Το νησί



Έφευγε το νησί

Δεν το πιστεύεις;

έφευγε, γλίστραγε σα φόρεμα

εντάξει, ήταν και καλοκαίρι

η ζέστη όσο να πεις

η μεσημεριανή ζαλάδα από τον ήλιο.

Αυτό δεν ήταν όμως το παράξενο.

Ήταν που αυτός ερχόταν.

Ερχόταν ολοένα και πιο συχνά.

Στον ύπνο, στον ξύπνιο, στο τραγούδι

Στο τραπέζι, ναι στο τραπέζι

Καθόταν δίπλα μου. Δεν μίλαγε. Δεν έτρωγε. Δεν κοιτούσε.

Στην αρχή ήταν μόνο ήλιος

Μόνο ένα αγκάθι στα μάτια

Ένα σπλάχνο που το’βρισκα πέτρινο στην αυλή,

¨Έπειτα στο παραθύρι, στο κεφαλόσκαλο, στο προσκεφάλι.

Μετά ήρθε το τραγούδι,

Μη φανταστείς τίποτα σπουδαίο

νότα νότα

σα βρύση που σταλάζει

σα μικρά μπουμπούκια που σκάνε, το να δω τα άλλο εκεί

και σα να περπατάνε

ανεβαίνουν κι ανεβαίνουν τη πλαγιά

σα λιτανεία

και αμυδρά διακρίνεις το Μέλος

χωρίς όμως τα λόγια.

Αυτά ήρθανε μετά.

Μια ανάσα, κι άλλη, κι άλλη

Ώσπου αρχίζεις να τις ακούς

Δεν καταλαβαίνεις

μα είναι συλλαβή-συλλαβή

ό,τι υπάρχει.

Ένα κολιέ που γιγαντώνει και σιμώνει και κάθεται πάνω στη γλώσσα σου

Σαν αρχαίος τύραννος

Γεννάει λέξεις και λέξεις

Απογόνους κι επιγόνους

Κι έχει γερούς προγόνους και σοι ισχυρό

Μα πιο πολύ κατάλαβα πως ήρθε

Όταν με φώναξε η μητέρα να μου πει πως όπως η γιαγιά,

Έτσι κι η προγιαγιά και όλες οι γιαγιάδες

Φεύγουν.

Και μίλησε η μικρή γιαγιά μου και είπε και αυτή

Να μη φοβάμαι είπε γιατί πάντα είπε έρχεται αυτός

Και πως όταν φεύγουν οι γιαγιάδες,

Φεύγει και το νησί,

Φεύγει και το τραγούδι και το Μέλος και τα λόγια

Μα έρχεται αυτός

Να μη φοβάμαι λέει

Ας έρθει λέει

Και στην αυλή, στην πόρτα, στο προσκεφάλι μου να τον κοιμίζω

Όσο εγώ νομίζω στο καθένα

Κι ας είναι από ήλιο, από πέτρα.

να γίνει σπλάχνο μου, είπε.

Αργά-αργά

Θα φέρει λέει αυτός νέο τραγούδι και άλλα λόγια.

Και όταν έφευγε το νησί

Αυτός ερχόταν

Έτσι όπως το’πε,

Κι έφευγε, γλίστραγε το νησί

γλίστραγε το φόρεμα.



12 σχόλια:

Sταυρούλα Κουγιουμτσιάδη είπε...

Με την τρυφεράδα της ελπίδας που αποπνέει και τούτη η γραφή
Να ευχηθώ ήρεμο και γλυκό καλοκαίρι
Μ’ ατέλειωτους ερχομούς κι ούτε ένα … φευγιό. Ποτέ!

Penny είπε...

Σταυρούλα
σ' ευχαριστώ για τις ευχές και το αδιάκοπο ενδιαφέρον..
Πράγματι οι προσδοκίες μου έχουν συνοψιστεί στην τελευταία σου φράση-μαγικό που το εντόπισες- κι ίσως αυτό να βγάζει και κάπου καλύτερα, ήρεμα και τρυφερά.
Και σε σένα το εύχομαι. Και χαρά!Και ξεγνοιασιά..

Ναύτης είπε...

τι δύσκολη η άτιμη η ξεγνοιασια...
και το φευγιο δεν είναι και τόσο κακο... αρκει να μη φεύγει ή μένει κανεις μόνος...

βέβαια τότε δεν είναι φευγιο
είναι ταξίδι

:)

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

Να μη φοβάσαι-!-
Το νησί δε φεύγει
όσο το έχεις εντός σου
...κι αυτός
είναι πολύ μικρός
για να συλλάβει το όνειρο!

Την αγάπη μου, Πέννυ!!!

negentropist είπε...

Πάρε κάτι όμορφο του Ελύτη ...

Εδώ στου δρόμου τα μισά έφτασε η ώρα να το πω
άλλα είναι εκείνα που αγαπώ, γι' αλλού γι' αλλού ξεκίνησα

Στ' αληθινά, στα ψεύτικα, το λέω και τ' ομολογώ
σαν να 'μουν άλλος κι όχι εγώ μες στη ζωή πορεύτηκα

Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά
πάντα, πάντα θα 'ναι αργά,
δεύτερη ζωή δεν έχει


Bobby Womack California Dreaming

Have a nice day, Penny

:)

Penny είπε...

Ναύτη
ναι ,άπο τότε που ανακαλύφθηκε η αλήθεια, δύσκολο πράγμα η ξεγνοιασιά..
ευτυχώς υπάρχουν άλλοι τρόποι να..ξενοιάζει κάποιος.
ευχαριστώ που μοιράζεσαι τις σκέψεις σου μαζί μου!

Penny είπε...

Λιτσάκι μου
την αγάπη σου, ναί! οπωσδήποτε!
στέλνω κι εγώ σκέψεις,να τις γιατρέψεις..

σε φιλώ

Penny είπε...

νεγκ
καλά το λέει Ο Ποιητής, ναι,δεν έχει.
Ποιά να ναι άραγε τα μισά του δρόμου; Εγώ το λέω κι από τώρα..

Lilly comew when you start to call her..

pandiony είπε...

καταρχήν, ο κόμπος στο στομάχι είναι δεδομένος!!..και φεύγει όσο αυτό εξυψώνεται σε μια διάσταση αθανασίας. και στις διαστάσεις είμαστε μόνοι το λέει και ή λέξη, ο μπάρμαν πες..
αυτή η εικόνα της αγκαλιάς στο δέντρο είναι σημειολογία του υποσυνειδήτου. για την ευτυχία και την εναρμόνιση, την ευλογία.. ή κάπως έτσι.
ας είναι βουτιγμένο στον θάνατο, εξιδανικευμένα, την ίδια στιγμή λυγάει.. και το φόρεμα γλυστρά θανατικά κι υπερερωτικά ζωντανό ζωηρό..!
Πέννυ, μ’αρέσει που δεν γράφεις για να παρουσιάσεις ετσι κάτι προσεκτικά ωραίο, δεν γράφεις για να γοητεύσεις,..φαίνεται απ’τις εκρύξεις και την κοπή του..κι όμως το αποτέλεσμα είναι πολλά παραπάνω απο το ωραίο και γοητευτικό. ποίημα, παρόλα σε συγχισμένο πάγο, τόσο απλό μας ταξιδεύει στην απόλητη συναισθηματική βίωση του αβίοτου!!!
μνήμη που ντύνεται και γδύνεται σα φόρεμα, σα νησί.. !!
αναλύω και σκέφτομαι τα τεράστια μάτια σου να γελάνε στις αμμουδιές με τους φίλους.
φίλη μου, χαιρετισμούς απ την καρδιά μου

pandiony είπε...

Καλημέρα Φαίδρα Φις!!

Penny είπε...

Διάκι μου
"βλέπεις", "διαβάζεις" πολύ καλά ό,τι γράφω κι αυτό με συγκινεί και με κινητοποιεί..
Αν υπήρχε τίτλος ιδανικού αναγνώστη θα στον απένεμα:)

Σου στέλνω χίλια προσκυνητά (πώς γέλαγα!)και φιλιά, απ' την καρδιά μου, ή ότι απέμεινε τέλος πάντων..)

υποσχέσου μου να πηγαίνεις προς το φως, ε;

pandiony είπε...

Όπως ξέρεις καλά, η ποίηση είναι νιώσιμο κι εγω θέλοντας και μη διαβάζω απ’την όχθη του ποιητή.
μέχρι και κρίση πανικου έχω πάθει με ποίημα!
λοιπόν, αν ψάξω μια συναισθηματική εικόνα για την καρδιά σου θα έλεγα, γίγαντας σε βραχονησίδα, μπάντα που έχει για κουρδιστήρι το μαγικό κουτί με την γνώριμη μουσική απ’την παιδικότητα μας.. κ.α.α
Το φως είναι μέσα μας, και τι βλέπουμε φίλοι μου..
αχ, οι άνθρωποι!
ναι, υπόσχομαι! αλλα θέλω το χειμώνα να με πάρετε κι εμένα στο μυστιριακό ταξίδι, να σας αναλύω! υποσχέσου το κι εσύ ε!
;ΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡ
φιλιά, καλές βουτιές