BLOG: L' ETAT C' EST MOI!

Θα ξεκινούσα διαφορετικά…Τελικά, μετά από σκέψη, προτίμησα ένα κείμενο του Κώστα Τριπολίτη που έχει γραφτεί αρκετά χρονάκια πριν…Η ένταση και η ευστοχία του όμως είναι σαν αποψινά…με την έξαψη που έγραψα κι εγώ όσα θα διαβάσετε παρακάτω…
«τι να σου γράψω τώρα που το ξέρεις πως διακόσιες και χίλιες λέξεις τίποτα δε λένε, που να μπορεί να ειπωθεί με λόγια, πως η γραφή σπινθήρες χωρίς προσάναμα μένει κι οι φρυκτωρίες μια προσδοκία μας θα’ναι πάντα, αυταπάτη πως τάχα επικοινωνώντας και να τα νέα τα καλά, λύθηκε η πολιορκία, καλή η έκβαση της μάχης, επιστρέφουν τα καράβια προς δόξαν της ματαιοφροσύνης των πιστών. Πώς να σου γράψω χαμένος μέσα στην οφσέτ ποικιλοχρωμία, στις λεζάντες που κραυγάζουν, στα σλάιντς που ανεμίζουν τις ακατασίγαστες εκρήξεις τους, αφού κι αυτό το ξέρεις, αυτόνομα κι αυθύπαρκτα στέκουν τα κείμενα συνεχίζοντας τον απαρασάλευτο βίο τους εσαεί κι εμείς είμαστε μόνο το άλλοθί τους…»
Είναι η εποχή των μεγάλων προβληματισμών μάλλον, για όσα διαδραματίζονται στο χώρο των blogs, όπως αντιλήφθηκα και πριν από κάποιες μέρες στο blog του φίλου, the law of 4l. Eίναι κάτι παραπάνω από προφανές-το δήλωσα άλλωστε απερίφραστα και στο σχόλιό μου στο μπλογκ του, κι εμένα με προβλημάτιζε αυτή η «μυστήρια τροχιά», όπως κι έχω αναρτήσει στο δικό μου μπλογκ, και στο παρελθόν παρεμφερείς ανησυχίες…- ότι συμφωνώ, όπως και το ότι θα ήθελα να γράψω και κάποια πράγματα παραπάνω, πράγμα στο οποίο προβαίνω τώρα πάραυτα…
Δηλαδή κάτι σαν φυσική προέκταση προβληματισμών που έχω διασταυρώσει και διαπιστώσει και μέσα από άλλες σκέψεις φίλων και συζητητών…
Alea jacta est?
Από τη στιγμή που αποφάσισα να ασχοληθώ ενεργά-και όχι σαν παθητικός παρατηρητής- με το διαδίκτυο, κι αυτό ήταν μια συνειδητή επιλογή, έπρεπε να οπλιστώ με ψυχραιμία και αυτοέλεγχο…αυτό ήταν κάτι που γνώριζα da capo…
Αναγκάζομαι να πάρω τα πράγματα ξανά από την αρχή, αφορμής δοθείσης μέσω κάποιων συζητήσεων που αντάλλαξα μέσα στον πλανήτη blog…δυστυχώς όχι και τόσο ευχάριστων και ενθαρρυντικών αναφορικά με την «ποιότητα» και το «ήθος» ορισμένων bloggers…
Άλλωστε μπορεί-και δικαίως-να εκτιμηθεί ότι οι τριάντα μέρες που ασχολούμαι μ’αυτό, είναι ανεπαρκές δείγμα για να προβώ σε απόλυτες κρίσεις και συμπεράσματα, γι’αυτό δεν θα το πράξω, όχι γιατί φοβάμαι την κριτική, αλλά γιατί πιστεύω και η ίδια ότι η απόσταση του χρόνου μας διασφαλίζει ως προς την εξαγωγή κάποιων συμπερασμάτων καθώς βλέπουμε τα πράγματα από μακριά, με οξύτερη κρίση, μεγαλύτερη διαύγεια και νηφαλιότητα…απαλλαγμένοι από τις φορτίσεις της στιγμής κατά τις οποίες εκείνα θα προκύψουν ή θα ανακύψουν ως desiderata…
Παρ’όλα αυτά και αφορμώμενη όπως προείπα, από τον φίλο blogger, καθώς και το γεγονός ότι εκείνος κρατά ενεργά εντυπωσιακό ένα μπλογκ, για περισσότερες από 540 ημέρες και νύχτες, όπως και η δική του εμπειρία που κατέληγε σε περίπου ίδιες σκέψεις με τις δικές μου, εμμέσως με παρότρυναν ώστε να γράφω γι’αυτό σήμερα…
Μπορεί να μην έχω και τόσο άδικο τελικά κι αυτό το λέω γιατί ο φόβος μου είναι μην αδικήσω κανέναν μας…
Προσωπικά, βλέπω τα blogs ως κήπους στους οποίους ανθίζουν και καρπίζουν πολλά και διαφορετικά πολύχρωμα πράγματα…και όχι σαν ντιβάνια ψυχαναλυτών, έτοιμα να δεχτούν και να κρίνουν στραβά κι ανάποδα, αδιέξοδα στείρα, ματαιότητες, κακές επιλογές της προσωπικής μας ζωής, στιγμές απόρρητες της ιδιωτικότητάς μας, χωρίς βέβαια ν’ αποκλείω ότι όλο και κάποιου τέτοιου τύπου «ανασφάλειες» θα ελλοχεύουν όπως συμβαίνει συνήθως σε όλους τους ανθρώπους…, μπροστά στα άσχημα και στα δύσκολα και στα επώδυνα που μας διατρέχουν και μας διασχίζουν νυχθημερόν…
Ασφαλώς τόσο η γραφή όσο και η δημοσιοποίησή της είναι εκτόνωση εφόσον λαμβάνει χώρα υπό την ασφαλή –κάποιες φορές και ετοιμόρροπη-σκέπη της απανταχού «ανωνυμίας»…μας…
Δεν θα ήθελα με τίποτα ούτε είναι στις προθέσεις μου να παραλληλίσω έναν τόσο ζωτικό χώρο-κατά την αποψή μου-, με χώρο υποκαταστάτων…
Θα μου πείτε, ίσως, πως για όλα υπάρχουν «αντίδοτα» κι εγώ έχω μια αδυναμία στα αντίδοτα παντός τύπου…
Όμως, αν τα blogs, δημιουργήθηκαν, και υποκινήθηκαν εσωτερικοί μηχανισμοί, μόνο και μόνο για να μας χώσουν πιο βαθιά, σε μια πιο «βαριά βιομηχανία», επίπλαστης ζωής, ρουτίνας κι αδιεξόδων και βασάνων και αχαλίνωτης και ρηχής ρητορικής τέχνης διαφόρων μικρόκοσμων, δεν το ξέρω…ούτε μ’αρέσει…Πάντως, αποχρώσες ενδείξεις για όλα τα προαναφερθέντα και απογοητευτικά, δυστυχώς και μετά λύπης μου, πρέπει να παραδεχτώ, πως υφίστανται…
Λες και είμαστε «απάτριδες» και για να παραφράσω γνωστό στίχο… «η μόνη μας πατρίδα είναι το blog μας…».
Ευτυχώς η πρώτη μου συνάντηση με blogs και bloggers δεν ήταν διόλου τραυματική κι αυτό το εξέλαβα –και παραπέμπω και σας στην αντιστοιχία που κατέλαβε το μυαλό μου και στην αναγωγή του…δηλαδή, όπως όταν κάνεις πρώτη φορά έρωτα με την πρώτη και σημαντική σχέση της ζωής σου…-ως αίσιο οιωνό για το μέλλον…
Εισερχόμενη στα «δωμάτια» του καθένα, ένιωσα κάπως αγύμναστη…Κι εννοώ χωρίς εκείνες τις απαραίτητες «δυνάμεις» που θα με «βοηθούσαν» στη διαδρομή, στο τροχάδην μέχρι την τελική ευθεία, αν μπορώ να το πω έτσι…και βέβαια έχω ν’αντιμετωπίσω «βετεράνους»…Ίσως και να μην είναι τόσο άσχημο όσο ακούγεται, γιατί πολλά πράγματα που στην αρχή μοιάζουν με όνειρα άσχημα, μετά διασχίζοντάς τα σε κάνουν να τα ανασύρεις, να τα νοσταλγείς και μπορεί να σε βγάζουν και κάπου καλύτερα από κει που περίμενες…
Τώρα,αν αθροιστικά, διογκώνονται αδιέξοδα, κι αν το έχεις φύσει να φορτώνεσαι «ξένα άλγη» και κατόπιν να επωμίζεσαι «ξένα βάρη», αυτό είναι μια άλλη υπόθεση-εξίσου μεγάλη και καθόλου αμελητέα, διότι αφορά το «μοίρασμα», σε μια εκδοχή της και το «δέσιμο», των ανθρώπων, και πώς ο καθένας μας το διεκδικεί ή μέσα από ποιες διαδικασίες το κατακτά…Εδώ πιστεύω στον «πολιτισμό της αφής»…
Δηλαδή, μέσα από πληκτρολόγια, οθόνες και ανταλλαγή απόψεων, εκ του μακρόθεν, δεν είναι δυνατό να προκύψουν αληθινοί δεσμοί φιλίας και αγάπης…

«μια διαρκής αναμονή με πεσμένα καρέ το πρωί, γκάζια ασυγκράτητα τις νύχτες, χιλιάδες κουβέντες, φαντασιοκοπίες, τσιγάρα αμέτρητα, αλκοόλ, παιγμένοι dj’s, τρελαμένα ραδιόφωνα, απολλωλότα άσματα, σχιζοθυμικά ηχεία, καμένα λάστιχα στην παραλιακή…»
ΚΩΣΤΑΣ ΤΡΙΠΟΛΙΤΗΣ

Από την άλλη, σκέφτομαι πως blogs σημαίνει έτσι κι αλλιώς φράγματα, μια λέξη που σε παραπέμπει σε κάτι κλειστό, σε μια στεγανή μπορεί, και κλισέ ίσως και στημένη τάξη πραγμάτων και ίσως βιάστηκα ν’αθωώσω όπως όπως το «χαρακτήρα» της λέξης προκειμένου να ξεκινήσω και να μπω κι εγώ σ’αυτή την περιπέτεια…Υποθέτω πως σε όλους έχει συμβεί, η απενοχοποίηση πραγμάτων, ανθρώπων, ιδεών, προκειμένου να διασφαλίσουμε την αποδοχή τους και την «ήπια επιροή» τους πάνω μας και μέσα μας…
Ωστόσο και πέρα από την «αβάσταχτη ελαφρότητα» κάποιων πραγμάτων, ακόμα και σκέψεών μας, πιστεύω πως το να κρατάς ένα blog, να δημοσιοποιείς, να «κρίνεις» εμμέσως ή άμεσα, όπως και να κρίνεσαι, είναι μεγάλη ευθύνη και αντιδιαστέλλεται με τη ασύδοτη και πολλές φορές ανάπηρη ελευθερία, που νομίζει ο καθένας μας ότι του παρέχεται-άνευ τιμήματος- σε κάθε ανάλογο «βήμα» που του επιτρέπει να γράφει και να ενεργεί όπως θέλει, σαν να είναι στο σπίτι του…
Για μένα, δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Απλώς και μόνο γιατί ο καθένας μας κρίνεται πρώτα και πάνω απ’ όλα-ή οφείλει να κρίνεται- από τον εαυτό του όπως και να «περιορίζεται» από το σύστημα των αξιών του και τον ιδιωτικό του πολιτισμό.
Οι θεωρίες, ως γνωστόν, είναι όμορφες αλλά δεν είναι ικανές να υποκαταστήσουν πόσο μάλλον ν’αντικαταστήσουν το βαθύτερο νόημα και την ουσία της ζωής μας…
Το θέμα της κατηγοριοποίησης είναι αναπόφευκτο, αν και μισώ τις κατηγοριοποιήσεις και συνήθως τις αποφεύγω ως κακούς δείκτες….Αλλά στη δεδομένη περίπτωση, δεν μπορώ να κάνω αλλιώς…
Διέκρινα, προς το παρόν τουλάχιστον, τρεις μεγάλες κατηγορίες blogs και αντίστοιχων «οικοδεσποτών»…
Η πρώτη αφορά εκείνους που αναρτούν με πάθος όπως και με πάθος και ισχυρή και καταλυτική επιχειρηματολογία, υποστηρίζουν χωρίς φόβους όσα λένε, και τουλάχιστον δεν αφήνουν να φανεί-άσχετα αν υπολανθάνει μέσα τους-κάποια μειονεξία, σύνδρομο ή σύμπλεγμα, όλοι πάσχουμε άλλωστε από παρόμοιες νόσους-…και δεν βιάζομαι να ταχτώ με το μέρος τους, να συγκατατεθώ με την οπτική τους…, ο χρόνος θα δικαιώσει τις «αναγνώσεις», τις «διαγνώσεις» και τις «ερμηνείες», αλλά και δεν μπορώ να κρύψω και το θαυμασμό μου γι’αυτούς, που έχουν στραφεί απόλυτα στην ουσία και «πολεμούν» με τον τρόπο τους και αντιστέκονται στα μηχανικά και στα αυτόματα καθώς και στον ρομποτικό τρόπο ζωής…
Έπειτα, είναι εκείνοι που έχουν «σχεδιάσει και προδιαγράψει» κλειστές , ευθείες διαδρομές ενός μικρόκοσμου, από τον οποίο φοβούνται να βγουν, λες κι έχουν παραλύσει οι αντιστάσεις τους από τον «ιδρυματισμό», κάτι σαν γκέτο όσων «εμμονοληπτικών» δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα με τη ζωή τη ζώσα και την αληθινή και αρέσκονται και αρκούνται στις επιφάσεις της και στα υποκατάστατά της…Δέχονται κάθε μέρα τα ίδια ευάριθμα πήγαιν-έλα, ανταλλάσσουν τα ίδια κι απαράλλαχτα καλογυαλισμένα λογάκια…σε συναλλαγές φαρισαίζουσες-ενδεχομένως υποσυνείδητες, τα οποία ηχούν πλην των άλλων, τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά, κωμικά…
Τέλος, υπάρχουν κι εκείνοι, κάτι σαν παρακλάδι της προηγούμενης κατηγορίας, που εγκαθιδρύονται και λειτουργούν ως «αυτιστικά βασίλεια», με τους βασιλείς τους όλο χάρη στο κέντρο,σκαρφαλωμένους σε αόρατους θρόνους, στη μεγάλη αίθουσα υποδοχής των υπηκόων τους που οφείλουν να δηλώνουν το παρών καθημερινά όπως και τυφλή υποταγή στο βασιλιά τους…
Στην ίδια αίθουσα παραβρίσκεται και η «αυλή» του βασιλιά που όλο τον γυροφέρνει, και τον επαινεί και του πλέκει εγκώμια, όλο το 24ωρο, κι εκείνος τα δέχεται με βουλιμία, και με μια απληστία ζητά όλο και περισσότερα…κυρίως από τους αυλοκόλακες…που παλεύουν να γίνουν κάτοχοι της πενιχρής σημασίας που θα τους «πετάξει» ο μεγάλος «αυτοκράτωρ»…αφ’υψηλού…
Εκεί σαφώς δεν μπορούν να υπάρχουν και ν’ακούγονται άλλες, διαφορετικές γνώμες, εκτός από κείνες που ορίζει η «εμπνευσμένη» θέληση του «βασιλιά»…ούτε να «εισχωρήσουν» φυλές που δεν ανήκουν στην «Εθνία», αν τολμήσεις και αρθρώσεις κάτι «ξένο» ως προς το «βασιλικό σύστημα αξιών, θέσεων», το σύστημα αυτόματα σε αποβάλλει-συχνά με φόβητρα και απειλές, ως αποδιοπομπαίο τράγο- σε απορρίπτει εν ριπή οφθαλμού και σε εξοστρακίζει ως υπονομευτή της καθεστηκυίας τάξης…(μην ξεχνάτε, κυρίως αυτοί που-λέμε τώρα-κατέχουν την εξουσία πάσχουν από φόβους και ανησυχία μην τη χάσουν και μη χάσουν τους υπηκόους τους από κάποιον καινούριο αέρα που θα φυσήξει και θα έχει τη δύναμη να επηρεάσει τους λιγότερο φοβισμένους, ιδρυματοποιημένους και περισσότερο έξυπνους…αλλά και πάλι, σε ποιο βαθμό θα μπορούσε αυτό να συμβεί, αφού όλοι μέσα σ’αυτόν το φαύλο κύκλο είναι διαβρωμένοι και σιγά σιγά υφίστανται τη σήψη…)
Και δεν υπάρχει χειρότερο από το να είσαι υποτακτικός, δουλοπρεπής, ένα πνευματικό ναυάγιο με συναισθηματική αναπηρία…κι εγώ βέβαια…ένας «πληβείος» νιώθω…
Και η ζωούλα τους όλη συντελείται μέσα σ’αυτό το αυτιστικό μικρόκοσμο φιλαυτίας, εγωισμού, φιλαρέσκειας, ναρκισσισμού, κολακειών και άλλων υποκρισιών και προσποιήσεων…με ένα «σύνταγμα» αποτελούμενο από ρητές απαγορεύσεις που σου γνωστοποιούνται ευτυχώς εν ευθέτω χρόνω….και την κάνεις με «ελαφρά»…γιατί εν τω μεταξύ δεν αντέχεις και τη μονομανία με τη «γραφομανία»…και την επιτομή της, ειδικά σε τέτοια blogs που την αποθεώνουν μέσω των ιδίων, δηλαδή όλη μέρα αυτοθαυμάζονται και ρίχνουν και κανένα ψιχουλάκι δήθεν ευγενείας σε όλους τους επαίτες που τους κολακεύουν για να απολάβουν ακριβώς αυτό…Τόοοοοσο ολιγαρκείς…
Είναι μάταιη σ’αυτά η υγιής και ισορροπημένη προσέγγιση γιατί όσο κι αν έχεις την καλή διάθεση να γοητευτείς από κάτι, συνήθως δεν υπάρχει τίποτα, καθώς όλα κυλούν σε ρυθμούς ραστώνης και μια μονοτονία χειρότερη και από τη ρουτίνα που προσπαθείς να παλέψεις στη δική σου καθημερινότητα…
Παρά την ανώδυνη και «ευτελή» τους «επιμειξία» με αντίστοιχες «φυλές», τον αιχμηρό κυνισμό και την επίδειξη κάποιων επίπλαστων δεξιοτήτων, δεν βγαίνει άκρη και το αφήνεις στην άκρη του, σ’ένα περιθώριο που τα ίδια αρνούνται ν’απωλέσουν γιατί από τη φύση τους το αποζητούν…για να «ξεσπαθώνουν» και να «χρυσώνουν χάπια», και να «χαϊδεύονται στ’ αυτιά», και μόνο έτσι θεριεύουν σαν αγριόχορτα και τσουκνίδες ανάμεσα σε άλλους κλώνους τους…Όταν επί της ουσίας δεν έχεις κάτι πολύτιμο να μοιράσεις και η φροντίδα και η προτεραιότητά σου είναι ν’ακούσεις όμορφα λόγια για τα «τεχνήματά» σου, σ’ένα καλά μάλιστα σκηνοθετημένο «διάλογο», τότε απλώς ανταλλάσσεις εγωιστικά κριτήρια, και την «ανάγκη σου να υπάρχεις μέσα από μια έτοιμη και αγορασμένη άποψη για σένα…»

{ο κόσμος «περσολίζεται», ο κόσμος «οκκεαλίζεται», με τα κρύσταλλα που φορά, στα καλειδοσκοπικά του μάτια…Ο κόσμος βλέπει το κοσμο-είδωλό του εκστατικός…
Κώστας Τριπολίτης }

Αν έπρεπε οπωσδήποτε να επιλέξω ανάμεσα στις παραπάνω, -δηλώνω πως μισώ την ομοιομορφία, τη μαζοποίηση, το “belonging” με την κομφορμιστική σημασία του-, σίγουρα θα προτιμούσα την πρώτη, γιατί τουλάχιστον οι bloggers αυτοί δεν «εξαφανίζονται», ανάμεσα σε άχρηστα και σκουπίδια, έχουν στίγμα και προσωπικότητα, δεν εγκλωβίζονται σε σχήματα, «προσχήματα», φόρμες , νόρμες και τα συναφή, επιπλέον έχουν να πουν σημαντικά πράγματα, κι όχι ανώδυνες ιστοριούλες μιας επίσης νωθρής, ισχνής και ρηχής ζωούλας…και διαθέτουν και τσαγανό που δεν πάσχει από «επιλεκτικούς φόβους»…
Το ζητούμενο εδώ δεν είναι να ιδρύσουμε «σχολές» και να έχουμε ακολούθους…ούτε να παρεισφρύσουμε στα άδυτα και «άβατα»-κατά τα λοιπά- της ιδιωτικότητας του άλλου-άσχετα αν αυτό μας προσφέρεται στο πιάτο μερικές φορές ως η μοναδική επιδίωξη όλων αυτών που πασχίζουν για λίγη προσοχή…-σαν να επιθυμούν να γνωρίσουμε τόσο πολύ τις ραφές τους από την καλή και από την ανάποδη…ποτέ δεν το κατάλαβα…Και θα σας εξηγήσω αμέσως γιατί. Γιατί πιστεύω πως οι διαπροσωπικές σχέσεις που αναπτύσσονται, καλλιεργούνται, τροφοδοτούνται, και «εξελίσσονται», μέσω των blogs δεν είναι-πρώτον- σε καμιά περίπτωση αληθινές. Μπορεί να είναι ειλικρινείς αλλά αυτό απέχει πολύ από την αλήθεια και δεύτερον δεν «ταΐζονται» σωστά, υποσιτίζονται…
Σε κάποιους μπορεί ν’ αρέσει αυτή η διαδικασία ανώνυμου «δούναι και λαβείν», χωρίς κόπο, μόχθο, συναισθήματα, δηλαδή μια ανώδυνη διαδικασία «κοινωνική»-σίγουρα όχι πολιτική-, επιφανειακή όμως τόσο που δεν σε κάνει να έχεις φίλους, συντρόφους, συνοδοιπόρους-καταχρηστικά κι εγώ καμιά φορά κάνω χρήση της λέξης-, όσο κι αν αρεσκόμαστε στην ανάκληση κάποιων ιδιοτήτων που μόνοι μας κι ερήμην όλων των άλλων «ενδιαφερομένων», έχουμε φαντασιωθεί, πως μας δίνεται η δυνατότητα να διεκδικήσουμε μέσω του ανοιχτού κυκλώματος του διαδικτύου…
Όπως καταλαβαίνετε η διαδικασία είναι ψηφιακή, η αναλογική και αληθινή λαμβάνει χώρα μέσα στο ανοιχτό κύκλωμα του αίματος…
Θα μου επιτρέψετε λοιπόν να καταθέσω-χωρίς φόβο και με γνώση των συνεπειών του νόμου- ότι εδώ δεν είναι «αγορά», τίποτα δεν διέπεται από τους νόμους της, έστω κι αν υπάρχουν δείγματα, ψήγματα και θραύσματα που κάθε φορά μας επιβεβαιώνουν τον αντίποδα…,δηλαδή τα «αγοραία» έθιμα και ήθη…
Όλο αυτό μου φέρνει στο μυαλό μια ψυχοσωματική αγκύλωση…
Σκέφτομαι και το άλλο, ότι οι λόγοι που οδήγησαν και λειτούργησαν στον καθένα μας για να ασχοληθεί με το blogging, καθώς και οι προσλαμβάνουσες, οι αγωνίες, οι προβληματισμοί του, τα βιώματά του, οι παράγοντες, τέλος πάντων που επέδρασαν, στην ψυχοσωματική του οντότητα ώστε να «στήσει» το «σκηνικό» ενός χώρου τέτοιου-πολλές φορές μοιάζει με «θέατρο», με μοιρασμένους ρόλους μάλιστα-, είναι διαφορετικοί για τον καθένα μας και σίγουρα θα μπορούσαμε να μετρήσουμε χιλιάδες. Όμως εν τέλει, και από τη μέχρι τώρα μικρή και ίσως παρακινδυνευμένη εμπειρία μου, σε καμιά περίπτωση όμως αποπροσανατολισμένη- θα έλεγα και πάλι ότι μιλάμε για κάποιες «ευπαθείς», στην καλύτερη περίπτωση όσο κι επιρρεπείς ομάδες, σε μια ταλάντευση που διαρκεί, ανάμεσα στο αληθινό και το φαντασιωσικό…
Θα ήταν άδικο ωστόσο για κάποιους-που είναι και οι περισσότεροι- να τους βάλω στο ίδιο καζάνι και να πω, πως εξέπεσαν και παρήκμασαν άμα τη γενέσει τους, με όλη αυτή την υποβόσκουσα παρα-μυθολογία που περιβάλλει τα μπλογκς και ότι η ιδεολογία τους κατέρρευσε παράλληλα και ταυτόχρονα με την κατάρριψη του μύθου για το «καλό καγαθό» των μπλογκότοπων…
Σύμφωνοι, είμαστε ελεύθεροι, ζούμε «κατά συνθήκην» σ’ένα δημοκρατικό καθεστώς και μπορούμε να πράξουμε και να παράξουμε έργο κατά βούληση και συνείδηση, αλλά πρώτα και πάνω απ’όλα ίσως θα πρέπει να σκεφτούμε σοβαρότερα το αιτούμενο, να είμαστε Άνθρωποι και όχι ανθρωπάκια ή ανδρείκελα…,πριν πέσουμε σε μερικά ακόμα πιο ολέθρια λάθη…
Ίσως ο «ευμεγέθης, βαρύς και θαυμαστός» εγκέφαλός μας να πρέπει να διαυγάσει ορθά και επικίνδυνα πριν ξαναγυρίσουμε στη «μοίρα» του homo sapiens ή της «αμοιβάδας»…
Πριν λοιπόν μας πάρουν φαλάγγι κάτι μαγικά ραβδάκια έπαρσης, αλαζονείας, κομπασμού, επιδειξιομανίας, μεγαλομανίας…κι αρχίσουν ν’ αλωνίζουν…
Δεν είμαι σίγουρη ότι αυτό που μας αξίζει είναι μια εφιαλτική «γυάλα»…
Ούτε η μη υπεράσπιση της αλήθειας…
Είμαι βέβαιη όμως ότι φτηνά παζάρια στα οποία αγοράζεις και αγοράζεσαι και περιφέρεις τις «αγοραίες έξεις» σου, και τη δήθεν «πνευματική σου στύση», που γεννάει ανοησίες και υποπροϊόντα,(τα οποία έχεις το θράσος και την αναίδεια να τα πλασάρεις ως λογοτεχνήματα…) σε αίθουσες των θρόνων δεν ταιριάζει στη δική μου ιδιοσυγκρασία και συνείδηση…
Εγκαίρως αντιλήφθηκα ότι ο blogότοπος αποτελεί ένα σκληρό παιχνίδι που βγάζει χαρακτήρες προς τα έξω σαν απλωμένα ρούχα με μανταλάκια σε σχοινί…
Μπορεί και στοιχειωμένες αντιδράσεις που ξέφυγαν και από τον έλεγχό μας, και για καιρό φώλιαζαν μέσα μας και τώρα ήρθε η ώρα τους να καραδοκήσουν τον καλύτερο εαυτό μας, να του στήσουν παγίδες, να τον δοκιμάσουν…και να μεταμορφώσουν τους μεγαλύτερους φόβους μας σε τρελά τερατάκια που μας κυνηγούν νύχτα μέρα και μας την έχουν στημένη στις πιο αιχμηρές γωνίες του μυαλού μας…
Σύγχρονες σταυροφορίες με πελατειακά δεδομένα…

Ναι, τελικά ναι, σίγουρα ευθύνομαι κι εγώ που ακόμα προσφεύγω στο πνεύμα της πολυπλοκότητας για να ερμηνεύσω συμπεριφορές και ήθος…
Αρχέτυπα και προπατορικά σημάδια…
Όλα έγιναν τα σουξέ της «κωμόπολης»…κι εγώ περιμένω εντιμότητα και λόγο τιμής…
Δεν είμαστε καλά…

«συναυτουργοί, ηδονοθήρες, συνένοχοι παθών, άπληστοι καταναλωτές ζωής είμαστε. Της δικής μας. Ένθεν, τι να γράψω στο «πρόκειται» και στο «επέκεινα»…?
Γράφουν από την κολυμπήθρα του Σιλωάμ?...»

Αλλά, εγώ… «εξακολουθώ να πιστεύω και στα πιο απίστευτα θαύματα…»