Στους φίλους του διαδυκτίου

Εντάξει, δεν λέω. Το ξέρεις άλλωστε πόσο γουστάρω. Πόσο το χαίρομαι. Να, που μπορώ και σου μιλώ έτσι. Αχτένιστη, με τις πυτζάμες, αγουροξυπνημένη. Ή αργά το βράδυ, με κόκκινα μάτια και τρύπιες κάλτσες, μεθυσμένη, απογοητευμένη. Χωρίς να με νοιάζει, χωρίς να σε νοιάζει τίποτα άλλο πέρα από τις λέξεις. Μόνο οι λέξεις. Και η μουσική. Εντάξει, ξέρω. Δεν είναι και λίγο να μπορείς να μιλήσεις για ποίηση, και για σένα, δίχως να σε πάρουν για τρελό. Να "συναντηθείς" με ανθρώπους που γνωρίζεις καλά ή και καθόλου και -ναι,ξέρω- να επικοινωνήσεις με όλα εκείνα τα στοιχεία που καθιστούν μια σχέση ανταλλαγή και επικοινωνία-το χιούμορ, το νοιάξιμο, τον θυμό. Να διαβάζουν όσα σκέφτεσαι ή γράφεις άνθρωποί σχετικοί και ειδικοί, ή και άσχετοι με το άθλημα-πράγμα πολύ σημαντικό για σένα-, αλλά κυρίως να νιώθεις οτι υπάρχει η δυνατότητα να σε διαβάσουν, ότι δεν είσαι στο περιθώριο, αποκλεισμένη, οτι όλα αυτά σημαίνουν κάτι. Να μπορείς να μοιραστείς πράγματα αληθινά, ουσιαστικά, να σου θυμίζει τότε που έστελνες τεράστια, βαριά γράμματα στην κολλητή σου στο εξωτερικό. Οι μέρες όμως που πραγματικά σιχαίνομαι το διαδύκτιο είναι οι μέρες που σκέφτομαι στην θέση όλων των παραπάνω ένα στέκι, από εκείνα τα παλιά, οπού όλα συνέβαινα। Το πατάρι του Λουμίδη, το μαύρο γουρούνι στο Βερολίνο, το καφέ ντε φλορ στο Παρίσι। Ένα σημείο συνάντησης όπου θα είμασταν εκεί ψυχή τε και σώματι। Θα δίναμε το παρών και λιγότερη σημασία ίσως σε όσα γράφονται αλλά μεγαλύτερη σε όσα γίνονται। Ένα μέρος όπου θα υπήρχαν χέρια, πόδια, μάτια, μαλλιά, φωνές, ποτήρια, καβγάδες, τραγούδια. Ένα μέρος όπου θα συναντιόμασταν, θα γνωριζόμασταν, θα τσακωνόμασταν ή θα φιλιώναμε. Εσύ καταλαβαίνεις τί εννοώ. Γιατί εσύ ξέρεις. Δεν θέλω να το πάω παραπέρα, στο πώς και το γιατί, στο ποιός και μέχρι πότε. Ήθελα να σου πω μόνο για τις μέρες που σιχάινομαι το διαδύκτιο. Εσύ καταλαβαίνεις τι εννοώ. Γιατί εσύ ξέρεις. www.οδός ονείρων..

12 σχόλια:

Eriugena είπε...

Φοβάμαι πως αν υπήρχε ένα τέτοιο μέρος θα αναδεικνύονταν ο ανίκητος αυτισμός μας και θα ξεγυμνωνόταν η υποκριτική μας σχέση με την "κουλτούρα"..αν και πάντα φώναζα, απο μικρό φοιτητάκι για κάτι τέτοιο, η σημερινή εικόνα μου της ψυχογεωγραφίας των διαννοουμενιζόντων μου θυμίζει μάλλον..βομβαρδισμένο τοπιο

Penny είπε...

eriugena
καλώς ήρθες..
Ναι, καταλαβαίνω τι λες και γιατί το λες. Αλλά κακώς φοβάσαι. Να μην φοβάσαι.
Αυτό είναι το ωραίο. Οτι έρχεται καίρος ότι είναι το κάθε τι να το πει και να το δειξει.
να σαι καλά, με φόρα.

Eriugena είπε...

Λές να διαψευσθεί η καχυποψία-φοβία μου; μακάρι..το λέω αυτό ειλικρινά, γιατί μου έχει λείψει η ζωντανη ζωή, ειδικά σ'αυτούς τούς "χώρους", όλοι γνωρίζουν σαν θρύλος, πόσο ζωντανοί, παθιασμένοι, "απλοί-σύνθετοι" και χωρατατζήδες ήταν πολλοί αναρτημένοι σε κάδρα "ακαδημιών" διαννοούμενοι... κάποιους που έχω δεί απο κοντα. κάτω της σημαντικής ιστορικά ηλικίας των 55 (περίπου) είχαν πολύ τουπέ ρε παιδί μου, τόση ιδιοφυία! τι να σου πω! μόνο στους πιτσιρικάδες ελπίζω να σου πω..αυτή η γενιά (και σιχαίνομαι ρε γαμώτο τους διαχωρισμούς αυτούς) των 35-55, είναι τόσο, μετα συγχωρήσεως μαλάκες! ..χαρηκα για τον μικρό διάλογό μας..καληνυχτίζω, δηλαδή..καλό ξενύχτι

Penny είπε...

eriugena
καλημέρα.
η αισιοδοξία μου δεν προέρχεται από καμια έμφυτη τάση στον θετικισμό.δεν χρειάζεται να το φοβάσαι γιατί έτσι κι αλλιώς δεν συμβαίνει..
είναι απλά το αντίστοιχο μιας δικής μου επιθυμίας για αμεσότητα, σωματικότητα, απλότητα.
το αντίθετο, με θλίβει το πόσο ανέφικτο είναι αυτό που περιγράφω,πόσο η εποχή δεν το έχει ανάγκη, πόσο αγώνα κάνουμε ακόμα και για έναν δύωρο καφέ και πόσο εμείς πρέπει να πορευτούμε με αυτά τα στεγνά δεδομένα..
όμως είναι αυτά. και όποιος κάηκε, κάηκε..

negentropist είπε...

Έξοχο ..

Ποιος το ξέρει ??

γεια ..

pandiony είπε...

Πέννυ, αυτό είναι θέμα! κι έτσι όπως του έδωσες εκφραστική υφή μας αγγίζει όλους.
μέσα σε τόσο λίγα χρόνια χαθήκαν τα στέκια, χάθηκε ο χρόνος, η όρεξη, τα περάσματα. σπάσαν τα κέντρα όπως ο πυηρίνας των ατομικών ενεργιών.
η ναρκωκουλτούρα της οθόνης, μια βόλεψη ψευδαίσθησης στον καταιγισμό των δήθεν επιλογών.
στα καφενία δε μιλάνε πιά, κι αυτοί που μιλάμε ύποπτοι τους φαινόμαστε, γινόμαστε μισητοί.
ξεφτυλιστήκαμε για ένα ευρώ. και πρώτα αυτοί που λένε μαγαζί τον χώρο που διαθέτουν, ακόμα τον εαυτό τους τον ίδιο!
ο πιο εγκληματικός χώρος σήμερα λένε πως είναι το ίντερνετ, μια χωματερή αποθυμένων.
τώρα πως μπαίνει η πορσελάνη της γιαγιάς στο πλυντήριο πιάτων;

θυμήθηκα το δωδεκάωρο που περάσαμε νερό στον ακροβάτη και δε μας έφτασε να πιάσουμε συλλογικό ρυθμό!
θυμήθηκα ένα παλιό ουζερί στην Πάτρα, στην Γούναρη, κλειστό πιά γιατι είχε τον μεζέ 0,30 ρεβίθια πατάτα βραστή ελιές κρεμύδι κι όλοι πανευτυχείς μπορούσαν να περνάν χωρίς να νιάζουνται τα παραπάνω. τότε μιλάγαμε για την εκδρομή, για την προβολή ταινίας, για την πρόβα του ωραίου μαλλιά στο μουσικό υπόγειο στεκί, για τον πόλεμο, για τις ανηθικότητες του καπιταλισμού, ή για τις ωραίες ενεργιακές μεριές της Ελλάδας...αισιοδοξία, όνειρα, ευκαιρίες, πλάνα! πήγαινες στο κέντρο και κάποιον θα συναντούσες δίχως τηλεφώνημα. ακόμη και στην Αθήνα, στου ψυρρή, στον πεζόδρομο στο θυσίο.

..κι αυτή η σύγχρονη μυθολογία που μας έκανε να κρυβόμαστε κανένα δίδαγμα δεν έχει; έχει! μόνο που ίσως το καταλαβαίνει κανείς στην πραγματικότητα κι όταν ξεθολώσει απ' την οθόνη, απο τους αναλώσιμους χαρακτήρες.
γι'αυτό σε καταλαβαίνω και συμπωνώ με την αρχαία έννοια.

γιατί τότε που λες, οι άνθρωποι είχαν αέρα, δεν βγαίναν έξω για να πάρουν αέρα. είχαν την παρέα τους και δε βγαίναν έξω για να υπάρξει η παρέα.

πηνίο αποθυμένων είναι το ίντερνετ. σαν ηρωϊνη που κοστίζει λίγα λεφτά, αλλα σου δίνει ελάχιστα καθώς μας παίπνει τη ζωή μας.
γιατί την Πέννυ Μηλιά χωρίς το ίντερνετ ίσως νωρίτερα και ουσιαστικότερα να είχα γνωρίσει.
τώρα απ' την αρχή καλούμαστε ωα χτίσουμε αυτά που χάσαμε και σίγουρα σε νέα βάση.

καλημέρα Πέννυ. σ'ευχαριστώ γι' αυτό που έγραψες!!!!!!

pandiony είπε...

..και ξέρεις πόσο έχει πάει η ηρωίνη σήμερα; μόνο 3 ευρώ παρακαλώ το ένα γρ. στη Γερανίου!!!

Penny είπε...

νεγκ
χμ,ναι..λείπουν κάτι γράμματα αλλά φαίνεται δεν τα πάω καλά (ούτε) με τα τεχνικά του διαδυκτίου))
I know!
να σαι καλά!

Penny είπε...

pandiony
έτσι είναι.
η ανταπόκρισή σου είναι συγκινητική.
είσαι πάντα στη φλόγα.
μην καείς..please!
I feel you..

αναλώσιμοι χαρακτήρες χαράζουν και νυχτώνουν..προσοχή στο ψάρεμα!
σε φιλώ

pandiony είπε...

:)

Ανώνυμος είπε...

Mπαίνουν πολλά θέματα.
Ένα απ΄αυτά είναι το εξής:
Κάνεις αναρτήσεις επειδή έχεις το μπλογκ;
ή φτιάχνεις μπλογκ για να αναρτήσεις αυτά που ούτως ή άλλως θα έκανες;
Με μένα ισχύει το δεύτερο που σημαίνει πως θέλω και χρόνο για να δημιουργώ.
Απο την άλλη, τα ήδη έτοιμα προς (με οποιονδήποτε τρόπο) "επίδειξη", ή έκθεση, περιμένουν τη σειρά τους για καλύτερη επικονωνία με τους αποδέκτες τους.

Penny είπε...

solo
σωστά,δεν το χα σκεφτεί αυτό..
εύχομαι τα καλύτερα, σε κάθε περίπτωση
:)