Με θωπείες και νεύματα

Είσαι γυμνή.

Οπτασία γήινη με χώματα και σπίνους.

Είσαι γυμνή.

Γυμνή σε φαντάστηκα σαν κυοφορούσα έκλειψη.

Όταν ξεγυμνώνεσαι το βάρος σου αλλάζει.

Και κάποιος αδαής

γεμάτος κώνωπες τριγωνικούς στους ασθμαίνοντες όρχεις του

Θα νόμιζε πως πετώντας το αιμάτινο σεντόνι σου θα αλάφρωνες απ' το βάρος.

Αυτός δεν γνωρίζει πως το ειδικό βάρος του γυναικείου σώματος αυξάνει

όταν η γύμνια εκβάλλει στους ιλαρούς λοβούς μας με θωπείες και νεύματα!

Μια ιδέα δεν είναι απλώς ένα φωτόνιο σε πλήρη τροχιά

Καταγράφει συμβάντα απρόσμενα

Η ενική προσαρμογή των σχισμένων όσχεων

Η μονωδία είναι κραυγή σπαρμένη σε διαμάντια

Ο εύκρατος κόλπος σου

Και η ζεστή κοιλιά σου

Το σπέρμα μου απολαμβάνει την έκρηξή του

Και εξακοντίζει την ουσία του

Πάνω σε τέθριππα ευκαμψίας και ορμής

Σε ξένα σύμπαντα απολύτως οικεία και αναγνωρίσιμα.

Οι λέξεις θα σπάσουν σαν κλοιός γεμάτος επείσακτα φασόλια.

Οι λέξεις θα σπεύσουν να δαμάσουν το αλώβητο

Τεταρτημόριο μιας κήλης

Να μην αναστενάξεις

Εσαεί

*θανάσης αθανάσιος

Με κάνεις να θέλω

Να καταπιώ τετράγωνα κουτιά

Και τέλειες έννοιες

Με κάνεις να θέλω

Να συγχωρέσω τους φονιάδες

Να τους κοιμήσω πλάι

Στο θολό μου κρεβάτι

Και να τρέμω όλη νύχτα

Παραμιλώντας

Καινούργια ονόματα

για κάθε πλάσμα που ανασαίνει,

για κάθε του ανάσα:

«Αιλουροηθές, φιλοτρόμο, αειφιλές..»

Με κάνεις να θέλω

Να πλύνω όλα τους τα μαχαίρια

Με την καινούργια μου γλώσσα

Που κρυφά θα γνέθει ο ύπνος μου πλάι τους

Και κάθε πρωί, φοβεροί μνηστήρες,

Θα την ξηλώνουν

Με τη ραχοκοκαλιά μου

Με κάνεις να θέλω

Να μην ανασάνω

Ποτέ

μην τυχόν και ξηλωθούν

τα χείλη μας

*πεννυ μηλιά