το σκισμένο ψαθάκι

από το ημερολόγιο της Ρόζυ...



Περπατώ ολομόναχη στην πλαγιά των λύκων.Σ'ένα μονοπάτι που έχουν φυτρώσει στην άκρη του κάτι πολύχρωμα όνειρα.Σαν αγριολούλουδα.
Πέρα απ'τα σύνορα της ψυχής μου.Πέρα απ'τα σύνορα της λογικής μου.Στην κόψη της νύχτας.Πήρα την ανάσα της ροδακινιάς και ξέπλυνα το πρόσωπό μου.
Έκλεψα το χαμόγελο από τον ύπνο ενός παιδιού και σκέπασα τη γύμνια μου.
Μάζεψα τα σκόρπια φύλλα του Φθινοπώρου και άναψα φωτιά να ζεσταθώ.

Περπατώ ολομόναχη στην πλαγιά των λύκων.
Αν ακούσω το κλάμα τους,θα κρυφτώ στις φτερούγες εκείνου του μικρού πουλιού,που τραγουδάει,γιατί ονειρεύεται ένα κόκκινο τσαμπί σταφύλι.
Αν συναντήσω ένα χείμαρρο,θα γίνω φεγγάρι και θα μπερδευτώ στα κλωνάρια κείνης της λεύκας,που ψιθυρίζει τα μυστικά της στα περαστικά σύννεφα.
Αν συναντήσω τη λύπη,θα της ζωγραφίσω ένα χρωματιστό καραβάκι.
Αν συναντήσω ένα θαλασσοπούλι,θα κρεμάσω στο πόδι του ένα ραβασάκι να το πάει σε κείνον που αγαπώ.
Αν συναντήσω το θάνατο,θα χαζέψω τη χαίτη του αλόγου του,ώσπου να με σηκώσει στην αγκαλιά του.

Περπατώ ολομόναχη στην πλαγιά των λύκων.
Σ'ένα μονοπάτι που φυτρώνουν στην άκρη του κάτι πολύχρωμα όνειρα.Σαν αγριολούλουδα.
Αν συναντήσω το Θεό,θα του χαρίσω δύο ερωτευμένα χρυσομάμουνα.



Αλκυόνη Παπαδάκη



καλό ταξίδι κύριε Γιώργο
αν συναντήσετε το θεό

-αν αυτός υπάρχει-
να τον αγαπήσετε όπως εμάς
(και ίσως τότε σταματήσει να είναι πιο σκληρός από το θάνατο)