεξηγηθώ...)
Ξερετε μηπως τον τιτλο του τραγουδιου της μελοποιησης αυτου του ποιηματος ή ποιος το τραγουδαει; Ευχαριστω.
Μμμμμμμ.....
Αυτό το ποίημα το διαβασα πρώτη φορά κι έκλαψα.
Thanks for the post :)
Jonny {in rainbows}
Δημοσίευση σχολίου