καρυάτις

Μπορεί να με δείς ανάγλυφη

της κολώνας μια μαρμαρυγή

να κρατάω το φως

το δίχτυ το βαρύ

που οι άγγελλοι απλώνουν στα σκοτάδια

να πιάσουν το ασημένιο ψάρι

την αυγή, που σπαρταρά

του ήλιου το κοχύλι.

Η πόλη δεν μου καλαρέσει

έτσι όπως έγινε

σα θεριακλού ζητιάνα

και σίγουρα η θεά

πολύ θα έχει θυμώσει

μα δεν με μέλλει ό,τι κι αν πει

σα με πολυζορίσει

πάω κι αλλού

που με παρακαλούν,

-μανούλα μου μην κλαίς-

στα ξένα.